Ο Θεός- Κέρδος και η σύγχρονη ανθρωποθυσία

 



Τι είναι η φτώχεια; 

Η ερμηνεία που έδωσαν οι σοφοί της Ευρώπης, ορίζει την φτώχεια σαν μια κατάσταση όπου τα άτομα έχουν σε τέτοιο βαθμό χαμηλά εισοδήματά, ώστε να μην μπορούν να αποκτήσουν συνθήκες ζωής που θεωρούνται αποδεχτές στην χώρα που ανήκουν.

Η φτώχεια όμως, ήταν πάντα παρούσα να διαφεντεύει τους αιώνες. Βασίλισσα της ζωής και του θανάτου. Τόσο η λογοτεχνία όσο και ο κινηματογράφος την ύμνησαν και δημιούργησαν μια κουλτούρα γύρω από την παρουσία της. Νομίζω ότι στην Ελλάδα βιώσαμε διαφόρων ειδών φτώχειες, το ουσιαστικό όμως ήταν ότι η φτώχεια δεν μείωνε την ανθρώπινη αξία, αντιθέτως ο φτωχός αποκτούσε αξία και θέση μέσα στην αστική καπιταλιστική κοινωνία του περασμένου αιώνα. Σε αυτό έπαιξε και μεγάλο ρόλο και η θρησκεία. Η κοινωνία είχε μια άλλη κοινωνική αναπαράσταση της φτώχειας. Έφερε μέσα της μια αξία και εθεωρείτο σαν παράγοντα υπολογίσιμος στην κοινωνία. Ο φτωχός διατηρούσε την κοινωνική του ταυτότητα, αποτελούσε μέρος του συνόλου, ανήκε κάπου. 

Σήμερα συναντάμε μια άλλη μορφή φτωχιάς η οποία δεν εμπεριέχει τίποτα το ηρωικό και το περήφανο στην μορφή της, αντίθετα συναντάμε την ενοχή και την ντροπή στο βλέμμα της. Αυτή λοιπόν είναι μια διαφορά από το τότε στο τώρα. Τότε οι κοινωνικές συνθήκες θεωρούνταν υπεύθυνες για την φτώχεια, σήμερα η φτώχεια θεωρείται υπεύθυνη για τη κατάστασή της.

Η ενοχοποίηση του πολίτη για την κατάστασή του είναι η βασική ιδέα του νέο-φιλελευθερισμού. Η ενοχή αποτελεί το αίσθημα που εκπορεύεται από την ανεπάρκειά του πολίτη ο οποίος δεν κατάφερε να γίνει πλούσιος. Δηλαδή δεν κατάφερε να εκμεταλλευτεί τους συνανθρώπους του με τον ένα ή τον άλλον τρόπο. Δεν μοιάζει λοιπόν με τον νεοφιλελεύθερο, με αυτόν που ιδιοποιείται τα πάντα, που συσσωρεύει τον πλούτο, που έχει  την ικανότητα να επηρεάζει κυβερνήσεις, λαούς ολόκληρους, που έχει δικαίωμα να καθορίσει τις τύχες των άλλων ιδιωτών μοναχικών ψυχών.

Στα πλαίσια του νέο-φιλελευθερισμού η ανεργία είναι ένα οργανωμένο συμβάν. Αποσκοπεί  στην όλο και μεγαλύτερη ιδιοποίηση της ζωές των άλλων, στην όλο και μεγαλύτερη παραγωγή φτωχών. Η έννοια της συμπόνια και της αλληλεγγύης αποτελούν ύβρι στα σχέδια του νέο-φιλελευθερισμού. Ο φτωχός είναι μια ηθελημένη κατάσταση που πρέπει να επισύρει την τιμωρία και όχι την βοήθεια!! 

