Να κάνουμε
τους άλλους
να μας φοβούνται.
Από την μια, η ανεργία, η φτώχεια, οι μισθοί πίνας, οι απολύσεις, το γενικό τσαλάκωμα των συνειδήσεων και από την άλλη, τα σκάνδαλα, οι βρωμιές, οι ατιμίες. Αυτή ακριβώς η κατάσταση είναι που κουβαλάει τον φασισμό. Όμως όλες αυτές οι καταστάσεις, ενώ νομίζεις ότι θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σαν αφύπνιση της συνείδησης, αυτές φαίνεται ότι θολώνουν την συνείδηση.
Πρέπει να πούμε, πως όλες αυτές οι καταστάσεις, εκτός από την αγανάκτηση, η οποία είναι το συναίσθημα που αφυπνίζει την συνείδηση, κουβαλάνε και τον φόβο.
Ο φόβος είναι το στοιχείο που μας ενδιαφέρει και ενδιαφέρει και τους ειδήμονες. Διότι όλες οι παραπάνω καταστάσεις το μόνο που έρχονται να κάνουν, είναι να τονίσουν την αίσθηση της ανικανότητας, της ανεπάρκειας, της ασημαντότητας, της ανασφάλειας, της αδικίας, της απογοήτευσης, του πόνου, της κατάθλιψης και τέλος του φόβου μας..
Ο φόβος κοιμίζει την συνείδηση
Ο φόβος μας μικραίνει.
Όταν φοβόμαστε ψάχνουμε κάπου να κρυφτούμε, διότι νιώθουμε απροστάτευτοι
Ψάχνουμε κάποιον που παρουσιάζεται προστατευτικός, δυνατός, αποφασιστικός, ακόμα και αν αυτή η αποφασιστικότητα του, στρέφεται εναντίον μας,
Τον ψάχνουμε για να καλύψει τον φόβο μας, την ανασφάλεια μας.
Ταυτιζόμαστε μαζί του χωρίς να καταλαβαίνουμε καλά, καλά τι αντιπροσωπεύει.
Ταυτιζόμαστε διότι μέσα από την ψευδό- συλλογικότητα νιώθουμε ότι ανήκουμε σε ένα χώρο, που εκπέμπει δύναμη, αποφασιστικότητα, ισχύ, κάτι που μας λείπει..
Στην ουσία όμως με αυτό που ταυτιζόμαστε είναι η σκηνική του παρουσία, η δυναμική του εικόνα. Ταυτιζόμαστε με το “φαίνεστε” του πολιτικού αρχηγού και όχι με την ουσία που είναι το “είναι”, που είναι οι προθέσεις του.
Όλοι Ξέρουν ότι η βία είναι πάντα καμουφλαρισμένη, κρυμμένη, όμορφα σερβιρισμένη. Δεν ήταν τυχαίο ότι ο κ. Πολιτικός μας, πήγε στο εκλογικό του κέντρο κρατώντας ένα κοριτσάκι στην αγκαλιά. Πήγε καμουφλαρισμένος από την αθωότητα του παιδιού, την οποία ιδιοποιήται και την κάνει δικιά του αθωότητα. Και ασφαλώς δεν είναι ο μόνος.
Τα παιδιά ήταν πάντα το μέσο, για τους πολιτικούς, που θέλαν να γίνουν ηγέτες. στην προσπάθειά τους, να δώσουν μια άλλη εικόνα, να κοροϊδέψουν, να αποπροσανατολίσουν το λαό από τους σκοπούς τους.
Στο “φαίνεστε”, λοιπόν, παρουσιάζεται η κατανόηση, η αγάπη, η αλληλεγγύη, η δικαιοσύνη, η αγανάκτηση. Κάτω από την δίκαιη αγανάκτηση κρύβεται, το “είναι” γεμάτο από φοβικά σύνδρομα, γεμάτο από μίσος, και δίψα για ανεξέλεγκτη εξουσία.
Αυτή η δίψα της εξουσίας είναι το πρώτο και το τελευταίο που αποζητά ο φοβισμένος για να ξεφύγει από τον φόβο του.
Φοβόμαστε, αλλά είμαστε μαζί του διότι μας δείχνει το μόνο τρόπο για να αποφύγουμε τον φόβο.
Να κάνουμε τους άλλους να μας φοβούνται.
Πρέπει να πούμε, πως όλες αυτές οι καταστάσεις, εκτός από την αγανάκτηση, η οποία είναι το συναίσθημα που αφυπνίζει την συνείδηση, κουβαλάνε και τον φόβο.
Ο φόβος είναι το στοιχείο που μας ενδιαφέρει και ενδιαφέρει και τους ειδήμονες. Διότι όλες οι παραπάνω καταστάσεις το μόνο που έρχονται να κάνουν, είναι να τονίσουν την αίσθηση της ανικανότητας, της ανεπάρκειας, της ασημαντότητας, της ανασφάλειας, της αδικίας, της απογοήτευσης, του πόνου, της κατάθλιψης και τέλος του φόβου μας..
Ο φόβος κοιμίζει την συνείδηση
Ο φόβος μας μικραίνει.
Όταν φοβόμαστε ψάχνουμε κάπου να κρυφτούμε, διότι νιώθουμε απροστάτευτοι
Ψάχνουμε κάποιον που παρουσιάζεται προστατευτικός, δυνατός, αποφασιστικός, ακόμα και αν αυτή η αποφασιστικότητα του, στρέφεται εναντίον μας,
Τον ψάχνουμε για να καλύψει τον φόβο μας, την ανασφάλεια μας.
Ταυτιζόμαστε μαζί του χωρίς να καταλαβαίνουμε καλά, καλά τι αντιπροσωπεύει.
Ταυτιζόμαστε διότι μέσα από την ψευδό- συλλογικότητα νιώθουμε ότι ανήκουμε σε ένα χώρο, που εκπέμπει δύναμη, αποφασιστικότητα, ισχύ, κάτι που μας λείπει..
Στην ουσία όμως με αυτό που ταυτιζόμαστε είναι η σκηνική του παρουσία, η δυναμική του εικόνα. Ταυτιζόμαστε με το “φαίνεστε” του πολιτικού αρχηγού και όχι με την ουσία που είναι το “είναι”, που είναι οι προθέσεις του.
Όλοι Ξέρουν ότι η βία είναι πάντα καμουφλαρισμένη, κρυμμένη, όμορφα σερβιρισμένη. Δεν ήταν τυχαίο ότι ο κ. Πολιτικός μας, πήγε στο εκλογικό του κέντρο κρατώντας ένα κοριτσάκι στην αγκαλιά. Πήγε καμουφλαρισμένος από την αθωότητα του παιδιού, την οποία ιδιοποιήται και την κάνει δικιά του αθωότητα. Και ασφαλώς δεν είναι ο μόνος.
Τα παιδιά ήταν πάντα το μέσο, για τους πολιτικούς, που θέλαν να γίνουν ηγέτες. στην προσπάθειά τους, να δώσουν μια άλλη εικόνα, να κοροϊδέψουν, να αποπροσανατολίσουν το λαό από τους σκοπούς τους.
Στο “φαίνεστε”, λοιπόν, παρουσιάζεται η κατανόηση, η αγάπη, η αλληλεγγύη, η δικαιοσύνη, η αγανάκτηση. Κάτω από την δίκαιη αγανάκτηση κρύβεται, το “είναι” γεμάτο από φοβικά σύνδρομα, γεμάτο από μίσος, και δίψα για ανεξέλεγκτη εξουσία.
Αυτή η δίψα της εξουσίας είναι το πρώτο και το τελευταίο που αποζητά ο φοβισμένος για να ξεφύγει από τον φόβο του.
Φοβόμαστε, αλλά είμαστε μαζί του διότι μας δείχνει το μόνο τρόπο για να αποφύγουμε τον φόβο.
Να κάνουμε τους άλλους να μας φοβούνται.
Μη λοιπόν, μας φαίνεται περίεργο που τα κόμματα που διάλεξαν να διαχειριστούν τον φόβο, με την βία, βγαίνουν κερδισμένα σε όλη την Ευρώπη. Αυτό που πρέπει να σκεφτούμε την επόμενη φορά είναι η διαχείριση του φόβου διότι αυτός είναι ο διαμορφωτής της συνείδησης.
Σχόλια