Οικογένεια και Οικογενειακές σχέσεις Ψυχολογία - Συμβουλευτική - Ψυχοθεραπεία

Θα πρέπει να φοβόμαστε την εφηβεία; Είναι μεγάλο λάθος να φοβόμαστε την εφηβεία διότι: Μόνο το 20% των εφήβων έχουν πραγματικά προβλήματα. Και πρέπει να τονίσουμε ότι αυτά τα 20% των εφήβων είναι εκείνα που χρειάζονται πραγματική βοήθεια και είναι επικίνδυνο να νομίζουμε ότι αυτά τα προβλήματα θα εξαφανιστούν από μόνα τους με το πέρασμα της εφηβείας και την είσοδό τους στην ενήλικη ζωή. Η πρόβλεψη των προβλημάτων της εφηβείας μπορεί να κάνει τους γονείς να είναι προσεχτικοί στα “άσχημα” σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην βλέπουν και μόνο αυτά. Έτσι όταν αυτά λαμβάνουν χώρα, ο γονέας έχει την τάση να τα χρησιμοποιεί με τέτοιο τρόπο ώστε ότι και να κάνει ο έφηβος να μην είναι ποτέ σωστός. Σε αυτή την κατάσταση ο έφηβος μπορεί να αναρωτηθεί, ότι αφού ποτέ δεν είμαι σωστός γιατί να προσπαθώ να γίνω; παραιτούμαι λοιπόν, και για μερικούς, επαναστατώ. Με αυτό τον τρόπο οι αρνητικές προσδοκίες όσον αφορά τους εφήβους ( αλλά και γενικώς για οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο) ρισκάρουν να δημιουργήσουν αυ...

Το γιατί της βίας Με τρεις κουβέντες η βία υπάρχει διότι μπορεί να προσφέρει. Είναι πολύ πιο γρήγορο και εύκολο να κτυπήσεις κάποιον και να πάρεις κάτι από το να του το ζητήσεις και να ρισκάρεις να σου αρνηθεί. Ο σεβασμός σε ορισμένους κανόνες, αποδοχή του ότι μπορείς να περιμένεις, ικανότητα να μπορείς να κάνεις συμφωνίες και να αποδεχθείς ότι δεν μπορείς να τα έχεις όλα και στο χρόνο που εσύ επιθυμείς, αυτά αποτελούν μια μάθηση αρκετά δύσκολο. Χτυπάω αυτό είναι σχετικά εύκολο. Η έρευνα έχει αποδείξει ότι οι άνθρωποι γίνονται επιθετικοί και βίαιοι για να αποκτήσουν κάτι θετικό γι αυτούς (χρήματα, ακίνητα, προνόμια κ.λ.π.) Επίσης γίνονται βίαιοι για να αποφύγουν κάποια τιμωρία ( απειλώντας εκείνον που θα μπορούσε να τον τιμωρήσει, ή να τους καταδώσει), ή πολύ απλά είναι μια συμπεριφορά την οποία έχουν μάθει, παρακολουθώντας τους άλλους και παρατηρώντας ότι η βίαιη συμπεριφορά είναι αποτελεσματική. Τι μπορεί να προκαλεί την βία Διάφοροι παράγοντες μπορεί να συμβάλουν γ...

Βία ως αντίδοτο για τη μοναξιά Τι έσπρωξε 15.000 εφήβους να γίνουν μέλη στις 400 συμμορίες της Λίμα στο Περού Της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΑΝΤΖΟΥ Στη Λίμα έντρομοι οι κάτοικοι βλέπουν τους τοίχους να γεμίζουν βίαια συνθήματα, ακατάληπτα γκράφιτι, τοιχογραφίες με τα πρόσωπα νεκρών παιδιών. Δεν είναι παρά το μακάβριο μήνυμα που στέλνουν στην κοινωνία οι περίπου 15.000 έφηβοι των 400 συμμοριών της περουβιανής πρωτεύουσας. Μυούνται γύρω στα 12 με 13, αλλά δεν λείπουν και οκτάχρονα παιδιά. Περιφέρονται σαν μικρές αγριεμένες αγέλες στις συνοικίες αυτής της πόλης, της οποίας ένα 15% των κατοίκων φλέρταρε έστω και μία φορά με την ιδέα της αυτοκτονίας. Το περιθώριο δεν κάνει διακρίσεις φύλου. Και οι κοπέλες, οι διαβόητες «συμμορίτισσες», έχουν εδώ την τιμητική τους, σε έναν ανελέητο ανταγωνισμό παραβατικότητας με τα αγόρια. Τους ενώνει η ακραία φτώχεια και η εμπειρία να μεγαλώνουν μόνα τους ερήμην των βίαιων πατέρων ή των εγκαταλειμμένων μητέρων. Παρατάνε το σχολείο και στήνουν τη νέα τους ζωή με ναρκωτικά,...

Η Μόρφωση Ο Montaigne παρομοιάζει τους ανθρώπους με τα στάχυα: στέκονται όρθια και υπερήφανα όσο καιρό είναι άδεια από καρπό , όταν ωριμάσουν και γεμίσουν στάρι, τότε αρχίζουν να γέρνουν ταπεινά από το βάρος. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους όταν, αφού έχουν δοκιμαστεί και αιτιολογήσει τα πάντα, ότι σε αυτή την πληθώρα της γνώσης δεν υπάρχει τίποτα που να αξίζει και να έχει διάρκεια. Τότε εγκαταλείπουν την αλαζονική τους στάση και αντιλαμβάνονται ποιοι πραγματικά είναι” Μόρφωση λοιπόν σημαίνει για τον Montaigne σε πρώτη γραμμή ευρύτητα και εσωτερική ελευθερία του πνεύματος. Όποιος είναι πραγματικά μορφωμένος είναι ελεύθερος από κάθε δογματισμό,κάθε ισχυρογνωμοσύνη, πνευματική στενότητα και μισαλλοδοξία, έχει κερδίσει εκείνη την ελαφρότητα του πνεύματος, που δεν απέχει πολύ από την ειρωνεία: χαίρεται για τα πράγματα του κόσμου, δεν τα παίρνει όμως και τόσο σοβαρά . Τρέφει επίσης μεγάλη δυσπιστία απέναντι σε βιβλία και σχολεία με μάθηση σταθερή που θέλει να προβάλλεται ως απόλυτη...

Η κρίση μάς στέλνει στον... ψυχίατρο Της ΝΤΑΝΙ ΒΕΡΓΟΥ Κοντά στην κρίση έρχονται και οι «παράπλευρες απώλειες» που αφορούν ζωές και μάλιστα ευάλωτων ανθρώπων. Ανθρώπων που θα δουν όχι μόνο την κάθε μέριμνα γι' αυτούς να χάνεται, αλλά και τις πολιτικές να οπισθοδρομούν. Επιδείνωση των ψυχικά ασθενών, αδυναμία οικογενειών να ανταποκριθούν στις ανάγκες των μελών τους με άνοια και κρίση στο σύστημα της ψυχικής υγείας είναι οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Τα παραπάνω είπαν επιστήμονες, ψυχίατροι, μέλη της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας (ΕΨΕ) στη συζήτηση που ξεκίνησαν: «Η σημερινή κοινωνική πραγματικότητα - Συνέπειες, κρίση στον ανθρώπινο ψυχισμό». «Τα πρώτα κονδύλια που κόβονται σε συνθήκες οικονομικής κρίσης είναι αυτά για την ψυχική υγεία. Τα χρήματα αφαιρούνται από ανθρώπους οι οποίοι τα έχουν ανάγκη γιατί είναι αυτοί που δεν έχουν φωνή», είπε ο Γιώργος Χριστοδούλου, καθηγητής, επίτιμος πρόεδρος της ΕΨΕ. «Επιστρέφει η ασυλοποίηση με ευάλωτες ομάδες, όπως είναι οι άστεγοι, οι η...