Η αναπαραγωγή του συστήματος, επιτυγχάνεται με την ψυχική και κοινωνική ένδεια του πολίτη. Με την είσοδο στην ανεργία, ο άνεργος και η οικογένεια του μπαίνουν στο χωρόχρονο της φτώχειας. Εκτός από την στέρηση βασικών αγαθών για την επιβίωση τους, χάνουν και τα κοινωνικά τους δικαίωμα. Έτσι θα στερηθούν την κατάλληλη σίτιση, στέγαση, εκπαίδευση. Θα στερηθούν τους φίλους, και ίσως και τους συγγενείς που είχαν. Δεν θα μπορούν να ανταποκριθούν στις κοινωνικές τους υποχρεώσεις και θα απομονωθούν.

Η ανεργία προμηνύει την φτώχεια και η φτώχεια τον κοινωνικό θάνατο. Μάλιστα η ανεργία μπορεί να θεωρηθεί σαν ο προθάλαμος του κοινωνικού θανάτου. Ο άνεργος είναι ένας ζωντανός νεκρός, κάποιος που βρίσκεται έξω από το κοινωνικό σύνολο. Το κοιτάζει από μακριά, ξέροντας ότι οι άλλοι θα γυρίζουν στην δουλειά τους ενώ αυτός όπου και να πάει νιώθει ακινητοποιημένος. Όσες βόλτες και να κάνει ο άνεργος θα είναι εκεί. Στο ίδιο υπαρξιακό πρόβλημα, με το ίδιο χαμόγελο ειρωνείας για αυτό που του συμβαίνει και με την βεβαιότητα ότι τίποτα δεν ήταν όπως τα φαντάζονταν. 

Εφόσον επαγγελματικά έχει τελειώσει, η αξία του στην αγορά εργασίας έχει ευτελισθεί είναι ένας κοινωνικά νεκρός, βιώνει τον εαυτό του σαν παρείσακτο σαν περιττό, για το κοινωνικό σύνολο. Και δεν είναι μόνο αυτός που το νιώθει έτσι αλλά και η οικογένεια του. Και δεν είναι μόνο που το νιώθουν αλλά τους το δείχνουν κι' όλας. Ο ίδιος καταλαβαίνει, πολύ γρήγορα ότι δεν μπορεί να κάνει αυτά που έκανε, ότι χάνει την κοινωνική του υπόσταση, και μαζεύεται στην γωνιά του, στην ομάδα των εκτός κοινωνίας. Αυτό που ακολουθεί λοιπόν, είναι η περιθωριοποίηση και στο τέλος ο αποκλεισμός

Η περιθωριοποίηση δεν είναι κάτι απλό, είναι ένα χρόνιο σαράκι στην ψυχή του ανθρώπου που γιγαντώνει την ντροπή και καταρρακώνει την αυτοεκτίμηση του. Μαυρίζει τις σελίδες της ζωής, που του έχουν απομένει. Ο άνεργος αποκόβεται από το κοινωνικό σύνολο. Νιώθει ότι δεν ανήκει σε αυτό. Είναι ένα ξένο σώμα από το σώμα της κοινωνίας, πεταμένο σε πεζοδρόμια, σε άδεια δωμάτια. Δωμάτια χωρίς ορίζοντα, δωμάτια της φτώχειας, δωμάτια της ανεργίας. 

Ο άνεργος κρύβεται, δεν θέλει να τον βλέπουν οι άλλοι, μερικές φορές λέει ότι δουλεύει, η ότι περιμένει μια σοβαρή απάντηση και δεν ξέρει αν κοροϊδεύει τον εαυτό του ή τους άλλους. Εφόσον ο νέο-φιλελευθερισμός μετέτρεψε όλες τις κοινωνικές σχέσεις σε εμπορική συναλλαγή, ο άνεργος δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να αγοράσει την ζωή όπως έκανε παλιά, όπως κάνουν οι άλλοι. Αυτή η ανικανότητα του καλλιεργείται από το τι η κοινωνία καθορίζει και αξιολογεί σαν ικανότητα των πολιτών της καλλιεργώντας συγχρόνως, εκτός την στέρηση και την ντροπή για την κατάσταση τους. 

Η φτώχεια μειώνει την τιμή της εργατικής δύναμης και μειώνει και την αξία του ανθρώπου σαν κοινωνικό εταίρο στο κοινωνικό-οικονομικό σύστημα όπου το ιδιωτικό κέρδος είναι εκείνο που αξιολογεί την χρησιμότητα του ή όχι. Το ιδιωτικό κέρδος του στερεί την δυνατότητα των ελιγμών και τον αναγκάζει να αποδεχτεί όποια λύση προτείνεται και η πιο συχνή είναι η λύση της περιθωριοποίησης και του αποκλεισμού.

Που είναι τα όρια ανάμεσα στην περιθωριοποίηση και τον αποκλεισμό, δεν ξέρω καν αν έχουν όρια. Εκείνο όμως που ξέρω είναι το τρομαχτικό συναίσθημα που πηγάζει από τον αποκλεισμό του ατόμου, όπου κυριαρχούν ο πανικός, και η ανασφάλεια Η ανασφάλεια από την έλλειψη ελέγχου της ζωής του και το συναίσθημα απαξίωσης σαν τιμωρία για την κατάστασή του. Ο άνεργος δεν είναι παρά ένα θύμα ανήμπορο να αντιδράσει στην φτώχεια που έχει γίνει μια καθημερινή υπόθεση, όπου τον αναγκάζει να μετράει την ζωή του σε ψυχικές πενταροδεκάρες. Τόσο αξίζει η ζωή του, πενταροδεκάρες...

Δηλαδή δεν μιλάμε πλέον για μια περαστική κατάσταση αλλά για μια νέα εποχή όπου πολλά κομμάτια του πληθυσμού θα βουλιάξουν σε μια φτώχεια και κανείς δεν θα μπορεί να τα βγάλει πέρα, διότι η επιβίωση της αυτή της μορφής κοινωνία, στηρίζεται στην αναπαραγωγή της περιθωριοποίησης και τον αποκλεισμού σαν γεγονότα που την δυναμώνουν και την ανανεώνουν. 

Ο νέο-φιλελευθερισμός ισχυρίζεται ότι οι θυσίες στο βωμό του κέρδους δικαιολογούνται σαν αναγκαίες για την επιβίωση του υπόλοιπου πληθυσμού. Μιλάει για τους θυσιασθέντες με απαξιωτικά λόγια και εφιστά την προσοχή στους υπόλοιπους. Στην ουσία οι θυσίες συντελούνται στο βωμό του κέρδους και  στο όνομα ενός συστήματος που απαιτεί να υποδουλώσει, να αποκλείσει και να θυσιάσει τον πολίτη-θύμα, σαν στοιχείο της εύρυθμης λειτουργία του. 

Το κέρδος αποτελεί το μόνο εναπομείναντα σύγχρονο θεό, η πίστη στον οποίο δεν αποκλείει ακόμα και τις ανθρωποθυσίες. Οι θυσίες, ακόμα και οι ανθρωποθυσίες, υπήρξαν από παλιά ένα μέσο επηρεασμού των αποφάσεων των θεών. Μόνο που αυτές όσο και αν φαίνεται παράξενο γίνονταν για την ανάταση και την ενδυνάμωση των συνεκτικών δεσμών του πληθυσμού. 

Σύμφωνα με το οικονομικό σύστημα το κέρδος αποτελεί ευλαβική πράξη για να κερδηθεί ο επίγειος  παράδεισος, ασχέτως αν εμπεριέχει την θυσία του φτωχού .Έχουμε να κάνουμε με το θεό του κέρδους, και όχι με τον θεό της ευσπλαχνίας. Αυτός απεχθάνεται τις πράξεις ευσπλαχνίας,  ζητά απλά πράξεις κέρδους. Ο Σημερινός θεός λοιπόν - αν μπορούμε να τον ονομάσουμε έτσι - δεν θέλει θυσίες για να ενώσει το λαό, αλλά για να τον διαχωρίσει. Η θυσία δεν επιστρέφει στο θυσιαζόμενο. Δεν απαλύνει τον πόνο των άλλων, δεν τους ενώνει. Μόνους τους αφήνει και ανυπεράσπιστους μπροστά στην μηχανή του χρόνου με τον φόβο ότι θα είναι τα αυριανά θύματα. Τα θύματα θυσιάζονται χωρίς η κοινωνία να εξυπηρετείται από αυτή την θυσία... Μάλλον για δολοφονίες πρέπει να μιλάμε.

Σήμερα λοιπόν, το κέρδος είναι ένας θεός! Ένας εγωιστής θεός που τα θέλει όλα δικά του και περιμένει τα ποτάμια των καταστρωμένων ζωών για να αυξήσει την δύναμή του και την παρουσία του. Η φτώχεια αναπαράγει και τον εαυτό του. Βρισκόμαστε μπροστά σε ανθρωποθυσίες, μόνο που σύγχρονη θυσία έχει διάρκεια και γίνεται σιγά, σιγά για να μην καταλάβει κάτι το θύμα. 

Το θύμα μπορεί να μην καταλαβαίνει ότι θυσιάζεται-δολοφονείται, αλλά η σύγχρονή θυσία είναι μια δολοφονία πιο επιστημονική, πιο εσωτερική διεργασία που ακουμπά την ταυτότητα του ατόμου. Που αρχίζει να γκρεμίζει το οικοδόμημα μιας ζωής, δηλαδή όλα αυτά που καθορίζουν το θύμα κοινωνικά και ψυχολογικά σιγά, σιγά και με μαθηματική ακρίβεια. 


Ο θεός του κέρδους λίγο, λίγο του αφαιρεί από την ταυτότητα κομμάτια της ψυχικής του οντότητας, έτσι που το θύμα μένει άδειο χωρίς να το καταλάβει. Νιώθει ένα κουφάρι που έχασε το νόημα της ύπαρξής, το νόημα της ζωής. Δεν βρίσκει νόημα να συνεχίσει να ζει σαν παράσιτο της κοινωνίας η οποία, όχι μόνο δεν τον συντρέχει, αλλά και τον κατηγορεί. Ο θεός του κέρδους στην ουσία δεν εμπνέει την πρόοδο αλλά τον πρωτογονισμό. Χρησιμοποιεί την ανθρωποθυσία που στις μέρες μας παίρνει διαστάσεις γενικής κατάρρευσης του θύματος ξεσκίζοντας τις σάρκες της ψυχής του.

Ο Θεός του κέρδους  λειτουργεί, οργανώνει και ενεργεί με στόχο την ενδυνάμωση και την διατήρησή του. Προπαγανδίζει το παράδεισο της ευημερίας που έρχεται ζητώντας όλο και περισσότερες θυσίες για να κερδηθεί, αφαιρώντας την δυνατότητα επιβίωσης σε μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες σαν στοιχείο της καλής λειτουργίας του. 

Η παραγωγή της στέρησης, της περιθωριοποίησης και του αποκλεισμού είναι τα αναγκαία καλά-κακά για την αναπαραγωγική διαδικασία του ανθρωποφάγου περιεχομένου του οικονομικού θεϊκού συστήματος. Είναι το ψυχικό διάκοσμο που ετοίμασε για τα θύματά του. Είναι η επίγεια κόλαση της ανυπαρξίας. Είναι τα σύγχρονα εσωτερικά-εξωτερικά κελιά της ψυχικής στέρησης που επιβάλει η ανθρωποθυσία του ειδωλολατρικού του συστήματος. 

Ο άνεργος, ο φτωχός καλείται να ταχτοποιήσει μέσα σε αυτό το διάκοσμο, τα κουρέλια της ελευθερίας του.

Κερεντζής Λάμπρος

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα