Τι είναι
η Οικογένεια




Η οικογένεια

Η Οικογένεια σαν θεσμός υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη και σε όλες τις εποχές Είναι μια από τις πρώτες μορφές οργάνωσης, η πρώτη θα έλεγα, και εμφανίσθηκε με την εμφάνιση του ζωικού βασιλείου μέρος του οποίου είναι ο άνθρωπος. Δηλαδή η οικογένεια δεν είναι μόνο προνόμιο του ανθρώπου αλλά και των ζώων.
Όμως το ερώτημα παραμένει
Τι είναι η οικογένεια;
Βέβαια σε πολλούς μπορεί αυτό το ερώτημα να ακούγεται σαν αστείο, διότι λίγο πολύ όλοι ξέρουμε τι είναι η οικογένεια, η νομίζουμε ότι ξέρουμε. Ξέρουμε ότι σε μια οικογένεια πρέπει να υπάρχει ένας μπαμπάς μια μαμά, το παιδί τους, ή τα παιδιά τους, και νομίζουμε ότι ξέρουμε την οικογένεια. Στην ουσία το μόνο που ξέρουμε και αυτό ελλιπή, είναι μερικά κομμάτια από την οικογένεια, τα οποία μπορεί να είναι τελείως διαφορετικά από αυτά τα οποία ξέρει ένα άλλο μέλος της ίδιας οικογένειας.

Αν θελήσουμε λίγο πιο επιστημονικά να ορίσουμε την οικογένεια, θα λέγαμε πώς
Η οικογένεια είναι μια κλειστή κοινωνική ομάδα με συνεκτικούς δεσμούς αίματος.
Είναι ένα σύνολο ανθρώπων όπου οι συγγενικοί δεσμοί αποτελούν το βασικό λόγο συνεύρεσης τους. Οι συγγενικοί αυτοί δεσμοί, καθορίζονται από την βιολογική συγγένεια και πάνω σε αυτή δημιουργείται το συναισθηματικό περιεχόμενο των συγγενικών σχέσεων . Δηλαδή σχέσεων όπως πατέρας- παιδί Μητέρα- πατέρας, παππούς- εγγονός κ.λ.π. . Έτσι λοιπόν οι οικογενειακές σχέσεις καθορίζονται από δύο παράγοντες το βιολογικό και το ψυχολογικό όπου ο βιολογικός παράγοντας είναι το υπόβαθρο του ψυχολογικού.

Η οικογένεια πείρε διαφορετικές μορφές ανάλογα το χρόνο και την γεωγραφική χώρο και την κουλτούρα που την περιέβαλλε. Σήμερα όταν μιλάμε για την οικογένεια μιλάμε για την πυρηνική οικογένεια, όπως την λέμε, η οποία αποτελείται από τους γονείς και το παιδί η τα παιδιά. Συγχρόνως όμως έχουμε και την ευρύτερη οικογένεια στην οποία περιλαμβάνονται μέλη από τις οικογένειες καταγωγής των γονέων, τους συγγενείς, που είναι οι παππούδες, οι γιαγιάδες, θείες, θείοι και λοιπά.

Άρα όταν μιλάμε για οικογένεια, στην Ελληνική πραγματικότητα, πρέπει να λαμβάνουμε υπ’ όψιν μας όχι μόνο την οικογένεια αυτή κάθε αυτή, δηλαδή την πυρηνική οικογένεια αλλά και την ευρύτερη οικογένεια, που την περιβάλει, δηλαδή το ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον, τους συγγενείς. Επίσης όταν μιλάμε για την οικογένεια, μιλάμε για τις διάφορες μορφές και σημασίες που μπορεί να πάρει για μας, η οικογένεια, ανάλογα την θέση και την λειτουργία που επιτελούμε μέσα σε αυτήν. Δηλαδή αλλιώς αντιλαμβανόμασταν την οικογένεια από την θέση του παιδιού, αλλιώς από την θέση του πατέρα.

Στην οικογένεια καταγωγής μας, δηλαδή σε αυτή που γεννηθήκαμε, βιώσαμε την παρουσία της οικογένειας να μας περιβάλλει, από την θέση του παιδιού, του εφήβου η του νέου. Στην οικογένεια που δημιουργήσαμε η θα δημιουργήσουμε, η οποία ονομάζεται οικογένεια αναπαραγωγής, πήραμε, ή, θα πάρουμε την θέση του πατέρα, ή, της μητέρας που καταλάμβαναν παλιά οι γονείς μας. Συγχρόνως γίναμε θείοι, θείες, ανιψιοί, κουμπάροι κλπ, Με αυτό τον τρόπο, κατά το πέρασμα του χρόνου καλύψαμε η θα καλύψουμε τις περισσότερες θέσεις και λειτουργίες στην οικογένεια, περνώντας από την οικογένεια καταγωγής στην οικογένεια αναπαραγωγής. Αυτό σημαίνει πως σε όλη μας την ζωή η οικογένεια θα αποτελεί το πεδίο της συναισθηματικής μας αναφοράς, με τα γνωστά ευχάριστα, ή, δυσάρεστα αποτελέσματα.


Οικογενειακές σχέσεις


η επίδραση και η εξάρτηση

Η οικογένεια είναι ένας ζώντας οργανισμός ο οποίος όπως κάθε άλλος οργανισμός γεννιέται , ενηλικιώνεται και πεθαίνει.
Ο χώρος και ο χρόνος της οικογένειας αποτελεί το ψυχολογικό πεδίο της οικογένειας, μέσα στο οποίο δημιουργούνται οι σχέσεις των μελών της. Η ψυχολογική κατάσταση ενός μέλους την οικογένειας επιδρά και επηρεάζει την ψυχολογική κατάσταση των άλλων μελών και το αντίθετο και αποτελεί κανόνα για το κάθε μέλος ξεχωριστά. Η επίδραση αυτή ασκείται δια μέσου της λεκτικής και μη λεκτικής επικοινωνίας, δηλαδή δια μέσου του λόγου και της συμπεριφοράς.

Πρέπει να σημειώσουμε πως κάθε μέλος της οικογένειας ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου επιδρά με το δικό του τρόπο στα άλλα μέλη. Οι σχέσεις οι οποίες δημιουργούνται καθορίζονται και παίρνουν μορφή από αυτές τις αλληλεπιδράσεις των μελών μέσα στο οριοθετημένο ψυχολογικό πεδίο της οικογένειας. Οι αλληλεπιδράσεις αυτές με το πέρασμα του χρόνου, και με την συνεχή επανάληψη τους αποκτούν την μορφή της συνήθειας, Η επανάληψη του τρόπου συμπεριφοράς δημιουργεί την συνήθεια των οικογενειακών σχέσεων. Ο τρόπος λοιπόν, με τον οποίο το ένα μέλος επιδρά μέσα από την συμπεριφορά του στο άλλο δεν καθορίζει μόνο την μορφή της σχέσης, αλλά καθορίζει και το ποσοστό εξάρτησης από την σχέση.

Από μελέτες οι οποίες έχουν γίνει, φανερώνεται πως η συμπεριφορά ενός μέλους της οικογένειας έχει άμεση σχέση με την συμπεριφορά του άλλου μέλους, σε τέτοιο βαθμό ώστε να θεωρούμε την συμπεριφορά τους σαν ένα σύνολο όπου η μία συμπεριφορά συμπληρώνει την άλλη. Παραδείγματος χάριν μια αυταρχική συμπεριφορά ενός πατέρα προκαλεί μια φοβισμένη συμπεριφορά στο παιδιού του. Αυτές οι δύο συμπεριφορές είναι η μία εξαρτώμενη από την άλλη, δηλαδή για να μπορέσει να εκδηλωθεί η μία απαιτείται η παρουσία της άλλης. Ο πατέρας δεν μπορεί να εκδηλώσει την αυταρχική συμπεριφορά του, αν το παιδί δεν είναι παρόν, το ίδιο και το παιδί δεν μπορεί να εκδηλώσει την συμπεριφορά που εκδηλώνει μπροστά στο πατέρα του, όταν εκείνος δεν είναι παρόν. Με αυτό τον τρόπο, τη σχέση πατέρα – παιδιού μπορούμε να το δούμε σαν ένα όλον, σαν μια ολότητα, όπου τα δύο μέλη της σχέσης μοιράζονται από μισό.

Εάν έχουμε και μια μητέρα, η οποία δεν συμφωνεί με την αυταρχικότητα του πατέρα, χωρίς να τολμάει να του εναντιωθεί αλλά έχοντας και αυτή υιοθετήσει μπροστά του μια στάση υποταγής. Η, το αντίθετο μια μητέρα η οποία εναντιώνεται και συμμαχεί με το παιδί. Σε αυτή την περίπτωση, εάν το παιδί παρουσιάσει κάποια προβλήματα, όπως ενούρηση την νύχτα, εκδήλωση φοβίας στο σκοτάδι, εκδήλωση άγχους που μπορεί να σωματοποιηθεί και να έχουμε συχνές αδιαθεσίες, πόνους, και γενικά παράπονα, τα οποία επιφέρουν μια ένταση στην οικογένεια. Αυτό το γεγονός από την μία, μπορεί να τραβήξει την προσοχή της οικογένειας, και από την άλλη, μπορεί να περιορίσει την αυταρχικότητα του πατέρα και συγχρόνως το άγχος και τον φόβο πού προκαλεί Σε αυτή την περίπτωση, δεν έχουμε να κάνουμε με ένα ατομικό πρόβλημα αλλά με ένα οικογενειακό, από το οποίο κάθε μέλος έχει το μερίδιο του διότι κάθε μέλος είναι εξαρτημένο από την κατάσταση και από την σχέση του με τα άλλα μέλη.

Η εξάρτηση λοιπόν, αποτελεί το βασικό στοιχείο των αλληλεπιδράσεων των μελών της οικογένειας.
Δια μέσου της εξάρτησης δημιουργείται η συνοχή της οικογένειας. Κάθε μέλος ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου, μπορεί να εξαρτήσει και να εξαρτηθεί από τις σχέσεις μέσα στην οικογένεια . Αυτή την περίπτωση την λέμε αλληλεξάρτηση, και φανερώνει τον τρόπο και το ποσοστό εξάρτηση των μελών μεταξύ της. Η εξάρτηση λοιπόν υπάρχει πάντα, άρα το να μιλάμε για ανεξαρτησία είναι σαν να μιλάμε για μια άλλη μορφή εξάρτησης. Στην κατάσταση της ανεξαρτησίας δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν εξαρτήσεις αλλά ότι οι εξαρτήσεις αυτές είναι ρυθμισμένες έτσι ώστε να μην προκαλούν προβλήματα στην ψυχοκοινωνική ανάπτυξη του ατόμου, και της οικογένειας του, αλλά να μπορούν να αποτελέσουν και στοιχεία προώθησης αυτής της ανάπτυξης.
Ανάλογα με την μορφή των σχέσεων που αναπτύσσει μια οικογένεια μπορούμε να έχουμε

Την οικογένεια απεμπλοκής

Η οικογένεια απεμπλοκής χαρακτηρίζεται από το γεγονός της ώθησης των παιδιών στην κοινωνική ζωή πριν αυτά να είναι ώριμα για κάτι τέτοιο, δηλαδή χωρίς να έχουν υιοθετήσει ένα μοντέλο κοινωνικοποίησης για την αντιμετώπιση της.
Σε αυτή την περίπτωση οι γονικοί ρόλοι δεν είναι καλά ξεκαθαρισμένοι, ακόμα και αν φαίνονται ότι εμπεριέχουν μια σταθερότητα. Και τα παιδιά αναγκάζονται να αυτονομηθούν συναισθηματικά παρ’ όλη την ανωριμότητα τους. Αυτή την κατάσταση το παιδί μπορεί να την εκλάβει σαν απόρριψη και να αντιδράσει με βίαιη και αντικοινωνική συμπεριφορά στην κοινωνική του ζωή.

