Τζόγος 
Νάρκωση χωρίς Ναρκωτικό
Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους μπορεί κάποιος να ασχοληθεί με τα τυχερά παιχνίδια. Αυτό εξαρτάται από την συχνότητα και από την σημασία που προσδίδει σε αυτά. Υπάρχει λοιπόν το τυχερό παιχνίδι σαν ανάπαυλα και ευχαρίστηση στον ελεύθερο χρόνο, ή κατά την διάρκεια των εορτών. Σε αυτή την περίπτωση έχουμε να κάνουμε με έναν ευκαιριακό παίχτη. Υπάρχει ο παίχτης ο οποίος σκέπτεται και παίζει σύμφωνα με το συμφέρον του, σε αυτή την περίπτωση έχουμε να κάνουμε με ένα επαγγελματία όπου ο τζόγος είναι η δουλειά του. Υπάρχει όμως και ένας άλλος παίχτης, ο οποίος παίζει χωρίς κανένα μέτρο και το παιχνίδι έχει γίνει το κέντρο της ύπαρξης του, καταστρέφοντας κάθε συναισθηματική και κοινωνική επένδυση στην ζωή του. Είναι ο παίχτης ο οποίος μας ενδιαφέρει. Είναι ο παθολογικός παίχτης.
Μιλώντας για τον παθολογικό παίχτη, μιλάμε για το άτομο εκείνο για το οποίο ο τζόγος καταλαμβάνει τον χώρο και τον χρόνο της ζωής του εναποθέτοντας σε αυτή την ενέργεια, όλες του τις προσδοκίες για μια καλύτερη ζωή. Για αυτόν τον λόγο όταν μιλάμε για τον τζόγο, μιλάμε για μια μορφή εξάρτησης και εθισμού η οποία δεν διαφέρει από τις άλλες εξαρτήσεις και στην οποία συναντάμε χαρακτηριστικά που βρίσκουμε στην εξάρτηση από ουσίες και μάλιστα χαρακτηριστικά τα οποία συναντάμε στην εξάρτηση από την βασίλισσα των ναρκωτικών, αυτή της ηρωίνης . Δηλαδή στο τζόγο μπορούμε να πούμε ότι έχουμε σωματική αλλά και ψυχολογική εξάρτηση στο βαθμό που την συναντάμε και στην ηρωίνη.
Κατ' αρχάς η γνωριμία με το παιχνίδι, όπως και με την ηρωίνη μπορεί να είναι της ίδια φύσεως. Γίνεται από την οικογένεια η από την παρέα. Τόσο ο παίχτης όσο και ο χρήστης μπορεί να γνωρίσουν την χρήση, ή το παίξιμο από ένα μέλος της οικογένειας τους, συνήθως ο πατέρας, η ο παππούς, η κάποιος συγγενικό πρόσωπο, από πολύ μικρή ηλικία. Επίσης η παρέα μπορεί να βοηθήσει στην γνωριμία με την πρόταση να “δοκιμάσει” και αυτός, είτε λέγεται τυχερό παιχνίδι, είτε ηρωίνη. Μετά από αυτή την γνωριμία μπορεί να περάσει καιρός, αλλά κάποια δύσκολη στιγμή, το άτομο μπορεί να ανατρέξει στην παλιά του εμπειρία και να κάνει χρήση, ή να παίξει για να βρει ένα διέξοδο από το άγχος το οποίο τον καταλαμβάνει. Με αυτό τον τρόπο όπως και στην χρήση έτσι και στο τζόγο αρχίζει η ενασχόληση του με αυτόν, η οποία ενασχόληση, στην αρχή είναι ευχάριστη, διότι στον μεν παιχνίδι στην αρχή κερδίζει, στην δε χρήση χαλαρώνει. Το πιο σημαντικό είναι ότι, και στις δύο περιπτώσει αυτή η ενασχόληση είναι κρυφή. Δηλαδή το άτομο αρχίζει κρυφά να βρίσκει λεφτά, είτε αφαιρώντας από τον προϋπολογισμό του χρήματα, είτε παίρνοντας δάνεια και πιστωτικές κάρτες.
Μετά από την εγκατάσταση της εξάρτησης μπορούμε να την χωρίσουμε σε τρία επίπεδα. Στο πριν από την χρήση, ή το παιχνίδι, στην διάρκεια της χρήσης, ή του παιχνιδιού και στο μετά την χρήση, ή το παιχνίδι.
Στο πριν από την χρήση, ή το παιχνίδι, υπάρχει τόσο για τον χρήστη, όσο και για τον παίχτη μια ψυχολογική ευχάριστη διέγερση η οποία έχει και σωματικά χαρακτηριστικά και εκφράζεται με μια ευθυμία και χαρά, όπου το άτομο βιώνει μια αίσθηση πληρότητας με την ελπίδα ότι θα εκπληρώσει όλες του τις ανάγκες και το μέλλον φαντάζει ελεγχόμενο και καθορισμένο από τον ίδιο.
Κατά την διάρκεια της χρήσης, ή του παιχνιδιού, για τον μεν χρήστη παρατηρούμε μια υπερδιέγερση μια κινητικότητα, ένα αίσθημα εφορίας σε όλο του το σώμα και επιθυμία για συζήτηση, η οποία μπορεί να οδηγήσει στην πλήρη χαλάρωση και κούραση, για τον δε παίχτη έχουμε την ίδια ένταση και υπερδιέγερση και το αίσθημα εφορίας που μπορεί και αυτό να μετατραπεί σε κούραση σωματική και ψυχολογική μετά το πέρας του παιχνιδιού. Βέβαια πρέπει να τονίσουμε ότι στο παίχτη αυτή η σωματική διέγερση διατηρείται πολύ περισσότερο από αυτή του χρήστη.
Και μετά, από την χρήση, ή το παιχνίδι, τόσο στον χρήστη, όσο και στον παίχτη από την μια επέρχεται η απογοήτευση και από την άλλη η προσδοκία και η προσπάθεια επανάληψης του εγχειρήματος με τις ίδιες ανανεωμένες προσδοκίες και ελπίδες.. Και στις δύο περιπτώσεις η προσπάθεια έγκειται στην επανεύρεση και διατήρηση της κατάστασης ευχαρίστησης που είχε νιώσει και πριν. Δηλαδή την επανεύρεση για τον χρήστη της κατάστασης του “φτιαξίματος” και για τον παίχτη του “κέρδους”
Έτσι τόσο στον χρήστη όσο και στον παίχτη, όπως είπαμε, παρατηρούμε σωματικές διαταραχές οι οποίες μπορεί να εκδηλώνονται σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα αλλά μοιάζουν. Έχουμε λοιπόν, πονοκεφάλους, γαστρεντερικά συμπτώματα, όπως νευρική διάρροια, η εμετούς, μυικά άλγη, δερματικά εξανθήματα, τα οποία για ένα χρήστη αποτελούν τα “στερητικά” από την έλλειψη της ουσίας, ενώ για ένα παίχτη αποτελούν το προϊόν του άγχους και της υπερέντασης από το παιχνίδι.
Εκεί όμως όπου υπάρχουν μεγάλες ομοιότητες είναι στο κοινωνικό επίπεδο και στην σχέση του χρήστη, ή του παίχτη με το οικογενειακό του περιβάλλον. Στο κοινωνικό επίπεδο παρατηρούμε και για τον χρήστη όσο και για τον παίχτη μια κοινωνική απόσυρση, απομόνωση, απομάκρυνση από τους άλλους. Παρατηρούμε μειωμένο κίνητρο για δραστηριότητες και δημιουργικότητα Στο οικογενειακό επίπεδο παρατηρούμε μια πλήρης σύγχυση στην οικογένεια και στις δύο περιπτώσεις. Μια τεράστια διαταραχή στο οικογενειακό σύστημα το οποίο δεν ξέρει πως να αντιδράσει και με ποιόν τρόπο να βοηθήσει τον παίχτη, ή τον χρήστη να σταματήσει. Υπάρχει μια διάχυτη αίσθηση ενοχής την οποία μοιράζει απλόχερα ο χρήστης, ή ο παίχτης στα άλλα μέλη της οικογένειας με αποτέλεσμα την αποσταθεροποίηση του καθένα μέσα σε αυτή. Ο θυμός και οι εντάσεις αποτελούν το καθημερινό περιεχόμενο των οικογενειακών σχέσεων. Οι αντιπαλότητες και οι συμμαχίες έρχονται να διαιρέσουν και να ανεβάσουν τον δείχτη του οικογενειακού άγχους κατακόρυφα. Η έλλειψη εμπιστοσύνης και η ανησυχία για τον μέλλον όχι μόνο του χρήστη, ή του παίχτη έρχεται να προσδώσει μια γενικευμένη ανασφάλεια και να χειραγωγήσει την εξέλιξη του κάθε μέλους της οικογένειας στο πρόβλημα της χρήσης, ή του τζόγου.
Σε αυτή την περίπτωση θα λέγαμε ότι το πρόβλημα πλέον δεν είναι ατομικό, προσωπικό αλλά οικογενειακό. Γι΄ αυτό το λόγο η προσπάθεια απάλειψη του χρίζει ειδικής παρέμβασις η οποία δεν στοχεύει μόνο τον χρήστη, ή τον παίχτη αλλά όλο το σύστημα της οικογένεια της οποίας αποτελεί μέρος.
Κατ' αρχάς η γνωριμία με το παιχνίδι, όπως και με την ηρωίνη μπορεί να είναι της ίδια φύσεως. Γίνεται από την οικογένεια η από την παρέα. Τόσο ο παίχτης όσο και ο χρήστης μπορεί να γνωρίσουν την χρήση, ή το παίξιμο από ένα μέλος της οικογένειας τους, συνήθως ο πατέρας, η ο παππούς, η κάποιος συγγενικό πρόσωπο, από πολύ μικρή ηλικία. Επίσης η παρέα μπορεί να βοηθήσει στην γνωριμία με την πρόταση να “δοκιμάσει” και αυτός, είτε λέγεται τυχερό παιχνίδι, είτε ηρωίνη. Μετά από αυτή την γνωριμία μπορεί να περάσει καιρός, αλλά κάποια δύσκολη στιγμή, το άτομο μπορεί να ανατρέξει στην παλιά του εμπειρία και να κάνει χρήση, ή να παίξει για να βρει ένα διέξοδο από το άγχος το οποίο τον καταλαμβάνει. Με αυτό τον τρόπο όπως και στην χρήση έτσι και στο τζόγο αρχίζει η ενασχόληση του με αυτόν, η οποία ενασχόληση, στην αρχή είναι ευχάριστη, διότι στον μεν παιχνίδι στην αρχή κερδίζει, στην δε χρήση χαλαρώνει. Το πιο σημαντικό είναι ότι, και στις δύο περιπτώσει αυτή η ενασχόληση είναι κρυφή. Δηλαδή το άτομο αρχίζει κρυφά να βρίσκει λεφτά, είτε αφαιρώντας από τον προϋπολογισμό του χρήματα, είτε παίρνοντας δάνεια και πιστωτικές κάρτες.
Μετά από την εγκατάσταση της εξάρτησης μπορούμε να την χωρίσουμε σε τρία επίπεδα. Στο πριν από την χρήση, ή το παιχνίδι, στην διάρκεια της χρήσης, ή του παιχνιδιού και στο μετά την χρήση, ή το παιχνίδι.
Στο πριν από την χρήση, ή το παιχνίδι, υπάρχει τόσο για τον χρήστη, όσο και για τον παίχτη μια ψυχολογική ευχάριστη διέγερση η οποία έχει και σωματικά χαρακτηριστικά και εκφράζεται με μια ευθυμία και χαρά, όπου το άτομο βιώνει μια αίσθηση πληρότητας με την ελπίδα ότι θα εκπληρώσει όλες του τις ανάγκες και το μέλλον φαντάζει ελεγχόμενο και καθορισμένο από τον ίδιο.
Κατά την διάρκεια της χρήσης, ή του παιχνιδιού, για τον μεν χρήστη παρατηρούμε μια υπερδιέγερση μια κινητικότητα, ένα αίσθημα εφορίας σε όλο του το σώμα και επιθυμία για συζήτηση, η οποία μπορεί να οδηγήσει στην πλήρη χαλάρωση και κούραση, για τον δε παίχτη έχουμε την ίδια ένταση και υπερδιέγερση και το αίσθημα εφορίας που μπορεί και αυτό να μετατραπεί σε κούραση σωματική και ψυχολογική μετά το πέρας του παιχνιδιού. Βέβαια πρέπει να τονίσουμε ότι στο παίχτη αυτή η σωματική διέγερση διατηρείται πολύ περισσότερο από αυτή του χρήστη.
Και μετά, από την χρήση, ή το παιχνίδι, τόσο στον χρήστη, όσο και στον παίχτη από την μια επέρχεται η απογοήτευση και από την άλλη η προσδοκία και η προσπάθεια επανάληψης του εγχειρήματος με τις ίδιες ανανεωμένες προσδοκίες και ελπίδες.. Και στις δύο περιπτώσεις η προσπάθεια έγκειται στην επανεύρεση και διατήρηση της κατάστασης ευχαρίστησης που είχε νιώσει και πριν. Δηλαδή την επανεύρεση για τον χρήστη της κατάστασης του “φτιαξίματος” και για τον παίχτη του “κέρδους”
Έτσι τόσο στον χρήστη όσο και στον παίχτη, όπως είπαμε, παρατηρούμε σωματικές διαταραχές οι οποίες μπορεί να εκδηλώνονται σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα αλλά μοιάζουν. Έχουμε λοιπόν, πονοκεφάλους, γαστρεντερικά συμπτώματα, όπως νευρική διάρροια, η εμετούς, μυικά άλγη, δερματικά εξανθήματα, τα οποία για ένα χρήστη αποτελούν τα “στερητικά” από την έλλειψη της ουσίας, ενώ για ένα παίχτη αποτελούν το προϊόν του άγχους και της υπερέντασης από το παιχνίδι.
Εκεί όμως όπου υπάρχουν μεγάλες ομοιότητες είναι στο κοινωνικό επίπεδο και στην σχέση του χρήστη, ή του παίχτη με το οικογενειακό του περιβάλλον. Στο κοινωνικό επίπεδο παρατηρούμε και για τον χρήστη όσο και για τον παίχτη μια κοινωνική απόσυρση, απομόνωση, απομάκρυνση από τους άλλους. Παρατηρούμε μειωμένο κίνητρο για δραστηριότητες και δημιουργικότητα Στο οικογενειακό επίπεδο παρατηρούμε μια πλήρης σύγχυση στην οικογένεια και στις δύο περιπτώσεις. Μια τεράστια διαταραχή στο οικογενειακό σύστημα το οποίο δεν ξέρει πως να αντιδράσει και με ποιόν τρόπο να βοηθήσει τον παίχτη, ή τον χρήστη να σταματήσει. Υπάρχει μια διάχυτη αίσθηση ενοχής την οποία μοιράζει απλόχερα ο χρήστης, ή ο παίχτης στα άλλα μέλη της οικογένειας με αποτέλεσμα την αποσταθεροποίηση του καθένα μέσα σε αυτή. Ο θυμός και οι εντάσεις αποτελούν το καθημερινό περιεχόμενο των οικογενειακών σχέσεων. Οι αντιπαλότητες και οι συμμαχίες έρχονται να διαιρέσουν και να ανεβάσουν τον δείχτη του οικογενειακού άγχους κατακόρυφα. Η έλλειψη εμπιστοσύνης και η ανησυχία για τον μέλλον όχι μόνο του χρήστη, ή του παίχτη έρχεται να προσδώσει μια γενικευμένη ανασφάλεια και να χειραγωγήσει την εξέλιξη του κάθε μέλους της οικογένειας στο πρόβλημα της χρήσης, ή του τζόγου.
Σε αυτή την περίπτωση θα λέγαμε ότι το πρόβλημα πλέον δεν είναι ατομικό, προσωπικό αλλά οικογενειακό. Γι΄ αυτό το λόγο η προσπάθεια απάλειψη του χρίζει ειδικής παρέμβασις η οποία δεν στοχεύει μόνο τον χρήστη, ή τον παίχτη αλλά όλο το σύστημα της οικογένεια της οποίας αποτελεί μέρος.
Σχόλια