Οικογένεια και Οικογενειακές σχέσεις Ψυχολογία - Συμβουλευτική - Ψυχοθεραπεία

Αυνανισµός ορίζεται ως η συνειδητή (εκούσια) διέγερση των γεννητικών οργάνων από το ίδιο το άτοµο, µε σκοπό την ικανοποίηση και την κορύφωση (οργασµό).  Αυτός ο τύπος ερωτισµού, που καλείται αυτοερωτισµός, συνοδεύεται συνήθως και από ερωτικές φαντασιώσεις, που πλαισιώνουν ένα ερωτικό σκηνικό, φτιάχνοντάς έτσι την εξιδανίκευση του ερωτικού φαντασιωτικού µοντέλου. Ακόµα, ο αυνανιζόµενος, µπορεί να χρησιµοποιήσει χαρακτηριστικές κινήσεις και χάδια, εκτός των γεννητικών οργάνων, που του αυξάνουν το σεξουαλισµό του, µέχρι τον οργασµό. Ο στόχος του αυνανισµού είναι το ΄΄ξέσπασµα΄΄ της ηδονικής διέγερσης (Κρεατσάς, 1992 - Ασκητής, 1995). Ο αυνανισµός ως συµπεριφορά, παρατηρείται και σε παιδιά, ειδικότερα κατά το φαλλικό στάδιο, κατά το 3ο µε 5ο έτος (Παρασκευόπουλος, 1985). O αυνανισµός στον έφηβο, διαφέρει από αυτόν του παιδιού, στο ότι µπορεί να καταλήξει στην εκσπερµάτωση. Ήδη από τα 11 χρόνια, όσο το παιδί µπαίνει στην εφηβεία, ο αυνανισµός γίνεται δική του ανακάλυψη,...

Η έκφραση της σεξουαλικότητας αποτελεί ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της ήβης και είναι άρρητα συνδεδεµένη µε την ηλικία της εφηβείας. Σ’ αυτή την ηλικία έχουµε δυο πρόσωπα : του παιδιού αλλά και του ανερχόµενου άνδρα και της ανερχόµενης γυναίκας. Η σεξουαλική αφύπνιση είναι γεγονός. Τα σεξουαλικά ερεθίσµατα πληθαίνουν και εναλλάσσονται, αναµειγνύοντας φιλοµόφυλα συναισθήµατα και ετεροφυλικές φαντασιώσεις. Η σεξουαλική περιέργεια, η πονηριά, ο µυστικισµός, η αµηχανία, αλλά και η ανάγκη να µάθει ο έφηβος περισσότερα, κυριαρχούν σ’ αυτήν την περίοδο. Την εποχή έναρξης της ήβης, η ψυχοσεξουαλική ανάπτυξη έχει ολοκληρωθεί σε αρκετά µεγάλο βαθµό και έχει αποκτηθεί οριστικά η ταυτότητα του φύλου. Ο έλεγχος της σεξουαλικής δραστηριότητας στην εφηβεία δεν είναι εύκολος. Τόσο το κορίτσι όσο και το αγόρι δύσκολα φανερώνουν τις σεξουαλικές τους σχέσεις. Τα χαρακτηριστικά της σεξουαλικής δραστηριότητας διαφέρουν ανάλογα µε την ηλικία, το φύλο και το µορφωτικό ή κοινωνικό επίπεδο των ατ...

Η εργασία μας σαν ψυχοθεραπεύτριες ή ψυχοθεραπευτές υπόκειται σε συνθήκες των οποίων το εύρος δεν είναι πάντα γνωστό και διαφοροποιούνται ανάλογα με τον πρόσωπο, ή τα πρόσωπα που έχουμε απέναντι μας. Στο βαθμό που καλούμαστε να εργαστούμε με “εργαλείο” την προσωπικότητα μας, το ψυχοθεραπευτικό έργο, όπως άλλωστε και κάθε εργασία η οποία αντιμετωπίζει τον άνθρωπο, βρίσκεται πάντα μπροστά σε δεδομένα τα οποία δεν έχουν να κάνουν μόνο με τον “άλλον” και το “πρόβλημά” του, αλλά και με εμάς τους ίδιους. Η εργασία μας σαν ψυχοθεραπεύτριες ή ψυχοθεραπευτές μας εισάγει σε ένα χώρο ευαίσθητο όπως είναι αυτός του “πελάτη” μας. Ένα αφηγηματικό και βιωματικό χώρο όπου τα συναισθηματικά φορτία των περιπτώσεων που καλούμαστε να διαχειριστούμε μπορούν να ξεπερνάνε την ικανότητα αντικειμενικότητας την οποία χρειάζεται να επιδείξουμε καθημερινά για να αισθανθούμε ικανοί να τα αντιμετωπίσουμε. Ένα αφηγηματικό και βιωματικό χώρο όπου πολλές φορές κινδυνεύουμε να βρεθούμε εγκλωβισμένες ...

Κ άθε κοινωνία για να μπορέσει να λειτουργήσει και να αναπαραχθεί, κατασκευάζει τις αξίες και τους κανόνες πάνω στους οποίους στηρίζει την διαιώνιση της, με στόχο την προβολή και αντίστοιχα αποδοχή τους, από τα υποκείμενα και τις ομάδες που την απαρτίζουν. Την λειτουργία αυτή την ονομάζουμε κοινωνικοποίηση. Η κοινωνικοποίηση λοιπόν είναι ένας μηχανισμός μετάδοσης των αξιών και των κανόνων της κοινωνίας στο νέο υποκείμενο έτσι ώστε να γίνει αποδεχτό από αυτή. Συγχρόνως η ικανότητα αυτής της λειτουργίας επιτρέπει τη κοινωνική της συνοχή και την αναπαραγωγή της. Έτσι η κοινωνικοποίηση φαίνεται ότι είναι ο μηχανισμός που εκδηλώνεται τόσο από την ανάγκη της κοινωνίας να ενσωματώσει το νέο υποκείμενο στους κόλπους της, όσο και από την ανάγκη του υποκειμένου να αποτελέσει μέλος ενός ευρύτερου κοινωνικού συνόλου. Άρα σ’ ένα πρώτο βαθμό θα πρέπει να δούμε στην κοινωνικοποίηση δυο δυνάμεις που επενεργούν από την μια της κοινωνικής ομάδας που ανήκει το υποκείμενο και από την άλλη...

Στην μικρή μας χώρα τελευταία ξανάνοιξε η συζήτηση πάνω στην συν-επιμέλεια του παιδιού μετά τον χωρισμό των γονέων. Όπως συμβαίνει και μ’ άλλα θέματα έτσι και αυτό, «σέρνεται» από δεκαετία σε δεκαετία χωρίς να γίνεται νόμος και να ξεκαθαρίζει το τοπίο. Ήδη « Ο κ. Κοντόνης τόνισε ότι δεν πρέπει να συγχέεται η γονική μέριμνα με τη συνεπιμέλεια. Εξήρε, επίσης, την αξία της σταθερότητας για την ψυχική υγεία του παιδιού, που θα διαταραχθεί από την εναλλασσόμενη κατοικία και υπονόησε ότι η συνεπιμέλεια είναι ένα μοντέλο που εφαρμόζεται σε αγγλοσαξονικές χώρες, αλλά δεν θα ταίριαζε στην ελληνική κοινωνία» λέγοντας τα πάρα πάνω ο υπουργός προσπαθεί σε τέσσερεις σειρές να κλείσει μια τεράστια υπόθεση με ανεύθυνο τρόπο. Στην συζήτηση λοιπόν αυτή έχουμε την εντύπωση ότι δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν η εμπειρία τόσων χρόνων όπου η επιμέλεια του παιδιού δινόταν στο ένα γονέα, στην μητέρα. Λες και δεν μπορούμε να διδαχτούμε από την κοινωνική μας εμπειρία, αλλά προσπαθούμε να θεωρητικοποιήσουμ...