Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Μάιος, 2016

Οι λέξεις μας ενώνουν

Εικόνα
Οι λέξεις, ακόμη και στην τέχνη της πεζογραφίας, μεταφέρουν όποιον μιλά και όποιον τις ακούει σ' ένα κοινό σύμπαν παρασύροντας τους προς μια νέα σημασία χάρις σε μια δηλωτική δύναμη που υπερβαίνει τον καθορισμένο ορισμό τους, χάριν στην υπόγεια ζωή που διήγαγαν και συνεχίζουν να διάγουν μέσα μας, χάρη σε αυτό που ο Πονζ1 ονόμασε εύστοχα “σημασιολογική πυκνότητα” τους και ο Σαρτρ το “σημαίνον χρώμα” τους. Αυτός ο αυθορμητισμός της λαλιάς που μας ενώνει δεν είναι εντολή, η ιστορία που αυτός ιδρύει δεν είναι ένα εξωτερικό είδωλο. Είναι εμείς οι ίδιοι με τις ρίζες μας, τα βλαστάρια μας και όπως λέγονται, τους καρπούς της εργασίας μας. Από το βιβλίο του Μωρίς Μερλώ Ποντύ ΣΗΜΕΙΑ Πίνακας: karol baron   1.Ο Γάλλος ποιητής Francis Ponge

Η χαμένη αξιοπρέπεια του πολιτικού.

Εικόνα
Ο ρόλος και την λειτουργία του πολιτικού α) Ενότητα λόγου και πράξης Για να κατανοήσουμε καλύτερα την εξέλιξη του ρόλου της λειτουργίας του πολιτικού όσο και της πολιτικής στην σημερινή κοινωνία, θα πρέπει να αναφερθούμε στο ποιος ήταν ο ρόλος και η λειτουργία τους στην αρχαία Ελλάδα. Η παρουσία του πολιτικού ανδρός στην αρχαιότητα, πρόσφερε εκείνο το κύρος στο οποίο έχουν αναφερθεί ο Ηράκλειτος, ο Δημόκριτος ο Πυθαγόρας, Ο Σωκράτης ο Πλάτωνας και όλοι οι σοφοί του ένδοξου παρελθόντος μας. Όλοι συναινούσαν στην σημασία της παρουσίας του πολιτικού ανδρός σαν καταλύτη της κοινωνικής ζωής των πολιτών, σαν ρυθμιστή, παιδαγωγό και φιλόσοφο, υπερασπιστή της δικαιοσύνης και φορέα του συνεκτικού λόγου της αλήθειας και κατ' επέκτασης της αρετής. Εκείνη την εποχή η ενότητα λόγου και πράξης του πολιτικού αποτελούσαν το δίπτυχο μέσω του οποίου επιτυγχάνετο η αρετή. Όποιος επιτύγχανε αυτό το συνδυασμό είχε το μερίδιο του στην σοφία. Το να ηγηθεί κάποιος της πόλις, αποτελούσε το ύψιστο

«Η αποδοχής της μάζας», ή (Ήθος ανθρώπω δαίμων)1

Εικόνα
"Το κείμενο που παραθέτω σήμερα , το θεωρώ σημαντικό, αν και δεν αναφέρεται ο συγγραφέας του. Θεωρώ ότι παραθέτει κάποιες ιδέες για την κατανόηση της σχέσης του ατόμου και της ομάδας που ανήκει. Πόσο η επιθυμία ένταξης σε μια ομάδα, μπορεί να κρύβει κινδύνους για την ταυτότητα του ατόμου. Κίνδυνους, όσον αφορά την ακεραιότητα της προσωπικότητας, και την δυνατότητα διαφύλαξης της διαφορετικότητας του  από τις επιδράσεις της μαζικοποίησης". Ένας μεγάλος πανεπιστημιακός δάσκαλος μου είχε πει κάποτε: Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι αλλάζουν, ότι οι κοινωνίες προχωράνε, ότι τα άτομα διδάσκονται, βελτιώνονται, προχωράνε. Είναι, κυρίως, ουτοπία να περιμένεις από τη μονάδα να «δημιουργήσει έργο», να πράξει καινοτομικά, τόσο απέναντι στον ίδιο όσο και στον εαυτό του. Κι όταν του είπα ότι εμένα αυτό με απογοητεύει, που οι άνθρωποι δεν προχωράνε διανοητικά και συναισθηματικά, που μένουν ίδιοι στο πέρασμα των χρόνων, μου είχε πει: Στο ανθρώπινο πέρασμα ανά τους α

Ισότητα και Aδελφότητα

Εικόνα
...Όμως εδώ τίθεται ένα πολύ σοβαρό θέμα, που στο τέλος του δευτέρου παγκόσμιου πολέμου το παρακολουθήσαμε με αμείωτη προσοχή και που το πλησίασε άλλωστε με τον αμεσότερο και πιο σαφή τρόπο ένας Αυστριακός, εγκαταστημένος την εποχή αυτή στις Ηνωμένες πολιτείες, όπου είχε δώσει πολυάριθμα Μαθήματα σε διάφορα Πανεπιστήμια. Θέλω να πω για τον Κόμητα Kuhmelt Leddin και το βιβλίο του Ελευθερία ή Ισότητα: αυτό που υπογραμμίζεται εδώ είναι φυσικά το διαζευκτικό ή. Από την πλευρά μου χωρίς να γνωρίζω τίποτα την εποχή εκείνη για τα έργα του Kuhmelt Leddin είχα επιχειρήσει να δείξω για πρώτη φορά στην Λισσαβώνα στα 1949 ότι αντίθετα με αυτό που πίστευαν οι άνθρωποι του 1789 και οι αναρίθμητοι ομόφρονές τους, υπάρχει, φαίνεται, ανάμεσα στην ισότητα και την αδελφότητα μια κρυφή αντίθεση, που έχει σχέση με το γεγονός ότι τα δυο αυτά αιτήματα τίθενται με βάση διαφορικά κέντρα. Όπως το έλεγα πριν από λίγο, η ισότητα είναι ουσιωδώς διεκδικητική, είναι, με την πιο δυνατή έννοια του όρου εγώ-κεντ

Ο εαυτός

Εικόνα
Ιστορική Αναδρομή Ο εαυτός, μία από τις παλαιότερες και πιο δημοφιλείς έννοιες στο χώρο της ψυχολογικής έρευνας, παραμένει ακόμη και σήμερα πεδίο διαφωνιών και αντιθέσεων όσον αφορά στον ορισμό του. Η έννοια του εαυτού έχει φανερά μεταβληθεί με το πέρασμα των αιώνων, ξεκινώντας από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, οι οποίοι ώθησαν την ανθρώπινη σκέψη προς την εσωτερικότητα του εαυτού και το δικαίωμα για απόλυτα εσωτερική ιδιωτική ζωή. Στα χρόνια της Αναγέννησης, την ανάπτυξη της ιδέας της εσωτερικότητας του εαυτού προέκτεινε ο καρτεσιανός εαυτό, του σκεπτόμενου ανθρώπου. Θετικιστές και αναλυτικοί, οπαδοί της φαινομενολογίας και του υπαρξισμού, ψυχαναλυτές και συμπεριφοριστές, ασχολούνται με το θέμα της έννοιας του εαυτού, έννοια πια που μεταφέρει φιλοσοφικές, ψυχολογικές, θρησκευτικές, κοινωνιολογικές και ανθρωπολογικές θεωρίες. Με το William James (1890) η έννοια του εαυτού συγκεκριμενοποιείται. Αποτελείται από το Εγώ (I) και το Εμένα (Me), είναι δηλαδή ταυτόχρονα ενεργητικ

Η γνώση

Εικόνα
Η εκ-παίδευση Η γνώση είναι το στοιχείο που δίνει νόημα και σημασία στην ύπαρξή της ζωής. Μέσα από αυτή μπορούμε να κατανοήσουμε τον κόσμο κατανοώντας τον εαυτό μας. Δεν μπορεί να υπάρξει προσωπική ανάπτυξη χωρίς την γνώση, αλλά ούτε και γνώση χωρίς προσωπική ανάπτυξη. Η προσωπική ανάπτυξη στηρίζεται στην εκπαίδευση η οποία περιλαμβάνει όλες τις δραστηριότητες συνειδητές, ή ασυνείδητες του περιβάλλοντος, με στόχο την μετάδοση της γνώσης η οποία έχει σχέση με τις δεξιότητες, τις δυνατότητες, τις αξίες και τα όρια σε διανοητικό, συναισθηματικό και κοινωνικό επίπεδο μέσα στα οποία μπορεί να αναπτυχθεί το άτομο. Η εκπαίδευση είναι σύνθετη λέξη και δημιουργήθηκε από την πρόθεση “εκ” και το ρήμα “παιδεύω”. Η πρόθεση “εκ” σημαίνει “μέσα από”, “από”, αλλά και “έξω”. Η έννοια του παιδαγωγού προέρχεται από τον “Άγω” και τον “παις”, που σημαίνει “καθοδηγώ το παιδί”. Χαρακτηριστική εικόνα στην Αρχαία Ελλάδα είναι αυτή, όπου ο παιδαγωγός – δούλος ο οποίος ζούσε στην οικογένεια, και είχε α

Η έννοια του στερεοτύπου

Εικόνα
Ορισμός Η έννοια του στερεοτύπου έχει οριστεί με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους από έναν σημαντικό αριθμό μελετητών. (27) Συνεκτιμώντας τις απόψεις που κατατίθενται στη σχετική βιβλιογραφία, μπορεί να υποστηριχτεί ότι οι περισσότερες τείνουν να ορίζουν τα στερεότυπα ως πεποιθήσεις σχετικά με τα χαρακτηριστικά, την τάση και τη συμπεριφορά των μελών συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων (Hilton & Von Hippel, 1996). Ο R. Brown (1995) υπογραμμίζει πως τα στερεότυπα είναι γενικευμένες και συχνά υπεραπλουστευμένες εικόνες, απόψεις, στάσεις για μία ομάδα ανθρώπων οι οποίες είναι βαθιά ριζωμένες στο πολιτισμικό παρελθόν και παρόν του κάθε ατόμου και μπορούν να εντοπιστούν εξετάζοντας την κοινωνική ταυτότητα του καθενός. Η έννοια του στερεοτύπου μπορεί να θεωρηθεί ως ένα σύνολο απόψεων οι οποίες υποστηρίζουν ότι όλα τα μέλη μιας συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά -πράγμα, που αυτόματα τους διαχωρίζει από τα μέλη των άλλων κοινωνικών ομάδων και τους τοποθετεί

Ο ιδανικός εαυτός

Εικόνα
Η Προέλευση Ο ιδανικός εαυτός είναι ο όρος που τυράννησε και θα τυραννάει τους ευτυχισμένους επαΐοντες της ζωής. Τους πολυσκεπτόμενους θεωρητικούς που προσπάθησαν να το κλείσουν στα κουτάκια του μυαλού τους, αλλά αυτός όλο το σκάει μπερδεύοντας τα διανοητικά σχήματα που προσπαθούν να τον ακινητοποιήσουν στα θεωρητικά κατάστιχα του μέλλοντος. Ο ιδανικός εαυτός το έσκασε από τα ψυχιατρικά εκκολαπτήρια της καθημερινότητας. Ατυχές ευτύχημα πειραματικών κρατικών επιδιώξεων με στόχο την σύνεση και την υποταγή. Η μορφή του, αναδύεται από κοινωνικά πιστοποιημένα εργαστήρια αυστηρών προδιαγραφών, με ορίζοντα τον σεσημασμένο ανθρωπάκο με κρυφές ονειρώξεις στα σεντόνια της παιδικότητας του. Γέννημα και θρέμμα βλεμμάτων και εκφράσεων που τον ζωγράφιζαν σε σκοτεινούς θαλάμους του “εγώ”, που ο Φρόιντ είχε ανακαλύψει κάποια στιγμή μεγάλης κοκο-μαστούρας. Ο ιδανικός εαυτός έχει βοσκήσει στα χωράφια των πιο αυταρχικών συστημάτων. Έχει γίνει ο ονειρικός στόχος κλειστών οικογενειών που κουβαλάν

