Η μνήμη

 


Η μνήμη δροσίζει το βήμα της στην σκόνη περασμένων διαδρομών. Ντύνεται με το χαμόγελο της φυγής που πάντα την ακολουθεί σαν το προσωπικό της κρησφύγετο.

Ο αέρας στο τέλος του καλοκαιριού την μετακινεί σαν λευκό σύννεφο που αλλάζει σχήμα. Περνάει το χρυσογάλαζο τούνελ των σκιρτημάτων, των ερωτικών εντάσεων που οι ίσκιοι κουβαλάνε κρυφά το απομεσήμερο στην άκρη του ουράνιου κρεβατιού της.

Σώματα γλιστράνε στην υγρή ζεστασιά της χαμογελώντας. Τυλίγουν τα ελκυστικά μέλη τους, χαϊδεύοντας με την τρυφερότητα του δέρματος τους οποιαδήποτε ανησυχία της για το πέρασμα του χρόνου. Το άγγιγμα τους τον κάνει άυλο, ανύπαρκτο, μηδαμινό.

Η μνήμη μεθυσμένη από το φως κραυγάζει χαρούμενη στην μέση της απεραντοσύνης της. Έχει τόσα να θυμηθεί και τόσα να ξεχάσει. Ποτέ τέτοιος πλούτος δεν σκόρπισε την ηδονή της λήθης τόσο απλόχερα.


Κερεντζής Λάμπρος

πίνακας: Christophe Blanc

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα