ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ (1).:. ένας διάλογος …


Κατ΄ αρχάς θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους απάντησαν στην σελίδα μου στο fecebook  στο ερώτημα που έθεσα, σκεπτόμενος ότι η ελευθερία του διαλόγου είναι αυτή που «κατασκευάζει» την πραγματικότητα της ελευθερίας. Και ότι ελευθερία είναι μια συνκατασκευή στην οποία όλοι παίρνουμε μέρος, εφόσον φυσικά... αναλάβουμε το ρίσκο για κάτι τέτοιο.

 Το ερώτημα:
Το σύστημα της μονογονεϊκής επιμέλειας των χωρισμένων νοικοκυριών τόσο σε νομικό όσο σε κοινωνικό και ψυχολογικό επίπεδο δημιουργεί μια κατάσταση τραγική. Η αντιπαλότητα των πρώην συζύγων, όχι μόνο ενισχύεται από το νόμο, ο οποίος πριμοδοτεί τον έναν (μητέρα) ενάντια στον άλλον (πατέρα) εφ’ όσον εκ προοιμίου τον θεωρεί υποδεέστερο σαν παρουσία, αλλά καταστεί το παιδί υποχείριό του, μειώνοντας την σημαντικότητα του καθώς και την σημαντικότητα της παρουσίας των γονιών δίπλα του.
Εσείς τι λέτε γι αυτό;;




Ariadni Zoulinou Ως προς το ότι το παιδί χρειάζεται την παρουσία φυσική και πνευματική και των δύο γονέων ώστε να αναπτυχθεί σε ένα ψυχοσυναισθηματικό περιβάλλον υγιές είναι αδιαμφισβήτητη, αλλά υπάρχουν και κάτι << πατεράδες ΄>> που ακόμα και σήμερα δεν έχουν καταλάβει, τι εστί οικογένεια και παιδιά. Ίσως γιατί μεγάλωσαν και αλληλοεπιδράστικαν σε χώρους που ήταν όσο γίνετε ποιο ανατολή, χωρίς σεβασμό, επικοινωνία και διάλογο απέναντι στην σύζυγο και στα παιδιά ή μην μπορώντας να αντέξουν το βάρος του γάμου και των παιδιών. Φυσικά οι έρευνες ως προς την Ελλάδα δείχνουν ότι η παραβατικότητα των νέων δεν είναι τόσο από χωρισμένους γονείς ,αλλά περισσότερο από αδιάφορες μητέρες ρίχνοντας και λάθη στην μητέρα. Έτσι λοιπόν όσα νομικά και κοινωνικά ( εμπόδια...) και αν υπάρχουν όταν ζουν σε μια οικογένεια, που τους παράσχει σιγουριά και αγάπη κι η ψυχοσυναισθηματοκοινωνική τους ανάπτυξη είναι σε σταθερότητες ισορροπίες, τα αποτελέσματα θα είναι θετικά. Οι σημαντικότητα λοιπόν της παρουσίας, των γονέων δεν έγκειται στα νομικά πλαίσια αλλά στα προσωπικά.


Κερεντζής Λάμπρος Κυρία Αριάδνη έχετε δίκιο και συμφωνώ για την θέση σας, δηλαδή για το πως οι άνδρες στην χώρα μας χρησιμοποιούν τον ρόλο του πατέρα και πόσο "χάνουν" από τον υποβιβασμό του και την απόσταση που έχουν από τα παιδιά τους, σκέπτομαι όμως μήπως αυτό το νομικό σύστημα που πριμοδοτεί τον μητρικό ρόλο συγχρόνως υποβιβάζει τον πατρικό!! Διότι θέλουμε δεν θέλουμε η πραγματικότητα είναι εδώ ξέχωρα από αυτό που ευχόμαστε. Ευχαριστώ για την παρέμβασή σας .

 ·
Ariadni Zoulinou Κύριε Κερεντζή για την πραγματική εικόνα μιλάω ....δεν ευχήθηκα κάτι, άλλωστε σε αρκετές περιπτώσεις οι δικαστικές αποφάσεις υποστηρίζουν και δίνουν τα παιδιά στον πατέρα θέλοντας να προστατεύσουν τα παιδιά, βάση των δεδομένων . Ο νομοθέτης σωστά έχει προβλέψει ότι το παιδί θα πρέπει να ζει με τον γονέα που περισσότερο είναι κοντά του και που δεν εγκυμονεί κινδύνους για την ανάπτυξη του, ανεξάρτητα αν είναι ο πατέρας ή η μητέρα . Τώρα αν είναι μεγαλύτερα, τα ποσοστά που τα παιδιά δίνονται στην μητέρα είναι γιατί και πάλι θα το επαναλάβω το μεγαλύτερο ποσοστό αδιαφορίας βάση αποδείξεων και πραγματικών γεγονότων είναι από την πλευρά των πατεράδων. Σας ευχαριστώ που εν μέρει συμφωνείται , διότι για εμένα η γνώμη σας μετράει πολύ.

Κερεντζής Λάμπρος Ariadni Zoulinou Συμφωνώ σε όλα τα μέρη μαζί σας και όχι εν μέρει Και για την αδιαφορία του πατέρα, αλλά και για την συμπεριφορά της μητέρας. Το θέμα θεωρώ ότι έχει περισσότερο να κάνει με την σχέση τους. Και ένα χωρισμός όπως και η ύπαρξη παιδιών θα πρέπει να τους κάνει να σκεφτούν τον εαυτό τους, αλλά και τον άλλον, όχι μέσα από την αντιπαλότητα, αλλά την συνεργασία. Διότι η αντιπαλότητα του ενός γονέα απέναντι στον άλλον, μεταφράζεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σε αντιπαλότητα προς το παιδί τους. Διότι το παιδί τους είναι "δεμένο" και με τους δύο. ΤΟΥΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΥΟ

Ariadni Zoulinou Φυσικά και θα ήταν ευχής έργο ,να το κατανοούν τα ζευγάρια ,πριν και μετά που θα αποφασίσουν να φέρουν ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ.... στον κόσμο.

Kristina Kondeva   Καλημέρα! Θα έλεγα πως ο νομοθέτης καλά πράττει εις πείρας, γιατί αν ο πατέρας θέλει να είναι στο πλευρό των παιδιών του υπάρχουν πάρα πολλούς τρόπους να το κάνει και ας είναι μόνος του. Η ψυχολογία των παιδιών δεν μπορεί να αναπτυχθεί σωστά εάν δεν ζουν με την μητέρα πολύ απλά, γιατί ο ρόλος της είναι καθοριστικός. Ο ρόλος του πατέρα είναι εκ φύσεως τέτοιος που μπορεί να είναι στην ζωή των παιδιών του και χωρίς να τα κοιμήσει κάθε βράδυ. Εξ άλλου αν έφθασαν στο στάδιο του διαζυγίου σημαίνει πως οι δύο τους μαζί δεν μπορούν να συνυπάρχουν σαν ζευγάρι που μεγαλώνει τα παιδιά. Επομένως είναι αναπόφευκτη η κατάσταση που αναφέρεται. Αυτό όμως δεν ακυρώνει την θέση του πατέρα, απλά ο ίδιος το κάνει με τις πράξεις του μόνος του.
 

Κερεντζής Λάμπρος  Αγαπητή κυρία Χριστίνα, δεν θα συμφωνήσω εν μέρει μαζί σας όσο αφορά τον ρόλο του πατέρα. Η κοινωνική αναπαράσταση του είναι αυτή που αναφέρατε η οποία διαπερνά τον αιώνα μας και σαν κοινωνική εικόνα τον περιορίζει και τον καθορίζει αποδίδοντας στοιχεία τα οποία δεν είναι και τόσο πραγματικά. Αυτή η κοινωνική αναπαράσταση έρχεται να συμφωνήσει με αυτής του Άνδρα, αυτού του αρσενικού που ο ρόλος του είναι εκτός σπιτιού, σαν κουβαλητής και απόμακρος από τα παιδιά του. Νομίζω όμως ότι αυτός ο ρόλος έτσι όπως τον προβάλει η κοινωνία μας δεν είναι πραγματικός. Αφήνει πολλές πλευρές του πατρικού ρόλου ανεκμετάλλευτες. Στηρίζεται σε μια συντηρητική διαφοροποίηση του τι ορίζεται σαν γυναικεία - μητρική, και ανδρική- πατρική συμπεριφορά.. Θεωρώ π.χ. ότι σε πρακτικό επίπεδο ότι οποιαδήποτε λειτουργία έχει η μητέρα απέναντι στο παιδί της, εκτός από το θηλασμό μπορεί να την φέρει εις πέρας ο πατέρας και μάλιστα με τον δικό του τρόπο. Απλά αυτά τα χαρακτηριστικά του ρόλου του που τον φέρνουν πιο κοντά στο παιδί δεν τονίζονται ούτε προβάλλονται, αλλά αντίθετα θεωρούνται γυναικεία. Ευχαριστώ για την παρέμβασή σας...

Minas Lirakis Πέρα από όλα αυτά τα επιστημονικά, το μεγάλο πρόβλημα στα χωρισμένα ζευγάρια είναι που οι μανάδες προσπαθούν με νύχια και με δόντια να αποξενώσουν τα παιδιά από τον πατέρα τους, ενώ θα έπρεπε να κάνουν ακριβώς το αντίθετο!

Κερεντζής Λάμπρος Αυτό λέμε κύριε Μινά ότι ενώ συμφέρον των παιδιών είναι η καλή σχέση με τον πατέρα η μητέρες, μερικές φορές θεωρούν ότι η απομάκρυνση του θα είναι καλύτερα. Εδώ δεν αντιλαμβάνονται ότι η απομάκρυνση του πατέρα είναι χειρότερα και για τις ίδιες. Βέβαια σε κάποιο σημείο πρέπει να αναφέρουμε και την επέμβαση της ευρύτερης οικογένεια και τον ρόλο που έχουν μέσα στο σύστημα. Ευχαριστώ για την παρέμβαση

Νίκος Σαραφιανός  Όταν καταλάβουμε πως η ισότιμη παρουσία και των δύο γονιών στη ζωή ενός παιδιού, είναι δικαίωμα του ΠΑΙΔΙΟΥ και δευτερευόντως των γονέων, πως είναι ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πως το αντίθετο είναι η απαξίωση των θεμελιωδών δικαιωμάτων του, τότε θα καταλάβουμε με ποιον ή ποιους τρόπους οφείλουμε να υπερασπιστούμε την προσωπικότητα και την ψυχοσυναισθηματική ισορροπία του παιδιού. Υ.Γ. Ας σκεφτούμε πως ένα βασικό επιχείρημα των αιτούντων άσυλο σε άλλη χώρα είναι η επανένωση της οικογένειας, ουσιαστικά το αίτημα για κοινή ανατροφή των τέκνων και από τους δύο γονείς. Αν κάτι τέτοιο αναγνωρίζεται σε πρόσφυγες, γιατί είναι παράλογο να γίνει κοινή πρακτική για όλους και όλες μας;


Kristina Kondeva Εγώ απλά προτείνω να υπάρχουν μαθήματα ψυχολογίας στο γυμνάσιο και στο δημοτικό, με τον ανάλογο τρόπο βέβαια, για να μπορούν οι επόμενοι γάμοι, οι επόμενες σχέσεις να είναι με σωστές βάσεις και να κατανοήσουν σωστά και τα αγόρια και τα κορίτσια τι σημαίνει να είσαι με κάποιον ειτε ως φίλος είτε ως σύντροφος- αγάπη, ευθύνη, σεβασμός!


Νίκος Σαραφιανός Αγαπητή φίλη, όταν οι μοιχεία έπαψε να θεωρείται αδίκημα, κανείς και καμία δε χρειάστηκε να πάει σε ψυχολόγο, για να αλλάξει συμπεριφορά. Ο ίδιος ο νόμος δίδαξε στους ανθρώπους μια νέα πρακτική, πολύ πιο πολιτισμένη. Και στην περίπτωσή μας, λοιπόν, ας αλλάξει ο νόμος αρχικά, για να αλλάξουν και οι συμπεριφορές. Εννοείται πως στα πλαίσια ενός οικογενειακού δικαστηρίου, ο τελευταίος που θα βλέπει το εν διαστάσει ζεύγος θα είναι ο δικαστής. Η διεθνής εμπειρία προβλέπει μια σύνθετη διαδικασία μεσολάβησης από συμβούλους ψυχικής υγείας. Οπότε, πριν καθορίσουμε εμείς ένα νέο μοντέλο οικογενειακής εκπαίδευσης από το δημοτικό, ας το αλλάξουμε από τώρα, το χρωστάμε στα παιδιά μας και στους εαυτούς μας. Όταν πας να σώσεις τους επόμενους γάμους, καις τους σημερινούς.

Kristina Kondeva Οι νόμοι θα αλλάξουν όταν αλλάξει η κοινωνία, η οποία θα είναι έτοιμη για την αλλαγή, επομένως η αλλαγή ξεκινάει από τα παιδιά!
Μου α
Νίκος Σαραφιανός Σας πληροφορώ, αγαπητή Χριστίνα, ότι ο νόμος περί μοιχείας δεν περίμενε την κοινωνία να αλλάξει. Τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν υποχρεωτική ισχύ για όλους και όλες και είναι οικουμενικά. Αυτό που προτείνετε είναι η απόλυτη ακινησία. Υ.Γ. Η κοινωνία, όμως, όντως αλλάζει, κατά την άποψή μου.

Κερεντζής Λάμπρος Kristina Kondeva  Πολύ όμορφο αυτό που λέτε η "αλλαγή έρχεται από τα παιδιά", μόνο που πρέπει να σκεφτούμε ότι η "μίμηση", καθώς και η "εσωτερίκευση" είναι κοινωνικοί μηχανισμοί κοινωνικοποίησης του νέου ανθρώπου οι οποίοι κινδυνεύουν να αναπαράγουν την κοινωνία χωρίς καμιά αλλαγή, αν δεν υπάρξει και μια διαφορετική "εκπαίδευση" στις δυνατότητες αλλαγής αυτής της κοινωνίας. Και την εκπαίδευση αυτή την αναλαμβάνει η ίδια η κοινωνία και περισσότερο οι "προοδευτικές" της δυνάμεις.

Kalliopi Esma Adali Η παρουσία και των δύο είναι απαραίτητα διότι εκ φύσεως είναι διαφορετικός ο ρόλος τους. Συμφωνώ ότι η παρουσία του πατέρα δεν έχει να κάνει με το αν κοιμάται στο ίδιο σπίτι αλλά με την ευθύνη που ο ίδιος έχει στον ρόλο του....έχω συναντήσει μητέρες που μέσω των παιδιών τους ο μόνος στόχος είναι ο ίδιος ο πρώην τους ,γιατί μόνο αυτό βλέπουν αφορά φυσικά αυτό και τους συζύγους-πατεράδες. Ο νόμος διευθετεί απλά ...τότε κι όταν οι δύο γονείς αδυνατούν να βρουν τον ρόλο τους.... Ο νόμος απλά σε υποχρεώνει να είσαι αυτό που ήδη αρνείσαι. Η μεγαλύτερη φθορά δεν είναι ο χωρισμός για μένα αλλά οι δρόμοι που ακολουθούν μέσω δικαστηρίων για να αποδείξουν πόσο καλοί γονείς είναι....αυτοεξαπατώνται. Και είναι κι ένας άλλος τρόπος συνέχισης της πολεμικής σχέσης μεταξύ τους. Όταν κανείς δυστυχώς αποφασίσει να χωρίσει οφείλει να γνωρίζει ότι ίσως ....δεν χωρίζει μόνο από έναν όχι ιδανικό σύντροφο αλλά κι από μια ή έναν όχι ιδανικό πατέρα. Ενίοτε ίσως είναι καλύτερα να σκεφτεί ότι ..."πέθανε". Με το ζόρι δεν κάνεις κανέναν μήτε πατέρα μήτε μάνα.

Theano Polyzogopoulou Το δικαστικό/νομικό τοπίο στην Ελλάδα, επιτρέπει (επί της ουσίας) στους πατέρες να μην είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους σχετικά με τη διατροφή των παιδιών, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα να υπάρχει η δυνατότητα του οικονομικού εκβιασμού και πίεσης προς τις μητέρες που έχουν την επιμέλεια. Στην ουσία ο πόλεμος μεταξύ των δύο συντρόφων μπορεί να διαιωνίζεται για πολύ μεγάλο διάστημα. Θεωρώ απαραίτητο να θεσμοθετηθεί η συμβουλευτική διαμεσολάβησης παράλληλα με την απλοποίηση των νομικών διαδικασιών.

Κερεντζής Λάμπρος Η συμβουλευτική διαμεσολάβηση αγαπητή συνάδελφος και η ψυχο-εκπαίδευση σε θέματα οικογένειας θα πρέπει να είναι απαραίτητος όρος μέσα στα πλαίσια ενός διαζυγίου και τις συν-επιμέλειας των παιδιών, χωρίς αυτή....

Νίκος Σαραφιανός Μια από τις προτάσεις μάλιστα είναι η δημιουργία οικογενειακού δικαστηρίου με πολλές φάσεις διαμεσολάβησης. Σε αυτό το δικαστήριο ο δικαστής θα είναι το τελευταίος που θα βλέπει το ζευγάρι. Οι προηγούμενοι θα είναι συνάδελφοί σας.

Κερεντζής Λάμπρος Άντε ν' ανοίξουν και οι δουλειές μας... πλάκα κάνω, έχετε απόλυτο δίκιο, αλλά ο όρος ψυχολογία στην μικρή μας χώρα είναι "αχώνευτος" έχει κάτι από στίγμα ανεξίτηλο που δεν σου επιτρέπει να επισκεφτείς ένα ψυχολόγο χωρίς να νιώσεις υποβιβασμένος, αντί να αισθανθείς δυνατός και σίγουρος για την φροντίδα που δείχνεις στον εαυτό σου με τον ίδιο τρόπο που το δείχνεις για άλλα θέματα υγείας.

Νίκος Σαραφιανός Έχουμε τόσα στίγματα σε αυτήν τη χώρα που θα έπρεπε να εφεύρουμε το σωσίβιο για αυτόν που πνίγεται σε μια κουταλιά νερό.

Vagelis Skopelitis Ο νόμος είναι φτιαγμένος, για να διαλύει τις οικογένειες. Δεν είναι τυχαίο αυτό, κάποιους τους βολεύει, κάποιους σκοπούς εξυπηρετεί. Θέλουν όλη την κοινωνία διαλυμένη. Καλά που υπάρχουν άνθρωποι σαν και εσένα, και σώζουν κατάστασης.

Kalliopi Esma Adali Νομίζω ότι ο νόμος είναι φτιαγμένος κύρια για να διαλύει τους έχοντες τάση να διαλυθούν. Κανείς δεν μπορεί να σε διαλύσει αν δεν το επιτρέψεις.

Vagelis Skopelitis Πολύ σωστά. Όταν όμως έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου πως, ο νόμος είναι με το μέρος σου, διαλύεται πόλη ποιο εύκολα. Κάτι σαν παγίδα.

Kalliopi Esma Adali Vagelis Skopelitis Αυτό κι αν είναι πλάνη....για κάθε περίπτωση,γιατί ο νόμος....είναι τελικά για τους παράνομους...(παρόλα αυτά ολοι έχουμε ανάγκη ...για ένα μάθημα ....οπότε κάπου την "πατάμε" νομίζω εξ ιδίων τα αλλότρια για άλλο θέμα)

Vagelis Skopelitis Ο νόμος πρέπει να είναι ίσος για όλους. Να υπάρχουν ισορροπίες. Και όχι ανισορροπία.

Κερεντζής Λάμπρος Kalliopi Esma Adali Καλή μου φίλη δεν θα συμφωνήσω μαζί σας διότι έχω περιπτώσεις όπου ο πατέρας κρατείται "αιχμάλωτος" σε μια σχέση και αναγκάζεται να κάνει ότι "θέλει" η γυναίκα του διότι εκείνη τον απηλεί ότι θα πάρει τα παιδιά και θα φύγει στην επαρχία, αν... Και δεν υπάρχει μόνο ένα παράδειγμα...δυστυχώς

Νίκος Σαραφιανός Αυτό πονάει, κύριε Λάμπρο, αλλά ας μην αναφερθούμε σε βιώματα σε αυτό το ποστ.

Κερεντζής Λάμπρος Μιλάω για καταστάσεις οι οποίες όχι μόνο παρουσιάζονται στα γραφεία μας, αλλά υπάρχουν στην βιβλιογραφία, όχι μόνο ψυχολογικών εγχειριδίων, αλλά και νομικών.

Kalliopi Esma Adali Κερεντζής Λάμπρος Ίσως να μην έγινα κατανοητή αλλά ...αν και μητέρα κύρια την αδικία την έχω βιώσει ενάντια στον πατέρα από τον περίγυρό μου. Απόλυτα συμφωνώ μαζί σου με τους χειρισμούς και τους εκβιασμούς που γίνονται από την πλευρά της μάνας...ίσως αυτό με έκανε να ακολουθήσω κι άλλη πορεία.

