Οικογένεια και Οικογενειακές σχέσεις Ψυχολογία - Συμβουλευτική - Ψυχοθεραπεία

         Ο προδομένος εαυτός είναι εκείνος ο εαυτός ο οποίος προδίδεται από τον ίδιο του τον εαυτό. Τι μπορεί να σημαίνει αυτή η φράση;        Σημαίνει ότι, όταν το άτομο φτάνει στην ενήλικη ζωή κουβαλώντας όλες τις απογοητεύσεις-ματαιώσεις που εισέπραξε από το οικογενειακό του περιβάλλον, αυτό συνεχίζει, ακόμα και μετά από την απομάκρυνση από αυτό, να αυτό - αποθαρρύνει κάθε ενέργεια του, κάθε απόφασή του από μόνο του, δημιουργώντας μια σύγκρουση μέσα του, η οποία τις περισσότερες φορές μπορεί να βιωθεί σαν ασφαλιστικός παράγοντας αλλά στην ουσία λειτουργεί απαγορευτικά και αποθαρρυντικά. Η ενοχή        Η ενοχή είναι το βασικό συναίσθημα που λειτουργεί απαγορευτικά προς το άτομο κάνοντας το να αναπτύσσει έναν ελεγκτικό "υπό - εαυτό" ο οποίος αντικαθιστά τα παλαιά οικογενειακά πρότυπα και τον απαγορευτικό τους λόγο, ο οποίος γίνεται η ελεγκτικ...

Τι γνωρίζουμε από τα παιδιά που φέρνουμε στο κόσμο;  Πόσο μπορούμε να τα πλησιάσουμε;  Να καταλάβουμε τις ανάγκες τους;  Να καταλάβουμε τις επιθυμίες τους;  Να καταλάβουμε  γενικά την ύπαρξή τους έτσι όπως εκδηλώνεται μέσα και έξω από την οικογένεια στα διάφορα στάδια ανάπτυξή τους; Αυτά τα ερωτήματα μου γεννήθηκαν ακούγοντας ιστορίες οικογενειών όπου διαφέντευε και διαφεντεύει η επιβολή, η ενοχή και τελικά ο εκβιασμός αποτελώντας τις ουσιαστικές λειτουργίες για την εξέλιξη της οικογένειας αλλά και των μελών της. Πολλές φορές, σαν οικογενειακός θεραπευτής βρίσκομαι μπροστά σε ένα τοίχο που έχει σηκωθεί ανάμεσα στα παιδιά και τους γονείς, ένα τοίχο που στην αρχή κτίζεται από τους γονείς και μετά, όταν τα παιδιά φθάσουν σε ηλικία που μπορούν, τον σηκώνουν και τα ίδια. Αυτός ο τοίχος εκφράζεται με την έλλειψη επικοινωνίας ανάμεσα τους, με την οχύρωση του καθένα στα μικρά του κεκτημένα μέσα στην οικογένεια. Με την σχέση των γονιών η οποία ...

    Του ΠΕΤΡΟΥ ΜΑΡΚΑΡΗ * Κάποτε η γνώση και η παιδεία ήταν οι δύο μεγάλες σιαμαίες και κανένας χειρουργός της πολιτικής δεν τολμούσε να τις διαχωρίσει. Κάποτε η επιστήμη, η τέχνη και ο πολιτισμός αποτελούσαν ένα τρίπτυχο, τόσο που ο Μπρεχτ να οραματίζεται ένα θέατρο της επιστημονικής εποχής. *Η είσοδος του πολιτισμού στα πανεπιστήμια ήταν προϊόν του Διαφωτισμού, ο οποίος κυριάρχησε στα πανεπιστήμια μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα, όταν κυριαρχούσε ακόμα σε φοιτητές και διδάσκοντες η πεποίθηση ότι ο πανεπιστημιακός χώρος δεν είναι μόνο χώρος κατάκτησης γνώσης, αλλά και ανταλλαγής ιδεών, ένας χώρος παιδείας και πολιτισμού. *Σήμερα ο Διαφωτισμός υποχωρεί σε όλα τα μέτωπα. Τα πανεπιστήμια λειτουργούν με βάση τις ανάγκες ενός παγκοσμιοποιημένου συστήματος. Συνεπώς ενδιαφέρονται πολύ περισσότερο για τη γνώση που απαιτεί το σύστημα ως προϋπόθεση για την αγορά εργασίας και πολύ λιγότερο για μια γενικότερη παιδεί...