Εγώ και Αυτός.

Εγώ και Αυτός, Αυτός και Εγώ. Σερνόμαστε και οι δύο μέσα στις φλέβες ο ενός του άλλου με το ίδιο αίμα δηλητηριασμένο από την διαφορά και την ομοιότητα. Μαζί μεγαλωμένοι, ο ένας με τον φόβο και ο άλλος με την άρνηση, κρυμμένες στα φυλλοκάρδια τους.

Εγώ είμαι εγώ, αυτός που εγώ θέλω να είμαι και αυτός...Αυτός είναι αυτός που οι άλλοι ήθελαν να είναι. Έτσι είμαστε δυο σε ένα, ή ένα σε δύο. Αυτό δεν έχει σημασία, ή έχει μεγάλη σημασία, ανάλογα τον χώρο, τον χρόνο και τον τρόπο που κάποιος μπορεί να μας προσεγγίσει...

Η αλήθεια είναι ότι δεν τα πάμε και τόσο καλά μαζί. Αυτόν, εγώ τον θεωρώ νόθο, πως να το πω, όχι αυθεντικό! Δεν είναι σαν και εμένα που έχω γεννηθεί και μεγαλώσει προσπαθώντας να κρατήσω την ανεξαρτησία μου. Αυτός είναι το γέννημα και το θρέμμα των άλλων μέσα μου. Είναι εξαρτημένος από το χαμόγελό τους, ή τον θυμό τους, από τα λόγια τους ή το βλέμμα τους.

Πολλές φορές δεν θέλω ούτε να τον βλέπω. Με λέει εγωιστή, ξεροκέφαλο, ότι μια μέρα θα φάω τα μούτρα μου, διότι δεν ακούω κανένα... Και εγώ τον λέω μαμάκια, βολεμένο, φοβητσιάρη, κλαψιάρη... Παρ΄ όλα αυτά είναι πάντα μαζί μου και εγώ πάντα μαζί του.

Εγώ και αυτός τριγυρίζουμε το μαραμένο δέρμα μας στους δρόμους. Νιώθουμε τους ερεθισμένους πόρους του κάτω από την ηλικιωμένη παλάμη που απλώνει την αφή της στα χαμένα τοπία της παιδικότητας μας.

Εγώ, προσπαθώ να ορίσω την ωριμότητα αυτής της παιδικότητας που δεν θέλει να υποχωρήσει. Αυτός, χωρίς να καταλαβαίνει, κρύβεται πίσω από τις ζάρες του προσώπου που δεν μπορούν να κρυφτούν. Τα κουρασμένα μάτια μας κοιτάν αβοήθητα, καθώς τον επιπλήττω για την διαγωγή του.

Εγώ σαν μυξιάρικο μωρό τρεκλίζω με βήμα ενήλικα στα καλέσματα των παιδιών μας. Αυτός συνεχίζει τις συζητήσεις με το σκοτάδι, με τους φόβους, με τα τρομαγμένα σπλάχνα της ενοχής, με το διαχρονικό άγχος και τις τύψεις. Κυρίως μ΄ αυτές που τις κρύβουμε καλά, ακουμπώντας την καθημερινότητα επάνω τους.

Νιώθουμε σαν μοναχικοί ακροβάτες ενός κόσμου που γυαλίζει τόσο πολύ και μας τυφλώνει πάνω στο σκοινί της ζωής μας. Δεν αισθανόμαστε το σώμα μας, δεν αισθανόμαστε το μυαλό μας. Το κάθε τι γύρω μας είναι ντυμένο με την βρεφική δυσαρέσκεια που μας ακολουθεί και μας γεμίζει με άγχος.

Εγώ, κάπου να ακουμπήσω ψάχνω, το κουρασμένο σώμα και τις βαριές σκέψεις μιας μοναχικής διαδρομής ανάμεσα σε ανθρώπους σαν και εμάς μοναχικούς και παραμελημένους. Αυτός, την ωριμότητα της παιδικότητας του φοβάται και δεν είναι καθόλου σίγουρος για τις σκέψεις του για τα συμπεράσματά του. Πάντα κάνει κάποιο λάθος, πάντα κάτι δεν σκέφτηκε όπως έπρεπε. Πάντα το παρελθόν μοιάζει αποτυχημένο σαν το παρόν και είναι δυσαρεστημένος. Πάντα κάτι καλύτερο θα μπορούσε να έχει κάνει!

Εγώ, αυτόν παρακολουθώ βρίζοντας τις ανάγκες του, τις επιλογές του, την πορεία της ύπαρξής του του μέχρι αυτό το σημείο. Αυτός, τη ζωή μου βλέπει να χάνεται καταξοδεμένη ανούσια σε καταστάσεις που ψάχνω την αξία τους σε κάτι που δεν έχω ακόμα αποκτήσει.

Εγώ, με τίποτα δεν είμαι ευχαριστημένος με αυτόν, όμως τον αποζητάω. Τον χρειάζομαι για να γκρινιάζω και να τον υποβιβάζω, να του υπενθυμίσω την ανεπάρκεια του, την εξάρτηση του από τους άλλους. Νιώθω μια διαστροφική ικανοποίηση να τον βλέπω στριμωγμένο, να προσπαθεί να μου ζητήσει συγνώμη.

Γίνομαι κακός, βάναυσος, τρομοκράτης, επικρατώντας στον ηδονικό ορίζοντα της παιδικότητας μας με μια άγρια φάτσα διατροφικού ενήλικα που χαίρεται να θυσιάζει τον εαυτό του, που χαίρεται τις στερήσεις και τις απογοητεύσεις, σαν βασικά στοιχεία της ενηλικίωσης μας.

Παρ΄ όλα αυτά κάνω όνειρα, σχεδιάζοντας καταστάσεις, σπρώχνοντας το παιδικό καροτσάκι με αυτόν μέσα για να μετρηθεί με το αδύνατο, έτοιμος να τον κατηγορήσω αν δεν τα καταφέρει.

Όμως...

Πολλές φορές αισθάνομαι ότι πρέπει να του δώσω χώρο και χρόνο σε αυτόν που μεγαλώνει μέσα μου και σε μένα που μεγαλώνω μέσα του. Να σταματήσει αυτή η αντιπαλότητα, και να προσπαθήσουμε να δούμε ο ένας τον άλλον με τα μάτια της ψυχής. Η ψυχή μας όμως ματωμένη από τις παρεμβάσεις των άλλων έχει αναπτύξει τα προσαρμοστικά στοιχεία που την στοιχειώνουν και ανοίγουν την άβυσσο ανάμεσα μας.

Κάποτε πρέπει να τον πάρω στα χέρια μου και να με πάρει στα δικά του και να ψιθυρίσουμε λόγια αγάπης που τόσο μας έχουν λείψει. Να τον προστατεύσω και να με προστατεύσει από την αγριότητα, από την κακία την δικιά μου και την δικιά του που δεν ανήκει σε κανένα μας. Που είναι μια κατασκευή των άλλων! Και οι δυο είμαστε μια κατασκευή των άλλων!

Κάπου πρέπει να δημιουργήσουμε ένα χώρο υποδοχής και αποδοχής του άλλου που κρύβουμε μέσα μας. Αυτού που μας βοήθησε να φθάσουμε μέχρις εδώ. Να πάψουμε να πολεμάμε ο ένας τον άλλον και να γίνουμε ένα γιατί είμαστε ένα.

Χρειαζόμαστε ένα χώρο και χρόνο για να αναπτύξουμε την ατομικότητα μας. Μέσα σε αυτόν θα μπορέσουμε με την ησυχία μας να μαζέψουμε όλα τα κομμάτια και να συμπληρώσουμε το παζλ της ζωής μας.

Ο ένας να ακούσει τον άλλον, να τον περιβάλλει με την θαλπωρή που πρέπει. Να σταματήσει η τιμωρία να αποτελεί το μόνο επικοινωνιακό μέσο αλληλο - ύπαρξης μας.

Η διαφορά και η ομοιότητα να γίνουν ένα, κρατώντας την ταυτότητα τους. Η ανεξαρτησία και η εξάρτηση να ορίσουν του χώρους τους ανάλογα την αναγκαιότητα των καταστάσεων διότι και οι δύο μας είναι χρήσιμες.

Η ωριμότητα της παιδικότητας και η παιδικότητα της ωριμότητας να γίνουν όπλα απέναντι στις αυθαίρετες κατασκευές των άλλων. Απέναντι στις αποφάσεις που δεν μας ανήκουν αλλά μας κακοποιούν σωματικά και ψυχικά.

Να ξαναβρούμε την ενότητα μέσα από την οποία αναστηθήκαμε και αλληλέγγυοι να αγκαλιάσουμε ο ένας τον άλλον για πάντα αποδίδοντας την σημαντικότητα της διαφοράς για την κατασκευή μιας κοινής ύπαρξης...

Και όλα αυτά δεν μπορεί να τα πετύχει κανένας μόνος του παρά μόνο μαζί.

Εγώ και Αυτός.

Κερεντζής Λάμπρος

Πίνακας: Christian Edler