Η ομορφιά του κόσμου...

Η ομορφιά του κόσμου ακουμπισμένη στο πρόσωπο της νεότητας. Απλώνει το βελούδινο δέρμα της πάνω στην αγριότητα της καθημερινότητας και βοηθά την σιωπή της να κραυγάσει μέσα από τα κάγκελα του χρόνου. Η ομορφιά της νεότητας ταξιδεύει την ελπίδα στα αιώνια εργαστήρια της, προσδίδοντας στο μέλλον το μέγεθος που χρειάζεται ο κόσμος για να πάει παρακάτω. Η ομορφιά του κόσμου κατασκευάζεται από την νεότητα την ώρα που η χαρούμενη ματιά της τινάζει και μαζεύει την δροσιά που απλόχερα σκορπά στο πέρασμα της. Αφήνει την μυρουδιά της να δροσίζει τα βλέμματα που ραντίζουν με απαξιωτική σκόνη τα βήματά της. Η γερασμένη ιδεολογία την παρακολουθεί προσπαθώντας να πιαστεί από μια ανάμνηση της δικιά της νεότητας. Σαστισμένη ακουμπάει τα χείλια της, στην τροφή του παρελθόντος. Κρυφά νιώθει τον φθόνο να φυτρώνει από την αίσθηση της απώλειας που την διαπερνά. Με ποιο τρόπο όμως θα κρύψει το όραμα ενός αφημένου μυαλού στην άκρη των διυλιστηρίων συνείδησης; Με ποιο τρόπο θα πει ψέμ...