Οικογένεια και Οικογενειακές σχέσεις Ψυχολογία - Συμβουλευτική - Ψυχοθεραπεία

Το ζευγάρι και ο γάμος, αποτελούν ένα σημαντικά στάδια ανάπτυξης του ατόμου και της πραγμάτωσης του, σε ψυχολογικό και κοινωνικό επίπεδο. Δυστυχώς όμως η έννοια της συλλογικότητας που απαιτεί το ζευγάρι βρίσκει εμπόδια σε μια ατομικότητα που δεν καταλαβαίνει ότι θα συγκροτηθεί από αυτή την συλλογικότητα. Και δεν καταλαβαίνει ότι αυτή η ατομικότητα είναι προϊόν μιας άλλης συλλογικότητας αυτής της οικογένειας καταγωγής της. Δηλαδή το άτομο είναι προϊόν συλλογικών διαδικασιών Για αυτό μετά από ένα χωρισμό, ο χωρισμένος /η, χρειάζεται κάποιο άλλον σύντροφο για να ξαναδημιουργήσει ακόμα μια νέα συλλογικότητα (ζευγάρι ) μέσα στην οποία μπορεί να αναπτυχθεί ατομικά. Με λίγα λόγια το άτομο δεν μπορεί ν΄ αναπτυχθεί μέσα στην μοναχικότητα του και το ζευγάρι καθώς και η οικογένεια αποτελούν το χώρο της ανάπτυξης του. Το ζευγάρι είναι το προϊόν της ποιότητας των αλληλεπιδράσεων του. Σε αυτές τις αλληλεπιδράσεις το άτομο προσπαθεί να ορίσει τον ατομικό του χώρο και την θέση του μ...

Κορνήλιου Καστοριάδη: Κορνήλιου Καστοριάδ Οι ρίζες τουμίσου Κορνήλιου Καστοριάδη   Υπάρχουν δύο ψυχικές εκφράσεις του μίσους: το μίσος για τον άλλο   και το μίσος για τον εαυτ ό μας, το οποίο συχνά δεν παρουσιάζεται ως τέτοιο. Αλλ ά πρέπει να καταλάβουμε ότι και τα δυο έχουν κοινή ρίζα, την άρνηση της ψυχικής μονάδας να δεχθεί αυτό που για την ίδια είν αι ξένο. Η οντολογική αυτή διάρθρωση του ανθρώπου επιβ άλλει αξεπέραστους εξαναγκασ μούς σε κάθε κοινωνική οργάνωση και σε κάθε πολιτικό πλάν ο. Καταδικάζει αμετάκλητα κάθ ε ιδέα για μία «διαφανή» κοιν ωνία, κάθε πολιτικό πλάνο που αποσκοπεί στην άμεση οικουμεν ική συμφιλίωση. Κατά τη διαδικασία κοινωνικ οποίησης, οι δύο διαστάσεις του μίσους χαλιναγωγούνται σε σημ αντικό βαθμό, τουλάχιστον όσον αφορά τις πιο δραματικές εκδηλ ώσεις τους. Εν μέρει αυτό επιτ υγχάνεται μέσω του μόνιμου αντιπερισπασμού που ασκείται στην καταστροφική τάση από τους «εποικοδομητικούς» κοιν ωνικούς σκοπούς - την εκμετ άλλευση της φύσης, το...

Η θλίψη, ο φόβος. η ανασφάλεια αποτελούν για τους περισσότερους χωρισμούς το περιβάλλον μέσα στα οποία βουλιάζουν οι σύζυγοι, τουλάχιστον ο ένας από τους δύο. Στην περίπτωση που υπάρχουν παιδιά, ο χωρισμός μπορεί να βιωθεί σαν μια αποτυχία και από τους δυο συζύγους. Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις μπορεί και οι δυο, ο καθένας από την μεριά του να κάνουν υπομονή και να συμβιώνουν σκεπτόμενοι τα παιδιά. Σκέπτονται ότι τα παιδιά θέλουν να είναι μαζί. Βέβαια δεν συζητούν καθόλου την ποιότητα αυτού του “μαζί”. Διότι ξεχνάνε ότι τα παιδιά δεν θέλουν απλά τους γονείς να μείνουν μαζί αλλά θέλουν να τους βλέπουν ευχαριστημένους από αυτή την συνύπαρξη. Η χαρά της συνύπαρξης των γονέων προσδίδει την χαρά στην ζωή των παιδιών. Η ευτυχισμένη συνύπαρξη βοηθάει τα παιδιά και όχι απλά η συνύπαρξη κάτω από την ίδια στέγη ανθρώπων που έχουν χάσει αυτό που τους συνδέει. Τους δίνει την αίσθηση της ασφάλειας μέσα από την αγάπη που εκδηλώνουν οι γονείς μεταξύ τους. Και το σπουδαιότε...

Η οικογένεια στηρίζεται στην επιθυμία ή τον εξαναγκασμό; Ήταν επιθυμία η οποία έγινε εξαναγκασμός, ή εξαναγκασμός που έγινε επιθυμία; Αυτό είναι τα ερωτήματα παρακολουθώντας περισσότερο εξαναγκασμένα άτομα να περνάνε από μπροστά μου παρά ικανοποιημένα. Παρακολουθώντας ζευγάρια και μέλη οικογενειών, όπου ο εξαναγκασμός, ο φόβος, η ανασφάλεια έχουν γίνει οι συνδετικοί κρίκοι μιας ζωής που στηρίζεται στην αναπαραγωγή μια σχέσης χωρίς ευχαρίστηση. Εάν λοιπόν η βάση της συνεύρεσης δυο ανθρώπων ήταν η επιθυμία με απώτερο στόχο την ικανοποίηση, η οποία εκφράζεται με την ερωτική έλξη και την σεξουαλική συνεύρεση, στοιχεία που αποτελούν την βάση της συνύπαρξης τους, μέσω της οποίας στήριζαν την δημιουργία του ζευγαριού, ή κοινωνική αποδοχή αυτής της σχέσης που γίνεται με τον γάμο, δηλαδή με τελετουργικούς εξαναγκασμούς που επέβαλαν μια κοινωνική συμπεριφορά στο ζευγάρι, διαμόρφωσαν συγχρόνως το πέρασμα του ζευγαριού από εστία απόλαυσης σε εστία εξαναγκασμών. Η αναπαραγωγή ...