Γονέας - Σύζυγος και Xωρισμός

Η θλίψη, ο φόβος. η ανασφάλεια αποτελούν για τους περισσότερους χωρισμούς το περιβάλλον μέσα στα οποία βουλιάζουν οι σύζυγοι, τουλάχιστον ο ένας από τους δύο. Στην περίπτωση που υπάρχουν παιδιά, ο χωρισμός μπορεί να βιωθεί σαν μια αποτυχία και από τους δυο συζύγους.

Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις μπορεί και οι δυο, ο καθένας από την μεριά του να κάνουν υπομονή και να συμβιώνουν σκεπτόμενοι τα παιδιά. Σκέπτονται ότι τα παιδιά θέλουν να είναι μαζί. Βέβαια δεν συζητούν καθόλου την ποιότητα αυτού του “μαζί”. Διότι ξεχνάνε ότι τα παιδιά δεν θέλουν απλά τους γονείς να μείνουν μαζί αλλά θέλουν να τους βλέπουν ευχαριστημένους από αυτή την συνύπαρξη.

Η χαρά της συνύπαρξης των γονέων προσδίδει την χαρά στην ζωή των παιδιών. Η ευτυχισμένη συνύπαρξη βοηθάει τα παιδιά και όχι απλά η συνύπαρξη κάτω από την ίδια στέγη ανθρώπων που έχουν χάσει αυτό που τους συνδέει. Τους δίνει την αίσθηση της ασφάλειας μέσα από την αγάπη που εκδηλώνουν οι γονείς μεταξύ τους. Και το σπουδαιότερο τους προσφέρει ένα παράδειγμα για μίμηση στην μετέπειτα ζωή τους.

Πολλοί ενήλικες αναφέρουν το πόσο πληγώθηκαν από την σχέση των γονέων όταν ήταν παιδιά, όντας μάρτυρες καυγάδων και οικογενειακής βίας. Οι κίνδυνοι που περικλείουν αυτές οι καταστάσεις δεν έχουν μόνο σχέση με το εδώ και τώρα, αλλά η επίδρασή τους είναι διαχρονική και αποτελούν πρότυπο για το παιδί που θα γίνει ενήλικας.

Ένα κορίτσι που έχει βιώσει την παθητικότητα της μητέρας απέναντι σε ένα βίαιο πατέρα, εκτός του ότι θα έρθει η στιγμή που θα την ρωτήσει γιατί δεν χώρισες; Έχει μεγάλες πιθανότητες να επαναλάβει στην ζωή της την ίδια στάση της μητέρας στο δικό της γάμο. Με τον ίδιο τρόπο και ένα αγόρι που βιώνει την βία, ή την αδιαφορία προς την μητέρα μπορεί να επιδείξει τον ίδιο ζήλο προς την σύζυγό του. Άρα το να συνεχίζουν να μένουν μαζί δυο άνθρωποι όπου η σχέση αποτελεί πεδίο μάχης δεν βοηθάει καθόλου, μα καθόλου τα παιδιά.

Επίσης η μη ευτυχισμένη συνύπαρξη περιορίζει τον ρόλο του γονέα και δεν του επιτρέπει να βρίσκεται δίπλα στα παιδιά του όπως εκείνος θέλει. Η παρουσία του γονέα αποτελεί ένα παράγοντα σημαντικό αν αυτός είναι πηγή κρίσης μέσα στην οικογένεια. Η σημαντικότητα όμως αυτή λειτουργεί αρνητικά προσθέτοντας επιπλέον προβλήματα στα παιδιά. Αν η σχέση των γονέων δεν είναι καλή τότε μπορεί να εμποδίζει την εξέλιξη του παιδιού σε όλα τα επίπεδα της ανάπτυξής του. Το πιο βασικό είναι ότι το βάρος του μη χωρισμού πέφτει επάνω στα παιδιά.

Πολλοί γονείς έχουν πει ότι δεν χώρισαν για τα παιδιά τους. Το λένε σαν να είναι κάτι απλό αλλά δεν καταλαβαίνουν πόσο σημαντικό είναι για τα παιδιά. Αλλά και μετά τον χωρισμό, αυτό τον φόβο επικαλούνται και η ύπαρξη των παιδιών, τους καθορίζει το μέλλον. Έτσι παρατηρούμε γονείς που φαίνεται ότι δεν τους συνδέει τίποτα να συνεχίζουν να ζουν συμβατικά φέρνοντας σαν αιτιολόγημα την αγάπη προς τα παιδιά και το φόβο μην πληγωθούν. Με αυτό τον τρόπο ο χωρισμένος γονέας βιώνει περισσότερο το ότι είναι γονέας και όχι ένας σύζυγος. Δηλαδή η ύπαρξη και η ανησυχία για τα παιδιά φαίνεται να αποτελεί το μεγάλο ζήτημα για αυτούς και όχι η προσωπική τους κατάσταση.

Βασικά αυτό που σκέπτομαι είναι ότι, το να επικαλούνται την ύπαρξη των παιδιών για να συνεχίζουν μια συμβατική σχέση χωρίς αγάπη, μια σχέση που τους καταπιέζει, δεν έχει να κάνει με τα παιδιά, αλλά με τους ίδιους. Έχει να κάνει τόσο με την παιδεία τους, όσο και με την προσωπικότητα τους, τον χαρακτήρα τους. Δηλαδή χωρίς να το θέλουν οι σύζυγοι χρησιμοποιούν τον ρόλο του γονέα σαν εμπόδιο στην απόφαση τους να χωρίσουν. Καλό είναι λοιπόν να ξεχωρίσουν αυτές τις δύο ιδιότητες γονέας, σύζυγος, που αποκτούν μέσα στο γάμο, όπου η μία τροφοδοτεί την άλλη. Στην ουσία αυτός που θρηνεί για το χωρισμό είναι ο σύζυγος, ενώ φαίνεται με αυτό το σκεπτικό ότι είναι ο γονέας.

Τέλος, θα αναφέρω αυτό που πολύ όμορφα προβάλει μια κοινωνική διαφήμιση ότι, “μπορεί να πάψουμε να είμαστε σύζυγοι, αλλά δεν θα πάψουμε ποτέ να είμαστε γονείς”

Κερεντζής Λάμπρος

Πίνακας: Mark Ernest