Ενηλικιότητα

Ενήλικος

Η ενηλικιότητα συνήθως έρχεται σε αντιδιαστολή με την παιδικότητα. Παρόλο που οι περισσότεροι άνθρωποι συνδέουν την ενηλικιότητα με την ηλικία, δεν υπάρχει μία συγκεκριμένη ηλικία που να προσδιορίζει τον ενήλικο σε όλες τις κοινωνίες. Όμως, ακόμα και στην ίδια κοινωνία διάφορα
νομικά δικαιώματα αποκτώνται σε διαφορετικές ηλικίες (Rogers A. 1999: 60).

Η ενηλικιότητα επιτυγχάνεται όταν το άτομο αντιμετωπίζεται από τους άλλους ως κοινωνικά ώριμο και όταν το ίδιο θεωρεί τον εαυτό του κοινωνικά ώριμο (Jarvis 2004: 67, η απόδοση στα ελληνικά δική μου). Το 1976 η Unesco προσδιόρισε ότι ‘ενήλικοι είναι εκείνοι που η κοινωνία στην οποία ζουν τους θεωρεί ενήλικους’ (Rogers A. 1999: 60).

Η μετάβαση στην ενηλικιότητα χαρακτηρίζεται από την μετακίνηση από τους εφηβικούς ή παιδικούς ρόλους σε ενήλικους ρόλους. Στο ερευνητικό πεδίο η είσοδος στην ενηλικιότητα προσδιορίζεται βάσει των παρακάτω εξωτερικών παραγόντων (α) εγκατάλειψη πατρικού σπιτιού, (β) γάμος ή
συγκατοίκηση, (γ) γέννηση παιδιού και γονεϊκότητα, (δ) ολοκλήρωση σχολικών σπουδών και (ε) εισαγωγή στο εργατικό δυναμικό με εργασία πλήρους απασχόλησης (Fadjukoff P., Kokko K., Pulkkinen L. 2007: 506).

Πέρα όμως από τα εξωτερικά γνωρίσματα του ενήλικου ατόμου, έμφαση δίνεται συνήθως στα εσωτερικά γνωρίσματα. Σχεδόν σε όλες τις κοινωνίες, τρία είναι τα χαρακτηριστικά που διακρίνουν τον ενήλικο από τον μη‐ενήλικο (Rogers A. 1999: 61‐63):

α. η πλήρης ανάπτυξη. Από τους ενήλικους περιμένουμε να συμπεριφερθούν ώριμα, να αναπτύξουν όλες τις ικανότητές τους.

β. η αίσθηση προοπτικής. Οι εμπειρίες οδηγούν τους ενήλικους σε σωστές κρίσεις αναφορικά με τον εαυτό τους και τους άλλους. Όταν δεν υπάρχει προοπτική το άτομο οδηγείται σε εσφαλμένες κρίσεις είτε υπερεκτιμώντας, είτε υποτιμώντας την αξία του εαυτού.

γ. η αυτονομία. Η έννοια του ενηλίκου είναι άμεσα συνυφασμένη με την υπευθυνότητα. Από τον ενήλικο περιμένουμε να λαμβάνει τις σωστές αποφάσεις και να είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του.

Σύμφωνα με τον Arnett η αύξηση της ηλικίας γάμου και απόκτησης παιδιού, η επιμήκυνση της ανώτερης εκπαίδευσης και η παρατεταμένη εργασιακή αστάθεια αντικατοπτρίζουν την ανάπτυξη μίας νέας περιόδου ζωής για τους νέους ανθρώπους, που απαντάται για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία. Την περίοδο αυτήν την ονομάζει ‘αναδυόμενη ενηλικιότητα’ (emerging adulthood) (Arnett J.J. 2004: 4), απορρίπτοντας τους Φ. Πιστοφίδου Διπλωματική Εργασία όρους ‘παρατεταμένη εφηβεία’ (extended adolescence) και ‘νεαρή ενηλικιότητα’ (young adulthood).

Σήμερα πλέον οι διαθέσιμες επιλογές τρόπου ζωής που ανοίγονται στους νέους έχουν πολλαπλασιαστεί και, επομένως, η μετάβαση σε ενήλικους ρόλους καθυστερεί (Fadjukoff P., Kokko K., Pulkkinen L., 2007: 505).

Τις τελευταίες δεκαετίες με την αύξηση των χρόνων φοίτησης, οι νέοι καθυστερούν τόσο να αποκτήσουν ένα σταθερό επάγγελμα, όσο και να γίνουν γονείς. Ιστορικά, η βασική μετάβαση που συνδεόταν με την είσοδο στην ενηλικιότητα υπήρξε ο γάμος και η απόκτηση παιδιού9 (Arnett J.J. 2004: 4).

Από έναν γονέα αξιώνεται ωριμότητα, σωστή κρίση και υπευθυνότητα ανεξαρτήτως της ηλικίας του. Ωστόσο, η κατάκτηση της ενηλικιότητας είναι μια συνεχής διαδικασία καθώς τα άτομα προσπαθούν διαρκώς να γίνουν πιο ώριμα, πιο ισορροπημένα και πιο υπεύθυνα (Rogers A. 1999: 62).

 πηγή:
Μεταπτυχιακή εργασία
με θέμα:
Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΓΟΝΕΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ –
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΓΟΝΕΩΝ
της Πιστοφίδου Φωτεινή

πίνακας: http://www.stephanievarela.com/peinture_animee/index.php/176/your-human-shadow/?lng=fr