Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Απρίλιος, 2016

Η ένταξη

Εικόνα
Η αίσθηση του υπάρχω καταγράφεται σε σχέσεις οι οποίες αποτελούν τα ιστορικά σημεία της ζωή μας. Άνθρωποι που μας αγάπησαν και αγαπήσαμε καθρεφτίζονται μαζί μας εκφράζοντας την ύπαρξή μας μέσα από αυτούς και την ύπαρξή τους μέσα από εμάς. Χαμογελούν και μας κοιτάζουν καθώς πλησιάζουμε και απομακρυνόμαστε εμπλεκόμενοι σε καινούργιες σχέσεις που κουβαλάνε το παλιό ρυθμό τους ψάχνοντας αυτό που μάθανε από την πρώτη στιγμή της παρουσία μας στην γη: την αποδοχή. Η αποδοχή εκφράζει την ανάγκη της ένταξης, την ανάγκη της συνύπαρξης στην ζωή. Η ένταξη στα βλέμματα των άλλων, στα λόγια τους, στις αγκαλιές τους. Η Ένταξη αποτελεί το πρελούδιο των αναπτυσσόμενων σχέσεων, την αναζήτηση της μουσικής αρμονία του “ανήκειν” στη ζωή. Χωρίς την αίσθηση ότι αποτελούμε ένα μέρος ενός όλου, η σημασία της παρουσίας μας γίνεται απουσία. Ακόμα και η μοναχικότητα μας, η μοναξιά μας καθορίζεται από την απουσία της ένταξης, από την απουσία της αίσθησης ότι ανήκουμε σε ένα σύνολο. Η μοναξιά δεν είναι παρά η

ΒΙΑ: Εννοιολογικό πλαίσιο και ερμηνείες

Εικόνα
Η βία συνιστά μια πολύπλοκη έννοια και ως εκ τούτου η διατύπωση ενός σαφούς και κοινά αποδεκτού ορισμού της, αποτελεί δύσκολο εγχείρημα. Διαποτίζει όλη την κοινωνική ζωή, περιβάλλεται με νόμους, σύμβολα, τελέσεις κ.α. Εκδηλώνεται με πολλές μορφές –φυσική, ηθική, ψυχολογική και για αυτό το λόγο συνδέεται με πολλούς τομείς του κοινωνικού βίου-με το δίκαιο, την αγωγή, την εργασία ακόμη και με το θέαμα.. 18 Η «βία» είναι μια ευρέως χρησιμοποιούμενη έννοια με πολλές σημασίες για την οποία δεν υπάρχει ικανοποιητικός και γενικά αποδεκτός ορισμός. Για αυτό εξάλλου έχει χαρακτηρισθεί ως Catch - all Concept, σημασιολογικό σύμφυρμα κλπ. Η βία διακρίνεται σε πραγματική (real) και φανταστική (fictive). Η πραγματική βία περιλαμβάνει τις συμπεριφορές που προκαλούν φυσικές ή ψυχικές βλάβες σε άλλα ζωντανά όντα ή πράγματα ή αποσκοπούν στο να τις προκαλέσουν. Η φανταστική βία αφορά πράξεις που εμφανίζονται ότι τελούνται χωρίς να εκτελούνται πραγματικά. Η πραγματική βία προβάλλεται από τι

Διασχίζοντας το πένθος

Εικόνα
...........Η εμπειρία του πένθους βιώνεται μοναχικά. Δεν είναι μόνο πόνος και θλίψη. Επιθετικότητα, θυμός, οργή, είναι όλα παρόντα στο ραντεβού. Δύσκολο να το παραδεχτείς: οι νεκροί και τα νεογέννητα υποτίθεται ότι δεν αφυπνίζουν παρά μόνο αισθήματα τρυφερά, σεβασμού, συμφωνημένα. Κάθε υπερβολή απαγορεύεται. Τι ψέμα! Η ψυχή είναι πιο περίπλοκη. Αποτελείται από ασαφείς κινήσεις, από βάσανα και από αδιάκοπε μεταστροφές, δεν είναι ποτέ λεία, αμιγής, μονοσήμαντη. Γύρω από το θάνατο και την γέννηση (την αρρώστια, το σμίξιμο, τον ερωτικό χωρισμό κτλ.), τα συναισθήματα συνωθούνται μέσα από μια έντονη ορμητικότητα που μας αποσταθεροποιούν, μας ανατρέπουν με την δύναμη και την ακαταστασία τους. Πρόκειται για στιγμές έντονων εσωτερικών ανακατατάξεων, Μας παρασύρουν στην εξερεύνηση δρόμων που δεν περπατήσαμε ποτέ, μας ωθούν να ανοίγουμε πίστες κακοσηματοδοτημένες, να τολμήσουμε να υπερπηδήσουμε εμπόδια που μοιάζουν αδύνατον να αντιμετωπίσουμε. Μας οδηγούν πέρα από τα όριά μας. Όταν μένεις ορ

Το παιδικό σχέδιο ως μορφή αφήγησης

Εικόνα
Το παιδικό σχέδιο είναι μια μορφή αφήγησης, αφού αποτελεί μια ιστορία. Υπάρχουν πρωταγωνιστές και ήρωες, έχει πλοκή και κάποια δράση. Αυτό μπορούμε να το αντιληφθούμε αν ζητήσουμε από ένα παιδί να ζωγραφίσει, για παράδειγμα την οικογένειά του και κατόπιν το ρωτήσουμε τι κάνουν τα πρόσωπα που ζωγράφισε. Τότε το παιδί, αρχίζοντας με το τι κάνει το κάθε πρόσωπο μπορεί να φτιάξει μια ιστορία, η οποία είτε μπορεί ν’ αποτελεί μια καθημερινή μέρα της οικογενειακής του ζωής ή μπορεί να είναι φανταστική. Στο κεφάλαιο αυτό λοιπόν θ’ αναφερθώ στις απόψεις του ερευνητή-ψυχολόγου Jerome Bruner, σχετικά με τη μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς και τη σημασία της αφήγησης. Θα παρουσιάσω δηλαδή τις απόψεις του και κατόπιν θα εξετάσω το παιδικό σχέδιο ως μια μορφή αφήγησης, μέσω του οποίου το παιδί διηγείται ιστορίες που αφορούν είτε το  ίδιο ή τα μέλη της οικογένειάς του. Ο J. Bruner στο βιβλίο του «Πράξεις Νοήματος» εξηγεί ότι είναι δύσκολο να κατανοήσουμε τον τρόπο που σκέπτεται, συμπε

Το γονεϊκό παιδί

Εικόνα
Η Μίκα μιλά για τους γονείς της και κάθε φορά που αναφέρεται σε αυτούς δακρύζει και είναι αναγκασμένη να πάρει χαρτομάντιλα από το τραπεζάκι που είναι μπροστά της για να σκουπίσει τα μάτια της. Στο ερώτημα τι την κάνει να συγκινείται τόσο πολύ μόνο με την απλή αναφορά στους γονείς της, εκείνη μιλάει για την άσχημη ζωή που είχαν, για τις δυσκολίες και την έλλειψη ευχαρίστησης που βίωσαν . Μιλάει για τα δικά τους βιώματα σαν να είναι δικά της. Μιλάει με τέτοιο τρόπο ώστε δεν μου είναι εύκολο να διακρίνω ποιος είναι ο γονέας και ποιο το παιδί, που είναι τα όρια ανάμεσα τους. Πρέπει να πούμε επίσης ότι η Μίκα δεν είναι παντρεμένη, μένει με τους γονείς της και εργάζεται και χάριν στην εργασία της μπορεί μαζί με την σύνταξή των γονιών, η οικογένεια να διατηρεί ένα ανεκτό επίπεδο ζωής. Η Μίκα είχε ερωτικές σχέσεις αλλά ποτέ δεν προχώρησε κάτι σοβαρά, αλλά και ποτέ δεν το έμαθε ο πατέρας της, ενώ η μητέρα της κάτι μαθαίνει από την προσωπική της ζωή. Τώρα είναι χωρίς σχέση και νιώθ

Πρόγραμμα απεξάρτησης από την Ηρωίνη

Εικόνα
Λίγα λόγια... γα την εξάρτηση Η εξάρτηση αποτελεί το βασικό στοιχείο των αλληλεπιδράσεων των μελών της οικογένειας. Δια μέσου της εξάρτησης δημιουργείται η συνοχή της. Κάθε μέλος ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου, μπορεί να εξαρτήσει και να εξαρτηθεί. Αυτή την περίπτωση την ονομάζουμε «αλληλεξάρτηση» . Η εξάρτηση λοιπόν ως ένα βαθμό, αποτελεί μια φυσιολογική κατάσταση του ατόμου και λειτουργεί θετικά στην επιβίωσή του. Άρα το να μιλάμε για ανεξαρτησία είναι σαν να μιλάμε για μια άλλη μορφή εξάρτησης. Στην κατάσταση της ανεξαρτησίας δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν εξαρτήσεις αλλά ότι οι εξαρτήσεις αυτές είναι ρυθμισμένες έτσι ώστε να μην προκαλούν προβλήματα στην ψυχοκοινωνική ανάπτυξη του ατόμου, και της οικογένειας του, αλλά να μπορούν να αποτελέσουν και στοιχεία προώθησης αυτής της ανάπτυξης. Λίγα λόγια... γα την χρήση Η χρήση ηρωίνης σήμερα περισσότερο από ποτέ, αποτελεί για το νέο η την νέα το τελετουργικό χωρόχρονο της αδιαφορία

Ο εθισμός

Εικόνα
Ο εθισμός είναι η κατάσταση εκείνη όπου ένα άτομο δεν μπορεί να ξεπεράσει ένα αντικείμενο, ή μια συμπεριφορά. Όταν αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να βρει την δύναμη να αντισταθεί στην επίδραση της, έχει να κάνει με μια εθιστική κατάσταση. Έτσι πρόβλημα εθισμού έχουμε όταν ένα άτομο αντιμετωπίζει δυσκολία να βάλει τέλος σε μια συνήθεια όταν αυτή δεν του προσφέρει ευχαρίστηση, αλλά αντιθέτως του προκαλεί δυσαρέσκεια. Σε αυτή την περίπτωση η ικανοποίηση δεν είναι απαραίτητη για να μετατραπεί μια εμπειρία σε εθιστική. Έτσι ο εθισμός είναι η εγκατάσταση μια συνήθειας ξέχωρα από την ικανοποίηση που προσδίδει. Πολλές φορές το άτομο δεν θέλει να σκέπτεται τα προβλήματα της καθημερινότητας και έχει ανάγκη να δημιουργήσει το “κενό” εκείνο που θεωρεί ότι του παρέχει μια ηρεμία. Η εγκατάλειψη του ατόμου μέσα σε αυτό, μοιάζει με μια μορφή παθητικότητας με βασικό περιεχόμενο την έλλειψη σκέψης, την έλλειψη προβληματισμού. Η συμπεριφορά αυτή καταντά μηχανική δημιουργώντας την ψευ