Νιώθουμε ολοένα μεγαλύτερη μοναξιά Επιμέλεια: Ρούλα Τσουλέα Η σύγχρονη ζωή μάς κάνει να νιώθουμε ολοένα πιο απομονωμένοι και μόνοι – και αυτό ισχύει πλέον ανεξαρτήτως ηλικίας, σύμφωνα με νέα στοιχεία που παρουσίασε το βρετανικό Ίδρυμα Ψυχικής Υγείας (MHF). Ένας στους δέκα απ’ όσους συμμετείχαν σε νέα δημοσκόπηση του MHF είπε ότι νιώθει ολοένα πιο απομονωμένος και μόνος, και το 48% δήλωσαν πως πιστεύουν ότι γενικώς γινόμαστε πιο μοναχικοί. Αυτό το αποδεικνύουν και στοιχεία που δείχνουν ότι το ποσοστό των νοικοκυριών με έναν ένοικο έχει διπλασιαστεί τα τελευταία 30 χρόνια, και πλέον έχει υπερβεί το 12%. Τα διαζύγια επίσης έχουν διπλασιαστεί τις τελευταίες δεκαετίες, ενώ περισσότεροι από ένας στους τρεις (το 35%) των ενηλίκων θα ήθελαν να ζουν πιο κοντά στην οικογένειά τους. Τα νέα στοιχεία, που δημοσιεύονται στο περιοδικό «TheLonelySociety», αποκαλύπτουν επίσης ότι η μοναξιά δεν είναι πλέον συχνή μόνο μεταξύ των ηλικιωμένων, όπως συνέβαινε τις δεκαετίες του 1970 και του 1980. Αντιθέτως, ...

Ἔκθεση ἀπὸ μαθητὴ τοῦ δημοτικοῦ μὲ θέμα: «Τὶ νὰ ζητήσω ἀπὸ τὸν Θεό». «Θεέ μου, ἀπόψε σοῦ ζητάω κάτι ποὺ τὸ θέλω πάρα πολύ. Θέλω νὰ μὲ κάνεις τηλεόραση! Θέλω νὰ πάρω τὴ θέση τῆς τηλεόρασης ποὺ εἶναι στὸ σπίτι μου. Νὰ ἔχω τὸ δικό μου χῶρο. Νὰ ἔχω τὴν οἰκογένειά μου γύρω ἀπὸ ἐμένα. Νὰ μὲ παίρνουν στὰ σοβαρὰ ὅταν μιλάω. Θέλω νὰ εἶμαι τὸ κέντρο τῆς προσοχῆς καὶ νὰ μὲ ἀκοῦνε οἱ ἄλλοι χωρὶς διακοπὲς ἢ ἐρωτήσεις. Θέλω νὰ ἔχω τὴν ἴδια φροντίδα ποὺ ἔχει ἡ τηλεόραση ὅταν δὲν λειτουργεῖ. Ὅταν εἶμαι τηλεόραση, θἄχω τὴν παρέα τοῦ πατέρα μου ὅταν ἔρχεται σπίτι ἀπὸ τὴ δουλειά, ἀκόμα κι ἂν εἶναι κουρασμένος. Καὶ θέλω τὴ μαμά μου νὰ μὲ θέλει ὅταν εἶναι λυπημένη καὶ στενοχωρημένη, ἀντί νὰ μὲ ἀγνοεῖ… Θέλω τ΄ ἀδέλφια μου νὰ μαλώνουν γιὰ τὸ ποιὸς θὰ περνάει ὧρες μαζί μου. Θέλω νὰ νοιώθω ὅτι ἡ οἰκογένειά μου ἀφήνει τὰ πάντα στὴν ἄκρη, πότε – πότε, μόνο γιὰ νὰ περάσει λίγο χρόνο μὲ μένα. Καὶ τὸ τελευταῖο, κάνε με ἔτσι ὥστε νὰ τοὺς κάνω ὅλους εὐτυχισμένους καὶ χαρούμενους. Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο ν...