the voice – kids και "the music school"


Μετά από την εκμετάλλευση παιδιών στην τηλεόραση με τον Μάστερ σεφ Τζούνιορ ακόμα μια νέα μορφή κακοποίησης και εκμετάλλευσης αναγγέλλεται με την έναρξη των νέων πολλά υποσχόμενων εκπομπών για την ατυχία των παιδιών και την κερδοσκοπία των καναλιών.

Την the voice - kids" που έχει ήδη προαναγγείλει ο ΑΝΤ1, και "the music school" από το Mega “ Το Mega «ετοίμασε» την απάντηση και μάλιστα σε version “πιο φιλική στην παιδική ψυχολογία”, όπως λέει, όπου παιδιά θα συναγωνίζονται για μια θέση στον τεχνητό ήλιο της χλιδής και της ψευτοκλαμουριάς κάθε βδομάδα για να βγάζουν λεφτά οι καναλάρχες.

Η συμμετοχή είναι εργασία; Δηλαδή τα παιδιά θα εργάζονται; Αυτό είναι το πρώτο ερώτημα που τίθεται. Αυτό που θα κάνουν τα παιδιά σε αυτή την επιχείρηση θεωρείται ότι είναι εργασία ή όχι;

Και βέβαια πρόκειται για μια εργασία εφόσον υπάρχουν καθορισμένοι όροι που σημαίνει ότι πρόκειται για εργασία, δηλαδή ο χώρος και ο χρόνος εργασίας είναι ορισμένος, όπως συμβαίνει σε κάθε εργασία και με κάθε εργαζόμενο. Επιπλέον αυτή η εργασία θα είναι χωρίς αμοιβή!!

Από την στιγμή λοιπόν που το όλο εγχείρημα είναι μια επιχείρηση κερδοσκοπικού χαρακτήρα, δηλαδή εφόσον η παρουσία τους επιφέρει ένα κέρδος στον εργοδότη που στην περίπτωση αυτή είναι ο ιδιοκτήτης του μέσου, τότε έχουμε να κάνουμε με μια εργασία.

Επίσης κάτι άλλο που μας το τεκμηριώνει αυτό είναι, ότι όλοι οι άλλοι παράγοντες που επεμβαίνουν για την υλοποίηση του έργου αμείβονται και μάλιστα πλουσιοπάροχα, όπως, σκηνοθέτες, μακιγιέρ, ενδυματολόγοι, εικονολήπτες, παρουσιαστές, και όλα τα παρεμφερή επαγγέλματα της βιομηχανίας του θεάματος.

Δυστυχώς λοιπόν βρισκόμαστε μπροστά σε μια τεράστια επιχείρηση εκμετάλλευσης των παιδιών τα οποία, κάτω από αυτές τις συνθήκες, μπορούμε να τα παρομοιάσουμε με σκλάβους, εφόσον όπως είπαμε δεν θα αμείβονται.

Το Mega λέει ότι η εκπομπή θα είναι “πιο φιλική στην παιδική ψυχολογία”. Τι εννοούνε με το “πιο φιλική” σε σχέση με το φιλική; Τι εννοούνε με το “παιδική ψυχολογία”; Μάλλον δεν ξέρουν καθόλου από παιδική ψυχολογία διότι από το “πιο φιλική ψυχολογία” μέχρι την φιλική, είναι μια τεράστια απόσταση για την ψυχολογία του παιδιού. Και ένας γονέας μπορεί να θεωρηθεί “πιο φιλικός” με το παιδί του ασχέτως εάν το κακοποιεί ψυχολογικά.

Δηλαδή το “πιο φιλικός” ορίζεται από ένα σημείο και μετά της φιλικότητας, πριν από αυτό τίποτα δεν μπορεί να ορισθεί σαν φιλικό. Διότι όχι μόνο τα εκμεταλλεύονται οργανικά, αλλά και ψυχολογικά κάθε στιγμή της εκπομπής.

Πρώτα ψυχολογικά, με την έκθεση των παιδιών σε ένα κοινό που δεν είναι σε θέση συναισθηματικά να “σηκώσουν” το βάρος αυτής της έκθεσης παρ όλα τα σκηνοθετημένα χαμόγελα. Η έκθεση αυτή όμως δεν έχει σχέση μόνο με την τηλεόραση αλλά έρχεται να θέσει σε ανισορροπία γενικά το περιβάλλον του παιδιού όπως το οικογενειακό, το σχολικό.

Δεύτερον ψυχολογικά, με την καλλιέργεια μιας προσδοκίας νίκης, χωρίς να υπολογίζουμε τον άγχος, την αγωνία, και την προσπάθεια ενάντια στην απογοήτευση και τον αποκλεισμό. Άγχος, αγωνία, αποκλεισμός, απόρριψη, όλες αυτές οι καταστάσεις μπορούν να λειτουργήσουν ανεξέλεγκτα για κάθε παιδί και για κάθε οικογένεια. Βέβαια στην προσδοκία του φανταστικού κέρδους, κέρδος με την ψήφισή του, κέρδους από την επίδοσή του, δεν μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος, τόσο της καταπίεσης αλλά και της εκμετάλλευση που του γίνεται.

Το παιδί και οι γονείς του νομίζουν ότι το κανάλι τους παρέχει μια ευκαιρία ενώ στην ουσία εκείνοι του παρέχουν την δυνατότητα να κερδίσει χρήματα. Με λίγα λόγια το κανάλι τους έχει περισσότερο ανάγκη από ότι το έχουν αυτοί. Έτσι ενώ φαίνεται ότι το κανάλι τους κάνει την χάρη, στην ουσία αυτοί του επιτρέπουν να εκμεταλλευτεί την παρουσία τους και την παρουσία του παιδιού τους σαν μη αμειβόμενος εργάτης, για να αυξήσει τα κέρδη του.

Με αυτό το σκεπτικό της” χάρης” το παιδί και κυρίως οι γονείς είναι έτοιμοι να παραδώσουν το παιδί τους μ΄ ένα χαμόγελο που δεν μας δείχνει ότι έχουν συνείδηση του τι συμβαίνει. Είναι έτοιμοι να παραδώσουν στο κάθε “δάσκαλο”, δηλαδή να παραδώσουν το δικαίωμά επιβολής και εξουσίας στο καθένα ξένο ενήλικο (καλλιτέχνη).

Εδώ τα ερωτήματα που τίθενται είναι πολλά, αλλά ας αναφερθούμε σε μερικά

Ποιοι είναι είναι αυτοί οι γονείς που οδηγούν τα παιδιά τους σε αυτά τα παιχνίδια;

Έχουν καταλάβει ότι το κάνουν πρώτα και καλύτερα για την προσωπική τους φιλοδοξία;

Πόσο περιθώριο έχουν τα παιδιά τους στο να αρνηθούν και τι θα σημάνει για αυτά;

Βέβαια κατά την γνώμη μου πρόκειται για ασυνείδητους γονείς. Γονείς που δεν αντιλαμβάνονται την σοβαρότητα των καταστάσεων. Γονείς που θεωρούν ότι μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα παιδιά τους για την δική τους προβολή. Γονείς που οδηγούν με ένα χαμόγελο ηλίθιου τα παιδιά τους, αλλά και όλη την οικογένεια τους στο χωρόχρονο του θεάματος απλώνοντας το κορμάκι τους στα διψασμένα για θυσίες βλέμματα των τηλεθεατών. Πρέπει όμως να έχουν υπ΄ όψιν ότι χωρίς να τα ρωτήσουν τα παιδιά τους, αλλά και ακόμα και αν τα έχουν ρωτήσει την γνώμη τους (sic ) τα καταστούν αντιπρόσωπους της οικογένειας, θέτοντας στις μικρές τους πλάτες, όπως λέει και ο ποιητής, ένα τεράστιο βάρος. Επίσης πρέπει να ξέρουν ότι τα αποτελέσματα της συμμετοχής των παιδιών ασχέτως της επιτυχίας ή όχι είναι διαχρονικά και όχι στιγμιαία.

Θεωρώ ότι οι πάρα πάνω εκπομπές προσβάλλουν κατάφωρα τα δικαιώματα του παιδιού στην Ελλάδα και όπου αλλού συμβαίνουν, ενώ αποτελούν ένα μέσο ψυχολογικής κακοποίησης των παιδιών, όχι μόνο αυτών που λαμβάνουν μέρος, αλλά και αυτών που παρακολουθούν, με μόνο στόχο των εύκολο πλουτισμό ενηλίκων. Από την άλλη ενήλικες αμφιβόλου καλλιτεχνικής αξίας καλούνται να γίνουν οι δήμιοι ( δάσκαλοι, αξιολογητές) και ασκούν με επιτυχία το ρόλο τους σαν θηριοδαμαστές στην σύγχρονη αρένα που μετατρέπεται κάθε τέτοιου είδους εκπομπή με θύματα τα παιδιά και τις οικογένειες τους, για την δική τους προβολή και το δικό τους οικονομικό κέρδος.

Τα θύματα οδηγούνται στην “σφαγή” μπροστά στα μάτια μας. Καθηλωνόμαστε περιμένοντας σε τακτά διαστήματα που επιστημονικά έχουν καθορίσει η βιρτουόζοι του ψέματος και της χειραγώγησης του πλήθους με στόχο να πυροδοτήσουν το συναίσθημα και έτσι να κάνουν τον τηλεθεατή να μείνει με ανοιχτή την τηλεόραση και να περιμένει κάθε βδομάδα την επανάληψη του θυσιαστηρίου. Διότι στην ουσία πρόκειται για θυσιαστήριο. Διότι αυτό που μας κάνει περισσότερο να αγωνιούμε μαζί με τον παίχτη είναι ο φόβος της αποτυχία του, ο φόβος της απόρριψης περισσότερο από την χαρά της επιτυχίας. Αυτό το ξέρουμε από την αρχή!! Ξέρουμε ότι αυτό που θα παρακολουθήσουμε είναι ο συνεχής αποκλεισμός παιχτών για να φτάσουμε στον έναν!! Δηλαδή κάθε βράδυ θα θυσιάζονται, ( θα φεύγουν από το παιχνίδι ) αυτοί που δεν τα κατάφεραν. Στην περίπτωση των παιδιών η ταύτιση και ο πόνος της αποτυχίας είναι μεγαλύτερος.

Η εκπομπή λοιπόν μας μετατρέπει σε μαζοχιστές περιμένοντας περισσότερο τον πόνο από την θυσία του κάθε παιδιού, παρά την επιτυχία του. Αυτό που παραμένει σαν πιο δυνατό συναίσθημα δεν είναι η φωνές, οι επευφημίες των οποίων γινόμαστε μέτοχοι, αλλά οι αποτυχίες.

Με αυτό τον τρόπο καλούμαστε σαν τηλεθεατές να γίνουμε όχι μόνο θεατές αυτής τις σκλαβιάς, όχι μόνο μάρτυρες της ψυχολογικής και οργανικής κακοποίησης, μιας πραγματικότητας όπου διαφεντεύει η μη αμειβόμενη παιδική εργασία, επίσης καλούμαστε να συνεργαστούμε με τον μεγαλοκαναλάρχη και να συναινέσουμε σε αυτή την εξωφρενική δουλοκτητική διαπόμπευση των παιδιών με την παρακολούθηση αλλά και την ψήφο μας!!

Δεν ξέρω αν το έχουμε αντιληφθεί αυτό το θέμα της συνεργασίας και της συμμετοχής μέσα από την ψήφο μας στην απέραντη αρένα τις οποία είμαστε ενεργητικοί θεατές, βοηθώντας τον καλανάρχη να αυξήσει το κέρδος του;

Χρειάζεται να γνωρίζουμε ότι όλες αυτές οι εκπομπές στοχεύουν στα συναισθήματα του τηλεθεατή, στην πρόκληση άγχους και ανησυχίας, φόβου, προσμονής, με τα οποία καθηλώνουν τον καθένα στην καρέκλα του παρακολουθώντας ευχάριστα το ικρίωμα που ανοίγεται κάτω από τα πόδια κάθε άτυχου παιδιού, που οι γονείς του δεν έχουν συνειδητοποιήσει τον καταναγκασμό και την τρέλα της αποδοχής ή απόρριψης που το έχουν οδηγήσει.

Νομίζω ότι όλες αυτές οι εκπομπές είναι όπως προανέφερα κερδοσκοπικές επιχειρήσεις τεραστίων διαστάσεων ώστε να ανακοινώνουν τον ανταγωνισμό στα δυο μεγαλο-κάναλα, χρησιμοποιώντας τα παιδιά μας σαν ζωάκια στο απέραντο θυσιαστήριο τους.  


Κερεντζής Λάμπρος

φωτό:


Σχόλια

Ο χρήστης Άννα Μίχου είπε…
Ψήφισμα για την ματαίωση τηλεοπτικών εκπομπών - reality show με παιδιά
Άννα Μίχου
https://secure.avaaz.org/el/petition/1_ESR_2_Synigoro_toy_Paidioy_3_Etaireia_Prostasias_Anilikon_Athinon_Mataiosi_the_voice_kids_kai_the_music_school_prostas/?sywPFhb
Ο χρήστης Λάμπρος Κερεντζής είπε…
Γειά σας, το έγω αναρτήσει κυρία Μίχου στο φβ τρείς φορές σας ευχαριστώ και εύχομαι να νικήσουμε για τα παιδιά μας.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα