Οι ενήλικες




Ήταν περασμένα μεσάνυχτα και οι θόρυβοι της πόλης είχαν καταλαγιάσει. Ήταν η ώρα που τα ανθρώπινα πλήθη συνωστίζονταν μέσα στα υπνοδωμάτια τους. Τόνοι από όνειρα, φαντασίες και μαγικές διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας παραμονεύουν πίσω από τις κουρτίνες του ύπνου. Και ο ύπνος έρχεται, αγκαλιάζει τα κουρασμένα μυαλά μέσα στο σκοτάδι της λήθης. 
 
Ονειρικοί οικογενειάρχες ανεβαίνουν τις πλαγιές του μυαλού τους, κουβαλάνε τα υπάρχοντά τους με σκυφτό κεφάλι καθώς δίπλα τους παραμονεύουν οι αγορές. Κοιτάνε το πρόσωπό του ενήλικα στο καθρέφτη και δεν μπορούν να καταλάβουν πως φτάσανε μέχρις εδώ. Βλέπουν την υποκρισία και την ψευτιά ακουμπισμένες στις ρυτίδες του μετώπου. Αλλά δεν μπορούν να διακρίνουν το μονοπάτι των αναστεναγμών της ενηλικίωσης τους. 
 
Και να ήταν η ενηλικίωση μια στιγμή. Να ήταν κάτι σταθερό που έρχεται και μένει. Όχι δεν ήταν κάτι τέτοιο, ήταν κάτι ρευστό, κάτι που ποτέ δεν μπορούσαν να το κατακτήσουν και όταν νόμιζαν ότι το είχαν κατακτήσει, εκεί κάτι γινόταν και πάλι από την αρχή. Σαν παρατημένα παιδάκια στην ερημιά της οικογενειακής τους μοίρας, που άλλος την διαφέντευε και κρατούσε το χεράκι τους οδηγώντας τους στο σιωπηλό χάος της κατασκευασμένης ζωής τους. Μια κοινωνία από χαμένα παιδιά που γίνανε χαμένοι ενήλικες που με την σειρά τους κουβαλάνε τα παιδιά τους σαν οδηγούς, που χωρίς να το καταλάβουν προσπαθούν να τους βγάλουν από το αδιέξοδο της ζωής τους

Η Κοινωνία των ενηλίκων τυλιγμένη στο χασαπόχαρτο της καθημερινότητας, Ενήλικες χαμένοι, παλαβωμένοι τρέχουν, σπρώχνουν, φτύνουν, βρίζουν και η βρώμα των λέξεων τυλίγει την καθημερινότητα τους. Ενήλικες που κλαίνε, κλαίνε κρυφά στις γωνίες των σπιτιών σαν παιδάκια που δεν τους κάνανε το χατήρι. Τα παιδιά τους δεν τους ξέρουν, δεν τους γνωρίζουν, τους φοβούνται, τρομάζουν όταν τους βλέπουν να θυμώνουν, να σηκώνουν το χέρι, να χτυπάνε τις πόρτες και να βλαστημάν την μάνα που τους γέννησε. Ενήλικες που τρέχουν να προλάβουν , να κερδίσουν, να μεγαλώσουν την περιουσία τους, τα υπάρχοντα τους, να σωθούν από οικονομικές καταστροφές, τις νεροποντές, τις πλημμύρες, τις κρατικές διαστροφές, ενήλικες, ενήλικες…..

Τα παιδιά τους και αυτά θα γίνουν ενήλικες με την σειρά τους. Θα απαρνηθούν τον εαυτό τους με την βοήθεια των ενηλίκων γονιών τους και θα γίνουν αυτό που τους φόβιζε, θα γίνουν σαν τους γονείς τους. Γονείς και αυτοί για να επιτελέσουν τον θεάρεστο κοινωνικό τους έργο. 
 
Ποιοι είναι αυτοί οι ενήλικες και πως φτιάχνουν τους τοίχους της φυλακής τους;
Πως τους ντύνουν με στατιστικές της ενδοοικογενειακής, οικονομικής και κοινωνικής βίας;
...............................................................................................................................................
Περασμένα μεσάνυχτα και οι θόρυβοι της πόλης είχαν καταλαγιάσει. Ήταν η ώρα που τα ανθρώπινα πλήθη συνωστίζονταν μέσα στα υπνοδωμάτια τους. Τόνοι από όνειρα, φαντασίες και μαγικές διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας παραμονεύουν πίσω από τις κουρτίνες του ύπνου. Και ο ύπνος έρχεται, αγκαλιάζει τα κουρασμένα μυαλά μέσα στο σκοτάδι της λήθης. 

Κερεντζής Λάμπρος 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα