Οικογένεια και Οικογενειακές σχέσεις Ψυχολογία - Συμβουλευτική - Ψυχοθεραπεία

Γεια σας, ένα πρώην πρεζάκι είμαι, ένα πρεζάκι σε αποτοξίνωση εικοσιοκτώ χρονών και αυτή την ουλή που βλέπεται στο πρόσωπό μου ο πατέρας μου την έκανε. Δεν ξέρω αν σας στο έχω πει, αλλά ο πατέρας μου είναι αγύριστο κεφάλι. Δεν χαίρεται που είμαι «καθαρός» και με βλέπει να διασκεδάζω, να μην είμαι μαστουρωμένος. Από την στιγμή που αποτοξινώθηκα όλο παρατηρήσεις είναι, όλο… που θα πας, με ποιόν θα πας, και πάει λέγοντας δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα, έτσι όπως ήταν όταν «έπινα». Διατηρείται η ίδια αμφισβήτηση και η ίδια έλλειψη εμπιστοσύνης όπως τότε. Το ίδιο καταχθόνιο βλέμμα και η ίδια γκριμάτσα αποστροφής.  Ένα βράδυ, αυτή την εβδομάδα γύρισα κατά τις τρεις το πρωί . Δεν ήμουν στην καλύτερη κατάστασή μου. Είχα βγει με μια παρέα από τα παλιά, από αυτές που είχα χάσει τόσο καιρό που ήμουν στην πρέζα και ήπιαμε κάτι παραπάνω. Εκείνος με περίμενε και δεν ξέρω τι είχε βάλει στο μυαλό του. Που σημαίνει ότι η εμπιστοσύνη μεταξύ μας σερνόταν αιμόφυρτη από τότε που άρχισα να κ...

Φαίνεται ότι κερδίζεις περισσότερα όταν να γίνεσαι μαριονέτα, κλόουν, υποκριτής, και ψεύτης παρά όταν είσαι αληθινός, πραγματικός… όταν να είσαι ο εαυτός σου. Αλλά και ποιος είναι ο εαυτός ανθρώπων που η βιομηχανία του θεάματος τους έχει αγοράσει ακριβά καλώντας τους να γίνουν οι κράχτες, αλλά και δήμιοι των προσδοκιών και των ονείρων των άλλων. Ανθρώπων που δεν πληρώνονται πλέον για το ταλέντο τους, αλλά για την αναγνωσιμότητα της ξετσιπωσιά τους. Για την ικανότητα να σαγηνεύουν τα πλήθη υιοθετώντας την γλώσσα του ψέματος, και της συναισθηματικής υποκρισίας. Την γλώσσα ενός οικονομικού συστήματος που είναι έτοιμο να κατακτήσει, να εκμεταλλευτεί, να εκπορνεύσει και να συνθλίψει ότι νέο, αγνό και χαρούμενο πηγάζει από την νεολαία. Κράχτες λοιπόν  των προσδοκιών και των ονείρων, κατασκευαστές των μαγικών λύσεων για ένα νεανικό πλήθος που ψάχνει απεγνωσμένα μια διέξοδο από την φονική αγκαλιά του πολιτικοοικονομικού συστήματος, αλλά συγχρόνως και δήμιοι! Δήμιοι αυτών τω...

Στην μικρή μας χώρα τελευταία ξανάνοιξε η συζήτηση πάνω στην συν-επιμέλεια του παιδιού μετά τον χωρισμό των γονέων. Όπως συμβαίνει και μ’ άλλα θέματα έτσι και αυτό, «σέρνεται» από δεκαετία σε δεκαετία χωρίς να γίνεται νόμος και να ξεκαθαρίζει το τοπίο. Ήδη « Ο κ. Κοντόνης τόνισε ότι δεν πρέπει να συγχέεται η γονική μέριμνα με τη συνεπιμέλεια. Εξήρε, επίσης, την αξία της σταθερότητας για την ψυχική υγεία του παιδιού, που θα διαταραχθεί από την εναλλασσόμενη κατοικία και υπονόησε ότι η συνεπιμέλεια είναι ένα μοντέλο που εφαρμόζεται σε αγγλοσαξονικές χώρες, αλλά δεν θα ταίριαζε στην ελληνική κοινωνία» λέγοντας τα πάρα πάνω ο υπουργός προσπαθεί σε τέσσερεις σειρές να κλείσει μια τεράστια υπόθεση με ανεύθυνο τρόπο. Στην συζήτηση λοιπόν αυτή έχουμε την εντύπωση ότι δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν η εμπειρία τόσων χρόνων όπου η επιμέλεια του παιδιού δινόταν στο ένα γονέα, στην μητέρα. Λες και δεν μπορούμε να διδαχτούμε από την κοινωνική μας εμπειρία, αλλά προσπαθούμε να θεωρητικοποιήσουμ...

Κατ΄ αρχάς θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους απάντησαν στην σελίδα μου στο fecebook   στο ερώτημα που έθεσα, σκεπτόμενος ότι η ελευθερία του διαλόγου είναι αυτή που «κατασκευάζει» την πραγματικότητα της ελευθερίας. Και ότι ελευθερία είναι μια συνκατασκευή στην οποία όλοι παίρνουμε μέρος, εφόσον φυσικά... αναλάβουμε το ρίσκο για κάτι τέτοιο.  Το ερώτημα: Το σύστημα της μονογονεϊκής επιμέλειας των χωρισμένων νοικοκυριών τόσο σε νομικό όσο σε κοινωνικό και ψυχολογικό επίπεδο δημιουργεί μια κατάσταση τραγική. Η αντιπαλότητα των πρώην συζύγων, όχι μόνο ενισχύεται από το νόμο, ο οποίος πριμοδοτεί τον έναν (μητέρα) ενάντια στον άλλον (πατέρα) εφ’ όσον εκ προοιμίου τον θεωρεί υποδεέστερο σαν παρουσία, αλλά καταστεί το παιδί υποχείριό του, μειώνοντας την σημαντικότητα του καθώς και την σημαντικότητα της παρουσίας των γονιών δίπλα του. Εσείς τι λέτε γι αυτό;; Ariadni Zoulinou   Ως προς το ότι το παιδί χρειάζεται την παρουσία φυσική και πνευματική και των δ...