Οικογένεια και Οικογενειακές σχέσεις Ψυχολογία - Συμβουλευτική - Ψυχοθεραπεία

  Όσο οι κάθε λογής λογοκριτές της συνείδησης επιβάλουν την σιωπή, όσο εμποδίζουν το λόγο μας θεωρώντας ότι δεν είναι σωστός, ότι δεν είναι φορέας πείρας και γνώσης τόσο εμείς θα πρέπει να μιλάμε!! Θα πρέπει να μιλάμε ελεύθερα για τους φόβους, τις αγωνίες, τις προκαταλήψεις, τις στερήσεις, να μιλάμε για την συγκίνηση, για τον πόνο για την χαρά μας. Θα πρέπει να μιλάμε χωρίς ντροπή για τον εαυτό μας, για τις αντοχές των ενοχών μας, για τα πληγωμένα ή χαρούμενα τοπία των σχέσεων μας. Θα πρέπει να εκφράζουμε τα πάντα με το δικό μας λόγο, διότι μόνο μέσα από αυτόν μπορούμε να σχεδιάσουμε τα όνειρα μας, μόνο μέσα από αυτόν μπορούμε να κατασκευάσουμε την πραγματικότητα μας. Θα πρέπει να μιλάμε διότι... η σιωπή περιορίζει πάντα το νόημα της ζωής. Κερεντζής Λάμπρος Πίνακας: André Desjardins

  Το συναίσθημα της ενοχής έχει σχέση με την ευχαρίστηση. Έχει σχέση με την την σεξουαλικότητα, την ηδονή. Πυγή της ηδονής είναι το σώμα. Η ενοχή αποτρέπει με πολλούς τρόπους την επαφή μαζί του, με τον φόβο της απόρριψης από τους άλλους. Σαν στοιχείο της συνείδησης του ανθρώπου, υιοθετείται από την οποιαδήποτε εξουσία, αποτελώντας την βάση οικοδόμησης κοινωνικών συστημάτων στέρησης και υποταγής. Δηλαδή αποτελώντας μια φυσική λειτουργία με στόχο την προστασία της ακεραιότητας του ατόμου και της επιθυμίας του από τον εξωτερικό κόσμο, μέσω της εκπαίδευσης γίνεται μέσο προστασίας του από τον ίδιο του τον εαυτό!! Ενοχή είναι η μορφή που παίρνει το κοινωνικό “απαγορεύεται” μέσα μας. Μετατρέπεται σε εσωτερική δύναμη αποτροπής και τιμωρίας που δεν επιτρέπει την ικανοποίηση. Την θεωρεί προδοσία. Όταν η επιθυμία μας ζητά να υπερκεράσει τα εμπόδια για την επίτευξη της ηδονής, η ενοχή αποτελεί μια εσωτερικευμένη φωνή των άλλων για να αντισταθούμε στην παραλογικότητα της. Έτσι η παρ...

Όταν δεν επιτρέπουμε σε ένα άτομο να αποδώσει την δική του ερμηνεία στις καταστάσεις που βιώνει και να αξιολογήσει σύμφωνα με την εμπειρία του την σημασία τους για τον εαυτό του, αλλά του επιβάλουμε ερμηνείες και εκδοχές της πραγματικότητας οι οποίες εξαρτώνται από πηγές που δεν επηρεάζονται από το ίδιο, επικαλούμενοι την αυθεντικότητα τους, τότε του αφαιρούμε την δυνατότητα να δίνει νόημα στην παρουσία του και να αισθάνεται υπεύθυνος για την ζωή του. Τότε τον οδηγούμε να αποδεχτεί ότι αποτελεί μέρος ενός κόσμου που... δεν του ανήκει. Κερεντζής Λάμπρος Πίνακας: Pablo Picasso

Η κοινωνία σήμερα εκφράζει τους ευσεβείς πόθους ενάντια στην εξάρτηση από τα ναρκωτικά, αλλά σε άλλους τομείς την αναπαράγει χωρίς μέτρο καθημερινά.   Έτσι δεν ενισχύει την ανεξαρτησία του ατόμου, αλλά περισσότερο την εξάρτηση του με την μορφή της υποταγής και την πρόσδεση του σε κέντρα αποφάσεων έξω από τον εαυτό του. Σε αυτή την περίπτωση οι κοινωνικοί θεσμοί όπως η οικογένεια, η θρησκεία, η εργασία κ.λ.π. δεν κάνουν τίποτα διαφορετικό από αυτό που κάνει μια ναρκωτική ουσία.   Προσπαθούν να διατηρήσουν την εξάρτηση του ατόμου από την παρουσία τους, προτείνοντάς του διάφορες μορφές “ευημερίας”, ενώ συγχρόνως προβάλλουν τον φόβο της στέρησης, ο οποίος θα έρθει με την δική τους απουσία. Κερεντζής Λάμπρος εικόνα :Γραφιτι από την Αϊτή

Η στέρηση της αγάπης είναι μια πράξη βίας. Το άτομο νιώθει ανίσχυρο και ανεπαρκές. Νιώθει ότι απειλείται συνεχώς η ακεραιότητα του. Από την στέρηση της αγάπης πηγάζει ο φόβος, η ανασφάλεια, και δημιουργείται μια αρνητική εξάρτηση από αυτόν που την επιβάλει. Ο στερημένος    αυτό που γνωρίζει να μεταδίδει είναι η στέρηση. Για την αναπαραγωγή της υιοθετεί την βία που έχει μάθει και υποστεί. Έτσι γίνεται απειλητικός και βίαιος, προσπαθώντας να αποφύγει την απειλή στέρησης. Αυτό που τον απενοχοποιεί και του επιτρέπει να ασκήσει βία, είναι η απόδοση αυτής της απειλής που νιώθει στη παρουσία του “άλλου”, του ξένου , του διαφορετικού, του μακρινού... Δυστυχώς όμως η στέρηση της αγάπης για το καθένα μας δεν προήλθε από τον ξένο, τον άγνωστο, τον μακρινό, αλλά από τον γνωστό, τον οικείο, τον συγγενή. Κερεντζής Λάμπρος Πίνακας:   oswaldo guayasamín

Στις διαπροσωπικές μας σχέσεις καλό είναι  να στοχεύουμε  περισσότερο την δική μας  αλλαγή παρά να θέλουμε να  αλλάξουμε τον  άλλον.  Διότι σημαντικό είναι να μπορούμε  δεχτούμε αυτό που θέλει  να είναι... παρά  αυτό που εμείς  θέλουμε να γίνει. Η σημαντικότητα που νομίζουμε ότι  αποκομίζουμε από την  αλλαγή του άλλου,  καλό είναι να γνωρίζουμε ότι ενισχύεται  από  την απώλεια μέρους της δικής του  σημαντικότητας. Στην ουσία η απώλεια αυτή δεν είναι μόνο  δική του, αλλά  αποτελεί απώλεια της ίδιας  της σχέσης. Διότι στα πλαίσια  της  διαπροσωπικής σχέσης όσο μειώνεται η  σημαντικότητα  του άλλου τόσο μειώνεται  και  η δική μας. Και κατ'  επέκταση... της ίδιας της  σχέσης!! Κερεντζής Λάμπρος πίνακας: bruce rolff

  «Αποτεφρωμένη ΄σάρκα μυρίζει στο δωμάτιο, στο   καθρέφτη προσπαθώ να κρύψω το πέρασμά του. Οι γονικές φιγούρες αλληλοκοιτιούνται   η μία απέναντι στην άλλη. Οι κινήσεις τους μπερδεμένες από την χρόνια καταπίεση της επιθυμίας και την προσπάθεια επικράτησης μια πλασματικής εφορείας που φρόντιζε να κρατά την πραγματικότητα μου δέσμια της δικής τους σχέσης. Με τον πατέρα   είχα μια σχέση ανταγωνιστικότητας από παλιά, την οποία καταλάβαινα ότι αυτός την έβαζε ανάμεσα μας με αυτά που έλεγε. Πάντα είχε να μου κάνει μια παρατήρηση, αλλά στην σχέση με την μητέρα πάντα δεχόταν παρατηρήσεις από αυτή. Όσες φορές αντιτάχθηκα στην ξεκάθαρη προσπάθεια να με συγκρίνει με την αποτυχημένη του πορεία μέσα στην σχέση με την μάνα μου, η μάνα μου, ερχόταν να τον δικαιολογήσει, λέγοντας μου ότι έχω δίκιο, αλλά να μην του πηγαίνω τόσο κόντρα διότι δεν το αντέχει. Είναι ευαίσθητος έλεγε… Σαν αυτό που γινόταν να το έριχνε επάνω μου, ενώ από την άλλη χαιρόταν για αυτά που σκ...

Υπάρχουν στιγμές που αίσθηση των ορίων περιπλέκεται.  Χάνεται το διαχωριστικό ανάμεσα στους άλλους και σε εμάς.  Ένα βιασμένο χαμόγελο παίρνει την θέση του εαυτού.  Την θέση του προσώπου εναλλασσόμενες μορφές που ζητάν να επιβιώσουν μέσα από εμάς. Η ιστορικότητα της οικογένειας σβήνει το προσωπικό χρόνο,  καλύπτει την ιδιωτικότητα μας.   Υπάρχουν στιγμές που   η μαζική αντιμετώπιση της παρουσίας, μας κλειδώνει στο δωμάτιο των οικογενειακών ποινών και ανταμοιβών.  Που χάνεται και η αίσθηση των ορίων του σώματος.  Νιώθουμε ότι είμαστε το ίδιο το δωμάτιο, και ότι ο τοίχος γίνεται ένα ζαρωμένο μέτωπο από γδαρμένο σοβά που ματώνει αλλά δεν το βλέπει κανείς… Κερεντζής Λάμπρος Πίνακας: Aneta Solecka

Οι μορφές συναισθήματος που αναγεννιούνται  στο ζευγάρι, συγκροτούν ένα μεγάλο φάσμα το οποίο, με αφετηρία την έλξη και τον έρωτα, μπορεί να πάρει δυο μορφές. Η πρώτη, με κατεύθυνση την συντροφικότητα που καταλήγει στην αγάπη. Και η δεύτερη με κατεύθυνση τον αποχωρισμό, που περνά στην αδιαφορία, ή… καταλήγει σε μίσος. Ο χρόνος αυτής της διαδικασίας είναι η ίδια η ζωή. Οι παράγοντες που επενεργούν, είναι σαν το ανεξερεύνητο σύμπαν που όσο το κατακτάς, τόσο αντιλαμβάνεσαι  ότι είσαι στην αρχή. Κερεντζής Λάμπρος Φωτό: το φίλμ Amour του Michael Haneke (2012)

Μιλώντας για τον αποχωρισμό στην οικογένεια, καταλαβαίνουμε ότι αυτός αποτελεί αναπόσπαστο κεφάλαιο στην ζωή της. Υπάρχει και αναπτύσσεται σαν συστατικό των οικογενειακών σχέσεων. Αναπτύσσεται με τον ίδιο τρόπο που αναπτύσσονται τα «παιδιά» μέσα σε αυτή, και αποτελεί την υλική πραγματικότητα της ικανότητα της να δημιουργεί και να κοινωνικοποιεί ανεξάρτητες οντότητες με επιτυχία. Ο αποχωρισμός πραγματώνεται με την απομάκρυνση των «παιδιών» από την οικογενειακή εστία η οποία επιφέρει την αλλαγή της έννοιας και της μορφής της γονικής σχέσης, εισάγοντας την απόσταση η οποία εμπεριέχει τον πόνο αλλά και την χαρά της αλλαγής, την αναγκαία αντιμετώπιση μιας καινούργιας διάστασης του βίου του γονέα, αλλά και του παιδιού. Η διαφορά είναι ότι το «παιδί» με τον αποχωρισμό ανακαλύπτει συνεπαρμένο, όλο και περισσότερο τις δυνατότητες, τις ικανότητες, τον εαυτό του και κατ’ επέκταση την ζωή που ανοίγεται μπροστά του με τις άπειρες επιλογές του, ενώ ο γονέας βιώνει τον αποχωρισμό σαν ένα περ...

Η κακοποίηση επιτυγχάνεται με την προσβολή της προσωπικότητας του υποκειμένου μέσω άσκησης λεκτικής, σωματικής,   ψυχολογικής, κοινωνικής   βίας με στόχο την κάμψη της βούλησης του και την υποταγή στην επιθυμία του άλλου. Σε κοινωνικό επίπεδο στοχεύει στην προσαρμογή σε ένα κοινωνικό σύστημα, όπου οποιαδήποτε άρνηση, ή η αντίθεση θεωρείται σαν ένδειξη ανάρμοστης συμπεριφοράς.   Η κακοποίηση πριν εμφανιστεί σαν όρος των κοινωνικών επιστημών αποτελούσε το βασικό τρόπο διαπαιδαγώγησης των κοινωνιών, εφόσον αντιπροσώπευε με την μορφή της τιμωρίας, την μόνη οδό για την ενηλικίωση.       Η κακοποίηση είναι διαταξική δηλαδή την συναντάμε τόσο στην «υψηλές» όσο και στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις. Αποτελεί το βασικό περιεχόμενο αλληλεπίδρασης ανάμεσα στους πολίτες μιας κοινωνίας, συνιστώντας και το βασικό περιεχόμενο των θεσμών της, όπως η οικογένεια, η εκπαίδευση, η εργασία. Έχει επίσης καταλάβει το χώρο της «διασκέδασης» σαν το βασικό δι...

Αφημένοι στις εισόδους της ζωής, αναζητάμε την σιγουριά αποδεχόμενοι να αναπαραγάγουμε το σταθερό δοκιμασμένο πλαίσιο της κοινωνικής αδιαφορίας. Αυτό θα μας επιτρέψει, καθώς ταξιδεύουμε στην χαλαρότητα της παγκόσμιας καταστροφικότητας και του ανεξέλεγκτου άγχους της, να υιοθετήσουμε την πεπατημένη οδό της ταπείνωσης. Να υιοθετήσουμε την θλίψη που γεννάται από την προσπάθεια να απαλλαγούμε από το βάρος της παρουσίας και να αποδεχτούμε τον αναγκαίο πλέον ευνουχισμό της επιθυμίας. Έτσι ώστε να αποποιηθούμε την ευθύνη και να πορευτούμε αγκαλιά με την απουσία της ελευθερίας μας. Τυφλοί από το φως που   πηγάζει μέσα μας, προσπαθούμε να ντυθούμε το σκοτάδι που μας προσφέρουν απ’ έξω μας, και δεχόμαστε την αρχή της ζωής σαν να είναι το τέλος της. Καταπίνουμε φαρμακευτικές δόσεις υποταγής σε ταμπλέτες καθημερινής βίας και σκυμμένοι πάνω από την οθόνη ενός μέλλοντος που δεν μας ανήκει. Εκλιπαρούμε την προσοχή ενός κόσμου χωρίς ανθρωπισμό. Ενός κόσμου που χρωματίζει...

Πολλές φορές είναι συγκλονιστικό να αφουγκράζεσαι πόσα πολλά έχεις να πεις για εσένα. 'Όσο μακρύτερα προχωρήσεις σε αυτή την αφήγηση, και όσο περισσότερο τολμάς να εκθέσεις τον εαυτό σου, τόσο ρέει ο πλούτος της παρουσίας σου, της ύπαρξής σου. Η αφήγηση κινείται στα μονοπάτια τους συναισθήματος, στα αδιέξοδα του εαυτού, στα εμπόδια των ανθρώπινων διασυνδέσεων, σε προβληματισμούς της καθημερινότητας που συναντάνε την αιωνιότητα των σχέσεων με τους άλλους, των σχέσεων με τον εαυτό. Η αφήγηση δεν εμποδίζεται από την υφή του κάθε “προβλήματος”, αλλά από την ιδέα της μη φυσιολογικότητας του, και την ψευδή αίσθηση ότι μόνο εσύ έχεις αυτό το “πρόβλημα”. Η μη φυσιολογικότητα γεννά την παραλογικότητα της ενοχής, η οποία φυτρώνει και αναπτύσσεται στην αρχή μέσα από τα μάτια των άλλων και μετά μέσα στο δικό σου βλέμμα. Αναπτύσσεται μέσα από τα εξεταστικά μάτια ή τα επικριτικά λόγια ανθρώπων οι οποίοι έχουν εξίσου ή και μεγαλύτερα “προβλήματα” από εσένα, για τα οποί...

Η αυτοχειρία, είναι ότι  ότι χειρότερο μπορεί να στείλει  σαν μήνυμα, ένας 14χρονος «καταδιωκόμενος» από συνομηλίκους του, οι οποίοι επάνω του ασκούσαν την βία που η κοινωνία τους διδάσκει καθημερινά και με εξαίρετη φροντίδα. Η αυτοχειρία, είναι ένα μήνυμα προς την κοινωνία, προς την εκπαίδευση, προς την οικογένεια, προς τους πάντες. Δηλώνει ότι ο αυτόχειρας ήταν θεσμικά απροστάτευτος. Ότι ούτε η κοινωνία, ούτε το σχολείο, αλλά ούτε και η οικογένεια μπόρεσε να τον προστατεύσει. Η αυτοχειρία έρχεται να ξεδιαλύνει τους μύθους που η κοινωνία έχει φτιάξει για τον εαυτό της. Έρχεται να δηλώσει με το πιο χειρότερο τρόπο, την ύπαρξη της μοναξιάς, του φόβου, της καταπίεσης της παιδικής και εφηβικής ηλικίας. Μια καταπίεση που υφίσταται όχι μόνο από τους ενήλικες, αλλά και από τους συνομήλικες τους. Η αυτοχειρία ενός 14χρονου έρχεται να δηλώσει την ύπαρξη σωματικής και ψυχολογικής βίας, την ύπαρξη βασανιστηρίων που μπορεί να υποστεί ένα «παιδί» από τα άλλα. Έρχεται να δηλώσ...

Τι κάνει και: Όταν οι γονείς τροφοδοτούν τα παιδιά τους,  όταν τους προσφέρουν το πλαίσιο όπου θα απλώσουν την ζωή τους, όταν τους προσφέρουν την αναγκαία ασφάλεια που χρειάζονται για την συγκρότηση τους, για την διαμόρφωση του εαυτού τους,  τι κάνει και δεν αντιλαμβάνονται ότι κάποτε θα έρθει η στιγμή που θα βγουν από το κάδρο που πολύ όμορφα έφτιαξαν για αυτά; Τι κάνει και: Δεν σκέφτονταν ότι η πορεία τους θα τα απομακρύνει από εκείνους. Ότι θα ανοίξουν καινούργιους δρόμους που δεν είχαν φανταστεί, που δεν έχουν γνωρίσει και δεν θα γνωρίσουν οι ίδιοι. Ότι οι αναζήτηση της ζωής τους θα γίνει σε άλλους τόπους από αυτούς που εκείνοι έψαξαν να την βρουν. Τι κάνει και.... Δεν χαίρονται με τις προτιμήσεις τους, δεν ικανοποιούνται με τις πρωτοβουλίες τους, δεν γεμίζουν από την προσωπικότητα τους, από την χαρά τους, από την ενεργητικότητα τους. Τι κάνει και.... Δεν τα ακολουθούν στους δικούς τους δρόμους, στις δικές τους χαρές, τις απο...