Οικογένεια και Οικογενειακές σχέσεις Ψυχολογία - Συμβουλευτική - Ψυχοθεραπεία

Η κατάρρευση της κοινωνίας αποτελεί το καθημερινό διάκοσμο αναφοράς ενός ατόμου που βρίσκεται ανυπεράσπιστο μπροστά στην ολοκληρωτική μηχανή του κέρδους Η κατάρρευση που θεωρείται οικονομική συμπαρασύρει μαζί της και το χώρο-χρόνο της ζωής κάνοντάς τον δυσβάστακτο, βασανιστικό, θολό και απειλητικό για τον καθένα. Το ωράριο και η τιμή της εργασίας καταστρέφονται και μαζί τους καταστρέφεται και η υπόληψη του ατόμου, η εικόνα εαυτού, η γνώση, η ενέργεια, η ελπίδα για την εξέλιξη του. Η ομαδική καταλήστευση της ζωής, του μόχθου της, των ονείρων, παρελαύνουν μπροστά μας υπό μορφή βιαστικών αποφάσεων, χωρίς ίχνος συναισθήματος, χωρίς συμπόνια, χωρίς συναίσθηση της καταστροφής που επιφέρουν σε άτομα και ομάδες του πληθυσμού. Με μια υπογραφή, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι περνάνε στην ανυπαρξία, μεταφέρονται, από την μια στιγμή στην άλλη, στα στρατόπεδα της ανεργίας. Από εδώ και πέρα δεν θα μπορούν να ασκήσουν τον οικογενειακό και κοινωνικό τους ρόλο. Καταδικάζ...

  Τι ωραία έκφραση, « Οικογενειακά θέλω». Η οικογένεια έχει τα “θέλω” της. Μέσα από αυτά δεσμεύει τα μέλη της και τα οδηγεί να σχηματίσουν και τα δικά τους “θέλω”, τα οποία πρέπει να συμβαδίζουν με τα “θέλω” της. Στην αντίθετη περίπτωση εμφανίζονται οι αντιδράσεις, οι επικρίσεις, οι αντιπαλότητες.    Τα οικογενειακά “θέλω” σχηματίζονται με διαφορετικούς τρόπους. Μπορούν να είναι προϊόν της συμμαχίας των δυο γονιών, όπως μπορεί να είναι προϊόν της αντίθεσής τους. Μπορεί να είναι “θέλω” προηγούμενων γενιών που μεταφέρονται μέσα στα χρόνια υπό μορφή προσδοκιών παππούδων, γιαγιάδων και άλλων συγγενών. Μπορεί να είναι διαμορφωμένα από την γειτονιά, την κοινωνία, την οικονομία.  Τέλος πάντων, αυτά τα “θέλω” μπορούν να μην έχουν καμιά σχέση με τα παιδιά και τα δικά τους “θέλω”, αλλά έχουν σχέση με την διατήρηση του οικογενειακού συστήματος και την επικράτησή του. Για να επιτευχθεί αυτή η λειτουργία της οικογένειας χρειάζονται τα μέλη της να συμμαχή...

  Η κατευθείαν σχέση με την πραγματικότητα δεν γίνεται παρά μόνο με τη διαμεσολάβηση του “άλλου”. “Ο άλλος” παίρνει διάφορες μορφές κατά την διάρκεια της ζωής του ατόμου. “Ο άλλος” μπορεί να είναι ένα πρόσωπο, μια ομάδα, ένας θεσμός, η κοινωνία ολόκληρη. Η αποδοχή του εαυτού έχει σχέση με τον “άλλον” Η αποδοχή προϋποθέτει την παρουσία “του άλλου” σε όλα τα στάδια της ανάπτυξης του ατόμου. Η αποδοχή καθορίζεται πάντα από την παρουσία του “άλλου” και αποτελεί τον πυρήνα της κοινωνικοποίησης του. Έτσι η σχέση του ατόμου απέναντι στον γενικό “άλλον” καθορίζει την σχέση με τον εαυτό του. “Ο άλλος” είναι ο φορέα της προσδοκίας του ατόμου για αποδοχή, το ίδιο και αυτό; για τον “άλλον”. “Μέσα από την παρουσία του, το άτομο διαμορφώνει την ταυτότητα του, την βιώνει, την οργανώνει και εκφράζει μέσω αυτής εκφράζει την κοινωνική του παρουσία  “Ό άλλος” καθορίζει την προσδοκία του εαυτού. Για τον Φρόιντ η συνοχή της κοινωνίας επιτυγχάνεται χάρις των κοινωνικών δεσμών ...

“ Το σ υναίσθημα επώδυνης αναμονής” Πολλά έχουν γραφεί για τον ψυχικό πόνο, για αυτή την ακατανόητη κατάσταση που αισθάνεται ένα άτομο και δεν μπορεί να καταλάβει από που προέρχεται. Για αυτό το κόμπο στο λαιμό, για αυτό το σφίξιμο στο στήθος, για αυτή την αγωνία που κυριαρχεί μέσα του, που τον κάνει να αποτραβιέται σε μια σιωπή, όπου τα λόγια δεν μπορούν να την περιγράψουν. Μιλάμε για ένα πόνο βαρύ, μοναχικό, που μπορεί να εμφανιστεί μετά από ένα τραύμα του οποίου τα όρια αναφοράς έχουν χαθεί μέσα στο χρόνο και το άτομο άτομο αδυνατεί να συνειδητοποιήσ η. Νιώθει ενα εσωτερικό σχίσιμο από την αίσθηση της ταπείνωση ς , τη ς ανεπάρκεια ς τη ς άρνηση ς του εαυτού. Νιώθει ένα αδιόρατο βάρος , που η προέλευσή του χάνεται στο παρελθόν και στο μέλλον. Το παρελθόν ενοχοποιεί, το μέλλον, το κάνει να ζητά τ η ν μετάνοια, νιώθοντας τ η πίκρα να τρώει τα σωθικά, νιώθοντας μια κοιλάδα εσωτερικά δάκρυα που κάν ουν την ύπαρξη δυστυχισμένη. Αυτή η κατάσταση ...