”Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση” ή... η αναζήτηση της απόλαυσης που γίνεται... τιμωρία.




Η πρωτιά της Ελλάδας στις ανεπιθύμητες κυήσεις φανερώνει ότι πάντα η ικανοποίησης της σεξουαλικής ανάγκης θα αποτελεί πρόβλημα για τις συντηρητικές κοινωνίες σαν την δική μας. Ότι πάντα, σαν φυσιολογική ανάγκη, τελεί υπό καθεστώς απόκρυψης και σιωπής, φόβου και ενοχής. Έτσι ώστε η γνώση, γύρω από τη ερωτική πράξη και τον τρόπο που μπορεί να αποφευχθεί μια ανεπιθύμητη κύηση, να μην αποτελεί σημαντικό γεγονός το οποίο η οικογένεια καθώς και η πολιτεία θεσμικά το έχουν αναλάβει μέσω τις “σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης”

Το να μιλήσεις όμως για την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση δεν είναι κάτι απλό. Κατ' αρχάς σημαίνει ότι μιλάς για τον έρωτα. Έχουμε μάθει όμως η ομιλία για αυτόν να αποφεύγετε, ή όταν μιλάμε, να τον περνάμε μέσα από χιουμοριστικές εκφράσεις, ή μέσα από εκφράσεις αποτροπής και καταγγελίας του. Έπειτα το πως θα μιλήσει κανείς για αυτόν εξαρτάται από το αν έχει μια ικανοποιητική σχέση μαζί του κάτι το οποίο δεν είναι εύκολο στην δική μας κοινωνία.

Σε αυτό το γεγονός ακριβώς, συντείνει η έλλειψη σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. Συντείνει η απουσία ενημέρωσης και γνώσης από τα θεσμικά πλαίσια της κοινωνίας, όπως η οικογένεια και το σχολείο η οποία προσδίδει, στην φυσική έκφραση της ερωτικής πράξης, ένα περιθωριακό και μη φυσιολογικό χαρακτήρα. Αυτή η κατάσταση καλλιεργεί την ενοχή και την ντροπή στους νέους και οδηγεί στην απόκρυψή της, αντιμετωπίζοντας την σαν μια περιθωριακή ενέργεια χωρίς μεγάλη σημασία για την ανάπτυξή τους, αλλά αντιθέτως προβάλλεται σαν ενέργεια η οποία μπορεί να τους βλάψει.

Συγχρόνως όμως παρατηρούμε ότι μια άλλη μορφή “σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης” λαμβάνει χώρα , εκμεταλλευόμενη την απουσία των θεσμικών πλαισίων της κοινωνίας. Αυτή την οποία έχουν αναλάβει ανεξέλεγκτα εμπορικά δίκτυα ηλεκτρονικής δικτύωσης τα οποίο προβάλλουν μια διαστρεβλωμένη σεξουαλικότητα, (πορνό) αυτό που κοινώς ονομάζουμε σεξισμό. Δηλαδή αναλαμβάνουν την προβολή της σεξουαλικής πράξης αποκομμένης από οποιοδήποτε συναίσθημα τρυφερότητας, αποδοχής και αγάπης, κρατώντας μόνο αυτό της βίας, της επιβολής, τα οποία αναπαράγουν την ενοχή και την ντροπή της σεξουαλικότητας σαν μια απαγορευμένης πράξης. Έτσι το κρυφό και το “απαγορεύεται” γίνονται οι στυλοβάτες της ηδονής και της απόλαυσης παρά η ελεύθερη έκφραση της. Με αυτό τον τρόπο επιτυγχάνεται κοινωνική περιθωριοποίηση της ερωτικής πράξης η οποία την καθιστά σε χώρο/χρόνο έκφρασης βίας και απόρριψης του άλλου, παρά σε χώρο αγάπης και αποδοχής.

Η σεξουαλικότητα όμως κατέχει μια σημαντική θέση στην ζωής των ανθρώπων. Ορίζει το χώρο/χρόνο της συνεύρεση του υποκειμένου  με τον «άλλον», δηλαδή αποτελεί μια μορφή κοινωνικοποίησης. Ξέχωρα από την σεξουαλική της πλευρά, αυτή η συνεύρεση διαπερνά την ύπαρξή του περιλαμβάνοντας την οργανική, την ψυχολογική, την κοινωνική και διανοητική της διάσταση. Ξεπερνά αυτή καθαυτή την σεξουαλικότητα και καταγράφεται σαν την κατεξοχήν αναζήτηση της πραγμάτωση της ύπαρξης του υποκειμένου και του “άλλου” . Δηλαδή είναι ο έρωτας.

Ο έρωτας λοιπόν δεν είναι μόνο σεξ, αλλά αποτελεί ένα μέσον “ολιστικής” επαφής με τον άλλον που οδηγεί στην ολοκλήρωση του εαυτού. Εκφράζει εκείνη την δύναμη του ανθρώπου που διψά για δημιουργία, για χαρά, για ευχαρίστηση μέσα από την πραγμάτωση του εαυτού και την συνεχή ανανέωση και ανάπτυξή του μακριά από δυνάμεις που του αφαιρούν αυτή την ελευθερία. Ο έρωτας λοιπόν είναι απόλαυση της ζωής. Μία απόλαυση η οποία έχει σχέση με την απόλαυση του άλλου, η οποία οδηγεί στην απόλαυση του εαυτού.

Τόσο η αρρενωπότητα όσο και η θηλυκότητα, αποτελούν τα βασικά συστατικά του ερωτισμού, όμως η κοινωνία προσπάθησε και προσπαθεί να μειώσει την σημασία τους. Αυτό το πετυχαίνει, με το να απομονώνοντας από την αρρενωπότητα το στοιχείο της βίας, έτσι ώστε η απόλαυση να γίνεται στοιχείο κατάκτησης και υποταγής της γυναίκας. Και με την υποτίμηση της θηλυκότητας αποδίδοντας της την πρόκληση και την σαγήνη, στοιχεία που “απαιτούν” τον κοινωνικό περιορισμό της. Αυτό λοιπόν που αντιλαμβανόμαστε είναι ότι όλη αυτή η απαγόρευση και η απόκρυψη της ερωτικής πράξης έχει οδυνηρά αποτελέσματα περισσότερο για την θηλυκότητα παρά για τον ανδρισμό, εφόσον η ανδρική κοινωνία έχει συμβάλει σε αυτή την κατάσταση.

Γνωρίζουμε ότι η απόλαυση της θηλυκότητας απειλούσε την λειτουργία της κοινωνίας από παλαιότατων χρόνων. Πάντα το γυναικείο κορμί ήταν εκείνο το οποίο προκαλούσε και για αυτό έπρεπε να κρυφτεί, να στραπατσαριστεί, να ακρωτηριαστεί σε φανταστικό και πραγματικό επίπεδο. Στις μεν δυτικές χριστιανικές κοινωνίες ο ακρωτηριασμός του επέρχεται με την εμπορευματοποίηση του, δηλαδή με την μετατροπή του σε αντικείμενο εμπορικής εκμετάλλευσης, στις δε ανατολικές και ισλαμικές με την απαγόρευση της ελεύθερης διάθεσής και θέασης του. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η θηλυκότητα είναι αμαρτωλή για όλες τις κοινωνίες και για όλες τις θρησκείες.

Βέβαια η γυναίκα εκτός από την θηλυκότητα κουβαλάει και την μητρότητα. Αυτές οι δύο λειτουργίες της την κάνουν πιο σημαντική όσο αφορά τον κοινωνικό της ρόλο, αλλά και πιο επικίνδυνη, όπως ανέφερα. Με τον ίδιο τρόπο που η κοινωνία θέλει να κρύψει το γυναικείο σώμα σαν φορέα θηλυκότητας και απόλαυσης, με τον ίδιο τρόπο προβάλει την μητρότητα σαν την βασική της λειτουργία η οποία χρήζει προσοχής και επιβράβευσης.

