Η μοναξιά που γερνάει.

Η πίστη στην οικογένεια εκφράζεται από πλήθος διεσπαρμένες κινήσεις. Συμπεριφορές αιωρούνται. Κομμάτια από αδέσποτες ενέργειες απλώνουν διαχρονικά το ακατανόητο δίχτυ της μιας καλά οργανωμένης πραγματικότητας. Αδυσώπητες ερμηνείες καταστάσεων που κρύβονται στα ντουλάπια μιας συντηρητικά ανεξιχνίαστης γονεϊκής υπόθεσης.

Το γονεϊκό μυαλό, μαζεύει μέσα στο γιγάντιο στομάχι του, το διαχρονικό άγχος και το μοιράζει. Το μοιράζει απλόχερα στα μέλη του. Τους το προσφέρει σαν εφόδιο στην δύσκολη καθημερινότητα που τα περιμένει έξω από το τοίχος, της γεμάτης νόημα μοναξιάς του.

Η μητρότητα κατεβαίνει τα σκαλοπάτια. Ένα χαμόγελο ακινητοποιημένο στο καθρέφτη του χρόνου. Οι κινήσεις της προβάλλονται σε φοβισμένες εικόνες. Ο φόβος σαν γιγάντια αράχνη κουρνιάζει στην αγκαλιά της. Ο ιστός της λαμποκοπά από καθαριότητα. Οι αραχνοΰφαντες φωλίτσες της, περιμένουν με αγάπη να σφίξουν τις κατασκευασμένες απομιμήσεις του εαυτού της. Θέλει να προσφέρει την θαλπωρή που τόσο έλειψε στις νεανικές της διαστάσεις.

Γυαλίζουν τα έπιπλα των ματιών της. Ο νεροχύτης της καρδιάς της μαζεύει τα απόνερα της χαμένης απόλαυσης. Είναι εκεί πάντα στην υπηρεσία της ανεπάρκειας που τρέφεται με περισσή ανησυχία και αγάπη. Αγαπάει με ένα τρόπο που αποκαλύπτεται σιγά, σιγά, κάθε στιγμή. Που ζητά να διείσδυση στην συνείδηση του άλλου. Κάτι που δεν βοηθά την καθημερινότητα που ξετυλίγει.

Παρά εκεί, κουλουριασμένες υπάρξεις χαμένης πατρότητας προσπαθούν να κρυφτούν από τον εαυτό τους. Διακινούνται με δελτία προτεραιότητας στην πορεία προς την απουσία. Κουρασμένοι ανδρισμοί στην κρεμάστρα της εισόδου. Αφήνουν την επίγνωση της παρουσία τους να λιώνει στην αλητεία μιας εφηβείας, που ποτέ δεν ήθελαν να εγκατέλειψαν.

Νιώθουν ότι δεν έχουν ανάγκη κανέναν. Κρυφά αναζητάν αυτό που ποτέ δεν κατάλαβαν ότι κουβαλούσαν επάνω τους. Βολοδέρνουν ανάμεσα στα παιδιά τους και στην μάνα τους και δεν ξέρουν προς τα πού να πάνε. Προς τα παιδιά τους... το μέλλον... τους μεγαλώνει. Προς την μάνα τους... το παρελθόν... τους μικραίνει. Έτσι φαίνεται ότι φοβούνται να μεγαλώσουν, χωρίς όμως να θέλουν να μείνουν μικροί.

Οι γονείς, το μόνο που ζητάν για τα παιδιά τους είναι η ευτυχία τους. Το μόνο που φαίνεται ότι θέλουν είναι η καταξίωση των προσπαθειών τους. Είναι η αναγνώριση της αγωνίας τους. Η αποφυγή της μοναξιάς τους. Πολλές φορές, σαν ληστές καρτερούν στις άκρες των δωματίων την νεότητα να περάσει πάνω από το πάτωμα των κρυφών προσδοκιών για να κλαδέψουν την ομορφιά της και να την βάλουν στο βάζο του σαλονιού, χωρίς να το ξέρουν!

Μοναξιά και αγωνία κατασκευάζουν στην οικογένεια μια αμοιβαιότητα που αιχμαλωτίζει. Οι γονείς, στενάχωροι μέσα στους φόβους τους, ανακαλύπτουν την απουσία που πλησιάζει. Βλέπουν το χρόνο να περνά με δακρυσμένες ψυχές. Βλέπουν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν. Τα βλέπουν που ανοίγουν διάλογο με ένα μέλλον που αυτοί δεν είναι εκεί. Από την μια χαίρονται, από την άλλη πονάνε.  

Έχουν μάθει στα ξέγνοιαστα βήματα της παιδικότητας και της εφηβείας και τώρα παρακολουθούν με αγωνία τα βήματα της ενηλικίωσης. Μάταια προσπαθούν να κρατηθούν από την νεότητα που απομακρύνεται από κοντά τους. Μέσα τους, θεριεύει ο φόβος της εγκατάλειψης, όπως τότε που ήταν παιδιά. 

Το μέλλον τους πλησιάζει χωρίς να μπορούν να το ελέγξουν. Χωρίς να το ξέρουν πασχίζουν, να το γυρίσουν προς το παρελθόν. Να αποφύγουν την ορφανεμένη μητρότητα που θα ουρλιάζει σιωπηλά απέναντι στον άντρα της. Να αποφύγουν την χαμένη πατρότητα που δεν χάρηκε την ηλικία της και μάταια προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της.

Ένα ατελείωτο σκηνικό τραγικών διαμεσολαβήσεων, έχει στηθεί, με την ευτυχία της ακινησίας και της επανάληψης. Οι δοσοληψίες με τον φόβο του αποχωρισμού έχουν αρχίσει από την πρώτη υποψία της παρουσίας του μέλλοντος. Το μέλλον τρέφεται από τον φόβο του παρελθόντος. Το κενό που ανοίγεται στην περαιτέρω ζωή τους, δεν θα το καλύψει κανείς!!

Η μόνη λύση είναι η αποδοχή της μοναξιάς που γερνάει.

Κερεντζής Λάμπρος