Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιούλιος, 2017

Διαφωνία και Συμφωνία στο Πλαίσιο των Οικογενειακών Σχέσεων

Εικόνα
Στο ζευγάρι Η διαφωνία στα πλαίσια των οικογενειακών σχέσεων αποτελεί το πεδίο αλληλεπίδρασης με στόχο την συμφωνία. Έτσι κάθε διαφωνία ψάχνει την συμφωνία της. Άρα για να υπάρξει συμφωνία πρέπει να υπάρχει διαφωνία.  Πολλές φορές η αλληλεπίδραση μεταξύ των γονέων  παίρνει διαστάσεις που δεν μπορούν να οριοθετηθούν. Η μη εξεύρεση συμφωνίας επιφέρει διαταραχή στην οικογένεια. Βέβαια κάθε διαταραχή στην σχέση των γονέων μπορεί να σημαίνει διαταραχή στην συμπεριφορά του παιδιού και το αντίθετο . Αυτό όμως δεν δηλώνει πως οι γονείς πρέπει να συμφωνούν πάντα μεταξύ τους. Δεν δηλώνει επίσης πως, η υποχώρηση του ενός απέναντι στον άλλον θα επιφέρει την επιζητούμενη συμφωνία. Η συμφωνία που έχει να κάνει μόνο με την υποχώρηση και την υποταγή, στην ουσία δεν αποτελεί μια συμφωνία, αλλά ένα συμβιβασμό. Ο συμβιβασμός σαν μοναδική διέξοδος δηλώνει την αποφυγή της διαφωνίας, αλλά ποτέ δεν αποτελεί συμφωνία. Σε αυτή την περίπτωση η αποφυγή της διαφωνίας γίνεται συμφωνία τ

Το ζευγάρι και η σημασία της Διάρκειας.

Εικόνα
Το ζευγάρι Οι οικογενειακές σχέσεις, ξεκινάνε, τουλάχιστον στην εποχή μας, με την ερωτική συνάντηση  δυο υποκειμένων τα οποία έρχονται σε επαφή και δημιουργούν μια διαπροσωπική σχέση. Όλες όμως οι ερωτικές σχέσεις δεν γίνονται ζευγάρι. Το ζευγάρι ξεκινά την ύπαρξή του όταν τα μέλη του σκέπτονται και υιοθετούν την ιδέα... ότι αποτελούν ζευγάρι. Όταν αμυδρά ξεκινά ένας, από κοινού σχεδιασμός, ο οποίος εκφράζει και αποτελεί μια συγκεκριμένη κοινωνική κατάσταση τόσο για αυτούς που συμμετέχουν σαν μέλη, όσο και αυτούς που βρίσκονται απ’ «έξω» και την παρατηρούν . Όταν αρχίζει να δημιουργείται το «έξω» και το «μέσα» της σχέσης.   Το ζευγάρι εκφράζει την ανάγκη του υποκειμένου να ανήκει κάπου. Αποτελεί ένα θεσμοθετημένο χωρόχρονο που εισάγει το υποκείμενο σε μια κοινωνική ομάδα. Είναι ένας χώρος/χρόνος μιας περαιτέρω κοινωνικοποίησης. Το ζευγάρι, μετά από την οικογένεια καταγωγής, αποτελεί την περεταίρω εξέλιξη της κοινωνικοποίησης του υποκειμένου. Συγχρόνως όμως χρησιμεύ

Μια απάντηση στον κύριο Ανδρέα Πετρουλάκη για το άρθρο του «Εναν Αρκά στα μέτρα μας»

Εικόνα
Διαβάζοντας το άρθρο που έγραψε ο Ανδρέας Πετρουλάκη στο Protagon στις 4 Ιουλίου (http://www.protagon.gr/apopseis/editorial/enan-arka-sta-metra-mas-44341439400 ) σε σχέση με τον Αρκά, αισθάνθηκα να ξαναμπαίνει το θέμα "τέχνη για την τέχνη". Θεωρώ ότι ο κ. Πετρουλάκης αγνοεί το ρόλο που παίζουν οι κοινωνικές συνθήκες στην διαμόρφωση της, καθώς και στο επηρεασμό του καλλιτέχνη. Όπως φαίνεται επίσης ότι αγνοεί ότι και η ίδια η τέχνη με την σειρά της επηρεάζει τις κοινωνικές συνθήκες και τις διαφοροποιεί.  Όταν ο κύριος Πετρουλάκης γράφει ότι «  Όσο μοναχική είναι η δημιουργία ενός σκίτσου, άλλο τόσο μοναχική είναι και η ανάγνωσή του »,  μας βάζει σε σκέψεις. Εδώ η έννοια της μοναχικότητας, έχω την εντύπωση, ότι δεν έχει να κάνει με την εικόνα του μοναχικού σχεδιαστή μπροστά στο σχέδιό του.  Αυτή η μοναχικότητα δεν υφίσταται στην ουσία.  Ο καλλιτέχνης ποτέ δεν είναι μόνος του στο βαθμό που καβαλάει μέσα του όλη την κοινωνία. Στο βαθμό που τα δεδομένα αυτής της κοιν

«Το πλήθος βλέπει οπτασίες» ή ο Διονύσης «δολοφονεί» τον Νιόνιο

Εικόνα
Τελευταία ο κ. Σαββόπουλος έχει καταφέρει με την στάση του να μιλάνε όλοι για αυτόν. Το θέμα είναι ποιος είναι ο κ. Σαββόπουλος και τι συμβολίζει σαν πολιτικό υποκείμενο και σαν καλλιτέχνης σε αυτή την χώρα; Κατ’ αρχάς σαν υποκείμενο, θεωρώ ότι ήταν και είναι πάντα τοποθετημένο πολιτικά. Σαν καλλιτέχνης φαίνεται ότι θέλει να μιλούν γι αυτόν και καλά κάνει. Επίσης φαίνεται ότι όσο περισσότερο μιλάει τόσο κερδίζει χρήματα και πραγματοποιεί αυτό που έλεγε  στο Μπάλο «θέλω πλούσια και ελεύθερη ζωή». Ο κ. Σαββόπουλος ήταν ο κατ’ εξοχήν βιωματικός τραγουδοποιός. Ο εαυτός του, τα βιώματά του αποτελούσαν το εργαλεία της τέχνης του. ¨Γι’ αυτό το λόγο  ήταν και είναι πάντα πολιτικοποιημένος. Ακολούθησε μια προσωπική οδό που έφερε κάτι καινούργιο και πρωτόγνωρο, που βρήκε γρήγορα την θέση του σαν μοναδικό. Έδειχνε με την στάση του και ίσως ακόμα δείχνει, την διασφάλιση της προσωπικής του πραγματικότητας ενάντια στην εξαναγκαστική πραγματικότητα των διάφορων κινημάτων.

Ο Ντάνος και το SURVIVOR, ή ο Παίχτης και το Σύστημα

Εικόνα
. Το σύστημα Το SURVIVOR  σαν παιχνίδι, είναι όπως όλα τα τηλεοπτικά παιχνίδια που χρησιμοποιούν του θεατές προσφέροντας τους μια πρόσκαιρη αναγνωσιμότητα. Όμως το   SURVIVOR  από την φύση του έρχεται περισσότερο από τα άλλα, να ακουμπήσει την καθημερινότητα σε κοινωνικό, ψυχολογικό, ερωτικό, πολιτικό και το σημαντικότερο, σε οικονομικό επίπεδο. Το SURVIVOR  είναι η κατασκευή της σύγχρονης αρένας όπου οι παίχτες καλούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους μέχρι τελικής πτώσης. Είναι ένα παιγνίδι πολλαπλής βίας η οποία αλλάζει τρόπους και μορφές. Σαν προσπάθεια αναπαραγωγής της πραγματικότητας δεν είναι  αληθινό. ¨Όπως είχα γράψει σε ένα άλλο άρθρο μου - ( https://kerentzis.blogspot.gr/2017/03/survivor.html ) - έχουμε να κάνουμε με μια κατασκευασμένη αλήθεια η οποία σαν κατασκευή… είναι ψεύτικη. Είναι ένα πολεμικό παιχνίδι που όπως όλοι οι πόλεμοι αποσκοπούσαν, αποσκοπούν και θα αποσκοπούν στο κέρδος μέσα από την εξολόθρευση του αντιπάλου. Άρα το SURVIVOR αποτελεί την μικρο

Το ζευγάρι, ή... επιβίωση της συμβίωσης

Εικόνα
Το ζευγάρι αποτελεί την κατασκευή ενός καινούργιου χώρου και χρόνου, ενός νέου τόπου και περιβάλλοντος που τα μέλη του το διαμορφώνουν συνεργατικά διαμορφώνοντας συγχρόνως και την μορφή συμβίωσις τους. Αφορά μια πολύπλοκη κοινωνική κατασκευή η οποία στοχεύει να ικανοποιήσει τις ανάγκες του κάθε μέλους για επαφή, συναίσθημα, και σε γενικό πλαίσιο την αποδοχή που τόσο πολύ έχει ανάγκη. Έρχεται να συμπληρώσει αυτό που έμεινε άδειο από την σχέση με την μητέρα. Ο στόχος είναι η επανάληψη αυτής της ευτυχισμένης εποχής και η συνέχισή της. Η συνέχιση αυτού που είχε οικειοποιηθεί και χάθηκε με το πέρασμα του χρόνου. Όπως στην σχέση με την μητέρα αναδύθηκε ο εαυτός σαν παράγοντας διαμόρφωσης της, με στόχο την ικανοποίηση του, με τον ίδιο τρόπο και το ζευγάρι αποτελεί ένα χώρος/χρόνο ικανοποίησης του υποκειμένου. Η σχέση με την μητέρα για το βρέφος και αργότερα το παιδί ήταν ένας επίμονος αγώνας επίπλευσις του υποκειμένου στην επιφάνεια της. Ο φόβος της αφάνισή του με την ολοσ