Όταν οι προσδοκίες βαραίνουν με την απουσία τους...

Όταν οι προσδοκίες βαραίνουν με την απουσία τους τις άδεις τσέπες των παλιομοδίτικων εαυτών τους, οι άνθρωποι κυλάνε σαν τις πέτρες στις άκρες του δρόμου.

Ανώνυμοι και βουβοί κουβαλάνε την ιστορία τους με κρυφά δάκρυα παγωμένα στα μάγουλα. Την αφήνουν γυμνή μέσα στο σκοτάδι, εκτεθειμένη και ευάλωτη στην αγριότητα των βλεμμάτων, ενώ ζητιανεύουν την συμπόνια και την αποδοχή.

Ιστορίες γεμάτες από αποτυπώματα άλλων, που εκτοξεύουν μια αγάπη που τους πληγώνει επειδή απαιτεί να απαρνηθούν αυτό που δεν είναι και να γίνουν αυτό που δεν μπορούν.

Η στέρηση τους κατακλύζει και δεν τους αφήνει ήσυχους τις νύχτες να ταξιδέψουν στα όνειρα τους. Νιώθουν την απουσία του εαυτού τους που σαν εφιάλτης τους οδηγεί σε άγνωστες περιοχές να ψάχνουν την χαμένη ενότητα με τον κόσμο.

Διανύουν με δυσκολία τα χιλιόμετρα της ερήμου, που συγγενικές συναναστροφές άπλωσαν στο διάβα τους. Γνώριμες φωνές παραμιλάν μέσα τους  για τις στερήσεις της αγάπης που έχουν υποστεί.

Ακολουθούν τον πόνο που διδάχτηκαν. Έγινε κομμάτι του εαυτού τους. Κατάλαβαν ότι χωρίς αυτόν δεν μπορούν να δώσουν νόημα σε κάθε καινούργιο ερέθισμα και εμπειρία. Όλα τα ντύνουν με την φορεσιά του. Απλώνουν τον φόβο του στις καινούργιες σχέσεις προσπαθώντας να σταματήσουν την αιμορραγία των συναισθημάτων τους.

Διδάχτηκαν το σαδισμό της αυτεπιβολής. Επιβάλουν τη στέρηση, τον μαζοχισμό της απουσίας, τον ευνουχισμό της σκέψης και της επιθυμίας τους. Διδάχτηκαν να μην βλέπουν αυτό που είναι, αλλά αυτό που οι άλλοι λένε ότι είναι και για αυτό μισούν τον εαυτό τους...

Η χαρά του βιασμένου αισθήματος ασφάλειας δεν τους επιτρέπει να απολαύσουν τα καινούργια ευρήματα του μυαλού τους θεωρώντας τα επικίνδυνα και νοσηρά. Δεν τους επιτρέπει να κάνουν διάλογο με τις σκέψεις τους, να τις μοιραστούν με τους άλλους.

Σέρνονται στους ανήλιους υποθαλάμους των κοινωνικών επιταγών στέρησης και αναγνωρίζουν αυτό που τους καταπιέζει σαν την μόνη σωτήρια οδό για να αποδράσουν απόν τον εαυτό τους.

Η απόδραση αποτελείται από επιβαλλόμενες οπτικές της πραγματικότητας οι οποίες επεμβαίνουν και δεν τους αφήνουν να κατασκευάσουν το πλαίσιο αναφορά τους. Βαραίνουν επάνω τους με τις πολλές ερμηνείες και εκφράζουν ένα συναισθηματικό χάος που πρέπει να μπει σε τάξη.

Το συναισθηματικό χάος κληρονομείται από γενεά σε γενεά. Επαναλαμβάνει την επιτακτικότητα των “πρέπει” σαν την βασιλική οδό προς την πραγμάτωση των ήδη πεπραγμένων.

Τίποτα δεν μπορεί να διακόψει αυτή την επανάληψη που διεκδικεί την αλήθεια της ζωής την οποία προσπαθεί να αποκρύψει... Που βουτά το κεφάλι της στην δεξαμενή των πολυδιάστατων ερμηνειών των άλλων και κινδυνεύει να αφήσει ορφανή την δική τους ερμηνεία .

Όταν οι προσδοκίες βαραίνουν με την απουσία τους, οι άνθρωποι κυλάνε σαν τις πέτρες στις άκρες του δρόμου. Ανώνυμοι και βουβοί κουβαλάνε την ιστορία τους με κρυφά δάκρυα παγωμένα στα μάγουλα.

Κερεντζής Λάμπρος

Πίνακας:Jean René Jérôme