Γνωρίζουμε τα παιδιά μας;

Τι γνωρίζουμε από τα παιδιά που φέρνουμε στο κόσμο; 
Πόσο μπορούμε να τα πλησιάσουμε; 
Να καταλάβουμε τις ανάγκες τους; 
Να καταλάβουμε τις επιθυμίες τους; 
Να καταλάβουμε  γενικά την ύπαρξή τους έτσι όπως εκδηλώνεται μέσα και έξω από την οικογένεια στα διάφορα στάδια ανάπτυξή τους;

Αυτά τα ερωτήματα μου γεννήθηκαν ακούγοντας ιστορίες οικογενειών όπου διαφέντευε και διαφεντεύει η επιβολή, η ενοχή και τελικά ο εκβιασμός αποτελώντας τις ουσιαστικές λειτουργίες για την εξέλιξη της οικογένειας αλλά και των μελών της.

Πολλές φορές, σαν οικογενειακός θεραπευτής βρίσκομαι μπροστά σε ένα τοίχο που έχει σηκωθεί ανάμεσα στα παιδιά και τους γονείς, ένα τοίχο που στην αρχή κτίζεται από τους γονείς και μετά, όταν τα παιδιά φθάσουν σε ηλικία που μπορούν, τον σηκώνουν και τα ίδια. Αυτός ο τοίχος εκφράζεται με την έλλειψη επικοινωνίας ανάμεσα τους, με την οχύρωση του καθένα στα μικρά του κεκτημένα μέσα στην οικογένεια. Με την σχέση των γονιών η οποία αντί να εξελίσσεται σαν συνεργασία, παίρνει περισσότερο τον δρόμο της αντιπαλότητας δημιουργώντας συμμαχίες στο κτίσιμο του τοίχους.

Σε αυτή την αντιπαλότητα το παιδί δεν γίνεται αποδεχτό “για αυτό που είναι”, αλλά για αυτό που ο κάθε γονέας “θα ήθελε να είναι”. Αυτό το “θα ήθελε να είναι” εμποδίζει τον γονέα να αντιληφθεί την παρουσία του παιδιού και να παρατηρήσει την εξέλιξή του, τις επιθυμίες του καθώς και τις ανάγκες του, έτσι όπως εκφράζονται από το ίδιο. 
 

Την έλλειψη ελευθερίας του, τη διαπιστώνουμε τόσο στην εκλογή της εμφάνισης του, στην εκλογή της παρέας, όσο και στην εκλογή του επαγγέλματος που θα ήθελε να ακολουθήσει. Πάντα ο ένας τουλάχιστον γονέας θα είναι αντίθετος με τις επιλογές του.

Αλήθεια πόσο εύκολα μπορεί να εκφραστεί ένα παιδί μέσα στην οικογένεια του;

Πόσο εύκολο είναι να μιλήσει και να στηρίξει τις θέσεις του για θέματα που αφορούν τον εαυτό του και το πως φαντάζεται την προσωπική του εξέλιξη;

Πόσο ελεύθερο είναι να διαλέξει αυτό που του αρέσει;

Πόσο ελεύθερο είναι να κάνει αυτό που εκείνο αγαπά;

Δεν θα ήθελα να επεκταθώ περισσότερο, απλώς ήθελα να θέσω κάποια ερωτήματα.