Την εμπλεκόμενη οικογένεια

Αυτή η περίπτωση οικογένειας είναι τελείως αντίθετη από την προηγούμενη. Στην μπερδεμένη οικογένεια οι σχέσεις δημιουργούνται γύρω από ένα οικογενειακό μύθο γύρω από τον οποίο ενώνεται η οικογένεια η οποία δεν δέχεται εύκολα τις τάσεις διαφοροποίησης των μελών της.

Την δυσλειτουργική οικογένεια

Η δυσλειτουργική οικογένεια μπορεί να είναι η οικογένεια απεμπλοκής, όπως και η μπερδεμένη οικογένεια, δηλαδή οικογένειες βασισμένες στην προωθημένη διαφοροποίηση των μελών τους, ή, το αντίθετο οικογένειες με πλήρη συγχώνευση των μελών τους, Και στις δύο περιπτώσεις τα προβλήματα τα οποία συναντάμε είναι σχεδόν τα ίδια. Και στις δύο περιπτώσεις διακρίνουμε προβλήματα επικοινωνίας και ορίων μεταξύ των μελών, δηλαδή και στην μια και στην άλλη περίπτωση οι σχέσεις των μελών είναι βασισμένες, ή στην σκληρότητα των στερεοτύπων, ή, στην έλλειψη νοήματος και διάρκειας της σχέσης.

Την υπέρ- δυσλειτουργική

Κάτω από αυτό τον τίτλο μπορούμε να βάλουμε τις οικογένειες εκείνες οι οποίες μοιάζουν με ετερογενείς ολότητες, οι οποίες καθορίζονται, από την ένταση και την πολυπλοκότητα των παθολογικών σχέσεων. Οι σχέσεις αυτές δεν έχουν να κάνουν μόνο με ένα μέλος το οποίο παρουσιάζει ένα πρόβλημα, αλλά όλα τα μέλη παρουσιάζουν μια προβληματική συμπεριφορά. Πρόκειται για οικογένειες χωρίς καμία οργάνωση, όπου οι σχέσεις μεταξύ των μελών δεν έχουν καμία συνέπεια, όπως και καμία ευθύνη. Αυτές τις καταστάσεις τις συναντάμε σε περιπτώσεις μεγάλης φτώχειας, ή, σε περιπτώσεις όπου ένας από τους γονείς , ή και οι δύο έχουν ψυχιατρικά προβλήματα όπου

Την υπέρ-εμπλεκόμενη οικογένεια

Ονομάζουμε έτσι την οικογένεια η οποία κατά την εισαγωγή, π.χ. κάποιου μέλους της στο νοσοκομείο, επεμβαίνει με τρόπο άμεσο στο τρόπο λειτουργίας του νοσοκομείου. Αυτό γίνεται η με την συνεχή παρουσία των μελών στο δωμάτιο του ασθενούς, με συχνά τηλέφωνα και προτάσεις για τον τρόπο θεραπείας του ασθενούς. Ο συχγωνευτικός τρόπος με τον οποίον λειτουργούν οι οικογενειακές αλληλεπιδράσεις, μπορούν να εμποδίσουν την πραγμάτωση των θεραπευτικών στόχων.

Την εκτεταμένη οικογένεια

Η εκτεταμένη οικογένεια εκτός από την πυρηνική οικογένεια περιλαμβάνει και άλλα μέλη, όπως παππούδες γιαγιάδες, αδέλφια, κ.λ.π. Σε αυτή την περίπτωση, η πυρηνική οικογένεια χάνει την συναισθηματική της δύναμη. Δηλαδή η γονικές φιγούρες μπορούν να χάσουν την σημαντικότητα και το κύρος τους, από την επέμβαση των συγγενών.
Στην ελληνική πραγματικότητα η εκτεταμένη οικογένεια αντιπροσωπεύει την πλειονότητα των οικογενειών.

