Η ανεπάρκεια

Η ανεπάρκεια, αν αποτελεί μια δυσάρεστη αίσθηση για τον καθένα μας εντούτοις είναι κινητήρια δύναμη της ανάπτυξης μας.  Διαμορφώνεται στη σχέση μας με τους άλλους, αλλά βιώνεται ατομικά. Εκφράζεται από το ποσοστό ασφάλειας, εμπιστοσύνης και αυτοπεποίθησης, που νιώθουμε στη σχέση μαζί τους.

Πάντα οι σχέσεις αποτελούσαν και αποτελούν το διάμεσο μέσω του οποίου  κατασκευάζεται ο επαρκής, ή μη επαρκής εαυτός μας. Έτσι η ανεπάρκεια αποτελεί μια φυσική κατάσταση των σχέσεων της παιδικής και εφηβικής ηλικίας την οποία προσπαθούμε να τη διαμορφώσουμε και να τη μετατρέψουμε σε επάρκεια  στα επόμενα στάδια ανάπτυξης και ενηλικίωσης μας. Η οικογένεια αποτελεί τον πρώτο σχεσιακό χώρο και χρόνο όπου  η κατασκευή της επάρκειας ή της ανεπάρκειας μας έχει ξεκινήσει. Οι  πρώτοι "άλλοι" είναι οι γονείς και η πρώτη σχέση που συνάπτουμε... είναι η γονική.

 

Όλοι μας λοιπόν, έχουμε νιώσει αυτή την ατομική αίσθηση και έχουμε αναρωτηθεί για το πόσο επαρκείς ή ανεπαρκείς είμαστε για διάφορα χαρακτηριστικά μας, όπως την εμφάνιση, τη συμπεριφορά, τα αισθήματα που νιώθουμε στην επαφή μας με τους άλλους.

Άλλες φορές μπορεί να μας οδηγεί στην απογοήτευση, ή τη ματαίωση και άλλες φορές μπορεί να μας κάνει καλύτερους σπρώχνοντας μας σε μία μορφή τελείωσης, η οποία δεν έχει... τελειωμό. Δηλαδή η κατάσταση αυτή, ορίζεται σαν διαχρονική διαδικασία,  η οποία ταυτίζεται με την ίδια τη ζωή. Αποτελεί τη συνεχή προσπάθεια να βελτιώσουμε με διάφορους τρόπους το επίπεδο της και να το επεκτείνουμε.

Για να το πετύχουμε αυτό θα πρέπει να έχουμε τη γνώση και την αποδοχή των ανεπαρκειών και, των ελλείψεων μας. Πάνω σε αυτή τη γνώση θα στηρίξουμε την προσπάθεια μετατροπής τους σε επάρκεια. Η σχέση μας με τους άλλους δεν είναι παρά ο χωρόχρονος αποφυγής της, αλλά και αυτός της πραγμάτωσής της.

 Είμαστε λοιπόν, καταδικασμένοι, μέσα στο χωρόχρονο των διαπροσωπικών σχέσεων, σε μια συνεχή αναζήτηση της, έτσι ώστε η αίσθηση της ανεπάρκειας... να αποτελεί κινητήρια δύναμη ανάπτυξης μας και συνεχούς βελτίωσής μας.

Πίνακας: Jean Geoffroy