Οικογένεια και Οικογενειακές σχέσεις Ψυχολογία - Συμβουλευτική - Ψυχοθεραπεία

Σύμφωνα με τα λεξικά της ελληνικής γλώσσας, ο “απλός” παρουσιάζεται σαν ανεπιτήδευτος, ειλικρινής, ευθύς, συνηθισμένος ενώ ο "απλοϊκός" σαν άδολος, απονήρευτος, ανεπιτήδευτος, όχι έξυπνος, αγαθός, αφελής. Αυτές οι ερμηνείες είναι τόσο κοντά ώστε πολλές φορές να εμπλέκονται στην προσπάθεια να ερμηνεύσουμε, ή να ορίσουμε κάποιες ιδέες, απόψεις και κοινωνικές καταστάσεις. Σε αυτό το “μπλέξιμο” η λέξη της οποίας η ερμηνεία "χάνει" σε σχέση με την άλλη, είναι η απλότητα. Έτσι η απλότητα, στην μικρή μας χώρα ερμηνεύεται συχνά σαν απλοϊκότητα, και η απλοϊκότητα ερμηνεύεται σαν απλότητα, δηλαδή με την έννοια του ανεπιτήδευτου, του ευθύ, του ειλικρινούς ενώ στην ουσία πρόκειται περί του απλοϊκού, του απονήρευτου, του ρηχού, του αφελή. Η απλοϊκότητα σαν απλότητα α ) Η φύση Η απλότητα πηγάζει από την φύση. Η απλοϊκότητα διεκδικεί την “φυσικότητα” της απλότητας. Ότι λοιπόν είναι “απλό” είναι και “φυσικό” και το αντίθετο. Παράδειγμα, η ζωή των ζώων... είναι τόσο απλή...

Αυτό που μου κίνησε το ενδιαφέρον τελευταία είναι η τάση που έχουν μερικοί στο facebook να διατυμπανίζουν ότι διαγράφουν ιντερνετικούς φίλους με στόμφο και οργή. Το κάνουν μαζεύοντας συνεχιζόμενα like, ζητωκραυγές και επιθυμίες του στυλ, “ Καλά κάνεις”, “Έπρεπε να το είχες κάνει από πριν”, “Και εγώ αυτό θα κάνω”, “ Πρέπει να ξεκαθαρίζουμε με αυτούς”κ.λ.π. Αυτός που διαγράφει, που σημαίνει ότι απορρίπτει, διότι η διαγραφή στο facebook σημαίνει απόρριψη, και με τον τρόπο που το κάνει, με κάνει να υποθέτω, ότι βρίσκεται σε έξαψη!! Μου δίνει την εντύπωση ότι είναι σε μια μάχη και εξολοθρεύει τον εχθρό. Ότι είναι πολύ “ανεβασμένος”, την ώρα της διαγραφής, την ώρα της απόρριψης, την ώρα της αξιολόγησης του ποιος αξίζει και ποιος όχι. Με λίγα λόγια ότι διψάει για αίμα... Η πράξη του παρέχει δύναμη και κύρος. Τον κάνει περιζήτητο για την αποφασιστικότητα της βίας του. Με αυτή την ενέργεια επίσης την οποία διαδίδει με ιντερνετικούς αλαλαγμούς, τον τρόπο που εκφράζεται για τους διαγραφέντ...

Η “ευκολία των πραγμάτων” είναι μια αντίληψη της πραγματικότητας η οποία συρρικνώνεται στην έννοια της αποδοτικότητας. Η αποδοτικότητα περιορίζει την καθημερινότητα στην αξιολόγησης της σαν στοιχείο κερδοσκοπίας. Διαμορφώνει μια νοοτροπία όπου το υποκείμενο θεωρεί ότι η διανοητική κούραση, αλλά και οποιαδήποτε άλλη κούραση χωρίς να υπάρχει ένα κέρδος που να προσμετράται οικονομικά, δεν είναι ίδιον του έξυπνου ανθρώπου. Άρα η “ευκολία των πραγμάτων” διαμορφώνεται από την μόνη σκέψη που τείνει να επικρατήσει, αυτή της οικονομικής. Κάτω από αυτό το πρίσμα ότι κάνει κάποιος, ότι σκέπτεται, για να αποκτήσει νόημα πρέπει να αποδίδει οικονομικά. Μόνο τότε κοινωνική δράση θεωρείται μια πράξη ευφυίας. Άρα η ευφυΐα έχει να κάνει με την αποφυγή του κοινωνικού προβληματισμού και την ευκολία πρόσβασης στην αποδοτικότητα, όπου η ευτυχία εκφράζεται μόνο από συσσώρευση των κομφόρ που μαρτυρούν την οικονομική επιφάνεια του υποκειμένου και το διαφυλάσσουν από την κοινωνική ανασφάλεια. Με αυτό το...

* Είστε ο συγγραφέας ενός αξιοσημείωτου σε όγκο έργου, που χαίρει αναγνώρισης σε ολόκληρο τον κόσμο. Εκείνοι που γνωρίζουν το όνομά σας είναι πολύ περισσότεροι από εκείνους που είναι εξοικειωμένοι με τη δουλειά σας. Έτσι, εκ μέρους του μεγάλου σας διεθνούς κοινού, θα θέλαμε να σας υποβάλουμε μερικά βασικά ερωτήματα, για τα κομβικότερα στοιχεία της σκέψης σας. Πείτε μας, καταρχάς, ορισμένα πράγματα για τη σταδιοδρομία σας, τα πρώτα χρόνια. Ως συγγραφέας, η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησα κάπως αργά. Η σταδιοδρομία μου είχε τις διακυμάνσεις της. Εκκινώντας από τη μελέτη του νόμου στράφηκα στη φιλοσοφία και στη συνέχεια προχώρησα πρώτα στην κοινωνιολογία –πήγα στο Πανεπιστήμιο του Σάο Πάολο, στη Βραζιλία για να διδάξω κοινωνιολογία– και έπειτα στην εθνογραφία. Ξεκίνησα να γράφω μόλις κατά τη διάρκεια του πολέμου, όταν βρήκα καταφύγιο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Χρησιμοποίησα, αφενός, κάποιες από τις επιτόπιες έρευνες που είχα κάνει για τους Ινδιάνους Ναμπικουάρα και, αφετέρου, άρχισα τη θεωρη...

Το να ζει κανείς αρμονικά με τις ρίζες του είναι εξίσου σημαντικό τόσο για την προσωπική ανάπτυξη όσο και για μια ειρηνική κοινωνία. Για εκείνους που η κουλτούρα καταγωγής τους δεν συμπίπτει μ' εκείνη της χώρας που ζουν, είναι σημαντικό να βιώνουν αυτή την διπλή συγγένεια χωρίς εσωτερική σύγκρουση. Είναι σημαντικό να μην αισθάνονται υποχρεωμένοι να κρύβουν τις ρίζες τους και ταυτόχρονα να αισθάνονται ότι είναι ανοιχτοί στην κουλτούρα της χώρας στην οποία διαμένουν. Αυτό δεν είναι εύκολο. Ο Maalouf (1999)1 υποστηρίζει ότι για να συναντήσει κανείς πραγματικά τον “άλλο” πρέπει να ανοίξει την αγκαλιά του με σηκωμένο κεφάλι. Αν κανείς αισθάνεται ότι προδίδει τους δικούς του και αποκηρύσσει τον εαυτό του, είναι αδύνατο να κάνει ένα βήμα προς τον “άλλο”. Για παράδειγμα, αν το άτομο από το οποίο μαθαίνω την άλλη γλώσσα δεν σέβεται την δική μου, η χρήση αυτής της άλλης γλώσσας δεν είναι πια ένα σημάδι ευρύτητας αντιλήψεων από την μεριά μου. Αντίθετα, μετατρέπεται σε σύμβολο υποταγής. ...

Στην μικρή μας χώρα η υστερία περισσεύει και η γκρίνια καθώς και η έλλειψη ικανοποίησης από το κράτος αποτελούν τα βασικά κριτήρια της καθημερινότητα του πολίτη. Τώρα που ο κουρνιαχτός έχει πέσει λιγάκι και τα πράγματα έχουν τακτοποιηθεί στην υπόθεση του μικρού Λάμπρου, δράττομαι της ευκαιρίας, να απαντήσω στους ψυχολόγους-παιδαγωγούς που έστειλαν εκείνες τις όμορφες επιστολές, γεμάτες ανησυχία για το παιδί του κ. Μαζιώτη και της κα Ρούπα θέλοντας να το προστατεύσουν από την κρατική βία. Η επιστολή των αγαπητών συναδέλφων, οι οποίοι, θα χαιρόμουν να μάθαινα αν δουλεύουν σε κρατικές δομές, ή είναι ιδιώτες, διότι σαν ιδιώτες έχουν όλο το δικαίωμα να θεωρούν - λόγω έλλειψης γνώσης και μεγάλης φαντασίας - τις κρατικές δομές, σαν χώρους “ομηρίας” των ανθρώπων που αναγκάζονται να τις χρησιμοποιήσουν. Έχουν το δικαίωμα να προβάλουν την δημόσια υγεία σαν “κάτεργα” που αιχμαλωτίζουν παιδιά και τα βασανίζουν με ερωτήσεις, μη επιτρέποντας να δουν τους γονείς τους. Αν όμως είναι ψυχίατροι, ψυ...

Η Γονεϊκότητα είναι ένας όρος ο οποίος εμφανίστηκε εκτεταμένα στην βιβλιογραφία το 1980. Για πρώτη φορά όμως είχε εκφραστεί από τον Ψυχίατρο και Ψυχαναλυτή Recamier το 1960 προσπαθώντας να ορίσει την διαδικασία ωρίμανσης των γονέων μέσα από την σχέση με το παιδί τους. Βέβαια η γονεϊκότητα σαν ορολογία χρησιμοποιήθηκε από πολλούς θεωρητικούς για να φθάσει να εκφράζει σήμερα με αυτό τον όρο την συναισθηματική, νοητική και οργανική στάση των ενηλίκων, η οποία τους επιτρέπει να απαντήσουν στις ανάγκες των παιδιών τους. Η γονεϊκότητα λοιπόν, κατασκευάζεται με βασικό στοιχείο της την ευθύνη. Την ευθύνη που έχει να κάνει με την νομική, ηθική, πολιτιστική και παιδαγωγική ανάπτυξη του παιδιού. Με αυτή της την μορφή η γονεϊκότητα δεν αποτελεί μόνο μια γονεϊκή λειτουργία με στόχο την ωριμότητα του παιδιού και του γονέα, αλλά αποτελεί μια κοινωνική ιδιότητα που εκφράζει μια κατάσταση θεσμοθετημένη κοινωνικά. Γίνεται μια ιδιότητα η οποία υποπίπτει στους νόμους ενός κράτους και αποτελεί στοιχεί...