Οικογένεια και Οικογενειακές σχέσεις Ψυχολογία - Συμβουλευτική - Ψυχοθεραπεία

Η χρήση της ηρωίνης ήταν και είναι από μόνη της μια πράξη βίας προς τον εαυτό. Οι παρέες, οι ερωτικές σχέσεις , οι δρόμοι, τα καταστήματα, η πόλη και το πλήθος της, και οι εν γένει κοινωνικές καταστάσεις είναι γεμάτες από εικόνες, νοήματα που έχουν να κάνουν με το πρόβλημα της τοξικομανίας, με το θέμα της διαφορετικότητας... της περιθωριοποίησης. Με αυτό το πρόβλημα ο "Ζακ" σαν χρήστης, έβαφε καθημερινά τον ορίζοντα του. Με το γκρι και το μαύρο μια εξαρτημένης ύπαρξης. Μιας ύπαρξης όπου ο πόνος γίνεται ο δρόμος για μια άλλη πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα του πόνου που πλέον δεν έχει να κάνει τόσο με το σώμα, όσο με την “ψυχή”. Η κατάσταση του σώματος του "Ζακ" δείχνει την κατάσταση της “ψυχής”. Το σώμα, αφήνει τις πληγές του εκτεθειμένες προσπαθώντας να προβάλει στο φοβισμένο πλήθος των πελατών της καθημερινής αγωνίας, το ψυχικό του τραύμα. Αυτοί περπατάνε σε απόσταση ασφαλείας, και αν απειληθούν πολύ γίνονται βίαιοι, τρομαχτικοί... ...

Η βούληση, η επιθυμία γεννιέται μέσα από την δύναμη του υποκείμενου να εκφράζει το “όχι” ή το “ναι”. Δηλαδή μέσω της δυνατότητας επιλογής και απόφασης, η οποία σημαίνει δέσμευση και ανάληψη της ευθύνης. Εάν σκεφτούμε όμως ότι το “ναι” είναι μια “αναίμακτη” θα λέγαμε κατάσταση, το οποίο δηλώνει ταύτιση των ατομικών αναγκών με των κοινωνικών, τότε η “ικανοποίηση” του υποκειμένου είναι πιο εφικτή μέσα από το “ναι”, δηλαδή την συμφωνία με την επιθυμία του εκάστοτε κοινωνικού πλαισίου που ανήκει και εκφράζεται. Αντιθέτως το “όχι” έρχεται να δηλώσει την διαφοροποίηση και την ασυμφωνία στην μορφή ικανοποίησης που επιβάλει το κοινωνικό πλαίσιο. Δηλώνει μια περαιτέρω αναζήτηση της ικανοποίησης του υποκειμένου από αυτή που του προσφέρεται, η οποία σημαίνει και αναζήτηση και γνωριμία με τον ίδιο τον εαυτό. Επίσης δηλώνει μια προσπάθεια επαναπροσδιορισμού του πλαισίου αναφοράς της ομάδας που ανήκει, μέσα από την αναγνώριση της διαφορετικότητας του. Η προσπάθεια επαναπροσδιο...

Οι «άλλοι», οι σημαντικοί και ασήμαντοι «άλλοι», κρυμμένοι καλά μέσα μου, τόσο που να μην καταλαβαίνω ότι είναι εδώ. Ότι είναι καθισμένοι στην παλιά τους θέση και συνεχίζουν να κατέχουν κομμάτια του εαυτού μου. Συνεχίζουν να αντιπροσωπεύουν περιόδους της ζωής μου, όπου μέσα από το βλέμμα τους, από τα λόγια τους σχηματιζόταν αυτό που ήμουν και αυτό που ήθελα να γίνω. Συνεχίζω να κρατώ την εικόνα που είχαν για εμένα… ακόμα. Αποφεύγω να φανερώνω την παρουσία τους. Όμως... μιλάω καθημερινά μαζί τους. Υπάρχει ένας διάλογος που δεν ξέρω αν εγώ τον ορίζω ή… αυτοί. Ακόμα και μετά τον «θάνατό» τους, ή, την απομάκρυνση από την ζωή μου, συνεχίζει ο ήχος να ηχεί της φωνή τους, ο οποίος πολλές φορές κατέγραφε τις ηρωικές μου ενέργειες σαν στοιχεία παράταιρα με το υφάδι των ματιών τους. Συνεχίζει να ηχεί μέσα μου, με εκφράσεις σφυρηλατημένες από το χρόνο πάνω στο μάρμαρο της ψυχής μου. Εκφράσεις που διατηρούν την αναλλοίωτη προσπάθεια   να ντύσω την ζωή μου και να συγκρατήσω...