Όταν κάποιος παίρνει το μονοπάτι του εαυτού του... αφήνει και τους άλλους να πάρουν το δικό τους μονοπάτι.



Οικογενειακές υποθέσεις μπροστά σε αδιέξοδα, απέναντι στο πηχτό μείγμα μιας σκληρής ατομικής καθημερινότητας. Η φαντασία γεμίζει με ανάπηρες απαντήσεις, που δεν καταφέρνουν να στίσουν τις σκαλωσιές πάνω σε ένα πάτωμα γεμάτο από τα θραύσματα πληγωμένων εαυτών.

Θραύσματα πληγωμένων υπάρξεων που ανασαίνουν μόνο μέσα από τις πληγές τους. Που ενώνονται μέσα από αυτές. Κρατιούνται γερά προσπαθώντας να τις γιάνουν με το αλάτι των δακρύων.

Δάκρυα που γέρασε η υγρασία τους και στέγνωσε στα μάγουλα των γενεών οι οποίες παίρνουν θέση για την επόμενη δεκαετία. Μάτια που κλαίνε όχι για αυτά που βίωσαν τα ίδια, αλλά για αυτά που βίωσαν οι άλλοι, οι δικοί τους άνθρωποι.
Οικογενειακές υποθέσεις τραυματισμένης αξιοπρέπειας και αιμόφυρτου σεβασμού οδηγούν στην ταπείνωση και την ανυπαρξία γονέων και παιδιών. Αγκαλιασμένοι ορμούν στο χάος που δημιουργούν ανεξέλεγκτες συνθήκες μια πραγματικότητας που δεν ελέγχουν, ενώ πασχίζουν να ελέγξουν ο ένας τον άλλον.

Διαχρονικοί καθρέφτες διαθλούν την εικόνα τους σε ενότητες οι οποίες φαίνονται χωρίς σύνδεση. Αυτό που τους ενώνει είναι ο ανείπωτος πόνος του χωρισμού. Της μοναχικότητας που ενεδρεύει την ζωή τους. Που ενώ την ψάχνουν δεν καταλαβαίνουν ότι είναι χωμένοι μέσα της. Της μοναχικότητας που νιώθουν ενώ, είναι αγκαλιασμένοι σφιχτά, δεμένοι με υποσχέσεις και λόγια που τυλίγουν το μυαλό και προσφέρουν νόημα σε κάθε κίνηση, κάθε ενέργεια της ζωής τους.

Το αποτυχημένο διάκοσμο αυτής της ενότητας το κρύβουν στις ξεχειλωμένες τσέπες στο στήθος τους! Το μεταφέρουν μέσα στο χρόνο σαν το στοιχείο που κρατά την ευτυχία της φυλακής τους πολύ βαθιά μέσα τους. Όταν προσπαθούν να το βγουν από αυτή, νιώθουν ότι σκίζονται τα σωθικά τους, ότι θα φύγει όλο το αίμα από τις φλέβες τους. Ότι θα θρηνήσουν θύματα και θα είναι αυτοί οι αίτιοι μικρών οικογενειακών εγκλημάτων. Ανάμεσα στο θύμα και στο θύτη διαλέγουν την σιγουριά του θύματος.

Σκιές φωτίζουν τα σκοτεινά σημεία των αναζητήσεων. Σκιές από το παρελθόν που δρασκελίζουν το παρόν για να βρεθούνε στο μέλλον. Η συνάντηση μαζί τους φέρνει την χαρά του πόνου και την σιγουριά θυσίας. Τη ικανοποίηση της συντροφικότητας και της ανυπαρξίας.

Χαλασμένες μηχανές οικογενειακών συνευρέσεων μουγκρίζουν στην ανηφόρα ενός σύμπαντος που δεν ανήκει σε κανένα, αλλά το διεκδικούν όλα τα μέλη του. Διεκδικούν, μέσα από την οικογενειακή καθήλωση, την ανείπωτη ευχαρίστηση μια μικρής προσωπικής προσδοκίας που ο καθένας τους κρατά κρυφά μέσα στην βάλτο της σιωπής του. Την διεκδικούν από μια πραγματικότητα που αιωρείται κρεμασμένη στις άκρες της μικρής οικογενειακής ιδιοκτησίας τους, που και αυτή δεν είναι σίγουροι ότι είναι δικιά τους. Με αυτή την σιγουριά γεμίζουν τις ξεχειλωμένες τσέπες τους στήθους!

Ο σεβασμός της θυσίας διεκδικεί τα πρωτεία από την θρασύτητα της υποκειμενικότητας. Από την ατομική, προσωπική σκέψη στο οικογενειακό διάκοσμο μιας ευτυχίας απομακρυσμένης, η οποία υπάρχει σαν στόχος που ποτέ δεν πραγματοποιείται για κανένα από τα μέλη της. Η ασέβεια απέναντί στο διαχρονικό νόημα των δεσμευμένων υπάρξεων θα είναι η αποδέσμευση τους.
Η αποδέσμευση απειλεί την οργανωμένη ενότητα του πόνου των οικογενειακών υποθέσεων. Το υποκείμενο φαντάζει σαν εγκληματίας που έρχεται να πάρει εκδίκηση για όσα δεν ειπώθηκαν, για όσα δεν ομολογήθηκαν.

Οι λέξεις συνωστίζονται μέσα στο μυαλό. Ζητάν το δικαίωμα να βγουν, να σκιαγραφήσουν την κατάσταση του υποκειμένου. Οι λέξεις περιγράφουν το δικό του βίωμα. Το βίωμα της θυσίας που εκλαμβάνεται σαν ενέργεια του θύτη. Οι λέξεις φαντάζουν σαν ικρίωμα που ακουμπάει η οικογενειακή ενότητα.

Με αυτές τις σκέψεις, το σφίξιμο μέσα του, μεγαλώνει. Ο πανικός απλώνεται παντού. Θέλει να γυρίσει πίσω. Θέλει να χωθεί στην αγκαλιά που έθρεψε τον πόνο του τόσα χρόνια. Να της δείξει ότι είναι πιστός σε ότι έχει διδαχτεί μέσα σε αυτή...
Δεν πρέπει να κάνει πίσω. Δεν πρέπει να προδώσει αυτό που αισθάνεται, αυτό που “βλέπει”. Οι λέξεις είναι δικές τους, είναι γέννημα και θρέμμα μιας πραγματικότητας φυλακισμένης στο χαρωπό διάκοσμο των οικογενειακών υποθέσεων. Είναι κομμάτι της πραγματικότητας των οικογενειακών υποθέσεων. Υποθέσεων οι οποίες αναπαράγουν την ισχύ τους συνοδευόμενες από το πηχτό μείγμα μιας σκληρής καθημερινότητας.

Όσο το υποκείμενο ”μιλά”, όσο οι καταστάσεις παίρνουν μορφή και συγκεκριμενοποιούνται μέσα από το λόγο του, τόσο απελευθερώνει τον εαυτό του από το οικογενειακό αγκάλιασμα του πόνου. Και δεν ελευθερώνεται μόνο αυτό!

Όχι, όχι!! Δεν απελευθερώνεται μόνο αυτό, διότι η ελευθερία ποτέ δεν είναι μια ατομική υπόθεση. Με την δική του ελευθερία, αποδεσμεύει και τους άλλους από αυτόν. Διότι δεν είναι μόνο η αγκαλιά των άλλων αποπνιχτική, αλλά και η δική του. Έτσι δίνοντας το δικαίωμα στον εαυτό του να απομακρυνθεί από τον πόνο της δέσμευσης, παρέχει και στους άλλους αυτό το δικαίωμα...

Δεν είναι είναι λοιπόν ο θύτης που καταδικάζει τους άλλους στην προδοσία, αλλά ούτε και το θύμα που δέχεται την θυσία, είναι ο ελευθερωτής που αποδεσμεύει πρώτα τους άλλους από τα δικά του δεσμά και μετά αποδεσμεύεται από αυτούς.


Όταν κάποιος παίρνει το μονοπάτι του εαυτού του, αφήνει και τους άλλους να πάρουν το δικό τους μονοπάτι.

Κερεντζής Λάμπρος

Φωτογραφία από την ταινία
“Paris Willouby”

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα