Το ψέμα σαν αλήθεια και η αλήθεια σαν ψέμα

 

Η αντίληψη της πραγματικότητας

    Ένας ζώντας οργανισμός για να μπορεί να επιζήσει πρέπει να έχει τις μίνιμουμ πληροφορίες για τον εαυτό του και το περιβάλλον. Οι αντιληπτικές του ικανότητες μπορούν να διαβάσουν, να αποκρυπτογραφήσουν την πραγματικότητα και μέσα από αυτή την πραγματικότητα να ορίσει και την δικιά του κατάσταση. Μέσα λοιπόν από την αντίληψη της πραγματικότητας ορίζει τόσο την ταυτότητα του όσο και την ταυτότητα των άλλων. 

   Άρα οι αισθήσεις του, όπως η όραση, η ακοή, η αφή, και όλες οι άλλες είναι εδώ για να τον επιβεβαιώσουν για το τι συμβαίνει, και για το τι αισθάνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να ορίζει και να ορίζεται από την σχέση του με αυτή την πραγματικότητα. Στην περίπτωση που η δυνατότητα αντίληψης διαταραχθεί για οποιοδήποτε λόγο, τότε το άτομο αρχίζει να αμφιβάλει για το αν η πραγματικότητα που τον περιβάλλει είναι αυτή που αντιλαμβάνεται, ή όχι. Συνέπεια αυτής της διαταραχής είναι η λανθασμένη αίσθηση που έχει για τον εαυτό του και την αντίληψή του σαν άτομο, προσωπικότητα, σαν ολότητα, με λίγα λόγια.

      Δεν πρέπει να ξεχνάμε τα σπουδαία πειράματα που έκαναν και κάνουν οι Αμερικάνοι, που δεν είναι παρά βασανιστήρια επιστημονικής φύσεως για την αντοχή του ανθρώπου σε κάθε είδους μορφής βίας, τα οποία στηρίζονται ακριβώς σε αυτή την διάτρηση και καταστροφή της αντιληπτικής ικανότητας του ατόμου, ώστε να καταφέρουν να το καθ' υποτάξουν και να του αφαιρέσουν το πιο σημαντικό στοιχείο που το ορίζει σαν άνθρωπο, την βούληση.

Η εισβολή της ανεστραμμένης πραγματικότητας

   Όταν το άτομο δεν είναι σίγουρο για την αντιληπτική του ικανότητα, τότε η ανασφάλεια, ο φόβος, το άγχος, ο πανικός, και η αίσθηση της ανικανότητας αυξάνονται σε μεγάλο βαθμό. Η κατάσταση αυτή δημιουργεί την τάση αποφυγής της πραγματικότητας. Ο πιο φυσιολογικός τρόπος αποφυγής είναι να βρει κάποιο άλλον, κάποιον πιο ισχυρό για να αναλάβει αυτή την πραγματικότητα που τον απειλεί, με στόχο να αισθανθεί ασφάλεια. Αυτό παρατηρείται σε καθημερινή βάση και εκφράζεται μέσα από την εισβολή των άλλων στην ζωή του ατόμου και στην αίσθηση που έχει για τον εαυτό του και για αυτό που ζει. 
 

   Η εισβολή αυτή μπορεί να αρχίσει από πολύ μικρή ηλικία και από διαφορετικούς ανθρώπους που τη περιβάλλουν. Είναι το αποτέλεσμα μια εκπαιδευτικής ταχτικής η οποία ξεκινά από την οικογένεια, συνεχίζει στο σχολείο και εκφράζεται στην κοινωνία με πολλούς τρόπους Έτσι έχουμε τους σημαντικούς “άλλους”, όπως λέει ο Λακάν, που είναι οι γονείς, οι οποίοι εμφανίζονται σαν γνώστες των πάντων και προσπαθούν να ορίσουν την πραγματικότητα του παιδιού τους εισβάλλοντας και μη επιτρέποντας του να διαμορφώσει μια ολοκληρωμένη αντίληψη της πραγματικότητας και του εαυτού του, προετοιμάζοντας κατά κάποιο τρόπο το έδαφος της έλλειψης αυτοπεποίθησης και της παθητικότητας για να έρθουν μετά οι κοινωνικοί “άλλοι”και να αναλάβουν την “διάσωσή” του. 
 

     Με τον ίδιο τρόπο που ένας γονέας μπορεί να εισβάλλει στην πραγματικότητα που περιβάλλει ένα παιδί, και να δώσει την δική του ερμηνεία πάνω σε αυτή, υποβιβάζοντας την αντιληπτική του ικανότητα και παραβιάζοντας την εμπειρία του, έτσι και σε κοινωνικό επίπεδο, ο πολίτης μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπος με αντιφατικά μηνύματα όσο αναφορά την πραγματικότητα, τα οποία αναιρούν τις αντιληπτικές του ικανότητες και την προσωπική του εμπειρία από αυτήν. 
 

    Η αίσθηση, λοιπόν της μειωμένης αντίληψης οδηγεί το άτομο σε “κλείσιμο” στον εαυτό του και πυροδοτεί την παθητικότητα απέναντι στην πραγματικότητα την οποία θεωρεί δύσκολη και προτιμά την απόσυρση από αυτήν, παρά την αντιμετώπιση της.

    Εάν σκύψουμε λίγο περισσότερο στην σημερινή πολιτική πραγματικότητα και την ρευστότητα της, μπορούμε να πούμε ότι οι πολίτες δεν απέχουν πολύ από την κατάσταση του μικρού παιδιού. Μπορούμε να πούμε ότι βρίσκονται μπροστά σε μια συστηματική προσπάθεια διαστρέβλωσης της εμπειρίας του πολίτη-παιδιού με στόχο την κάμψη της βούλησης του και καθοδήγησης του, σε αποφάσεις που οργανωμένα κέντρα έχουν ετοιμάσει για την “σωτηρία” του. Σε αυτή την περίπτωση η έννοια της πραγματικότητας καθορίζεται από το αναποδογύρισμα της, την αναστροφή της έτσι ώστε το ψέμα να φαίνεται σαν αλήθεια και η αλήθεια σαν ψέμα. 
 

   Η ανεστραμμένη πραγματικότητα αναδύεται και παίρνει το νόημα της από τους “σημαντικούς άλλους” μπαμπάδες-γνώστες-διεκδικητές της αλήθειας, οι οποίοι την τεμαχίζουν και την ενώνουν σύμφωνα με την δική τους ανάγκη να την εξουσιάσουν. Η πραγματικότητα που παρουσιάζεται από τους διεκδικητές της φαίνεται πιο πραγματική από αυτή που βιώνει ο κάθε μεμονωμένος πολίτης, αναγνωρίζοντάς της μια οικουμενικότητα η οποία στην ουσία δεν είναι αληθινή. 

  Η αληθοφάνεια της στηρίζεται στην λανθασμένη εντύπωση αυτής της οικουμενικότητας, που δίνει την εντύπωση της πλειοψηφίας η οποία υιοθετείται εύκολα με την χρησιμοποίηση του μέσου (ΜΜΕ) και του τρόπου εκπομπής του μηνύματος. Ο πολίτης μπροστά σε αυτή την φαντασιακή πλειοψηφία βρίσκεται μόνος του. Ο σκοπός της είναι να τον κλονίσει όσο αφορά τις αντιληπτικές του ικανότητες και να δεχτεί την παρουσιαζόμενη πραγματικότητα σαν αληθινή. Καλείται λοιπόν, να αναιρέσει την προσωπική αντίληψη που έχει για αυτή και να υιοθετήσει την ανεστραμμένη πραγματικότητα του γνώστη-διεκδηκητή της εξουσίας. 
 

    Βασικός υποκινητής σε αυτή την ψευδο-οικουμενικότητα διαδραματίζει το θέαμα, και πιο συγκεκριμένα τα ΜΜΕ, με τα δελτία ειδήσεων όπου προσπαθούν να εγκαθιδρύσουν την ψευδο-πραγματικότητα σαν πραγματικότητα του καθένα. Σε τέτοιο βαθμό έχουν φθάσει να υποστηρίζουν την ανεστραμμένη, από τους ίδιους πραγματικότητα, ώστε να απαιτούν την απολογία του καθένα που έρχεται να αποκαλύψει τον μηχανισμό αναστροφής της, δηλώνοντας ότι η προσπάθεια αποκατάστασης της πραγματικότητας είναι ψευδής πραγματικότητα. Με αυτό τον τρόπο όχι μόνο δεν συνεχίζουν να αναπαράγουν την ψευδή πραγματικότητα που κατασκεύασαν οι ίδιοι σαν διαχειριστές της εξουσίας, αλλά έχουν το θράσος να κατηγορούν εκείνους οι οποίοι δεν διαχειρίστηκαν την εξουσία σαν υπεύθυνους αυτής της διαχείρισης. 
 

Οπότε αντιλαμβανόμαστε με τι διεστραμμένους μηχανισμούς και ανθρώπους έχουμε να κάνουμε.............