Οικογένεια και Οικογενειακές σχέσεις Ψυχολογία - Συμβουλευτική - Ψυχοθεραπεία

Το όμοιο και το διαφορετικό πάνε πάντα μαζί. Εκεί που είναι το ένα κρύβεται και το άλλο. Όταν μιλάμε για το ένα είναι σαν να μιλάμε για το άλλο, άρα ποτέ δεν μπορούμε να αναφερθούμε στο ένα χωρίς να μιλήσουμε για το άλλο. Πάντα για να καθορίσουμε το όμοιο επικαλούμαστε το διαφορετικό και το διαφορετικό για να καθορίσουμε το όμοιο. Τόσο για το όμοιο όσο και για το διαφορετικό, το μέτρο σύγκρισης είναι το αντίθετό του και χωρίς το αντίθετο του δεν έχει την δυνατότητα να τακτοποιηθεί σαν τέτοιο. Αυτό μας οδηγεί να καταλάβουμε ότι, το όμοιο μπορεί να εκφραστεί μόνο όταν υπάρχει το διαφορετικό και το διαφορετικό μόνο όταν υπάρχει το όμοιο.                                                                                             ...

Το έγκλημα έχει φύση σύνθετη, γιατί σε αυτήν συναντώνται και την συγκαθορίζουν από την μία μεριά η κοινωνική, βιολογική και ψυχολογική πραγματικότητα του ανθρώπου και από την άλλη η δεοντολογία που διέπει στο πλαίσιο ορισμένης κοινωνίας την κοινωνική συμπεριφορά του. Έτσι το έγκλημα είναι αξεχώριστα τόσο ως οντολογικό όσο και ως αξιολογικό φαινόμενο. Δεν είναι ούτε μόνο το ένα ούτε μόνο το άλλο. Η σύνθετη φύση του εγκλήματος μπορεί να αποδοθεί από τον χαρακτηρισμό του ως ορισμένου, αρνητικά αξιολογούμενου, φαινομένου της πραγματικότητας. Το έγκλημα είναι αναπόσπαστο κοµµάτι κάθε κοινωνίας και συμπεριφέρεται ως ένας οργανισμός που συνεχώς μεταβάλλονται οι εκφάνσεις, τα µέσα τέλεσης καθώς και το νομικό πλαίσιο που το διέπει. Με διαφορετική μάσκα αλλά και περιεχόμενο πολλές φορές, ανάλογα µε τις κοινωνικοπολιτικές και ηθικές τάσεις κάθε εποχής και τόπου το έγκλημα παραμένει παρόν, κινούμενο πάντα σε τρείς βασικούς άξονες, τα απαραίτητα συστατικά στοιχεία του, αυτά που τ...

Στο βαθμό που,  η καθημερινότητα ορίζει τις καταστάσεις με αυταρχικό τρόπο, δημιουργεί μια επαναλαμβανόμενη πραγματικότητα πέρα από την επιθυμία του ατόμου, το οποίο μετατρέπει σε ένα απλό διεκπεραιωτής της και όχι σε συν-δημιουργό της. Στο βαθμό επίσης που,  το οικογενειακό περιβάλλον απαιτεί την ολοένα προσαρμογή σε απαιτήσεις και οικογενειακές προδιαγραφές, οι οποίες διαπερνούν τις γενιές αποζητώντας την ανεφ' όρων επικύρωσή τους από το άτομο, σε αυτή την περίπτωση, αυτό, δεν αποτελεί τον πόλο συσσώρευσης εμπειρίας σαν αποτέλεσμα της κοινωνικής του πράξης, αλλά βιώνεται σαν το κέντρο συσσωρευμένης δυσφορίας από τις αναγκαιότητες που ωθείται να ακολουθήσει... Τότε,  η αίσθηση της ακεραιότητας του εαυτού εξαφανίζεται και την θέση της καταλαμβάνει μια γενικευμένη ανεπάρκεια, η οποία μπορεί να οδηγήσει τον καθένα σε μια κοινωνική αναπηρία, δηλαδή σε αδυναμία προσαρμογής στην κοινωνική πραγματικότητα. Κερεντζής Λάμπρος

ΕΙΣΑΓΩΓΗ Η γλώσσα του σώµατος αποτελεί ένα πανάρχαιο φαινόµενο. ∆ηλώνει το πόσο επικοινωνεί ο καθένας µε το σώµα του, τι «θέλει να πει» και τι «θέλει να κρύψει» µε το σώµα του. Αν και πολλές κινήσεις είναι κοινές ανά τον κόσµο, υπάρχει τελικά µια παγκόσµια γλώσσα του σώµατος; Με την έκφραση «µιλάµε µε το σώµα», µια έκφραση που όλοι έχουµε χρησιµοποιήσει, εννοούµε το πώς επικοινωνούµε µεταξύ µας, τις κινήσεις µας, την στάση του σώµατος µας και τις εκφράσεις του προσώπου µας. Έχει παρατηρηθεί από επιστήµονες, ψυχολόγους και γιατρούς (κυρίως νευρολόγους) πως µε το σώµα εκφραζόµαστε περισσότερο και καλύτερα απ’ ότι µε τον γραπτό ή προφορικό λόγο. Την επικοινωνία αυτή την έχουν ονοµάσει «Γλώσσα του Σώµατος». Η Γλώσσα του Σώµατος φαίνεται να είναι γνωστή από τα αρχαία χρόνια. Στην Αρχαία Ελλάδα φιλόσοφοι και σοφιστές όπως ο Θαλής, ο Αριστοτέλης, ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας έκρυβαν τα χέρια τους κάτω από βαρύς τηβέννους διότι πίστευαν ότι η κίνηση των χεριών σε µι...

Στην ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου “Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας” την οποία ξαναείδα τελευταία στο αφιέρωμα που έγινε για τον θάνατό του, παρακολουθούμε ένα πατέρα ο οποίος απομονώνεται στο σπίτι με τα τρία παιδιά του και μια υπηρέτρια με στόχο να μην κάνουν τίποτα που να αποζητά να καταβάλουν ενέργεια και να απολαμβάνουν την αφθονία που έχουν, την οποία η οικογένεια έχει εξασφαλίσει για αυτούς. Στο αθηνόραμα γράφει: (Ένας πατέρας και οι τρεις γιοι του αποτραβιούνται σε μια παλιά αρχοντική έπαυλη, που μόλις κληρονόμησαν, μαζί με την υπηρέτριά της. Η οκνηρία, η χαλαρότητα και τέλος ο ύπνος διαβρώνει σταδιακά τα μέλη αυτής της συμβολικά προσδιορισμένης αστικής οικογένειας, εκτός από την υπηρέτρια, μοναδικό θετικό πρόσωπο σ' ένα βασίλειο ζωντανών νεκρών). Βέβαια η υπηρέτρια παρουσιάζεται ενεργητική, αλλά και εκείνη είναι πιστή στους όρους της οικογένειας διότι αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της λειτουργίας της διότι έχει επωμιστεί να εκτελεστούν τ...

...αναπαράγει την αδικία Αυτό που δεν έχουν καταλάβει οι κάτοικοι αυτής της μικρής χώρας είναι ότι το ρουσφέτι, είναι μια κοινωνική νόσος, η οποία δεν έχει προσβάλει μόνο το κάθε κόμμα του πολιτικού συστήματος, αλλά ολόκληρο το έθνος και αυτό συμβαίνει αιώνες τώρα. Πολλοί συμπολίτες μας κραυγάζουν για κάτι που θεωρούν αδικία ενώ κολυμπούν μέσα του, το βιώνουν καθημερινά στις συνδιαλλαγές τους με τους άλλους και το χρησιμοποιώντας σε καθημερινή βάση με διαφορετικές μορφές. Βέβαια υπάρχουν οι νόμιμες και οι παράνομες συνδιαλλαγές οι οποίας επιζητούν να γίνουν νόμιμες και το καταφέρνουν. Έτσι όλοι έχουμε τις “άκριες” μας, σε διαπροσωπικό επίπεδο μέσω οικογενειακών και συγγενικών σχέσεων. Όλοι έχουμε δημιουργήσει σχέσεις συμπάθειας, “φιλίες” μέσω των οποίων προωθούμε τα συμφέροντά μας και τις χρησιμοποιήσουμε σε δύσκολες κοινωνικές καταστάσεις. Έτσι το ρουσφέτι εμφανίζεται σε οικογενειακό, σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο Το ρουσφέτι μπορεί να διεισδύσει πα...

Ο ορισμός της αξιολόγησης Ένας πρώτος ορισμός θεωρεί την αξιολόγηση ότι αποτελεί διαδικασία κρίσης και μέτρησης μιας αξίας. Eπίσης, Η αξιολόγηση ορίζεται σαν διαδικασία κρίσης της αξίας ενός προσώπου, ενός προϊόντος, μιας διαδικασίας ή ενός προγράμματος. ( Δημητρόπουλος, 1991; Κασσωτάκης, 2003) Όπως λέει ο κύριος Φράγκος το 2002, υπάρχει στενή σχέση μεταξύ των όρων «μέτρηση» και «αξιολόγηση»  Με τον πρώτο καθορίζουμε τη μετρική διαδικασία,  Με τον δεύτερο εκφέρουμε κρίση για την αξία του μετρηθέντος αποτελέσματος. Εμείς θα σταθούμε στην αξιολόγηση με βάση την κρίση η οποία:  Βασίζεται στην κρίση ή στην ερμηνεία της αξίας κάποιου προσώπου ή κάποιας κατάστασης.  Επηρεάζεται από τις απόψεις και τις πεποιθήσεις του προσώπου που αξιολογεί.  Με αυτή την έννοια η αξιολόγηση σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να είναι πολιτικά και ιδεολογικά «αχρωμάτιστη».  Η αξιολόγηση εξαρχής έχει ιδεολογική και πολιτική διάσταση. 1 Αξιολόγηση στην οικογένεια...