“Είμαι παντού και πουθενά”




Οι επιλογές μας σαν λαός δείχνουν ότι πολλές φορές βρισκόμαστε σκορπισμένοι, διεσπαρμένοι. Είμαστε εδώ, αλλά και εκεί, μας αρέσει αυτό, αλλά και το άλλο. Κάνουμε αυτό, αλλά θα μπορούσαμε κάλλιστα να κάνουμε και το αντίθετό του.

Πάντα μας αρέσει να είμαστε παντού και πουθενά, θεωρώντας το σαν προτέρημα και όχι σαν ελάττωμα. Έτσι αυτό το “είμαι παντού και πουθενά” όχι μόνο δεν μας ανησυχεί αλλά και μας αρέσει!!

Πάντα αυτός ο διασκορπισμός, η έλλειψη συγκέντρωσης μας παρέχει την εντύπωση ότι τίποτα δεν μπορεί να μας περιορίσει!!

Όμως το “είμαι παντού και πουθενά” μαρτυρά μια κίνηση μέσα από το “παντού” η οποία αυτοαναιρείται από το “πουθενά”. Δηλαδή ενώ “είμαι” συγχρόνως και δεν “είμαι”. Κάτω από αυτές τις συνθήκες το“είμαι παντού και πουθενά” δεν μπορεί να ορισθεί σαν πραγματικός χώρος/χρόνος, αλλά σαν φανταστικός. Δηλαδή προσφέρει μια ψευδή αίσθηση κινητικότητας η οποία στηρίζεται στο “πουθενά” παρά στο “παντού” και στην ουσία μας οδηγεί στην ακινησία. Φανερώνει μια κινητικότητα η οποία δεν είναι παρά μια στασιμότητα. Είναι πιο εύκολο να μην ήμαστε “πουθενά” παρά να είμαστε “παντού”.

Από την άλλη όμως ο χρόνος παίρνει σάρκα και οστά μέσα από την κίνηση. Ορίζεται σαν άνυσμα ανάμεσα από την μετακίνηση της ύλης, όπως λένε οι μαρξιστές, από ένα σημείο στο άλλο μέσα στο χώρο. Η φυσική παρουσία του “είμαι” καθορίζει και την ορίζει την ύπαρξη του χωρικού πλαισίου το οποίο μπορεί να το διαμορφώσει μέσα από την κίνηση της.

Έτσι ο χρόνος του “είμαι” που εκφράζεται μέσα από την κινητικότητα του, συναντάει το χώρο δίνοντας του την “ πραγματική” διάσταση. Με άλλα λόγια το “είμαι” υπάρχει μέσα από την κίνηση και μέσα από αυτή διαμορφώνει την ύπαρξη του χρόνου και του χώρου του που σημαίνει και την δική του διαμόρφωση!.

Στην περίπτωση του “είμαι παντού και πουθενά”, σε όλη αυτή την διαδικασία της ακινητοποιημένης μετακίνησης, το πιο σημαντικό είναι το μη συγκεκριμένο. Το μη συγκεκριμένο τόσο στο χώρο όσο και στο χρόνο. Το “είμαι παντού και πουθενά” δηλώνει λοιπόν την αποφυγή του συγκεκριμένου, δηλαδή το μη συγκεκριμένο. Δηλώνει μια έλλειψη ορίων ή την υπέρβασή τους.

Έχω την εντύπωση ότι για το λαό μας αυτή η κατάσταση έχει παρεξηγηθεί και εκλαμβάνεται σαν τάση ανεξαρτησία μέσα από την μη προσδιορισμό της. Δίδεται η εντύπωση ότι, μη προσδιορισμός δηλώνει την αποφυγή των ορίων, που σημαίνει και εκλαμβάνεται σαν ελευθερία. Έτσι το “είμαι παντού και πουθενά” έχει την τάση να αναδεικνύει το “φλου” της κατάστασης ενός υποκειμένου σαν έκφραση της ελευθερία του. Προβάλει μια αξία η οποία στην ουσία είναι δηλώνει μια απαξίωση τόσο του χώρου όσο και του χρόνου, στο βαθμό που το υποκείμενο δεν μπορεί να τα ελέγξει αλλά ελέγχεται από αυτά.

Αντίθετα η ελευθερία εκφράζει μια ανεξάντλητη κίνηση του υποκειμένου μέσα στο χώρο/χρόνο προσπαθώντας να υπερασπιστεί περισσότερο την ύπαρξη των ορίων τους και όχι την έλλειψή τους. Διότι ανεξάντλητη κίνηση του υποκείμενου κατασκευάζει τον εαυτό του, οριοθετώντας συγχρόνως το χώρο/χρόνο αυτής της αυτό-κατασκευής.

Άρα η έλλειψη ορίων της έκφρασης “είμαι παντού και πουθενά” η οποία προβάλλεται σαν ελευθερία, δηλώνει την έλλειψη το εαυτού σαν παράγοντα διαμόρφωσης αυτών των ορίων, δηλαδή της ίδιας της ελευθερίας του.

Κερεντζής Λάμπρος

πίνακας:Jean-Yves Benzi

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα