“Ακούω” το συναίσθημα…

 

Ο Πόνος, η θλίψη, το άγχος, η αγωνία είναι συναισθήματα που για νά μειώσουν την ένταση τους χρειάζεται να εκφραστούν και το καλύτερο να ακουστούν.

 Στην περίπτωση των διαπροσωπικών σχέσεων, το "ακούω"  μπορεί να πάρει διαφορετικές εκφάνσεις. Υπάρχει το "ακούω" με την έννοια το καταλαβαίνω, όσον αφορά τη γνωστική πλευρά του λόγου. Ενός λόγου που περιγράφει και κάνει γνωστά τα πράγματα και τις καταστάσεις, του αντικειμενικού κόσμου. Καθώς υπάρχει το “ακούω” σαν "κατανοώ", "αφουγκράζομαι" δηλαδή ακούω συγχρόνως και το συναίσθημα πού πηγάζει από από τα λόγια του, τα οποία περιγράφουν τι αισθάνεται από την διαχείριση των καταστάσεων και τις ανησυχίες που γεννιούνται από τη σχέση του με τον κόσμο. Τότε το "ακούω" γίνεται συναισθηματικό. 

Το  “ακούω” το συναίσθημα προϋποθέτει το να μπορώ να αντέξω την δυσαρέσκεια του. Να την αφήσω να εξελιχθεί χωρίς να φοβάμαι ότι μπορεί να με επηρεάσει, Απλά να την συνοδεύσω. Να συνοδεύσω την απογοήτευση, την θλίψη, τον πόνο. Με λίγα λόγια να ντυθώ με το καταθλιπτικό του περιεχόμενο και να μην προσπαθήσω να το υποτιμήσω είτε ασκώντας κριτική, είτε παίρνοντας μέρος στο τι πρέπει και τι δεν πρέπει να γίνει. Αυτές οι προσπάθειες βοήθειας εκφράζουν περισσότερο την ανάγκη να απομακρύνω τη δυσαρέσκειά, προτείνοντας γρήγορες λύσεις, για προφυλάξω τον άλλον, αλλά και να προφυλαχτώ. Το  “ακούω” το συναίσθημα του άλλου σημαίνει να το αφήσω να εκδηλωθεί ανεμπόδιστα και να είμαι εκεί να το αποδεχτώ.

Είναι γνωστό ότι τον πόνο, τη θλίψη, το άγχος και την αγωνία η μοναξιά τα επιδεινώνει, τα μεγαλώνει, τα κάνει απροσπέλαστα, οδυνηρά. Η μοναξιά σε κάθε δυσάρεστο συναίσθημα αποτελεί ένα επιπλέον λόγο ανησυχίας που μπορεί να οδηγήσει στον πανικό. Η δυνατότητα της παρουσίας μας δίπλα τους, την ώρα που αυτά τα συναισθήματα εκφράζονται αποτελεί μία σημαντική στιγμή για κείνον που τα εκφράζει.  Η παρουσία του άλλου αλλάζει τη μορφή δυσαρέσκειας του γεγονότος αποκόβοντας την αίσθηση της μοναξιάς. 

Το  “ακούω” το συναίσθημα  οδηγεί στη συντροφικότητα.  Υποθέτω ότι η συντροφικότητα αναπτύσσεται μόνο όταν “ακούω” το συναίσθημα του άλλου και ο άλλος το δικό μου.

Κερεντζής Λάμπρος