«The Voice». Κράχτες, αλλά και δήμιοι των προσδοκιών και των ονείρων των άλλων.


Φαίνεται ότι κερδίζεις περισσότερα όταν να γίνεσαι μαριονέτα, κλόουν, υποκριτής, και ψεύτης παρά όταν είσαι αληθινός, πραγματικός… όταν να είσαι ο εαυτός σου. Αλλά και ποιος είναι ο εαυτός ανθρώπων που η βιομηχανία του θεάματος τους έχει αγοράσει ακριβά καλώντας τους να γίνουν οι κράχτες, αλλά και δήμιοι των προσδοκιών και των ονείρων των άλλων.

Ανθρώπων που δεν πληρώνονται πλέον για το ταλέντο τους, αλλά για την αναγνωσιμότητα της ξετσιπωσιά τους. Για την ικανότητα να σαγηνεύουν τα πλήθη υιοθετώντας την γλώσσα του ψέματος, και της συναισθηματικής υποκρισίας. Την γλώσσα ενός οικονομικού συστήματος που είναι έτοιμο να κατακτήσει, να εκμεταλλευτεί, να εκπορνεύσει και να συνθλίψει ότι νέο, αγνό και χαρούμενο πηγάζει από την νεολαία.

Κράχτες λοιπόν  των προσδοκιών και των ονείρων, κατασκευαστές των μαγικών λύσεων για ένα νεανικό πλήθος που ψάχνει απεγνωσμένα μια διέξοδο από την φονική αγκαλιά του πολιτικοοικονομικού συστήματος, αλλά συγχρόνως και δήμιοι! Δήμιοι αυτών των προσδοκιών και των ονείρων των άλλων!! 

Δήμιοι από την θέση των μέγιστων δικαστών της παρουσίας του ταλέντου των νέων. Στέκονται στις θύρες ενός ψεύτικου παράδεισου, διαφημιστικοί αρχάγγελοι της οικονομική και ατομικής ευμάρειας σε ένα κόσμο που πεινάει συναισθηματικά και οργανικά. Σ’ ένα κόσμο που στερείται την ανθρώπινη διάστασή του και εξωθείται καθημερινά στην απάρνηση της αξιοπρέπειας και των δικαιωμάτων του.  

Τελικά οι διάτονες αστέρες της σοου μπιζ, χαρούμενοι παρελαύνουν πουλώντας την κορμάρα τους ντυμένη με φανταχτερά ενδύματα, την φάτσα καλυμμένη από την μάσκα της επιτυχίας, δασκαλεμένοι για το πώς θα καθίσουν, θα μιλήσουν, θα σταθούν, όπως είπαμε μαριονέτες κανονικές ενός συστήματος που προσπαθεί να κρύψει την πραγματικότητα που συνθλίβει την νεολαία στις συμπληγάδες της υποταγής, ή της εξαθλίωσης.

Χαρούμενοι, βλοσυροί, σκεπτικοί, στεναχωρημένοι γιατί είναι αναγκασμένοι να αποκλείσουν κάποιον ή κάποια την οποία αφού την, ή τον σφάξουν συναισθηματικά, επαναλαμβάνουν πόσο την, ή τον αγαπούν και την, ή τον συμμερίζονται. Καταλαμβάνουν την θέση του αδέκαστου κριτή, που όμως έχει πουληθεί και συρθεί στα μέγαρα της βιομηχανίας του θεάματος. Που έχει παραδώσει το πνεύμα του και πληρώνεται για την προώθηση της εικόνας του και την  αναπαραγωγή της σαν αντικείμενο αυνανιστικής ηδονής του νεανικού πλήθους, που ουρλιάζει βιώνοντας οργανωμένους τηλεοπτικούς οργασμούς.

Τελικά θα το επαναλάβω, στο νεοφιλελευθερισμό κερδίζεις μόνο όταν να γίνεσαι μαριονέτα, κλόουν, υποκριτής, και ψεύτης παρά όταν είσαι αληθινός και πραγματικός… όταν να είσαι ο εαυτός σου. Κερδίζει μόνο όταν τον υπηρετείς και σαν υπηρέτης του, απολαμβάνεις την θέα από το τηλεοπτικό «θρόνο» που σου προσφέρει το σύστημα, ο οποίος αποτελεί μέρος από τα κλοπιμαία. Μόνο έτσι μπορείς να αναρριχηθείς στην ανηθικότητα ενός συστήματος που σε μετατρέπει σε ηθικό του στήριγμα, αφού σε έχει απογυμνώσει από αυτή και σε κάνει συνεργάτη στην απογύμνωση του νεανικού πλήθους που στριμώχνεται στις πύλες του καταναλωτικού παραδείσου με άδειες τσέπες.
Αυτό μάλλον δεν το έχουν καταλάβει οι καλλιτέχνες – δικαστές του «The Voice».


Κερεντζής Λάμπρος

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα