Οικογένεια και Οικογενειακές σχέσεις Ψυχολογία - Συμβουλευτική - Ψυχοθεραπεία

Από την στιγμή που η δυτική σκέψη εξίσωσε το Αγαθό ( Good) με τις ιδέες της ταυτότητας του εγώ και του ταυτού (sameness), η εμπειρία του κακού έχει συχνά συνδέει με όρους εξωτερικότητας. Σχεδόν αδιαφοροποίητα η ετερότητα γινόταν αντιληπτή ως αποξένωση, η οποία μόλυνε την καθαρή έννοια της ψυχής. Η ετερότητα εθεωρείτο ότι κατέχει την μύχια πλευρά του είναι μας στο βαθμό που, όπως το θέτουν οι μάγισσες του Macdeth, “ τίποτα δεν είναι παρά αυτό που είναι”. Το κακό ήταν αποξένωση και ο κακός ήταν ο ξένος. Μια από τις παλαιότερες καταγεγραμμένες ιστορίες. Η προκατάληψη απέναντι στην εξωτερικότητα με κανένα τρόπο δεν εξαφανίστηκε στο σύγχρονο κόσμο. Πολλές από τις αφηγήσεις των δημοφιλών Μ.Μ.Ε προωθούν αυτή την παράνοια αναθεματίζοντας το ανοίκειο ως κακό. Τέτοιες ιστορίες, για ακόμη μια φορά ενισχύουν την ιδέα πως ο άλλος είναι ο αντίπαλος, ο ξένος είναι αποδιοπομπαίος τράγος, ο αποκλίνων είναι διαβολικός. Είναι αυτή η στάση να δαιμονοποιήσουμε την ετερότητα ως απ...

1. Οι δολοφόνοι των υπάρξεων είναι εδώ! Χαμογελαστοί, τροφαντοί και ευχαριστημένοι από την απονέκρωση του ψυχισμού, από την κατεδάφιση κάθε οράματος για το μέλλον, από τον περιορισμό του συναισθήματος και την βύθισή του στην αδιαφορία και τον καταναγκασμό μιας πραγματικότητας που δεν ανήκει παρά στους υπαρξιακούς δολοφόνους της κάθε μορφής εξουσίας. Οι τρομοκράτες της πραγματικότητας, οι νοηματοδότες του σημαντικού και του ασήμαντου, οι εγκληματίες με καθαρό ποινικό μητρώο που συνωστίζονται στα σαλόνια της εξουσίας και της οικονομικής εκμετάλλευσης, είναι και οι ίδιοι αποκομμένοι από αυτό που μπορεί να ορισθεί σαν “ανθρώπινο”, σαν “φυσιολογικό”.    Πτώματα ψυχικά και οι ίδιοι, κομιστές του κοινωνικού θανάτου, εκτελεστές της ζωής των άλλων, ενταφιαστές της ψυχικής υγείας ενός πληθυσμού παρατημένου στις διατροφικές ορέξεις του απονεκρωμένου εαυτού τους, αντλούν ικανοποίηση από την θέα των χαμένων διεξόδων, των αποδεκατισμένων δυνατοτήτων, από τον εξαναγκ...

Το χιούμορ μας κάνει να συνειδητοποιούμε, με μια ελεύθερη διάγεια το τραγικό, ή το ασύνδετο της ύπαρξης του ανθρώπου... Δεν είναι μόνο το ίδιο κριτικό πνεύμα... αλλά... το χιούμορ αποτελεί και τη μόνη δυνατότητα που διαθέτουμε να αποσπασθούμε – ωστόσο μόνο αφού ανέβουμε στην κορυφή, επιταχυνθούμε, λάβουμε γνώση αυτής της απόσπασης – από την τραγικωμική μας ανθρώπινη απόσταση, την ασθένεια του υπάρχειν. Να συνειδητοποιήσουμε το τρομερό και να γελάσουμε με αυτό, σημαίνει να κυριαρχήσουμε και να επιβληθούμε σε αυτό που είναι τρομερό... Η λογική αποκαλύπτεται στην έλλειψη λογικής του παραλόγου, του οποίου την επίγνωση αποκτήσαμε. Μόνο το γέλιο δεν σέβεται κανένα ταμπού, μόνο το γέλιο αναχαιτίζει την δημιουργία καινούργιων αντι – ταμπού' μόνο το κωμικό μπορεί να μας δώσει την δύναμη να αντέξουμε την τραγωδία της ύπαρξης. Η αληθινή φύση των πραγμάτων, η ίδια η αλήθεια, μόνο στην φαντασία μπορούν να μας αποκαλυφτούν, που είναι πιο ρεαλιστική από όλους τους ρεαλισμούς. Ευγέ...

Τα σωφρονιστικά καταστήματα Εισαγωγή Η φυλακή, η ποινική δικαιοσύνη και η αστυνομία ανήκουν στους φορείς του επίσημου κοινωνικού ελέγχου του εγκλήματος. Αποτελούν τα μέσα με τα οποία τα κράτη επιδιώκουν να διασφαλίσουν την ηρεμία, την τάξη και την ασφάλεια των πολιτών τους. Τα σωφρονιστικά καταστήματα λειτουργούν ως μέσο τιμωρίας για όσους έχουνδιαπράξει μια παράνομη πράξη. Έτσι για ένα συγκεκριμένο διάστημα ο δράστης στερείται το πολυτιμότερο για τον άνθρωπο αγαθό, την ελευθερία του. «Η στέρηση της ελευθερίας αποτελεί μια μορφή έντονης αντίδρασης στο έγκλημα. Η κοινωνική αντίδραση στο έγκλημα και η τιμωρία του ποινικού παραβάτη έχει διανύσει πολλές φάσεις στην ανθρώπινη ιστορία» (Foucault, 1976: 303). Οι λόγοι και οι πράξεις για τις οποίες κατηγορούνται και τιμωρούνται οι δράστες ήταν λόγος μεγάλης αντιπαράθεσης των επιστημόνων αλλά και της πολιτείας η οποία και καθορίζει τους νόμους. Η τιμωρία μιας άνομης πράξης είναι αυτό που σκέφτεται ο νομοθέτης ο οποίος βρίσκεται αντ...

Από την στιγμή που η κοινωνική πραγματικότητα καθορίζεται από παράγοντες τους οποίους το άτομο δεν ελέγχει, η προσπάθεια κατασκευής νοήματος, η προσπάθεια απόδοσης μια κατεύθυνσης, ενός στόχου για την ζωή του, δεν αποδίδει.  Η προσπάθεια, δια μέσου της μη αποδοτικότητας της, δεν  μπορεί ν' αποτελέσει ένα παράγοντα ελέγχου και στοιχειοθέτησης της πραγματικότητας που ζει το άτομο. Έτσι αναγκάζεται να αποδεχτεί αδιαμαρτύρητα την πίεση του περιβάλλοντος, τόσο του οικογενειακού όσο και του κοινωνικού, από όπου αντλεί την παρουσία του σαν παθητική και όχι ενεργητική.    Η στάση απέναντι στην πραγματικότητα, η οποία καθορίζεται από μια καταναγκαστική παθητικότητα, απαιτεί από το άτομο την πλήρη και αδιαμαρτύρητα εκτέλεση καθηκόντων σχεδιασμένων από τους άλλους και διακρίνεται, από μια ψυχική και σωματική κούραση, από μια ματαιότητα και τελικά από μια έλλειψη νοήματος. Σε αυτή την περίπτωση το άτομο δεν στοχεύει σε τίποτα, αλλά αποτελεί το μέσον για ...

Κάθεται χαμένος, καταβεβλημένος από την ίδια του την παρουσία, εξαϋλωμένος μέσα από την ίδια του την πράξη. Η πολυθρόνα τον σηκώνει με δυσκολία, πάνω στην οποία τεντώνεται μαζεύεται, τινάζεται και μετά παίρνει την θέση του εμβρύου κλαίγοντας γοερά και ασταμάτητα. Με τα χέρια κτυπά το κεφάλι του, κραυγάζει το γιατί. “ θέλω μόνο να την κλείσω στην αγκαλιά μου, να της πω να με συγχωρήσει και μετά θα φύγω” Αυτό το λέει συνέχεια καθώς τα δάκρυα κυλάνε , αυλακώνοντας τα μάγουλά του, μοιάζει με κάποιο παιδί αφημένο στην έρημο της συμπεριφοράς του. Μια ερημιά που κυλάει στους δρόμους, στους τοίχους της πόλης, που δεν υπολογίζει το κόκκινα φανάρια του δρόμου, μια ερημιά που μοιάζει με τον ψυχικό θάνατο, με την αλλο-προσωπεία, δηλαδή με εκείνο το συναίσθημα που δεν αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας. Μια ερημιά που βγαίνει από μέσα του σαν κάτι ξένο και τόσο γνώριμο συνάμα. Αλήθεια πότε περπάτησε για πρώτη φορά αυτή την ερημιά; Ποιος τον οδήγησε σε αυτή την ερημιά; Ποιος την εμφύτευσε μέσα τ...