Οικογένεια και Οικογενειακές σχέσεις Ψυχολογία - Συμβουλευτική - Ψυχοθεραπεία

Στο κόσμο της Ζουζούς, της ρούκλάς, του στάφ, του ζαμπόν, της παραμύθας. Τόσα ονόματα για μία ουσία, την ηρωίνη!!  Ένα βουβό, ζεστό κλάμα παγωμένης ευτυχίας που κυλάει στο στήθος.  Ένα εσωτερικό δάκρυ που επουλώνει τις πληγές, μεταφέροντας και σκορπώντας την παραμυθένια ευτυχία του θανάτου απλόχερα σε κάθε κύτταρο του οργανισμού, σε κάθε κύτταρο του εγκεφάλου. Και αυτά, τα κύτταρα, παραδίνονται σε αυτή την τρυφερή, παγωμένη υγρασία της ευτυχίας και λυγάν από το βάρος της.  Έτσι με λυγισμένα γόνατα, με κεφάλι πεσμένο, με πηγούνι που ακουμπάει το στήθος, με μάτια κλειστά, ορμάνε στα λιβάδια του μυαλού όπου όλοι φοράνε τα γιορτινά τους, ορμάνε στα λιβάδια της μαστούρας, στο χώρο και τον χρόνο της νάρκωσης. Εκεί, που το μυαλό προσπαθεί να ξεφύγει από τα δημιουργήματά του, από τους εφιάλτες της καθημερινότητας. Εκεί, που το ίδιο το μυαλό, γίνεται ο εφιάλτης της ζωής του. Μέσα σε αυτό τον εφιάλτη ο χρήστης είναι πρίγκιπας. Απλωμένος στο θρόνο του θαν...

Οι David Farrington και Dοnald West Cambridge και οι συνεργάτες τους από το ινστιτούτο Εγκληματολογίας του Cambridge διεξήγαγαν μια πρωτότυπη έρευνα για την ανάπτυξη με περισσότερα από 400 αγόρια που μεγάλωσαν σε μια αγροτική περιοχή του Λονδίνου (1990). Έγινε μια πρώτη αξιολόγηση των οικογενειών όταν τα παιδιά ήταν οκτώ χρονών και οι ερευνητές κατάφεραν να παρακολουθήσουν το 95% περίπου του δείγματος μέχρι την ηλικία των 32 χρονών. Το ένα πέμπτο του δείγματος καταδικάστηκαν όσο ήταν ανήλικοι το ένα τρίτο μέχρι την ηλικία των 25 χρονών το 6% εγιναν χρόνιοι παραβάτες. Στην διάρκεια της μελέτης γίνονταν συχνά αξιολογήσεις, μεταξύ των οποίων αναφορές από τα ίδια τα παιδιά, τους συνομηλίκους στο δημοτικό, τους δασκάλους και τους γονείς τους. Ένα από τα πιο έξυπνα ευρήματα αυτής της μελέτης ήταν ότι, ακόμα και στο εσωτερικό αυτού του ομοιογενούς πληθυσμού, οι χειρότεροι παραβάτες διέφεραν από τους υπολοίπους από την πρώιμη ηλικία ως προς όλες σχεδόν τις μεταβλητές που μ...

1 . Σ την Οικ ογέν εια. 1.1 Ο γονιός, το παιδί και η εμπιστοσύνη Όπως είπαμε το θέμα της εμπιστοσύνης είναι ένα μεγάλο θέμα το οποίο ακουμπάει το άτομο, την οικογένεια , την ομάδα, αλλά και την κοινωνία ολόκληρη. Παντού όπου αναφερθούμε η εμπιστοσύνη παρουσιάζεται με διαφορετικές μορφές και διαφορετικούς τρόπους για να βοηθήσει ή για να εμποδίσει την εξέλιξη των προσώπων και των σχέσεων. Με τον ερχομό του παιδιού στην ζωή, η εμπιστοσύνη αποτελεί το βασικό συστατικό στην συνκατασκευή της σχέσης με τους γονείς και ειδικά με την μητέρα. Η σχέση αυτή του επιτρέπει κυριολεκτικά να ζήσει και να αναπτυχθεί. Ουσιαστικά η σχέση ξεκινάει από το πρωταρχικό κάλεσμα του παιδιού και την απάντηση του γονέα σε αυτό. Το πρωταρχικό αυτό κάλεσμα είναι το κλάμα του παιδιού. Το κλάμα εκφράσει την αναζήτηση της μητρικής παρουσίας, η οποία εμπεριέχει την εμπιστοσύνη, σαν στοιχείο στην πρωταρχική προσπάθεια του βρέφους να ορίσει το μέλλον του, ορίζοντας το περιβάλλον του. Άρα, πρέ...

Μετά από την αναγγελία του θανάτου της κόρης της Κατερίνας Γώγου Μυρτώς , μια σκέψη κυριάρχησε στο μυαλό μου: H οικογένεια μπορεί να σκοτώνει ακόμα και όταν έχει διαλυθεί, ακόμα όταν τα μέλη της έχουν πεθάνει και τα νέα έχουν καταλάβει τους παλιούς τους ρόλους. Ακόμα και τότε κρατά την δύναμη του θανάτου που έχει μεταλαμπαδεύσει στις επερχόμενες γενεές και φανερώνει ότι η καταστροφική της φύση λειτουργεί διαχρονικά. Η ποιήτρια Κατερίνα Γώγου, είναι αυτή που εξέφρασε όλη την καταπίεση που δέχτηκε η γενιά της και γενικά οι διάφορες γενιές πριν από αυτή και μετά, από ένα πολιτικό-κοινωνικό κατεστημένο που η αυταρχικότητα του δεν επιτρέπει την ελευθερία και την αυτονόμηση του ατόμου αλλά επιβάλλει την σιωπή και την υποταγή του. Είναι αυτή η φωνή η οποία διαχρονικά έρχεται σαν μαρτυρία πάνω στην λουστραρισμένη πραγματικότητα να χαράξει την κραυγή της ελευθερίας. Όμως η αναρχική ποιήτρια των Εξαρχείων ξέχωρα από την πολιτική διάσταση του έργου της, δεν παύει η ίδια ...

Το άτομο υπάρχει μέσα από τους “άλλους” και οι “άλλοι” μέσα από αυτό. Οι σχέσεις λοιπόν αποτελούν ένα εργαστήρι κατασκευής του ατόμου. Από την γέννηση μέχρι τον θάνατό μας, οι σχέσεις με τους “άλλους”είναι αυτές που μας ορίζουν, μας καθορίζουν και μας βοηθάνε να κατασκευάσουμε την ταυτότητα μας. Άτομο και σχέσεις αποτελούν ένα δίπολο γύρω από το οποίο περιστρέφεται ολόκληρη η ζωή μας. Οι σχέσεις είναι η ίδια μας η ζωή. Για πολλούς λόγους οι σχέσεις με τους “άλλους” μπορούν να πάρουν καταπιεστική μορφή. Μπορεί μέσα από τις σχέσεις το άτομο, να αποδεχτεί την απάρνηση πολλών επιθυμιών του, η οποία μπορεί να τον οδηγήσει στην απάρνηση του ίδιου του εαυτού. Σε αυτή την περίπτωση εμφανίζεται μια αίσθηση κενού. Νιώθει ότι δεν είναι ο εαυτός του, ότι δεν μπορεί να κάνει αυτά που σκεπτόταν και επιθυμούσε και ότι αναγκάζεται να συμμορφωθεί στις επιθυμίες των άλλων! Εμφανίζεται λοιπόν μια αποσταθεροποίηση, μια ανισορροπία, άγχος, συναισθήματα απαξίωσης, μελαγχολία, ή αντ...

Για την προστασία των δικαιωμάτων του παιδιού έχουν θεσπιστεί η Διακήρυξη και η Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Παιδιού. H Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του παιδιού Τα δικαιώματα του παιδιού προστατεύονται από την διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του παιδιού. Εκτός όμως αυτής της Σύμβασης η οποία ισχύει έως και σήμερα είχε γίνει και παλαιοτέρα αντίστοιχη προσπάθεια με σκοπό την προστασία αυτών των δικαιωμάτων με την Διακήρυξη δικαιωμάτων του παιδιού από των Ο.Η.Ε, στις 20 Νοέμβριου του 1959 ( Απόφαση 1386) Συμφωνά με αυτή την Διακήρυξη η Γενική Συνέλευση, προκηρύσσει αυτή τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Παιδιού, που αποσκοπεί στο να μπορεί να έχει μια ευτυχή παιδική ηλικία και ν ‘απολαμβάνει, για το καλό το δικό του και της κοινωνίας, τα δικαιώματα και τις ελευθερίες που μ΄αυτή (τη διακήρυξη) θεσπίζονται και καλεί τους γονείς, τους άνδρες και τις γυναίκες ως άτομα, και τους οργανισμούς εθελοντών, τις τοπικές αρχές και τις εθνικές Κυβερνήσεις να αναγνωρίσουν αυτά ...

Η ψυχοθεραπεία αποτελεί ένα γεγονός. Η παρουσία της θεωρείται αναγκαία και η ανάπτυξή της βοήθησε, με το πέρασμα των χρόνων, να γίνει πιο ξεκάθαρη σαν λειτουργία και  σαν μορφή. Το θέμα της “θεραπείας της ψυχής” είχε τεθεί από την εποχή του Ιπποκράτη και δεν θα διακινδυνεύαμε να υποστηρίξουμε ότι ο ρόλος της φιλοσοφίας καθώς και της μυθολογίας δεν ήταν παρά “θεραπευτικός”. Ήταν θεραπευτικός στο βαθμό που στόχευε την κατανόηση, την γνώση και την βελτίωση της παρουσίας του υποκειμένου σαν πολίτης της “Πόλης”, η οποία είχε αντίκτυπο στην διαμόρφωση του εαυτού του.  Η ψυχοθεραπεία έρχεται σήμερα να ρίξει ένα καινούργιο βλέμμα στα γεγονότα της ζωής του υποκειμένου, με αποτέλεσμα αυτά που έχουν συμβεί, να πάρουν μια καινούργια διάσταση μέσα του, με τρόπο τέτοιο ώστε να μην αποτελούν εμπόδιο, αλλά βοήθεια για την εξέλιξη και την ανάπτυξη του. Έρχεται να “ανασκευάσει” το παρελθόν με στόχο την “κατασκευή” του μέλλοντος.  Πολλές φορές το ...

Γενικά... Η εμπιστοσύνη είναι μια αίσθηση που αναπτύσσεται μαζί με το άτομο και εκφράζει την συσσώρευση εμπειρίας του μέσα από την οποία αντλεί την ύπαρξή της. Είτε βρίσκεται στην παιδική ηλικία, την εφηβική, την νεότητα, ή την ενηλικίωση, η εμπιστοσύνη είναι η αίσθηση εκείνη που η παρουσία, ή απουσία της καθορίζει την ανάπτυξή του. Μιλώντας για την εμπιστοσύνη, αναφερόμαστε στην αίσθηση κάθε ατόμου από τη σχέση με τον εαυτό του, ή οποία είναι απόρροια της σχέσης του με το περιβάλλον. Άρα η εμπιστοσύνη αναπτύσσεται σε δύο διαφορετικά αλληλοεξαρτώμενα πλαίσια που είναι, αυτό της σχέση με το εαυτό και της σχέσης με τους άλλους. Δηλαδή η σχέση με το περιβάλλον έρχεται να ενισχύσει, ή να αποδυναμώσει την σχέση με τον εαυτό. Έτσι η πίστη στον εαυτό και η ασφάλεια την οποία μπορεί να αποκομίσει για το μέλλον, εξαρτάται από τις συνθήκες του περιβάλλοντος και την στάση του ατόμου απέναντι σε αυτές. Τις συνθήκες του περιβάλλοντος τις καθορίζουν άλλα άτομα. Με ίδιο τρό...

Νοησιαρχία είναι η άποψη που δίνει το προβάδισμα στη νόηση και όχι στο συναίσθημα ή τη βούληση ( αλλά ούτε στη διαίσθηση ή την ενόραση). Η σημασία της πλησιάζει ή και ταυτίζεται με τη σημασία του ορθολογισμού.  Νοησιαρχικός ήταν ο Αριστοτέλης αλλά και ο Σωκράτης, που δίδασκε ότι η αρετή είναι κάτι το διδακτόν. Επομένως και η ηθική διδάσκεται και αφομοιώνεται από τον άνθρωπο.  Ο νοησιαρχικός χαρακτήρας της αρχαίας ελληνικής ηθικής φανερώνεται ιδιαίτερα στην έννοια που έχει η <<φρόνηση>> (κυρίως στον Αριστοτέλη, τον Σωκράτη, τους στωϊκούς και τους κυνικούς), η οποία ταυτίζεται γενικά με τη <<σοφία>>, δηλαδή τη γνώση του ηθικού κριτηρίου, για παράδειγμα της ιδέας της δικαιοσύνης, αλλά και με το ηθικό σθένος (:ανδρεία).  Η σοφία και η γνώση αυτή που κάνει τον άνθρωπο να έχει φρόνηση επεκτείνεται από τον ηθικό χώρο και στην ουδέτερη πρακτική δραστηριότητα, έτσι που σωστός και φρόνιμος είναι αυτός που δε σφάλει (δ...