Κερεντζής Λάμπρος Αχ, αυτοί οι εκβιασμοί τι χρειάζονται και πόσο η χρησιμοποίηση τους μας απομακρύνει από τον εαυτό μας και τον άλλον...

Vagelis Skopelitis Δυστυχώς, σε όλες αυτές της καταστάσεις, τα θύματα είναι τα παιδιά.



Vasileios Halki Συμβαίνει και το αντίθετο τελευταία και μάλιστα κατ' επανάληψη  (πριμοδοτείτε ο πατέρας) και τότε το όλο θέμα γίνεται ακόμη τραγικότερο.

Κερεντζής Λάμπρος Βέβαια αλλά σε αυτή την περίπτωση αγαπητέ φίλε, η μητέρα μπορεί να εμφανιστεί σαν ανίκανη και επικίνδυνη για τα παιδιά της, υποθέτω ότι ο πατέρας έστησε μια καλά προμελετημένη παγίδα στην γυναίκα του, ή εκείνη έκανε κάτι που την έβγαλε τελείως έξω από τον ρόλο της...

Kalliopi Esma Adali ...και στημένα και προμελετημένα και με ψευδείς μαρτυρίες...

Vasileios Halki Η μητέρα διατηρεί επιχείρηση και της καταλόγισαν έλλειψη επαρκούς χρόνου ενασχόλησης με τα παιδιά της.....!!!!!!!!!!!! . Θα έπρεπε να ήταν....άνεργος.
Kalliopi Esma Adali Τραγικά συμβαίνουν...

Κερεντζής Λάμπρος Αυτό λέμε ότι το σύστημα της μονογονεϊκής επιμέλειας δίνει την δυνατότητα για διαστρεβλώσεις συκοφαντικές, για εκβιασμούς διαρκείας, για πολέμους ατελείωτους ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που κάποτε ερωτεύτηκαν. αγαπήθηκαν, παντρεύτηκαν, κάνανε παιδιά και μετά...



Sophia Chatzidimitriou Θεωρητικά, η πρότασή σου, Λάμπρο, είναι απόλυτα θεμιτή και υγιής και κινείται στην κατεύθυνση της ισορροπίας και της υγείας του οικογενειακού συστήματος. Επί του πρακτέου και πραγματικού, όμως, η κοινή επιμέλεια, θα μπορούσε να σημαίνει, λόγου χάρη, έναν 5ετή δικαστικό αγώνα για το πού θα πάει σχολείο το παιδί! Με άλλα λόγια, πιστεύω ότι η νομοθεσία από μόνη της δεν φρενάρει, τρόπον τινά, την ψυχοπαθολογία του γονεϊκού ζεύγους, και ότι, η συμφέρουσα διευθέτηση των εν λόγω θεμάτων, θα έπρεπε, ει δυνατόν, να λαμβάνει χώρα στα γραφεία μας, ως ψυχοθεραπευτών. Ακόμη και εκεί, όμως, έχουμε πικρά πείρα για το πώς, κάποια δυναμικά, παραμένουν ανθεκτικά στις παρεμβάσεις και, άρα, δυσεπίλυτα.
Συγχαρητήρια για τις πάντοτε ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις σου! Την καλημέρα μου!

Κερεντζής Λάμπρος Αυτό λέμε, πόσο πρέπει να αναβαπτιστεί ο ρόλος του ειδικού. αλλά δεν πιστεύω ότι θα μπορούσε να συμβεί αυτό " 5ετή δικαστικό αγώνα για το πού θα πάει σχολείο το παιδί"! διότι η αλλαγή του πλαισίου θα αλλάξει και την προσέγγιση του καθένα... θέλω να πιστεύω... Δηλαδή θα φέρει ένα καινούργιο αέρα.. . Ευχαριστώ για τα λόγια σου

Sophia Chatzidimitriou Δυστυχώς, μεταξύ απεργιών, αναβολών και φόρτου εργασίας στον Δικαστικό τομέα, η 5ετία σε τούτη τη χώρα, είναι ένα εξαιρετικά πιθανό σενάριο... Να είσαι καλά!

Κερεντζής Λάμπρος Βέβαια ξεχάσαμε την δυσλειτουργία του συστήματος...και εσύ να είσαι καλά...




Kalliopi Esma Adali Αν λυθεί το ψυχολογικό των μελών ,θα αντανακλάται στο κοινωνικό και ίσως να μην έχει ανάγκη το νομικό.

Κερεντζής Λάμπρος Πόσο δύσκολο είναι όμως...

Kalliopi Esma Adali Κερεντζής Λάμπρος Δύσκολο είναι όχι ακατόρθωτο αλλά για ένα είμαι σίγουρη ...αυτό είναι η Αρχή για όλους μας και για όλα..με επίγνωση και των δικών μου ελλειμμάτων.

Κερεντζής Λάμπρος Μα και η όλη κατάσταση αυτό δείχνει την μη επίγνωση και των δικών μου ελλειμμάτων.



Anna Stappa Νομίζω πως ένα διαζύγιο διαχωρίζει τις προσωπικές ζωές δυο ανθρώπων και δεν διαιρεί την οικογένεια...
Ωστόσο θεωρώ πως ο όρος επιμέλεια των παιδιών πρέπει να πάψει να ισχύει.....όπως και ο όρος διατροφή...
Ο ευσυνείδητος γονέας θα κάνει αυτό που νιώθει πως έχει ανάγκη το παιδί του άσχετα από το αν ζει η όχι μαζί με τη μητέρα του..
Θα θελα κάποτε να καταργηθεί η επιμέλεια και η διατροφή σαν νομικές καταστάσεις.

Κερεντζής Λάμπρος Αγαπητή κυρία Άννα οι προτάσεις σας είναι ένας παράδεισος, μόνο που δεν υπάρχουν αναμάρτητοι για να κάνουν την βόλτα τους μέσα σε αυτόν. Θα χρειαζόταν λοιπόν μια υψηλή αυτοσυνείδηση και πιο γενικά συνειδητοποίηση των πράξεων μας σαν γονείς και όχι σαν σύντροφοι απέναντι στον άλλον. Δηλαδή σκέπτομαι ότι θα πρέπει να προσδίδουμε μεγαλύτερη σημασία στην αλληλεπίδραση με το παιδί μας, σαν γονείς, παρά στην σχέση μας με τον πρώην σύντροφό μας, κάτι που είναι δύσκολο να γίνει στο βαθμό που η αντιπαλότητα μας προσφέρει μια ψευδο-υσχύ προς αυτόν, η οποία τείνει να ξεπεράσει την αγάπη προς το παιδί μας... Ευχαριστώ για την παρέμβασή σας.



Αναστασιος Σαμιωτης Από κοινωνικοψυχολογικής πλευράς είναι πράγματι τραγικό, άρρωστο και καθόλου διαχειρίσιμο όλο αυτό, κυρίως από την πλευρά των παιδιών.
Από την πλευρά της δικονομίας, αναγκαίο για να συντηρείται μεγάλος αριθμός ανθρώπων όπως δικηγόροι, δικαστές, γραμματείς, κλπ

Κερεντζής Λάμπρος Αυτό κύριε Σαμιώτη αποτελεί ένα άλλο μελανό σημείο του κοινωνικού συστήματος, όπου η δυστυχία, η μιζέρια, η διχογνωμία, και η εν γένει αντιπαλότητα, αποτελούν στοιχεία οικονομικής εκμετάλλευσης και βοηθούν να λειτουργεί ένα σύστημα το οποίο δεν στοχεύει στην λύση των προβλημάτων, αλλά στην αναπαραγωγή τους για οικονομικούς λόγους. Ευχαριστώ για την παρέμβαση...

Αναστασιος Σαμιωτης Καλή δύναμη! Χαρά μου όταν έχω χρόνο να παρεμβαίνω.


Labros Dimitris Kiriakatis Τόσα πολλά θα μπορούσαμε να πούμε γι' αυτό το δύσκολο θέμα και ειδικά εμείς οι παθόντες που έχουμε βιώσει και έχουμε δει το έργο και λάβει μέρος σαν πρωταγωνιστές. Αυτό που διδάχτηκα από όλη αυτήν την εμπειρία όμως ήταν ότι και οι δυο γονείς πρέπει να είναι επιμορφωμένοι από πριν για την αντιμετώπιση του θέματος και ότι στην μετέπειτα πορεία μόνο η αγάπη όλων για όλους στην δεδομένη οικογένεια θα φέρει την λογική λύση, έστω και αν δεν ζουν μαζί.. και αν δεν βρίσκεις την αγάπη συμβουλέψου τούς ειδικούς!!

Κερεντζής Λάμπρος Έχεις δίκιο αγαπητέ φίλε η αντιπαλότητα των γονιών βιώνεται με άσχημο τρόπο από το παιδί. Γι αυτό η αγάπη ακόμα και σε αυτές τις δύσκολες καταστάσεις είναι ότι μας απομένει...

Labros Dimitris Kiriakatis Και πάντα ευχαριστώ εσένα φίλε μου Λάμπρο για τα πολύ ενδιαφέροντα και επιμορφωτικά θέματα που μας δίνεις σαν τροφή σκέψης ,όπως και όλους τους ειδικούς που απαντούν στα θέματά σου!! Open univercity !!!

Κερεντζής Λάμπρος Ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου



Πάτροκλος Χατζηαλεξάνδρου Πολύ φοβάμαι, πως δεν είναι το τι λέμε, γιατί τα λόγια λέγονται, ή γράφονται εύκολα! Είναι το τι κάνουμε, έκαστος εκάστω...

Kalliopi Esma Adali Εγώ πάντως λέγω ότι πράττω..κι αντέχω.

Κερεντζής Λάμπρος Αγαπητέ κύριε Πάτροκλε ο λόγος από αρχαιοτάτων χρόνων κρατούσε μια ιδιαίτερη θέση ανάμεσα στους ανθρώπους, σήμερα θεωρούμε ότι ο λόγος κατασκευάζει την πραγματικότητα και ο διάλογος την συνκατασκευάζει, άρα το τι λέμε και τι κάνουμε, μέσα από τον διάλογο μικραίνουν την απόστασή τους...αν αυτό εννοείτε. Ευχαριστώ για την παρουσία σας στην συζήτηση.

Kalliopi Esma Adali Πολύ ωραίο ΚΑΙ αυτό το ..."μικραίνουν την απόσταση" αφορά το κάθε τι που μας προβλημαίζει κι όμως τελικά είναι τόσο κοινό και μας φέρνει τόσο κοντά...και είναι τόσο ανθρώπινο.Φοβούνται οιάνθρωποι...μην καταλάβει κάποιος ότι ...είναι άνθρωποι με όλα τα συναισθήματα,τις αγωνίες για τόσα μα τόσα κοινά βιώματα.Σε ευχαριστώ και εγώ.



Nanja Noterdaeme Στο , Βέλγιο η λύση είναι: τα παιδιά μετακινούνται, μια εβδομάδα στον έναν, η επόμενη στον άλλον, ....;;;;; Καλύτερα;

Jerassimos Coidan Εγώ αυτό που θα πω σαν χωρισμένος γονέας είναι ότι με την κοινή επιμέλεια και με ισόχρονη και ισότιμη παρουσία των 2 γονιών στη ζωή του παιδιού, έχουμε ένα παιδί χαρούμενο, ανεξάρτητο και σίγουρο. Θεωρώ γελοιότητα το να αντιμετωπίζεται το παιδί σαν λάφυρο από τη γυναίκα και την οικογένειά της όπως θεωρώ γελοίο το να αποποιείται ο πατέρας των ευθυνών του μετά το διαζύγιο και πολλές φορές και πριν. Γιατί και αυτό υπάρχει. Δυστυχώς οι τρωγλοδυτικες αυτές πρακτικές είναι βαθειά ριζωμένες στην πρωτόγονη και συντηρητική ελληνική κοινωνία...

Nanja Noterdaeme Merci Jerassimos, mas deineis elpides kai fainesai epeuthynos pateras!

Κερεντζής Λάμπρος Ευχαριστώ Γεράσιμε για την συμβολή σου και επαναλαμβάνω τα λόγια σου "Δυστυχώς οι τρωγλοδυτικες αυτές πρακτικές είναι βαθιά ριζωμένες στην πρωτόγονη και συντηρητική ελληνική κοινωνία"...

Νίκος Σαραφιανός Μια μικρή παρατήρηση μόνο. Μονογονεϊκές οικογένειες ΔΕΝ είναι οι οικογένειες των χωρισμένων. Μονογονεϊκές οικογένειες είναι μόνο αυτές που ένας από τους γονείς είτε έχει πεθάνει, είτε βρίσκεται σε αφάνεια. Συνηθίζεται να χρησιμοποιείται ο όρος καταχρηστικά. Οι οικογένειες χωρισμένων γονέων ονομάζονται διπυρηνικές.

Vicky Deli Ολο το πλαισιο του διαζυγιου στην Ελληνικη οικογενεια ειναι μια νοσηρη κατασταση. Λιγοτερο νοσηρη απο τη "συμβιωση για τα παιδια" μεν, αλλα νοσηρη. Η μητερα μετατρεπεται σε ενα ακρως χειριστικο βαμπιρ εκμεταλευομενη τον "ιερο" ρολο της μητερας καθώς προσπαθει να ρουφηξει υλικα αγαθα απο τον πατερα διοτι τον θεωρει μηχανη χρήματος και τιποτα αλλο. Κατευθυνει τα παιδια της κανονιζοντας τι θα φανε τι θα πιουνε και τι θα νοιωσουν για τον πατερα. Ο πατερας η παλευει η απομακρυνεται. Φερει ευθυνες ενοχες και βαρη. Πιο δεσμιος στην κατασταση αυτη.
Σε ευρωπαικα πλαισια το ξανασυζηταμε..


Χαρα Σπεγγου  Καθε ζευγαρι φερνει το περιεχομενο του γαμου του μεσα στο διαζυγιο του. Ο νομος, παραδοσιακος ολοτελα κι εγκλωβισμενος στο στερεοτυπο ο πατερας κουβαλα η μανα αναθρεφει, συναντα τους νομους που στηριζαν την εσωτερικη ζωη του ζευγαριου και της οικογενειας που προεκυψε. Οσο πιο συγκρουσιακη και συχνα διαστροφικη η πρωην πραγματικοτητα τοσο κι η συνεχεια. Σ αυτες τις περιπτωσεις ο νομος θα χειραγωγηθει καταλληλως (εως και θα ακυρωθει με την επιβολη του προσωπικου νομου του ενος γονιου πανω στον αλλον) για να διαιωνιστει η ηδη υπαρχουσα συναισθηματικη συγκρουση μεσα στον πρωην ζευγαρι που ετσι δεν φτανει ποτε να χωρισει επι της ουσιας αλλα ουτε και να παραμεινει συνδεδεμενο ως ζευγαρι γονιων και οχι πια συντροφων που ενδιαφερεται για τις αναγκες των μελων της πρωην οικογενειας ποσο μαλλον των παιδιων. Ενας χωρισμος κι η αλλαγη που φερνει στη ζωη της οικογενειας και στη ζωη του καθε μελους της ξεχωριστα ειναι πολυ δυσκολη υποθεση ουτως η αλλως για να ορισθει μεσα σε μια δικαστικη αποφαση. Θελει ψυχικη δουλεια που την αναγκαιοτητα της οπως και την υποστηριξη της ο νομος της πολιτειας θα πρεπει να την βαζει σαν ζητουμενο.

Κερεντζής Λάμπρος Αγαπητή φίλη εκφράζεις μια σημαντική πλευρά,της σχέσης των πρώην συζύγων και τη δύναμη που ασκεί με την μορφή που είχε πριν το χωρισμό και μετά αυτόν. Συμφωνώ με αυτό που λες ότι "Οσο πιο συγκρουσιακή και συχνά διατροφική η πρώην πραγματικότητα τόσο κι η συνέχεια", καθώς και με το άλλο που λες επίσης το οποίο έχω βιώσει επαγγελματικά, ότι οι σύζυγοι δεν χωρίζουν ποτέ, αλλά ούτε παραμένουν συνδεδεμένοι. Ότι η παρουσία του παιδιού τους συνδέει με ένα διατροφικό τρόπο και τους εξαρτά σε βαθμό τρέλας. Αυτό θεωρώ ότι έχει να κάνει, εκτός των άλλων, με την κοινωνική αναπαράσταση του χωρισμού στην μικρή μας χώρα. Με τα στερεότυπα που κατακλύζουν το Ελληνικό σύμπαν τα οποία από την μια κατατρέχουν την μητέρα μην επιτρέποντας της να " ξαναφτιάξει την ζωή της" 'όπως λένε. Αποδίδοντας της σχεδόν πάντα την ευθύνη του χωρισμού, αφήνοντας να καταλάβουμε ότι θα έπρεπε για χάριν των παιδιών της να υποστεί τα πάντα. Από την μεριά του πατέρα, ο οποίος και αυτός κουβαλά τον χωρισμό σαν μια αναπηρία η οποία προδίδει τον χαρακτήρα του. Άρα σ΄ ένα τέτοιο κοινωνικό περιβάλλον απόλυτης υποταγής και νομιμότητας στην ιερότητα του γάμου ο χωρισμός μοιάζει με πράξη κατακριτέα τόσο για την γυναίκα όσο και τον άνδρα. Η αντιπαλότητα λοιπόν στο ζευγάρι, κατά την δική μου γνώμη, έχει να κάνει με την μεταστροφή αυτής της κοινωνικής κατάστασης η οποία μεγαλοποιεί και αυξάνει την ένταση στην σχέση των πρώην συζύγων. Πάνω σε αυτή την αλλαγή της νοοτροπίας σκέπτομαι ότι η συνεπιμέλεια θα φέρει κάτι καινούργιο, αν και δύσκολο στην μικρή δυσκοίλια κοινωνία μας. Ευχαριστώ για την παρουσία σου και την ευκαιρία που μου έδωσες να σκεφτώ αυτή την απάντηση.

Kalliopi Esma Adali Κερεντζής Λάμπρος Και τώρα συμπληρώθηηκε η εικόνα.Ακριβώς έτσι όπως τα λέτε.Οπότε ίσως τότε και η μητέρα ίσως μη μπορώντας να διαχειριστεί αυτήν την κοινωνική κατακραυγή (η οποία σε συνοδεύει σε όλη σου την ζωή και σε όλες τις σχέσεις όχι μόνο ερωτικές)"επιτίθεται στον πρωήν σύντροφο.Να σας βεβαιώσω ότι ακόμα και οι γονείς της ή θα εναντιωθούν γιατί τους ρεζίλεψε ή θα συμμαχήσουν έναντι του πρώην.Τραγικό.Και όλο αυτό βεβαια έχει τους καλύτερους αποδέκτες τα παιδιά.

Crystalia Patouli  «Συνεπιμέλεια» παιδιού, μια «πονεμένη» ιστορία  http://tvxs.gr/.../ti-einai-i-synepimeleia-kai-giati-den...ευχαριστούμε για την συνεργασία!


Κερεντζής Λάμπρος Εύχομαι κυρία Πατούλη να έχει καρπούς η προσπάθειά σας ... και να μην προσκρούσει στο συντηρητισμό των "αριστερών" αυτιών. ευχαριστώ για την προτίμηση...


Crystalia Patouli Κερεντζής Λάμπρος ευχαριστώ, αλλά τόσα χρόνια γιατί δεν εφαρμόζεται η συνεπιμέλεια; τα "αριστερά" αυτιά φταίνε που είναι συντηρητικά; δεν βλέπω ενδιαφέρον από τον κόσμο για το τι τραβάνε τα παιδιά όταν χωρίζουν οι γονείς τους. ούτε οι γονείς κατά πλειοψηφία συμβουλεύονται ειδικούς για να διαχειριστούν το "πως" θα το κάνουν, που είναι πιο σημαντικό από το "τι" κάνουν. τον κόσμο τον αλλάζουμε εμείς και δυστυχώς δεν βλέπω τον κόσμο να θέλει να αλλάξει κάτι σε αυτό, προς το παρόν. αδιαφορία και βόλεμα βλέπω, και σε αυτό το θέμα.



Iakovos Aresvourtsis  απο την στιγμη που χωριζει το ζευγαρι .........το προβλημα αρχιζει !!!



Jerassimos Coidan Κανονικά χωρίζουμε για να λύσουμε προβλήματα. Το να συνεχίζουν τα πρόβλημα ακόμα και όταν είμαστε χωρια, το θεωρώ τρομερή ανοησία.

Κερεντζής Λάμπρος Jerassimos Coidan  Τόσο απλή και τόσο μεγάλη κουβέντα. Η οποία φανερώνει το ατελείωτο παραλογισμό της ελληνικής πραγματικότητας...Ευχαριστώ.

Κερεντζής Λάμπρος Ευχαριστώ όλους που πήραν μέρος σε αυτό το διάλογο, ήταν για εμένα αρκετά εποικοδομητικός το ίδιο θέλω να πιστεύω και για ΕΣΑΣ και πάλι... ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ

Θα μου επιτρέψετε να κλείσω με την φράση του κυρίου

Κανονικά χωρίζουμε για να λύσουμε προβλήματα. Το να συνεχίζουν τα προβλήματα ακόμα και όταν είμαστε χώρια, το θεωρώ τρομερή ανοησία.


Πίνακας: Keith Proctor 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα