Οικογένεια και Οικογενειακές σχέσεις Ψυχολογία - Συμβουλευτική - Ψυχοθεραπεία

Οι συνθήκες μέσα στις οποίες το υποκείμενο αναπτύσσεται, είναι αυτές οι οποίες καθορίζουν την ικανότητα προσέγγισης της πραγματικότητας (αν υπάρχει) ξέχωρα από το ίδιο. Οι συνθήκες δημιουργούν τον εαυτό στο βαθμό που του επιτρέπουν να εκφράσει την παρουσία του σαν μοναδικότητα και ατομικότητα ξέχωρη από τους άλλους. Η αστείρευτη επιβεβαίωση επιζητείται από αυτόν, μέσα από την καθημερινότητα που δυστυχώς τις περισσότερες φορές καταλήγει σε ανεπιβεβαίωτες ιδέες για την μικρότητα και την ανεπάρκειά του. Οικογένεια, εκπαίδευση, κοινωνία και πολιτική εργάζονται νυχθημερόν για την αποτροπή της αταξίας και την προσαρμογή στην ασφάλειας της γενικότητας με την αποφυγή του εαυτού, σαν στοιχείο διαφοροποίησης. Όλοι οι κοινωνικοί μηχανισμοί λειτουργούν για την κατασκευή των ανεπαρκών υπάρξεων στο γεωγραφικό ορίζοντα των περιορισμών της αυτονομίας των ιδεών και των προσεγγίσεων. Η ομοιομορφία αποτελεί το παράγοντα επιτυχίας στην προκρούστεια κλίνη του κοινωνικού. Η τάση αποφυγής των ...

Το άγχος αποτελεί ένα βασικό στοιχείο στην ζωή των παιδιών και των ενηλίκων. Το άγχος έχει σχέση με την δυνατότητες προσαρμογής γενικά σε αλλαγές που συμβαίνουν στο οικογενειακό τους και στο ευρύτερο περιβάλλον. Εκφράζει την προσπάθεια να ελέγξουν αυτές τις αλλαγές. Οι αλλαγές που έχουν σχέση με την οικογενειακή κατάσταση και το συναισθηματικό πεδίο της οικογένειας το οποίο νιώθουν και αντιλαμβάνονται τα παιδιά,  πολλές φορές λανθασμένα. Επίσης έχουν σχέση με τον χώρο και το χρόνο ΄ταν φθάνει η ώρα να "αφήσουν" την οικογενειακή τους εστία και να πάνε στον παιδικό σταθμό, μετά στο νηπιαγωγείο, στο δημοτικό, στο γυμνάσιο. Οι αλλαγές αυτές προκαλούν άγχος το οποίο εκφράζεται με διαφορετικές τρόπους. Πολλές φορές οι γονείς βρίσκονται μπροστά σε μια ανεξήγητη, για αυτούς, έκφραση άγχους των παιδιών τους, η οποία τους προβληματίζει και μπορεί να τους κάνει να αισθανθούν πολύ άσχημα, με τέτοιο τρόπο ώστε μέσα από τις προσπάθειές τους να τα ηρεμήσουν, μπορούν να προκαλ...

Η λέξη «τραύμα» είναι ελληνική, προερχόμενη από τη λέξη της Ιωνικής και Δωρικής διαλέκτου «τρώμα» («Ετυμολογικό Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής», σελ.450). Χρησιμοποιείται από τους αρχαίους συγγραφείς όπως τον Αριστοτέλη [ «… μυεί τρώμα», (αποσπ.159) ] και τον Θουκυδίδη [ «τραυματισθεί πολλά…», (Θουκυδ.4,12) ]. Στα παραπάνω κείμενα η αναφορά του τραύματος αφορά τα σωματικά και όχι τα ψυχικά. Σήμερα, διαχωρίζεται το τραύμα σε σωματικό και ψυχικό. Με το ψυχικό τραύμα ασχολείται ο κλάδος της Ψυχολογίας, προσεγγίζοντας το από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Στην εγκυκλοπαίδεια «Σύγχρονη Ψυχολογία» (Ευρωεκδοτική, 2000:166), το ψυχολογικό τραύμα ορίζεται ως «η ασυνήθιστη κατάσταση κινδύνου για τη σωματική ακεραιότητα ή την ευημερία ενός ατόμου. Συνήθως εμφανίζεται απότομα και έχει μικρή διάρκεια, αν και μπορεί να έχει και μεγαλύτερη καμιά φορά. Οι επιπτώσεις σε ψυχικό επίπεδο μπορεί να εμφανιστούν άμεσα (οξύ άγχος) ή να αργήσουν να εκδηλωθούν (μετατραυματική πίεση), και δυσκολεύουν ...

[1 1]   Εννοιολογική προσέγγιση και ο ορισμός του όρου ‘Ηγεσία’ Η εννοιολογική προσέγγιση του όρου ‘Ηγεσία παραπέμπει ευθέως στα συνώνυμα: Αρχηγία, Διοίκηση, Εξουσία, Ηγεμονία και υποδηλώνει τη σχέση μεταξύ του υποκειμένου, του Φορέα της Ηγεσίας, δηλαδή του Ηγέτη και του αντικειμένου της, δηλαδή των ηγουμένων, των οπαδών. Τα μέσα που θεμελιώνουν, υπηρετούν και στηρίζουν, εναλλακτικά ή και σε συνδυασμό αυτή τη σχέση είναι η Δύναμη, το “Χάρισμα” , ως φυσική προίκα, ή το Χρίσμα, ως οικογενειακή ή ταξική προίκα, η Γοητεία, η Γνώση, η Πανουργία, η Βία, το Πάθος για εξουσία και ο Πλούτος, από την πλευρά του ‘Ηγέτη’ , αλλά και η Ανάγκη, ο Φόβος, η Πίστη και η Ελπίδα από την πλευρά των ηγουμένων. Αυτή η σχέση εκφράζεται ως άτυπο ‘Συμβόλαιο’ με βάση το Όραμα, ή το Σχέδιο του κατά περίπτωση κοινωνικού, πολιτικού ή άλλου τύπου Ηγέτη, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε μικρό ή σε μεγάλο βαθμό έχει υιοθετηθεί από την κοινωνία, την τάξη, την ομάδα, ή από τους οπαδούς, με ...

Ότι αμφισβητεί την άγρια κυριαρχία της λογικής του κέρδους, θεωρείται απειλητικό και εξορίζεται από την συλλογική σκέψη στο χώρο/χρόνο του ανέφικτου του οραματικού και του παράλογου. Ότι αρνείται την καθυπόταξη του πολίτη σε αυτή την λογική, προβάλλεται σαν παράνομο, ανησυχητικά επικίνδυνα και διασπαστικό. Η επιβαλλόμενη φυσιολογικότητα του μη φυσιολογικού θριαμβεύει σε κάθε γωνιά της βιασμένης μας λογικής από την λογική του κέρδους που αφαιρεί από το ανθρώπινο την φυσικότητα της ύπαρξής του και καθορίζει τις τεχνικές συντεταγμένες της εξαναγκαστικής επιβίωσης του. Αναγάγει την λογική της οικονομίας σαν το φυσικό διάμεσο μιας διαστροφικής σχέσης ανάμεσα στα κομμάτια μιας κατακερματισμένης ταυτότητας, δημιουργώντας μια σκέψη που ποτέ δεν συναντά τον εαυτό της. Έτσι ζούμε στο κόσμο που κατασκευάζει η οικονομία εξορίζοντας το ανθρώπινο, στην κόλαση του αυτοματισμού ή στο παράδεισο της τρέλας. Η απόλυτη αλήθεια της ψεύτικης λογικής του κέρδους, δημιουργεί το πλαίσιο των ε...

Ο Έλληνας παρουσιάζεται σαν εύπιστος , ανεύθυνος και ότι ψάχνει πάντα κάποιον να πιαστεί, ενώ μπορεί να σταθεί μόνος του. Σε τι μπορούμε να αποδώσουμε αυτή την στάση ζωής; Στο σχολείο; Στην κοινωνία; Στην πολιτική; Εγώ θα την απέδιδα πρωτίστως στην οικογένεια. Στην οικογένεια ο κάθε πολίτης ξεκινάει την ζωή του και αρχίζει να αναγνωρίζει τον εαυτό του μέσα από τα μάτια των άλλων. Μέσα στην οικογένεια κατασκευάζεται σαν τέτοιος, δηλαδή ανεπαρκής, φοβισμένος και μόνος. Όχι σαν μια πραγματικότητα που φτιάχνει ο ίδιος , αλλά σαν μια οικογενειακή διαδικασία γνωσιο-συναισθηματική, που διαδραματίζεται κατά την διάρκεια της ανάπτυξής του. Ο πολίτης είναι κατ΄ αρχάς το προϊόν οικογενειακών διαδικασιών και μετά κοινωνικών. Διαδικασιών, οι οποίες τον ορίζουν σαν ατελές υποκείμενο, το οποίο χρειάζεται πάντα την παρουσία των γονιών του. Δεν πρέπει να φοβόμαστε να πούμε ότι οι οικογένειες εργάζονται ανελλιπώς για την καθυπόταξη του παιδιού τους, πρώτα στις αποφάσεις τις δικές τους κα...

Αν παραδοξολογούσαμε φιλοσοφικά, θα μπορούσαμε να ορίσουμε την αισθητική ως οντολογία της τέχνης.  Τι είναι τέχνη, ποια  είναι η υπόσταση, η βαθύτερη υφή του καλλιτεχνικού γεγονότος, πώς ορίζεται καθεμιά από τις επιμέρους τέχνες: αυτά είναι τα ερωτήματα που απασχολούν την αισθητική.    Ωστόσο, το καλλιτεχνικό γεγονός δεν είναι αυθυπόστατο, δεν ανήκει σε μια αυτόνομη πραγματικότητα. Υπάρχει μόνο σε συνάφεια με τον άνθρωπο που το προσλαμβάνει. Η  αισθητική «οντολογία» πρέπει να  συμπληρώνεται κι από μια αισθητική ψυχολογία.    Ας διαφοροποιήσουμε κατ’ αρχήν την ψυχολογία της αισθητικής ανταπόκρισης από την ψυχολογία της καλλιτεχνικής  δημιουργίας. Ο καλλιτέχνης δημιουργός συχνά περνά από την βασανιστική  αγωνία στην θριαμβική έξαρση. Ωστόσο ένα είναι βέβαιο: κάθε δημιουργική ενασχόληση με τις τέχνες σφραγίζεται από έντονη ευφορία. Ευφορία συνοδεύει τη στιγμή της έμπνευσης, ευφορία φέρνει κάθε ευτυχής ανακάλυψη...