Οι “εισαγωγικές” εξετάσεις

Εικόνα
Στην μικρή μας χώρα κάθε χρόνο συμβαίνει, διαδραματίζεται μια τελετουργία σαν και αυτές που παλαιότεροι πολιτισμοί τις χρησιμοποιούσαν για να ετοιμάζουν την είσοδο των εφήβων στην ενήλικη ζωή. Αν οι τότε τελετουργίες της άνοιξης είχαν σχέση με τον έρωτα και γενικά με την μύηση του/ης εφήβου/ης στις ηδονές του, που σήμαινε επίσης και την αποδοχή του από την ομάδα των ενηλίκων, σήμερα οι εισαγωγικές εξετάσεις διατηρούν αυτό το ρόλο, δηλαδή γίνονται και αυτές κάθε άνοιξη, δημιουργώντας όμως μια κατάσταση στα “παιδιά” που δεν έχει σχέση με την ηδονή, την ικανοποίηση της φύσης τους, και εν γένη της αποδοχής τους στην κοινωνία των ενηλίκων, αλλά με το άγχος, τον περιορισμό, την στέρηση της ηδονής και τον φόβο του αποκλεισμού από αυτή. Η μικρή μας λαμπρή κοινωνία, μέσω του μηχανισμού των “εισαγωγικών” θέτει ένα είδος ελέγχου και διαλογής των νέων στους κόλπους της. Mε μια σκληρή ιεράρχηση καθορίζει αυτό που “αξίζει” ή δεν “αξίζει” να δοθεί σε αυτούς, από αυτό που θα έπρεπε να προσφέρει

Αξιοπρέπεια και Οικογένεια

Εικόνα
Είδαμε ότι η έννοια της αξιοπρέπειας πρώτον, αναφερόμενη στο άτομο εκφράζεται με την ικανότητα ελέγχου της πραγματικότητας μέσα από την οποία αντλεί την ικανοποίηση για το εαυτό του και δεύτερον, αναφερόμενη στην ένταξή του σε μια κοινωνική ομάδα, εκφράζεται με την αποδοχή των όρων και νόμων της. Επίσης καταλήξαμε ότι η αξιοπρέπεια αποτελεί μια συνκατασκευή ανάμεσα στο άτομο και το περιβάλλον και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητας του. Δηλαδή η αίσθηση της αξιοπρέπειας τονίζει την σταθερότητα της ταυτότητας και την ικανοποίηση από αυτή. Η έννοια της ελευθερίας είναι συνδεδεμένη με την έννοια της αξιοπρέπειας τόσο σε ατομικό, οικογενειακό, κοινωνικό, και πολιτικό επίπεδο. Ο Κάντ μίλησε πρώτος για την αναλογία αξιοπρέπειας και αυτονομίας. Αξιοπρέπεια, αυτοεκτίμηση και αυτοσεβασμός δεν μπορούν να συνυπάρξουν αν δεν υπάρχει ελευθερία. Ποτέ ένας σκλάβος δεν θεωρήθηκε ότι έχει αξιοπρέπεια. Έτσι η αξιοπρέπεια στοιχειοθετείται με γνώμονα την ελευθερία που απορρέει από την σχέσ

Η αξιοπρέπεια

Εικόνα
Το άτομο Το θέμα μας σήμερα, έχει να κάνει με την αξιοπρέπεια σαν μια κατάσταση που εκφράζει την αυτοεκτίμηση και κατ επέκταση τον αυτοσεβασμό του ατόμου προς τον εαυτό του. Αξιοπρέπεια, αυτοεκτίμηση και αυτοσεβασμός αποτελούν βασικά στοιχεία για την ψυχική επιβίωση του. Αποτελούν τα όρια μέσα στα οποία αναπτύσσεται και αποτελεί το χώρο/χρόνο της ποιοτικής ύπαρξης του στο βαθμό που μπορεί και τον ορίζει ο ίδιος. Η ικανότητα ακριβώς αυτού του ελέγχου δημιουργεί την αίσθηση της αξιοπρέπειας και μεγαλώνει την αυτοεκτίμηση αλλά και το σεβασμό προς τον εαυτό. Μέσα από αυτόν το έλεγχο, η αξιοπρέπεια πραγματώνεται σαν αξία εκφράζοντας την ικανότητα του ατόμου να εκπληρώνει τις επιθυμίες του πράγμα που δηλώνει την ελευθερία του, μέσα από την αίσθηση της οποίας αντλεί την αναγνώριση και τον σεβασμό για την παρουσία του. Η αξιοπρέπεια λοιπόν έχει σχέση με την κυριότητα του εαυτού, με την ικανότητα αυτονόμησης και ανταπόκρισης με επιτυχία στις απαιτήσεις του περιβάλλοντος σύμφωνα με τ