Δυστυχώς στις περιπτώσεις της ανεπιθύμητης κύησης, είναι γνωστό ότι, τόσο στις δυτικές όσο και στις ανατολικές κοινωνίες, αυτή που παραμένει εκτεθειμένη και θεωρείται κοινωνικά υπεύθυνη - με κάποιες βέβαια σημαντικές διαφορές, οι οποίες όμως δεν την απαλλάσσουν οριστικά - είναι η γυναίκα, είναι η θηλυκότητα. Ο άνδρας είναι πάντα κρυμμένος πίσω από το προσόν που του παρέχει η κοινωνία, αυτό του ανδρισμού και της αρρενωπότητας, χαρακτηριστικά που παραπέμπουν, όπως είπαμε, στο δίκιο του “κατακτητή, που σημαίνει ότι, για την σύλληψη, αυτός δεν είναι υπεύθυνος, αλλά μπορεί αντιθέτως να είναι και υπερήφανος.

Κάτω από αυτούς τους κοινωνικούς όρους ο άνδρας δεν θεωρεί, κοινωνικά αλλά και ατομικά, αναγκαίο να πάρει κάποιες προφυλάξεις για την αποφυγή μιας ανεπιθύμητης κύησης. Αντιθέτως η κοινωνία απαιτεί από την γυναίκα να το κάνει και αν αποτύχει, την τιμωρεί. Την τιμωρεί, διότι η εγκυμοσύνη εκτός γάμου έρχεται να φανερώσει την κρυφή αναζήτηση της απόλαυσης της θηλυκότητας, πράγμα που σημαίνει ενοχοποίηση και αποτροπιασμό για αυτήν της την πράξη. Την τιμωρεί, με την μορφή της έκτρωσης, η οποία βιώνεται σαν μια βίαιη παρέμβαση της κοινωνίας που ακολουθεί την ερωτική πράξη και την εκθέτει απέναντι στον εαυτό της και το στενό, αλλά και ευρύτερο περιβάλλον. Η τιμωρητική αυτή κατάσταση και στις δύο περιπτώσεις έρχεται να δημιουργήσει ένα διχασμό ανάμεσα στις δύο ιδιότητες της, αυτής της μητρότητας και της θηλυκότητας, στρέφοντας την μία ενάντια στην άλλη.

Σύμφωνα με τις κοινωνικές συνθήκες που εκθέσαμε ότι επικρατούν εάν λειτουργήσει ένα πρόγραμμα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία θα είναι μια απόφαση η οποία θα αφορά περισσότερο την προστασία του γυναικείου πληθυσμού παρά του αντρικού. Θα είναι μια κοινωνική πολιτική που θα βγάλει τα κορίτσια από την άσκημη οργανική, ψυχολογική και κοινωνική κατάσταση που μπορούν να βρεθούν, παρά τα αγόρια.

Άρα, το ότι η μια κοινωνία δεν εισάγει, δεν θέτει σαν βασική προτεραιότητα της κοινωνικής πολιτικής την συστηματική θεσμική ενημέρωση των νέων σε θέματα σεξουαλικότητας και ερωτισμού, δηλαδή την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, στην ουσία - μπορούμε να ισχυριστούμε - ότι συνεχίζει μια πολιτική τιμωρίας του γυναικείου σώματος και της θηλυκότητας, η οποία όπως είπαμε χρονολογείται από παλαιότατων χρόνων .

Μια τιμωρία της γυναικείας υπόστασης η οποία μπορεί να πάρει την μορφή της ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗΣ ΤΕΚΝΟΠΟΙΗΣΗΣ, δηλαδή την βίαιη μετάβαση από την θηλυκότητα στη μητρότητα, ή την μορφή της ΕΚΤΡΩΣΗΣ, δηλαδή την βίαιη ιατρική επέμβαση στο εσωτερικό του γυναικείου σώματος με τα επακόλουθα που μπορεί να προκύψουν σε οργανικό, ψυχικό, αλλά κοινωνικό επίπεδο.


Κερεντζής Λάμπρος

Σκίτσο:PJ Loughran


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα