Το ήθος των νεκρών στην χειριστικότητα των ζωντανών

Κάθε φορά που η πολιτική ηθική επιτρέπει την χρησιμοποίηση του θανάτου για να « ανέβει» στην εξουσία, στην ουσία…  συμβάλει στο θάνατο της κοινωνικής ηθικής.  

Χρησιμοποιώντας την οδύνη από την απώλεια και υιοθετώντας τη σαν στοιχείο της ηθικής της, συχνά της προσδίδει διαστάσεις και χαρακτηριστικά τα οποία δεν έχουν να κάνουν με την οδύνη αυτή καθεαυτή, αλλά μόνο με την ανάγκη εξασφάλισης της πολιτικής υπεροχής της.

Με αυτό τον τρόπο καταφέρνει να αφαιρέσει από την οδύνη την ουσιαστική λειτουργία της και να την επιφορτίσει μ’ ένα στόχο που δεν έχει σχέση με τους νεκρούς, αλλά με την χειριστικότητα από τους ζωντανούς, δηλαδή την δική της χειριστικότητα. Σε αυτό το στόχο επιστρατεύει το κάθε τι ξεπερνώντας τα όρια της κοινωνικής ηθικής αποδίδοντας την ευθύνη της ανηθικότητας της, στους αντιπάλους της.

Το πένθος για εκείνη δεν αποτελεί παρά ένα στοιχείο που ενισχύει την θέση της. Η απόδοση ευθυνών η οποία αποτελεί και το σημαντικό «όπλο» απέναντι στον αντίπαλο έρχεται να καλύψει το πένθος, κάνοντας τον πόνο, θυμό, την απώλεια, επιθετικότητα και ανάγκη αντεκδίκησης. Δηλαδή ιδιοποιείται τον πένθος της απώλειας των άλλων… για δικό της λογαριασμό.

Η μεθοδολογία της ανηθικότητας της στοχεύει πρώτα αυτούς που την υποστηρίζουν και μετά τους αντιπάλους της. Δηλαδή ετοιμάζει τον «στρατό» που θα υπηρετήσει τον στόχο της που είναι η χρησιμοποίηση της κοινωνικής οδύνης ενάντια στο πολιτικό της αντίπαλο και μετά όσους άλλους, από άλλους πολιτικούς χώρους, οι οποίοι για διαφορετικούς λόγους είναι δυσαρεστημένοι μαζί του, διαμορφώνοντας μια συμμαχία.

Στο βαθμό που υιοθετείς περισσότερο την απόδοση ευθυνών από την αίσθηση και βίωση του πένθους για την απώλεια των νεκρών συγκαταλέγεσαι στο στρατόπεδο της πολιτικής ανηθικότητας ακόμα και αν ισχυρίζεσαι ότι πολεμάς για την επαναφορά της κοινωνικής ηθικής.  

Οι νεκροί και το πένθος που αναδύεται από την απώλεια τους επιζητούν την πανάρχαια στάση του ανθρώπου απέναντι στο θάνατο. Αποζητούν το σεβασμό της τελετουργίας για τους νεκρούς, που οδηγεί στην ένωση  τους ζωντανούς. Διαφορετικά η σημαντικότητα της απώλειας και του πένθους χάνονται, διαπράττοντας μια ύβρη που απευθύνεται και στους δυο.

Κερεντζής Λάμπρος

Πίνακας: NICOLA SAMORI