Ο ρόλος
των οικογενειακών
σχέσεων


Η κοινωνικοποίηση

Ο βασικός στόχος της οικογένειας όπως και των σχέσεων οι οποίες αναπτύσσονται μέσα σε αυτή πρέπει να είναι η κοινωνικοποίηση του νέου ανθρώπου. Δηλαδή την παροχή εκείνου του ψυχολογικού και ο κοινωνικού πλαισίου όπου το παιδί θα μπορέσει να ξεδιπλώσει τα φτερά του και να εξελιχθεί τόσο ατομικά όσο και κοινωνικά. Ο Βαθμός κοινωνικοποιήσεως του έχει να κάνει με την μορφή των αλληλεπιδράσεων μέσα στην οικογένεια. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ένα παιδί μπορεί να είναι αμέτοχο σε αυτό το μηχανισμό κοινωνικοποίησης, αντιθέτως συμμετέχει ενεργητικά και μπορεί να επηρεάσει όπως είπαμε την ίδια του την κοινωνικοποίηση. Έτσι όταν μιλάμε για την κοινωνικοποίηση, από την μια αναφερόμαστε στην ικανότητα που έχει το άτομο να δέχεται τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος , να τα επεξεργάζεται και να προσπαθεί να βρει την καλύτερη , δυνατή λύση όσο αφορά τους στόχους και τις ανάγκες του. Και από την άλλη την ικανότητα της οικογένειας να του παράσχει αυτή την δυνατότητα μέσα από την μορφή των σχέσεων οι οποίες έχουν αναπτυχθεί μέσα σε αυτή.
Κάθε σχέση ενήλικα με παιδί είναι μια παιδαγωγική σχέση.
Ακόμα και όταν παίζουμε, τρώμε, μιλάμε με ένα παιδί πάντα κρατάμε ένα παιδαγωγικό ρόλο απέναντί του είτε το θέλουμε, είτε όχι. Η παιδαγωγική αυτή σχέση στηρίζεται στην επικοινωνία, όπως είπαμε λεκτική και μην λεκτική. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάνε οι γονείς, διότι τις περισσότερες φορές ενώ πιστεύουν ότι έχουν επιδράσει θετικά, μέσα από το λόγο, απέναντι στα παιδιά τους με την συμπεριφορά τους μπορεί να έχουν επιδράσει αρνητικά.
Όσο καλύτερα νιώθει το παιδί μέσα στην οικογένειά του, τόσο ευκολότερα μπορεί να προσαρμοσθεί στο περιβάλλον του σχολείου και κατ’ επέκταση στο κοινωνικό περιβάλλον ,και αντιθέτως. Ένα παιδί που έχει μάθει να αντιμετωπίζει ένα οικογενειακό περιβάλλον με φόβο και ενοχή , διότι οι γονείς του για να μπορέσουν να το προσαρμόσουν στις οικογενειακές απαιτήσεις χρησιμοποίησαν περισσότερο μια παιδαγωγική μέθοδο που στηρίχτηκε στην τιμωρία παρά στην αμοιβή , αυτό το παιδί θα αντιμετώπιση με επιφυλακτικότητα το σχολείο και κατ΄ επέκταση την κοινωνία και θα αντιδράσει με το ίδιο συναίσθημα που αντιδρά στο οικογενειακό περιβάλλον .
Ο ρόλος της οικογένειας, λοιπόν στην κοινωνικοποίηση του παιδιού είναι καθοριστικός.
Στην ουσία η οικογένεια είναι αυτή που θέτει τις βάσεις για την ομαλή κοινωνικοποίηση του παιδιού. Αυτή είναι που προετοιμάζει το μελλοντικό πολίτη της χώρας, και αυτή είναι που πλάθει και διαμορφώνει την προσωπικότητα του ατόμου . Νομίζω πως αυτές οι λέξεις είναι πολύ φτωχές για να χωρέσουν την σημαντικότητα του ρόλου της οικογένειας στην ζωή του καθένα μας. Η οικογένεια αποτελεί το πρώτο περιβάλλον του παιδιού και από αυτή αντλεί τα πρώτα του ερεθίσματα και σε αυτή στέλνει τα πρώτα του μηνύματα που έχουν να κάνουν με τις οργανικές και ψυχολογικές του ανάγκες. Από αυτές τις πρώτες στιγμές που το παιδί έρχεται σε επαφή με το οικογενειακό περιβάλλον, αρχίζει να λειτουργεί ο μηχανισμός της κοινωνικοποίησης με βασικούς παράγοντες, σε πρώτο επίπεδο, τους γονείς και σε δεύτερο τα άλλα μέλη της διευρυμένης οικογένειας που το περιβάλλουν , όπως παππούδες , γιαγιάδες , θείοι, θείες , και μετά ο κοινωνικός περίγυρος.



Η σχέση των γονέων
και τα παιδιά




Η λειτουργία της γονικής σχέσης είναι αυτή η οποία δημιουργεί την οικογενειακή ατμόσφαιρα μέσα στην οποία καλείται να μεγαλώσει το παιδί. Η σημασία της για το παιδί είναι τεράστια και έχει σχέση με την σημασία που της δίνουν οι γονείς. Η σημαντικότητα της σχέσης των γονέων έγκειται στο γεγονός ότι αυτή αποτελεί το βασικό περιβάλλον του παιδιού. Είναι αυτή που δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για την ανάπτυξη του η το αντίθετο. Εάν η σχέση των γονέων στηρίζετε στην αναγνώριση και τον σεβασμό του ενός από τον άλλον, τότε δημιουργείται ένα κλίμα εμπιστοσύνης που βοηθάει το παιδί να ξεδιπλώσει τις ικανότητες του γιατί και η σχέση των γονέων με το παιδί τους θα στηρίζεται επίσης στα ίδια χαρακτηριστικά Αντίθετα, εάν η σχέση στηρίζεται στην απόρριψη και την υποταγή, τότε δημιουργείται ένα κλίμα ανασφάλειας και ενοχής, το οποίο επηρεάζει το παιδί στην εξέλιξη και αυτονόμηση του.
Η σχέση των γονέων είναι μια σχέση σύνθεσης και όχι αποσύνθεσης και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Γιατί όσο πιο σημαντική είναι η σχέση για τους γονείς τόσο πιο σημαντική είναι για το παιδί Από την σημαντικότητα της σχέσης απορρέει η σημαντικότητα του παιδιού. Στην ουσία η γονική σχέση είναι πάντα σημαντική, είτε την διακρίνει η αγάπη και η φροντίδα, είτε η αδιαφορία η, η αντιπαλότητα. Η Σχέση των γονέων είναι μια διαλεκτική σχέση θέσης αντίθεσης, μέσα από την οποία δημιουργούνται οι προϋπόθεσης για την εξέλιξη της, πράγμα που σημαίνει επίσης προϋποθέσεις για την εξέλιξη στην σχέση με το παιδί η οποία σημαίνει εξέλιξη του ίδιου του παιδιού. Η ελευθερία έκφρασης της γονικής σχέσης δημιουργεί τις δυνατότητες έκφρασης του παιδιού, και το αντίθετο η καταπίεση στην γονική σχέση είναι καταπίεση στην σχέση του κάθε γονέα με το παιδί του
Η σχέση του κάθε γονέα με το παιδί του καθορίζεται από την σχέση του με τον άλλο γονέα. Δηλαδή ο πατέρας σαν προσωπικότητα ποτέ δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από το παιδί μεμονωμένα αλλά πάντα σε συνδυασμό με τον τρόπο που συνδέεται αυτός με την μητέρα και με τον τρόπο με τον οποίον αυτή συνδέεται με το παιδί. Εάν λοιπόν η σχέση των γονέων είναι διαταραγμένη, τότε η σχέση του κάθε γονέα ξεχωριστά με το παιδί του, είναι διαταραγμένη, ασχέτως εάν δημιουργούνται συμμαχίες. Στην περίπτωση όπου ο ένας γονέας προσεταιρίζεται το παιδί στην διαφωνία του με τον άλλο γονέα, δεν σημαίνει πως η σχέση με το παιδί του είναι καλύτερη και πως αυτή η σχέση βοηθάει και ασφαλίζει το παιδί. Διότι και ο ίδιος είναι σε μια ανίσχυρη θέση, ζητώντας την συμμαχία του παιδιού, αλλά και το παιδί γίνεται περισσότερο ευάλωτο σε σχέση με την οργή του άλλου γονέα
Η Συνεχής σύγκρουση των γονέων, με σκοπό την επικράτηση του ενός από τους δύο, δημιουργεί την εσωτερική και εξωτερική σύγκρουση του παιδιού, η οποία έχει να κάνει με την ταυτότητα του και την ικανοποίηση, η την δυσαρέσκεια που απορρέει από αυτή. Σε μία τέτοια περίπτωση το παιδί γίνεται υποχείριο της γονικής σχέσης , περνώντας σε δεύτερη μοίρα. Η υποβίβαση του παιδιού σε εξάρτημα της γονικής η οποιασδήποτε άλλη σχέσης, σημαίνει έλλειψη σημαντικότητας της παρουσίας του, το οποίο με την σειρά του σημαίνει για το παιδί, έλλειψη αυτοπεποίθησης στον εαυτό και στο περιβάλλον που ζει. Κάθε διαταραχή στην σχέση των γονέων μπορεί να σημαίνει διαταραχή στην συμπεριφορά του παιδιού και το αντίθετο.
Αυτό δεν σημαίνει πως οι γονείς πρέπει να συμφωνούν πάντα μεταξύ τους αλλά η διαφωνία τους. αυτή να μην γίνεται μέσο υποτίμηση και απόρριψης του άλλου, αλλά μέσο αναγνώρισης και συνεργασίας μαζί του. Σημαίνει αναγνώριση του δικαιώματος του άλλου στην διαφωνία και την υποστήριξη της γνώμης του, πράγμα που σημαίνει την ελευθερία έκφρασης και συμπεριφοράς στην γονική σχέση, έτσι ώστε οι δύο γονείς να μπορούν να εκφράσουν τον εαυτό τους, την διαφορετικότητα τους και την εκάστοτε θέση τους σε καταστάσεις οι οποίες αφορούν την οικογένεια. Σε περίπτωση διαμάχης των γονέων για λόγους που δεν αφορούν το παιδί, καλό είναι ο γονέας να εξηγήσει στο παιδί τι συμβαίνει μεταξύ τους και πως η διαφωνία δεν έχει να κάνει με αυτό το ίδιο, αλλά και ότι η διαφωνία δεν αποτελεί απειλή διάλυσης της σχέσης, αλλά προσπάθεια ανασυγκρότησης της. Με αυτό τον τρόπο ο γονέας προλαβαίνει τις ερμηνείες τις οποίες μπορεί να υιοθέτηση ένα παιδί σε μια τέτοια κατάσταση, ερμηνείες οι οποίες βασίζονται περισσότερο στην φαντασία του παρά στην λογική. Με αυτό τον τρόπο βοηθάμε το παιδί να κρατήσει απόσταση από τα δρώμενα και να μην χρειαστεί να πάρει το μέρος του ένα η του άλλου γονέα, και να μείνει ανέπαφο από την κρίση.
Ακόμα σε μια τέτοια κατάσταση δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το παιδί μαθαίνει και αν δεν του εξηγήσουμε τι συμβαίνει, τότε αυτό που μαθαίνει στηρίζεται περισσότερο στις εσωτερικές του ανασφάλειες και φόβους προσδίνοντας του μεγαλύτερη σημασία στο συμβάν από αυτή που πρέπει.
Έτσι έχει το παιδί την δυνατότητα να σκεφτεί και να διαλέξει την συμπεριφορά του, όχι κάτω από εκβιαστικά τεχνάσματα και τιμωρίες, αλλά με την σιγουριά πως όποια απόφαση και αν πάρει αυτό δεν σημαίνει απειλή απόσυρσης της αγάπης αλλά μέσο για συζήτησης και αποδοχής. Αποδοχής γι’ αυτό που θέλει να είναι και όχι γι’ αυτό που θέλουν οι άλλοι να γίνει
Τέλος

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα