Ανήθικοι υπερασπιστές της ηθικής και Ηθικοί υπερασπιστές της ανηθικότητας.

     Η “μνημονιακή” μερίδα της πολιτικής τάξης στην Ελλάδα μπαίνει στον δεύτερο εκλογικό αγώνα με το ίδιο σύνθημα, με το οποίο εγκαθίδρυσε το ΔΝΤ στην χώρα “ Για την σωτηρία της Ελλάδας”. Με αυτό το κατά τα άλλα, ηθικό σύνθημα δικαιολόγησε σαν νόμιμα και ηθικά, μια σειρά από ανήθικα και παράνομα μέτρα εις βάρος του λαού.

    Με την ευκαιρία αυτού του γεγονότος σκέπτομαι ότι το ηθικό σύνθημα “ Για την σωτηρία της Ελλάδας” επιτρέπει σε αυτή την μερίδα των πολιτικών του “ μνημονίου” να χρησιμοποιήσουν το ήθος το οποίο πηγάζει από αυτό το σύνθημα σαν μέσον για την εκ νέου επίτευξη ενός ανήθικου σκοπού. Η ανηθικότητα έγκειται στην εξάπλωση του φόβου, μέσω αυτού του συνθήματος, της καταστροφής με τέτοιο τρόπο ώστε η αναγκαιότητα της παρουσίας των πολιτικών του μνημονίου να αποτελούν το ηθικό θεμέλιο για την επιστροφή στην ομαλότητα, ομαλότητα η οποία απαιτεί και θέλει να εγκαταστήσει μια καινούργια ανηθικότητα.

     Έτσι αυτό το σύνθημα εμπεριέχει ένα “κρυφό” και ένα “φανερό” μήνυμα. Εμπεριέχει μια καλά “κρυμμένη” ανηθικότητα και μια “φανερή” ηθικότητα. Στην ουσία η “κρυφή” ανηθικότητα χρησιμοποιεί την ηθική σαν περιεχόμενο του “φανερού” πολιτικού εγχειρήματος και υιοθετεί την ανηθικότητα σαν κρυφή διαδικασία για την επίτευξη του.

    Με αυτό τον τρόπο η ηθικότητα του συνθήματος εμπεριέχει την ανηθικότητα της πράξης για την επίτευξή του. Προβάλλει τη διάσωση των αποτυχημένων πολιτικών του “ μνημονίου” και την αναπαραγωγή τους σαν ηθικό καθήκον .

      Σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό η ανηθικότητα εκφράζεται επίσης, από την προσπάθεια επηρεασμού της κοινής γνώμης με “φανερό” ηθικό στόχο την διάσωση της χώρας και όχι τον “κρυφό” σκοπό που είναι η δικιά τους διάσωση. Δηλαδή έχουμε να κάνουμε με μια προσπάθεια επηρεασμού της κοινής γνώμης με βάση την “φανερή” ηθικότητα για την επίτευξη μιας ¨κρυφής” ανηθικότητας,

      Κατ΄ αρχάς αυτή η στρατηγική προσπαθεί να δημιουργήσει ένα καινούργιο πλαίσιο λειτουργίας, που είναι αυτό της ανηθικότητας. Δηλαδή στόχο δεν έχει την επαναφορά της ηθικής, αλλά την αναπαραγωγή της ανηθικότητας

      Η Ηθική του εγχειρήματος της διάσωσης χρησιμοποιεί την ηθικότητα με σκοπό την διαστρέβλωση της ανήθικης πράξης και την νομιμοποίησης της ανηθικότητας σαν ηθικής.

    Άρα το σύνθημα “Για την σωτηρία της Ελλάδας” είναι ένα ανήθικο σύνθημα στο βαθμό που η ηθική που προβάλει αποτελεί το μέσον ενός ανήθικου παζαριού για τον επηρεασμό της πλειοψηφίας που χωρίς να το καταλάβει, θα χρησιμοποιηθεί για την επικράτηση της ανηθικότητας νομίζοντας ότι εκλέγει την ηθική.

  Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με ανήθικους υπερασπιστές της ηθικής και ηθικούς υπερασπιστές την ανηθικότητας.

Από την μια,

    Οι ανήθικοι υπερασπιστές της ηθικής χρησιμοποιούν την ανηθικότητα τους σαν στοιχείο της ηθικής αναγάγωντας τον εαυτό τους σαν μεσολαβητή ανάμεσα στην ανηθικότητα και την ηθική, θεωρώντας την ηθική σαν προνόμιο δικό τους και την ανηθικότητα σαν προνόμιο των αντιπάλων τους. Στην ουσία η ανηθικότητα της ηθικής τους, μετατρέπεται σε ηθική της ανηθικότητας, προβάλλοντας την ηθική σαν μέρος της ανηθικότητας δημιουργώντας καινούργια σύνορα ανάμεσα στην ηθική και την ανηθικότητα που μόνο αυτοί ορίζουν.

Από την άλλη,

   Οι ηθικοί υπερασπιστές της ανηθικότητας προασπίζονται την ηθική με ανήθικες πράξεις με τρόπο τέτοιο ώστε η ανηθικότητα της πράξης τους να θεωρηθεί σαν πράξη ηθικής. Η πράξη ηθικής που οδηγεί στην ανηθικότητα αποτελεί κομμάτι αυτής της πραγματικότητας όπου το ηθικό είναι ανήθικο και το ανήθικο, ηθικό. Σε αυτή την περίπτωση τα όρια είναι δυσδιάκριτα ώστε μια κοινωνική πράξη μπορεί να θεωρείται ηθική και συγχρόνως ανήθικη. Αυτή η ενσωμάτωση της ηθικής στην ανηθικότητα και το αντίθετο, κάνει την ανηθικότητα να φαίνεται σαν ηθική και την ηθική σαν ανηθικότητα. Ο καθένας ορίζει την στάση του σαν ηθικά ανήθικη, ή ανήθικα ηθική.

    Με αυτό τον τρόπο φτάνουμε στην εξάλειψη της ηθικής όσο και της ανηθικότητας σαν μέτρα αξιολόγηση μιας κοινωνικής πράξης. Η κοινωνική πράξη μένει μετέωρη ανάμεσα στην ηθική και την ανηθικότητα μην μπορώντας από μόνη της να ορίσει την κοινωνική της σημασία και κατ' επέκταση να ορίσει και την ποιότητα της κοινωνίας μέσα στην οποία εκτυλίσσεται και λειτουργεί.

   Η αντιφατικότητα της πράξης δεν μπορεί, με λίγα λόγια να ορίσει το πλαίσιο της λειτουργίας της και να οριστεί από αυτό. Η ρευστότητα αυτής της κατάστασης αφήνει το πεδίο ελεύθερο στους ανήθικους υπερασπιστές της ηθικής και τους ηθικούς υπερασπιστές της ανηθικότητας να σηματοδοτούν την κάθε ενέργεια σύμφωνα με τους στόχους τους που συγχρόνως καθορίζουν και το νέο πλαίσιο της εξουσίας τους.

πίνακας: Francis Bacon