Οι πανελλήνιες εξετάσεις, σαν συνιστώσα του οικονομικού εξαναγκασμού.





Οι πανελλήνιες εξετάσεις σε κοινωνικό επίπεδο, δημιουργούν τις απαραίτητες ψυχοκοινωνικές συνιστώσες ενός οικονομικού συστήματος που ορίζει το νόημα της ζωής με την αφαίρεση του. Με την εξομοίωση του σε ένα εμπορευματικό προϊόν του οποίου οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα εκτός από την εμπορική να μοιάζει άχρηστη.
Έτσι ορίζεται ότι η ελευθερία για να πραγματωθεί πρέπει να περάσει μέσα από την κατάργησή της. Πρέπει να περάσει μέσα από ανελεύθερες διαδικασίες οι οποίες θα “ελευθερώσουν” την εμπορευματοποίηση του εαυτού προσπαθώντας να καταργήσουν το άγχος της απόρριψης και του αποκλεισμού που δημιουργούν. Στην ουσία, ομαδοποιεί και οργανώνει το άγχος, την αγωνία δημιουργώντας την ισότητα στην καταπίεση και τον εξαναγκασμό.
Το άγχος των εξετάσεων είναι το πρώτο αντίτιμο που πληρώνει ο νέος για την κατάταξή του στα ράφια ενός κοινωνικού συστήματος, το οποίο απαιτεί μια πλήρη υποταγή στην ψυχολογική βία, η οποία δεν φαίνεται σαν τέτοια μέσα από την “φυσιολογικότητα” της και η οποία του είναι πολύ χρήσιμη οικονομικά.
Αν λοιπόν το νόημα της ζωής είναι η πραγμάτωση του ατόμου μέσα από την ανακάλυψη της ιδιαιτερότητας του και την ανάγκη αυτονόμησης του, το σύστημα των πανελλαδικών κατευθύνει αυτή την ιδιαιτερότητα σε ένα άτυπα σκληρό ανταγωνισμό για την ανάδυση της, ορίζοντας την αυτονόμηση σαν ένα παράγωγο του οικονομισμού του.
Η ηλικία λοιπόν που συμβαίνει το κοινωνικό εγχείρημα των πανελλαδικών εξετάσεων είναι η εφηβεία, δηλαδή η περίοδο της ζωής του ανθρώπου όπου η αμφισβήτηση, και η δημιουργική προσέγγιση της πραγματικότητας είναι στην πλήρη ανάπτυξή τους. Σε αυτή την περίοδο το μέλλον είναι ένα τίποτα μπροστά στο παρόν που θέλει να βιωθεί. Η καθημερινότητα είναι μια συνεχής ανακάλυψη του εαυτού μέσα από τα ερεθίσματα που διατηρούν την χαρά του καινούργιου και του πρωτόγνωρου. Η νεανικότητα δίνει καινούργιο νόημα στην πραγματικότητα αμφισβητώντας το παλιό, διότι μόνο έτσι μπορεί να ορισθεί σαν καινούργια και να επικρατήσει. Αμφισβητεί λοιπόν το μέλλον όπως το ορίζει ο φόβος και η συντηρητική νοοτροπία των “ενηλίκων”
Με την παρουσία των πανελληνίων, η δημιουργικότητα, η εφευρετικότητα, το αυθόρμητο, όλα αυτά που χαρακτηρίζουν την παρουσία της νεότητας παραγκωνίζονται, ή θυσιάζονται στο βωμό ενός πολίτικο-οικονομικού συστήματος το οποίο αναπαράγει τις δομές του στηριζόμενο στην κατάργηση ή την περιθωριοποίηση ακριβώς αυτών των παραπάνω χαρακτηριστικών. Έτσι η καταπίεση, η ματαίωση, η κατάργηση είναι βασικές προθέσεις για την επικράτηση ενός αυταρχικού αλλά κατά τα άλλα δημοκρατικού συστήματος. 
Σε αυτή την περίπτωση η δημιουργικότητα και ο αυθορμητισμός υποβιβάζονται σε μια επαναληπτική ενέργεια με μοναχικό στόχο την “επιτυχία”. Η έννοια της “επιτυχία”όμως εκπληρεί, δυο λειτουργίες:
α) Κοινωνικά καταργεί την πολλαπλότητα της σημασίας της νεότητας σαν παράγοντας κοινωνικής αλλαγής, εξαναγκάζοντας την μέσα από της πανελλαδικές να προσαρμοσθεί σε ένα καταναγκαστικό οικονομικό σύστημα.
β) Ψυχολογικά, δικαιολογεί για την επίτευξη του στόχου των εξετάσεων, την μετατροπή του εαυτού σε αυτόματο εργαλείο τους, όπου η αίσθηση του "ξένου", δηλαδή του "τεμαχισμού" του εαυτού και η αποστασιοποίηση από αυτόν, είναι αυτό ακριβώς που έχει ανάγκη το οικονομικό σύστημα για την επιβίωσή του, την οποία ανάγκη υιοθετεί αναγκαστικά και ο διχασμένος πλέον εαυτός για την δική του μελλοντική επιβίωση.
Το άξενο του εαυτού, ετοιμάζει την είσοδο στο προσωπικό γίγνεσθαι ενός κοινωνικού αυτισμού, όπου το νόημα της ζωής, δηλαδή η ίδια η ζωή ορίζεται σαν πετυχημένη μέσα από την τιθάσευση της στα πλαίσια ενός κερδοσκοπικού συστήματος. Με τέτοιο τρόπο ώστε, κάνει την νεότητα να νομίζει ότι ανήκει στον εαυτό της, ενώ στην ουσία ανήκει σε αυτό.
Με λίγα λόγια οι πανελλαδικές εξετάσεις:
α) Καθορίζουν το πλαίσιο της προσωπικής και κοινωνικής επιτυχίας ή αποτυχίας του εφήβου για την μετέπειτα ζωή του.
β) Επαναπροσδιορίζουν την οργάνωση του μέλλοντος του σαν αντικείμενο οικονομικής και μόνο εκμετάλλευσης και κέρδους.
γ) Νομιμοποιούν την “οικονομική” σκέψη σαν την μόνη σκέψη που θεωρείται “φυσιολογική” στην σημερινή Ελληνική πραγματικότητα.
δ) Τελικά, οργανώνουν την ζωή του νέου, την ζωή της οικογένειας του, αλλά και της κοινωνίας με τέτοιο τρόπο ώστε να αντικαθιστούν οποιαδήποτε άλλη τελετουργία μύησης των νέων στην κοινωνία, η οποία δεν θα στηρίζεται στον καταναγκασμό .
Με αυτό το τρόπο φαίνεται ότι η οικονομική εκμετάλλευση της ζωής οδηγεί στην πραγμάτωση του ατόμου μετατρέποντας το σε ένα οικονομικό “πακέτο”, στέλνοντας τη χαρά του αυθόρμητου παρόντος του νέου, τη δημιουργικότητα του, αλλά και τη προσδοκούμενη ελευθερία του μελλοντικού ενήλικα στα κάτεργα των κοινωνικών εξαναγκασμών.
Ο εξαναγκασμός αυτός, ωραιοποιημένος και κοινά αποδεχτός γίνεται ένας κοινωνικός θεσμός ο οποίος οργανώνει την σχέση με τον εαυτό, την σχέση με την οικογένεια, καθώς και την σχέση με τον κόσμο, στα πλαίσια ενός γενικού “φυσιολογικού” εξαναγκασμού.
Με αυτό τον τρόπο η ηλικία της “επαναστατικής” αθωότητας περιτυλίγεται με το βρώμικο αμπαλάζ μιας κοινωνίας που θέλει να συντηρήσει τον εαυτό της και νομιμοποιεί ψυχοκοινωνικά την θυσία του δημιουργικού, του αυθόρμητου, του αναδυόμενου εαυτού της νεότητας, στο βωμό της εξαναγκαστικά επαναληπτικής κοινωνικής πραγματικότητας που την θρέφει και την βοηθάει να αναπαραχθεί.
Κερεντζής Λάμπρος
σκίτσο: Ιατρίδης

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα