Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2019

Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης

Εικόνα
Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης εμφανίζεται στη συνείδηση με τη μορφή της βαθιά ριζωμένης προσκόλλησης στη ζωή, την επιθυμία για ζωή που χαρακτηρίζει κάθε ζωντανή ύπαρξη. Αυτό το ένστικτο είναι που με απλό τρόπο λειτουργεί σε απλά οργανωμένες υπάρξεις, τις οποίες οδηγεί να αναζητούν τροφή και να αποφεύγουν τον κίνδυνο. Το ίδιο προτρέπει το σύνθετο οργανισμό, τον πολιτισμένο άνθρωπο, να εκτελεί πολυσύνθετες δραστηριότητες για «να βγάζει το ψωμί του». Κατά βάση είναι εγωιστικό ένστικτο, επειδή παροτρύνει το άτομο να ενδιαφέρεται μόνο για τη δική του καλοπέραση και να σκέφτεται τους άλλους μόνο όσο η ύπαρξή του εξαρτάται από τη δική τους. Για παράδειγμα, το κυνήγι απαγορεύεται την εποχή της αναπαραγωγής των θηραμάτων, όχι από πρόνοια για τα ζώα, αλλά επειδή είναι χρήσιμη η διαιώνιση του είδους τους. Η επίδρασή του πάντως συχνά εξισορροπείται από τα άλλα δύο μεγάλα ένστικτα, που η επιρροή τους μπορεί να δυναμώσει τόσο ώστε κάποιος όχι μόνο να αψηφήσει τα συμφέροντα του, αλλά και ν

Η ψυχική υγεία: Ρευστότητα και Μεταβλητότητα

Εικόνα
Η ψυχική υγεία μπορεί να οριστεί ως ικανότητα ευχαρίστησης του ατόμου από την κοινωνική του πράξη. Μια ικανοποίηση η οποία εξαρτάται από την δυνατότητα να διαχειρίζεται την καθημερινότητα του σύμφωνα με τα πιστεύω του και σύμφωνα με τις αποφάσεις που αυτό μπορεί να πάρει . Σε αυτό το επίπεδο η ελαστικότητα των συναισθηματικών επενδύσεων, η μεταβλητότητα των αμυντικών μηχανισμών και ο επαναπροσδιορισμός των στόχων, προσδίδει στο άτομο, όχι μόνο την δυνατότητα ορίζει την προσωπική του ανάπτυξη, αλλά και να καθορίζει καινούργιους πραγματοποιήσιμους στόχους προσδοκώντας την ικανοποίηση. Η ικανότητα λοιπόν να δεσμευτεί σε κάτι καινούργιο εμπεριέχει την δυνατότητα να επενδύει εκ νέου σε νέες σχέσεις και ανθρώπους, μη παραμένοντας «κολλημένος» σε παλιές. Αυτή την κατάσταση θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε με τον όρο μεταβίβαση, ή μετάθεση, τον οποίον ο Φρόιντ, πρώτος όρισε   σαν ένα μηχανισμό άμυνας του εγώ. Ο όρος έχει πολλές ερμηνείες, αλλά εμείς θα μείνουμε σε αυτ

Το κοινό νόημα

Εικόνα
Όσο κανείς κοινοποιεί την εμπειρία του,  τόσο μεγαλώνει η συμμετοχή του  στην κατασκευή του κοινού νοήματος   με τον άλλον. Κερεντζής Λάμπρος Πίνακας: ANTON SEMENOV.-  

Η δυστυχία σαν... ευτυχία.

Εικόνα
Πολλές φορές η απόγνωση καταλαμβάνει το χώρο της ζωής με τέτοιο τρόπο ώστε η προσπάθεια αποφυγή της να βιώνεται ευχάριστα. Η ευχαρίστηση όμως από την αποφυγή της απελπισίας δεν είναι παρά μια άλλη μορφή δυστυχίας. Όπως λέει και ο Boris Cyrulnik 1 η συνεχής ενασχόληση με την δυστυχία που μου συμβαίνει, προσδίδει την εντύπωση ότι είμαι ενεργητικός, δραστήριος πράγμα που κρύβει μια ικανοποίηση, αυτή όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ευτυχία και δεν αναιρεί το πλαίσιο της δυστυχίας αντίθετα μπορεί να το ενδυναμώνει. Δηλαδή η ευτυχία από την ενασχόληση με αυτό που μου έχει συμβεί εξαρτάται από τον τρόπο που το προσεγγίζω. Η συνεχής αίσθηση της μη αποδοχής των γεγονότων και το μοιρολόι γύρο από αυτά, δεν έρχονται να αλλάξουν την δυστυχία της πραγματικότητας αλλά να την επεκτείνουν. Τις προσδίδουν διαστάσεις οι οποίες με περικλείουν και με αιχμαλωτίζουν οδηγώντας με στην ανικανότητα αντίδρασης, εφόσον αφήνω το γεγονός να με προσπερνά. Νομίζω ότι υπάρχουν δυο τρόποι ενασχ

ΚΕΘΕΑ: Πολύ έντιμο και ανεξάρτητο... για να ζήσει

Εικόνα
Για να κατανοήσουμε την έκταση και την σημασία της καρατόμησης - από την κυβερνητική ομάδα - του ΚΕΘΕΑ, θα προσπαθήσουμε να υπενθυμίσουμε τι αυτό αντιπροσωπεύει για την Ελληνική κοινωνία. Σκεφτείτε λοιπόν ότι υπάρχει σαν στυλοβάτης εδώ και 37 χρόνια για χιλιάδες νέους και τις οικογένειες τους προκειμένου να βγουν από το τούνελ της εξάρτησης των πάσης φύσεως ναρκωτικών. Φανταστείτε ότι μέσα σε αυτό το τούνελ, σύρθηκαν όλα αυτά τα χρόνια, θεραπευτές και θεραπευόμενοι, ο ένας δίπλα στον άλλον, ψηλαφώντας τους υγρούς του τοίχους, προσπαθώντας να φθάσουν το φως της εξόδου που διέκριναν στο βάθος. Το ΚΕΘΕΑ φαίνεται ότι είναι γέννημα και θρέμμα της Ελληνικής κοινωνίας. Μπορούμε να το παρομοιάσουμε με μια “ΟΥΣΙΑ” που εκκρίνει η ίδια η κοινωνία για να γιατρέψει τις πληγές της. Το ΚΕΘΕΑ είναι ο αυτό-θεραπευτικός μηχανισμός της. Ένας μηχανισμός που δεν έχει να κάνει μόνο με την χρήση, αλλά με την εν γένει λειτουργία της οικογένειας στους κόλπους της. Η “ΟΥΣΙΑ” αυτή διαμορφώνεται σαν

“Αποχωρισμός”, “Μετάβαση”, “Ενσωμάτωση”

Εικόνα
Οι παρουσία των προσφύγων, ή των μεταναστών των  “ξένων”, όπως λέμε, πυροδοτεί φόβους βαθιά φυλαγμένους στην ψυχή μας των οποίων φαίνεται ότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει την έκταση. Στην ουσία η παρουσία τους εκφράζει καταστάσεις που έχει βιώσει κάθε άνθρωπος, κάθε λαός, κάθε έθνος και κάθε φυλή, οι οποίες δηλώνουν την ομοιότητα, την συγγένεια και την ενότητα της ανθρώπινης κατάστασης ανεξαρτήτως των παραπάνω διαφορών. Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είναι οι κομιστές πανάρχαιων ανθρώπινων καταστάσεων, διότι ο “αποχωρισμός”, η “μετάβαση” και η “ενσωμάτωση” εκφράζουν στο πέρασμα των αιώνων την μορφή που μπορεί να πάρει η ζωή ενός ανθρώπου, όσο και ενός λαού. Άρα έχουμε να κάνουμε με τρεις βασικές πανάρχαιες ανθρώπινες καταστάσεις, τις οποίες συναντάμε υπό μορφή τελετουργιών σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου από την προϊστορική εποχή μέχρι σήμερα. Χρειάζεται επίσης να γνωρίζουμε ότι σαν τελετουργίες ο “αποχωρισμός”, η “μετάβαση” και η “ενσωμάτωση” είναι επενδεδυμένες

Η σημαντικότητα των διαπροσωπικών σχέσεων

Εικόνα
Στις διαπροσωπικές μας σχέσεις καλό είναι  να στοχεύουμε  περισσότερο την δική μας  αλλαγή παρά να θέλουμε να  αλλάξουμε τον  άλλον.  Διότι σημαντικό είναι να μπορούμε  δεχτούμε αυτό που θέλει  να είναι... παρά  αυτό που εμείς  θέλουμε να γίνει. Η σημαντικότητα που νομίζουμε ότι  αποκομίζουμε από την  αλλαγή του άλλου,  καλό είναι να γνωρίζουμε ότι ενισχύεται  από  την απώλεια μέρους της δικής του  σημαντικότητας. Στην ουσία η απώλεια αυτή δεν είναι μόνο  δική του, αλλά  αποτελεί απώλεια της ίδιας  της σχέσης. Διότι στα πλαίσια  της  διαπροσωπικής σχέσης όσο μειώνεται η  σημαντικότητα  του άλλου τόσο μειώνεται  και  η δική μας. Και κατ'  επέκταση... της ίδιας της  σχέσης!! Κερεντζής Λάμπρος πίνακας: bruce rolff

Η “διακόσμηση” του κόσμου και του ... εαυτού

Εικόνα
....Η ανακάλυψη του ΚΟΣΜΟΥ δεν είναι παρά μια αποκάλυψη. Μια δυνατότητα που η φύση των πραγμάτων προσφέρεται σαν “κόσμος” μπροστά στο παιδί και περιμένει να φανερώσει τον πλούτο της. Ο πλούτος της αποκαλύπτεται μόνο από την ενεργητική του στάση. Δηλαδή από τον τρόπο προσέγγισης και την πράξη του. Η πράξη του “βγάζει” στην επιφάνεια αυτό που φαίνεται κρυμμένο, αποκαλύπτοντας συγχρόνως και τις δυνατότητες του, οι οποίες μέχρις εκείνη την στιγμή φαίνονταν και αυτές άγνωστες. Άρα η αποκάλυψη γίνεται προς δυο διαφορετικές κατευθύνσεις. Μια προς τα “έξω”, προς τον κόσμο, και η άλλη προς τα “μέσα”, προς τον εαυτό. Έτσι αντιλαμβανόμαστε ότι ο κόσμος και ο εαυτός είναι πάντα συνδεδεμένοι, διότι η αποκάλυψη του ενός αποκαλύπτει τον άλλον και το αντίθετο. Το ρήμα κοσμέω - κοσμώ προέρχεται από το ουσιαστικό ΚΟΣΜΟΣ. Σημαίνει “τακτοποίηση”, “διευθέτηση”, αλλά και “στόλισμα”. Σύμφωνα με τα παράγωγα της λέξης, η αποκάλυψη του κόσμου για το παιδί δεν είναι μόνο μια απλή διε

Υποκείμενο: Υποταγή, ή Συμμετοχή

Εικόνα
Η υποταγή... Ο άνθρωπος σαν υποκείμενο μέσα στην ιστορία διαμορφώθηκε από την παρουσία πάντα μιας εξουσίας. Η κατασκευή του εμφανίζεται φυλογενετικά και ιστορικά σαν αντικείμενο πρωτίστως της θρησκείας και μετά της πολιτικής. Σε αυτή την περίπτωση, η οικογένεια σαν θεσμός έρχεται να βοηθήσει εφαρμόζοντας, αναπαράγοντας και σταθεροποιώντας τις επιταγές και των δύο. Ό πως λέει ο Μπολιμπαρ 1 . ανάμεσα στην υποταγή και την αναγκαιότητα υπάρχει μια σημαντική διαφορά. Σε κοινωνικό επίπεδο η επίγεια εξουσία για να λειτουργήσει αποτελεσματικά έπρεπε να επικαλεστεί την κατευθείαν σχέση της με το θείο. Έπρεπε να εμφανιστεί σαν υποκατάστατο της θεϊκής εξουσίας, σαν θέλημα θεού. Έτσι η υποταγή φαίνεται ότι εμπεριέχει και επενδύει την εξουσία με μια μορφή μεγαλείου. Μ' ένα θαυμασμό του υποκειμένου γι' αυτή. Με ένα δέος, κάτι που ξεπερνά την επίγεια καθημερινότητα αποδίδοντας της υπερφυσικές δυνάμεις. Δυνάμεις που ξεπερνούν την λογική προσέγγιση των καταστάσεων.

Η θέση της ΜΑΝΑΣ

Εικόνα
  «Αποτεφρωμένη ΄σάρκα μυρίζει στο δωμάτιο, στο   καθρέφτη προσπαθώ να κρύψω το πέρασμά του. Οι γονικές φιγούρες αλληλοκοιτιούνται   η μία απέναντι στην άλλη. Οι κινήσεις τους μπερδεμένες από την χρόνια καταπίεση της επιθυμίας και την προσπάθεια επικράτησης μια πλασματικής εφορείας που φρόντιζε να κρατά την πραγματικότητα μου δέσμια της δικής τους σχέσης. Με τον πατέρα   είχα μια σχέση ανταγωνιστικότητας από παλιά, την οποία καταλάβαινα ότι αυτός την έβαζε ανάμεσα μας με αυτά που έλεγε. Πάντα είχε να μου κάνει μια παρατήρηση, αλλά στην σχέση με την μητέρα πάντα δεχόταν παρατηρήσεις από αυτή. Όσες φορές αντιτάχθηκα στην ξεκάθαρη προσπάθεια να με συγκρίνει με την αποτυχημένη του πορεία μέσα στην σχέση με την μάνα μου, η μάνα μου, ερχόταν να τον δικαιολογήσει, λέγοντας μου ότι έχω δίκιο, αλλά να μην του πηγαίνω τόσο κόντρα διότι δεν το αντέχει. Είναι ευαίσθητος έλεγε… Σαν αυτό που γινόταν να το έριχνε επάνω μου, ενώ από την άλλη χαιρόταν για αυτά που σκεπτόμουν, τα οποία

Υπάρχουν στιγμές…

Εικόνα
Υπάρχουν στιγμές που αίσθηση των ορίων περιπλέκεται.  Χάνεται το διαχωριστικό ανάμεσα στους άλλους και σε εμάς.  Ένα βιασμένο χαμόγελο παίρνει την θέση του εαυτού.  Την θέση του προσώπου εναλλασσόμενες μορφές που ζητάν να επιβιώσουν μέσα από εμάς. Η ιστορικότητα της οικογένειας σβήνει το προσωπικό χρόνο,  καλύπτει την ιδιωτικότητα μας.   Υπάρχουν στιγμές που   η μαζική αντιμετώπιση της παρουσίας, μας κλειδώνει στο δωμάτιο των οικογενειακών ποινών και ανταμοιβών.  Που χάνεται και η αίσθηση των ορίων του σώματος.  Νιώθουμε ότι είμαστε το ίδιο το δωμάτιο, και ότι ο τοίχος γίνεται ένα ζαρωμένο μέτωπο από γδαρμένο σοβά που ματώνει αλλά δεν το βλέπει κανείς… Κερεντζής Λάμπρος Πίνακας: Aneta Solecka

Η παιδοφιλία είναι μια λεηλασία

Εικόνα
  Η πράξη της παιδοφιλίας Η πράξη της παιδοφιλίας σε πολιτικό επίπεδο, μπορεί να ταυτιστεί με το φασισμό. Αποτελεί μια πράξη παραβίασης των σωματικών και ψυχικών ορίων του θύματος και απαίτησης τυφλής υποταγής στην εξουσία του παιδόφιλου. Δηλαδή συνιστά μια πράξη ολοκληρωτικής απογύμνωση του θύματος σε πραγματικό αλλά και συμβολικό επίπεδο. Το σημαντικότερο όμως που εμπεριέχει αυτή η πράξη και γι’ αυτό, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ξεπερνά σε σοβαρότητα και τον ίδιο το φασισμό, είναι η ενοχοποίηση του θύματος. Δηλαδή η εγχάραξη της ιδέας στο θύμα – παιδί, ότι μπορεί, αυτό που συνέβη, να συνέβη με την δική του επιθυμία. Με αυτό τον τρόπο επιτυγχάνει την πρόκληση της ενοχής και της ντροπής οι οποίες δεν επιτρέπουν την αντίσταση του θύματος, αντίθετα το καθιστούν συμμέτοχο της πράξης. Μέσα από αυτή την διαδικασία ο θύτης απαιτεί από το θύμα η πράξη να κρατηθεί κρυφή και τις περισσότερες φορές το πετυχαίνει. Για τους πάρα πάνω λόγους η πράξη της παιδοφιλίας θ’ ακολου

Gregory Bateson και… η πορεία για την Ψύχωση

Εικόνα
Ο Gregory Bateson στην εισαγωγή που έκανε το 1961 σε μια αυτοβιογραφική έκθεση σχιζοφρένειας του 19ου αιώνα   με τίτλο "Η Αφήγηση του Πέρσεβαλ", σε μια έκθεση για την Ψύχωσή  ενός Ασθενούς ,  γράφει τα εξής:  «Θα έλεγε κανείς πως όταν ο ασθενής έχει μπει στο στάδιο της ψύχωσης, έχει να διανύσει κάποια πορεία. Έχει κατά κάποιο τρόπο ξεκινήσει για ένα εξερευνητικό ταξίδι που θα ολοκληρωθεί μόνο με την επιστροφή του στο φυσιολογικό κόσμο, στον οποίο έρχεται πια έχοντας διαφορετικές αντιλήψεις από τους άλλους κατοίκους του, που δεν ξεκίνησαν ποτέ για ένα τέτοιο ταξίδι.  Εφόσον αρχίσει, το σχιζοφρενικό επεισόδιο φαίνεται πως έχει μία συγκεκριμένη πορεία, όπως έχει και μία ιεροτελεστία μύησης – θάνατο και αναγέννηση – στην οποία ο αρχάριος μπορεί να έχει φτάσει σπρωγμένος από την οικογενειακή του ζωή ή από τυχαίες περιστάσεις, αλλά η οποία στη συνέχεια προσδιορίζεται κατά πολύ από μία ενδογενή διαδικασία.  Σύμφωνα με αυτά, η αυθόρμητη αποκατάσταση δεν αποτελεί