Ο έρωτας στη φυλακή
...Σε
κάποια από τις φυλακές που τον είχαν
φιλοξενήσει ο Κλάουσεν είχε ερωτευτεί
μια γυναίκα. Ήταν και εκείνη φυλακισμένη
κι δυο τους δεν είχαν καταφέρει να
ανταλλάξουν ποτέ τους έστω και μια μόνο
κουβέντα ή ν' αλληλοαγγιχθούν με τις
άκρες απλώς των δακτύλων τους.
Επικοινωνούσαν μονάχα με κάποια
σημειώματα που έστελνα κρυφά αραιά πού
ο ένας στον άλλο. Αυτό είχε κρατήσει
πέντε ολόκληρα χρόνια. Η γυναίκα είχε
σκοτώσει τα παιδιά της με τσεκούρι. Αυτό
ήταν το έγκλημά της. Εκτός από όμορφη
ήταν κι αισθησιακή και δεν ήταν εκείνη
που είχε σκοτώσει τα παιδιά αλλά η
κοφτερή κόψη του τσεκουριού. Κάπου κάπου
τα βλέμματά τους έσμιγαν από μακριά και
νύχτα μέρα για μήνες και χρόνια τα μάτια
τους εξακολουθούσαν να συναντιόνται
παρ' όλα τα κάγκελα που τους χώριζαν.
Λίγο λίγο το βλέμμα τους είχε αποκτήσει
γλώσσα, χείλη, αυτιά και είχα φθάσει να
αντικατοπτρίζουν κάθε τους σκέψη, κάθε
τους συγκίνηση, κάθε τους σκίρτημα. Σε
τι άγρια, ανέλπιδη βασανιστική αγωνία
μετατρέπεται αλήθεια ο έρωτας κάτω από
τέτοιες συνθήκες. Απελευθερωμένος από
την σάρκα πλανιέται στο κόσμο, πάει όπου
του αρέσει και φθάνει παντού λεύτερος
όσο κι οι παράφρονες. Δυο δολοφόνοι που
αγαπιούνται περίπαθα μόνο με τα μάτια.
Μπορεί κανείς να φανταστεί πιο θαυμάσια
επεξεργασμένο μαρτύριο; Ποιος το εφεύρε;
Ποιος το παρακολούθησε; Καταγράφηκε
πουθενά; Υπάρχουν καθόλου σχέδια του;
Ασφαλώς. Βρίσκονται κάπου στο κενό,
κρυμμένα κάτω από το σκληρό καναβάτσο
που απλώνεται από το άπειρο προς έως το
άπειρο και κάπου στο ίδιο κενό βρίσκεται
κρεμασμένος ανάποδα κι ο εφευρέτης του
ανικανοποίητου έρωτα, το αγγελικό τέρας
που αγνοεί την λέξη έγκλημα...
Απόσπασμα
από το βιβλίο
του
ΧΕΡΝΙ ΜΙΛΛΕΡ
"Κλιματισμενος
εφιαλτης"
Σχόλια