ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ
ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΕΣ ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ


Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι, Ταοϊστές, ανεξαρτήτου θρησκείας όλοι είμαστε άνθρωποι και σαν άνθρωποι είμαστε πλασμένοι να νοιαζόμαστε τους συνανθρώπους μας, ανεξάρτητα με το επίπεδο υγείας και τις κινητικές και νοητικές ικανότητες του καθενός. Ανταυτού, οι περισσότεροι από εμάς κρατάμε αρνητική στάση απέναντι στα άτομα με αναπτυξιακές δυσλειτουργίες βάζοντάς τα στο περιθώριο. Ακόμη και στο πλαίσιο της μικρότερης κοινωνίας, της οικογένειας, τα άτομα αυτά περιθωριοποιούνται από τους ίδιους τους γονείς. Αυτή είναι μία νοοτροπία που επιβάλλεται να αλλάξει.

Η οποιαδήποτε δυσλειτουργία, είτε κινητική είτε νοητική, δεν αποτελεί ατομικό ή οικογενειακό πρόβλημα, αλλά καθαρά κοινωνικό και με αυτή τη θεώρηση πρέπει να αντιμετωπίζεται. Ιδιαίτερα όταν αυτή η δυσλειτουργία αφορά ένα παιδί έχουμε μία από τις πιο οδυνηρές καταστάσεις που μπορεί να αποδεχθεί κανείς ξεκινώντας πάντα από την ίδια την οικογένεια του παιδιού. Αποτελεί κοινό μυστικό ότι αρκετοί από τους γονείς δεν έχουν δεχτεί τα παιδιά τους, ντρέπονται γι αυτά, τα κρύβουν και υιοθετούν τη λύση του εγκλεισμού τους σε άσυλα ή μέσα στο ίδιο το σπίτι που γίνεται φυλακή. %εν θέλουν να ξέρουν οι άλλοι ότι η οικογένειά τους έχει στιγματιστεί με τη γέννηση αυτού του παιδιού. Το αποτέλεσμα είναι οι ίδιοι να γίνονται δυστυχισμένοι, να κρύβονται συνεχώς από τους άλλους αλλά και τον ίδιο τον εαυτό τους. Τα παιδιά που αντιμετωπίζονται έτσι είναι καταδικασμένα να μη νιώσουν τη σιγουριά, την ασφάλεια, το αίσθημα αυτάρκειας που προσφέρει η σωστή και δεμένη οικογένεια στα μέλη της και οπωσδήποτε χωρίς ελπίδα εξέλιξης καιαξιοποίησης των δυνατοτήτων τους. Παρόλο που όλοι θα ήθελαν να πιστεύουν ότι αυτές είναι καταστάσεις του παρελθόντος, δυστυχώς συμβαίνουν ακόμη και σήμερα.

Οικογένεια έχει έναν πολύ σημαντικό ρόλο να παίξει στην ανάπτυξη της προσωπικότητας και των δεξιοτήτων του παιδιού με αναπτυξιακές δυσλειτουργίες. Λόγω όμως των προβλημάτων που δημιουργούνται, πολλές φορές η στάση της είναι αρνητική επιδεινώνοντας το ήδη υπάρχον πρόβλημα.

Αξίζει επίσης να συμπεριληφθεί και ο σχολιασμός για το πώς γίνεται κατά κανόνα η ενημέρωση των γονιών, όταν αποκτούν παιδί με δυσλειτουργίες. Συνήθως στην ανακοίνωση στους γονείς δίνονται αρνητικές μόνο πληροφορίες. Οι γονείς ήδη βρίσκονται σε μεγάλη συναισθηματική φόρτιση, η πληροφόρηση που τους δίνεται συνήθως από γιατρούς είναι ελλιπής και αρνητική. %υστυχώς, ακόμη και σήμερα, υπάρχουν γιατροί (μαιευτήρες-παιδίατροι) που συμβουλεύουν τους γονείς να αφήσουν το παιδί τους στο ίδρυμα, γιατί θα
είναι βάρος για αυτούς και την οικογένειά τους. Αυτές είναι καταστάσεις που συμβαίνουν ακόμη και σήμερα, 7 χρόνια μετά τον 21ο αιώνα. Αυτή η στάση των επαγγελματιών οφείλεται στην άγνοιά τους, στην ελλιπή τους πληροφόρηση αλλά και στην ιατροκεντρική τους φιλοσοφία, σύμφωνα με την οποία καθετί που παρεκκλίνει του μέσου όρου είναι παθολογικό και επιζήμιο στους υπολοίπους φυσιολογικούς.

Πρέπει να κατανοήσουν επιτέλους όλες οι οικογένειες ότι έχουν και τη δύναμη και την ικανότητα να στηρίξουν το παιδί τους και από την άλλη οι επαγγελματίες που ασχολούνται με τα παιδιά, πως ο ρόλος τους εκτός από θεραπευτικός είναι και υποστηρικτικός. Έτσι θα διευκολύνει την οικογένεια να μπορέσει να προβάλλει όλα αυτά τα θετικά της στοιχεία για να βοηθήσει την ανάπτυξη του παιδιού. Άλλωστε, εμείς μπορεί να είμαστε το παρόν, αλλά τα παιδία μας, υγιή και μη, είναι το μέλλον…

πηγή:
από την εισαγωγή της εργασίας
της
Γεωργιάδου Αθηνά
με τίτλο
«Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΕΣ ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ»

Πίνακας:Georgia O Keeffe
http://eureka.lib.teithe.gr:8080/bitstream/handle/10184/448/andr_mostr.pdf?sequence=1

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα