Η ψυχοθεραπεία = Αυτονομία

Αυτονομία και Αποτοξίνωση 2


Η χρήση μπορεί να ερμηνευτεί σαν κάλεσμα για βοήθεια όπως μπορεί να ερμηνευτεί και σαν απόπειρα αυτονόμησης. Που βρίσκεται η αλήθεια όμως ανάμεσα σε αυτές τις διαφορετικές ερμηνείες της χρήσης; Μα και στις δύο. Και κάλεσμα για βοήθεια είναι, αλλά και προσπάθεια αυτονόμησης. Άρα πρέπει να τις λάβουμε και τις δύο υπ΄ όψιν με τέτοιο τρόπο ώστε η μία να μην γυρίσει ενάντια στην άλλη, αλλά και η βοήθεια να λειτουργήσει και η αυτονόμηση να επιτευχθεί. Δηλαδή πολύ απλά η βοήθεια να οδηγήσει στην αυτονόμηση η οποία δεν έχει να κάνει μόνο με το σταμάτημα της χρήσης, αλλά με την εν γένει αλλαγή του χρήστη, που σημαίνει ότι η ψυχοθεραπεία πρέπει να θεωρήσει τον χρήστη σαν ουσιαστικό παράγοντα της αποτοξίνωσης του. Για να επιτευχθεί αυτό, πρέπει η βοήθεια που οδηγεί στην αυτονομία,να είναι αυτόνομη, δηλαδή όπως λέει και ο Κορνήλιος Καστοριάδης “ Αυτονομία μέσα από αυτόνομες διαδικασίες”.Σε αυτή την περίπτωση έχουμε να κάνουμε με την Πράξη “Αποκαλούμε πράξη αυτό το πράττειν μέσα στο οποίο σκοπεύουμε τον άλλον ή τους άλλους ως αυτόνομα όντα και τους θεωρούμε ως τον ουσιαστικό παράγοντα της ανάπτυξης της ίδιας τους της αυτονομίας {.....} η πράξη είναι αυτό που σκοπεύει την ανάπτυξη της αυτονομίας ως σκοπό και χρησιμοποιεί προς αυτό το σκοπό, την αυτονομία σαν μέσο.”1
Η ψυχοθεραπεία για να πετύχει τον σκοπό της πρέπει να στοχεύει τον πελάτη σαν αυτόνομο άτομο και να τον θεωρεί ουσιαστικό παράγοντα της αυτονομίας του μέσα στην θεραπευτική σχέση. Δεν θα πρέπει να στοχεύει μόνο την αποτοξίνωση και απεξάρτηση του πελάτη από την ουσία αλλά και την αυτονόμηση του από ένα σύστημα σχέσεων όπου η εξάρτηση και η ετερονομία αποτελούν τα βασικά χαρακτηριστικά της ψυχοκοινωνικής του ανάπτυξης. Δηλαδή δεν επιζητά μόνο την απεξάρτηση του χρήση, αλλά και την διαμόρφωση των σχέσεων του στην βάση της ανεξαρτησίας και αυτονομίας παρά στην βάση της εξάρτησης και ετερονομίας
Η Ψυχοθεραπεία για να μπορέσει να πετύχει αυτό το στόχο δηλαδή την αυτονόμηση του ατόμου και για να μπορέσει να λειτουργήσει υποστηρίχτηκα πρέπει κατά την γνώμη μου να αξιολογήσει την θέληση της αυτονομίας του χρήστη σαν ένα παράγοντα ο οποίος δεν λείπει, αλλά εκφράζεται με άλλο τρόπο. Διότι αν δεχτούμε ότι η χρήση στην αρχή, είναι μια πράξη αυτονομίας,τότε δεν αντιμετωπίζουμε τον πελάτη σαν κάποιο άτομο στερημένο των δυνατοτήτων του να αντιδράσει, αλλά σαν κάποιον ο οποίος προσπαθεί να αυτονομηθεί όμως τα μέσα τα οποία χρησιμοποιεί τον οδηγούν πιο βαθιά στην εξάρτηση. Δηλαδή δεν θεωρούμε τον χρήστη σαν το άτομο που έχει χάσει την “προσωπικότητα” του η τον “εαυτό” του. Αντιθέτως θεωρούμε πως και την προσωπικότητα του έχει και το εαυτό του διατηρεί.
Εάν η τοξίνωση του οργανισμού αποτελεί την σταδιακή υποδούλωση του χρήστη στο προϊόν, η αποτοξίνωση σημαίνει την σταδιακή απελευθέρωσή του και την κατάκτηση της αυτονομίας του.


Ο σεβασμός του χρήστη


Γι αυτό η αντιμετώπιση του πρέπει να γίνει με τον απαιτούμενο σεβασμό τον οποίο αρμόζει σε κάθε πελάτη απαλλαγμένο από κοινωνικά στερεότυπα και μοντέλα τα οποία επικρατούν και λειτουργούν τελείως με αντιεπιστημονικά χαρακτηριστικά. Δηλαδή να θεωρήσουμε τον χρήστη σαν ουσιαστικό παράγοντα της αποτοξίνωσης του. Πράγμα το οποίο σημαίνει επίσης την αποδέσμευσή του από την ετικέτα του άρρωστου και την αντιμετώπιση της δυσλειτουργίας του, σαν λειτουργία η οποία δεν ανήκει μόνο στο χρήστη αλλά στις σχέσεις του και το κοινωνικό του περιβάλλον. Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η αυτονομία και η ετερονομία δεν είναι ατομικά χαρακτηριστικά αλλά χαρακτηριστικά σχέσεων, δηλαδή διαδικασίες. Τόσο η ετερονομία όσο και αυτονομία του χρήστη είναι προϊόν των σχέσεων που δημιουργεί ο χρήστης όχι σαν χρήστης αλλά σαν άτομο. Με τον ίδιο τρόπο η εξάρτηση είναι το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας και αποτελεί μια μορφή σχέσης.
Έχοντας λοιπόν στο μυαλό ότι η χρήση είναι η λύση του προβλήματος και όχι το πρόβλημα δουλεύουμε με στόχο όχι για να αποκλείσουμε την λύση που έχει βρει ο χρήστης για να απαλύνει το πρόβλημα του, αλλά δουλεύουμε στο να τον βοηθήσουμε να καταλάβει ότι έχει την ικανότητα να βρει και άλλες λύσεις και το σπουδαιότερο να διαλέξει αυτή που του ταιριάζει περισσότερο.
Αυτό σημαίνει ότι στοχεύσουμε
στην ικανότητα του χρήστη για αυτονόμηση, η οποία μέχρι τώρα εκφραζόταν μέσω της χρήσης
.
Στοχεύουμε στην ενδυνάμωση της θέλησης του χρήστη και της αυτοεκτίμηση του ώστε να πιστέψει ότι μπορεί να βρει άλλους τρόπους εκδήλωσης της αυτονομίας του, πιο υγιείς από αυτόν της χρήσης
' Σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για την

Αυτόνομη διαδικασία της αποτοξίνωσης,

Διαδικασία η οποία στηρίζεται στην θέληση του χρήστη και όχι στην θέληση του περιβάλλοντος ή την θέληση του εκάστοτε συστήματος αποτοξίνωσης.

Διαδικασία η οποία οδηγεί όχι μόνο στην απεξάρτηση από την ουσία αλλά και στην αυτονόμηση από την οικογένεια.


1Κορνήλιος Καστοριάδης Φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας

πίνακας Georgia o' Keeffe

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα