Οικογένεια και Οικογενειακές σχέσεις Ψυχολογία - Συμβουλευτική - Ψυχοθεραπεία

Κ άθε κοινωνία για να μπορέσει να λειτουργήσει και να αναπαραχθεί, κατασκευάζει τις αξίες και τους κανόνες πάνω στους οποίους στηρίζει την διαιώνιση της, με στόχο την προβολή και αντίστοιχα αποδοχή τους, από τα υποκείμενα και τις ομάδες που την απαρτίζουν. Την λειτουργία αυτή την ονομάζουμε κοινωνικοποίηση. Η κοινωνικοποίηση λοιπόν είναι ένας μηχανισμός μετάδοσης των αξιών και των κανόνων της κοινωνίας στο νέο υποκείμενο έτσι ώστε να γίνει αποδεχτό από αυτή. Συγχρόνως η ικανότητα αυτής της λειτουργίας επιτρέπει τη κοινωνική της συνοχή και την αναπαραγωγή της. Έτσι η κοινωνικοποίηση φαίνεται ότι είναι ο μηχανισμός που εκδηλώνεται τόσο από την ανάγκη της κοινωνίας να ενσωματώσει το νέο υποκείμενο στους κόλπους της, όσο και από την ανάγκη του υποκειμένου να αποτελέσει μέλος ενός ευρύτερου κοινωνικού συνόλου. Άρα σ’ ένα πρώτο βαθμό θα πρέπει να δούμε στην κοινωνικοποίηση δυο δυνάμεις που επενεργούν από την μια της κοινωνικής ομάδας που ανήκει το υποκείμενο και από την άλλη...

         ( Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια «απάντηση» στο κείμενο μιας φίλης)                         Το χρώμα του έρωτα απλώνεται στους τοίχους της σιωπής μας. Το πινέλο του περνάει από τα μάτια και φτιάχνει μια μάσκα που η χαρούμενη πλευρά της ομορφαίνει τον κόσμο, αλλά η ανησυχητική, τρυπώνει βαθιά μέσα μας και φωλιάζει το άγχος και την αγωνία. Ξυπνάει τη στέρησης αυτού που κάποτε είχαμε και τώρα έχει χαθεί. Αυτού που προσπαθούμε να κατέχουμε, αλλά όσο κινούμαστε προς τον έλεγχό του, τόσο εκείνο μας ξεφεύγει μεγαλώνοντας την ανάγκη να ξαναβρεθεί. Το χρώμα του έρωτα από την μια προβάλλει την μεγαλοσύνη μας και από την άλλη την μικρότητα μας. Από την μια τη χαρά μας και από την άλλη το φόβο μας. Είναι διαφορετικό την κάθε φορά, αλλά τις περισσότερες γίνεται ένα μείγμα  όπου η μια απόχρωση ζητά να υπερισχύσει της άλλης. Το χρώμα του έρωτα αλλάζει, περνάει από το ένα χρώμα στο άλλο, γί...

Ο κ. Ε πενήντα τεσσάρων χρονών ομοφυλόφιλος, χωρίς σχέση τα τελευταία εφτά χρόνια , με κύρια ενασχόληση την εικαστική δημιουργία, μένει μόνος του στο διαμέρισμα της Αθήνας. Ο πατέρας του πέθανε όταν ο ίδιος πλησίαζε τα έξι του χρόνια,. Μεγάλωσε και έζησε με την μητέρα του μέχρι την ηλικία των 28 χρονών. Ζήτησε ψυχολογική στήριξη όταν διαγνώστηκε ότι πάσχει από ένα αυτοάνοσο νόσημα. Στην διάρκεια του ένατου μήνα θεραπείας πέθανε η μητέρα του. Αναμοχλεύοντας τις μνήμες από εκείνη, θυμήθηκε ότι στην αρχή της εφηβείας του – ζώντας μαζί της σ’ ένα διαμέρισμα με ένα και μοναδικό δωμάτιο – όταν ήθελε να αυνανιστεί κλεινόταν στην τουαλέτα του σπιτιού. Ένα μεσημέρι άκουσε την μητέρα του να ουρλιάζει: «Τσακίσου και βγες έξω. Βλέπω από την κλειδαρότρυπα τι κάνεις»! Αναστατωμένος και έντρομος έκοψε τον αυνανισμό και βγήκε για να υποστεί εκτός της χλεύη και την τιμωρία. Η μητέρα του επέβαλε με φωνές και υστερικό τρόπο να ζητήσει γονατιστός συγγνώμη και να της υποσχεθεί «αυτά που κάνουν ...

Γράφει ο Θάνος Λίποβατς «Η εθνική ταυτότητα «κατασκευάζεται» στην «φωτιά» της αντιμετώπισης του αλλού ο οποίος εμφανίζεται ως αντίπαλος, εχθρός. Ο εθνικισμός είναι η «ενέργεια» που επιτελεί αυτό το έργο, και χαρακτηρίζεται από μια έντονη επιθετική θέληση που παράγει τους μύθους της «εθνικής ταυτότητας». Ο εθνικισμός λοιπόν διακατέχεται από μια καταπιεσμένη βία που θέλει να εκδηλωθεί. Δεν αποδέχεται ποτέ ότι η βία αυτή είναι μια δική του ανάγκη, αλλά ισχυρίζεται ότι αναγκάζεται για λόγους αμυντικούς να δηλώσει την παρουσία της, επειδή θεωρεί ότι οι άλλοι είναι αυτοί που θέλουν να ασκήσουν βία επάνω του. Σύμφωνα με τον Φρόιντ αυτός ο συλλογισμός συμπεριλαμβάνεται στους μηχανισμούς αμύνης του εγώ και ονομάζεται «αντεστραμμένη προβολή». Δηλαδή, «εγώ» αισθάνομαι επιθετικά για κάποιον, αλλά επειδή η συνείδησή μου, αλλά και το κοινωνικό πλαίσιο δεν το επιτρέπουν, θεωρώ ότι αυτός εκφράζει μια επιθετικότητα εναντίον μου, είτε με τον τρόπο που με κοιτάει, είτε με τον τρόπο που μο...