1… Η Ταπείνωση




Αφημένοι στις εισόδους της ζωής, αναζητάμε την σιγουριά αποδεχόμενοι να αναπαραγάγουμε το σταθερό δοκιμασμένο πλαίσιο της κοινωνικής αδιαφορίας. Αυτό θα μας επιτρέψει, καθώς ταξιδεύουμε στην χαλαρότητα της παγκόσμιας καταστροφικότητας και του ανεξέλεγκτου άγχους της, να υιοθετήσουμε την πεπατημένη οδό της ταπείνωσης.

Να υιοθετήσουμε την θλίψη που γεννάται από την προσπάθεια να απαλλαγούμε από το βάρος της παρουσίας και να αποδεχτούμε τον αναγκαίο πλέον ευνουχισμό της επιθυμίας. Έτσι ώστε να αποποιηθούμε την ευθύνη και να πορευτούμε αγκαλιά με την απουσία της ελευθερίας μας.

Τυφλοί από το φως που  πηγάζει μέσα μας, προσπαθούμε να ντυθούμε το σκοτάδι που μας προσφέρουν απ’ έξω μας, και δεχόμαστε την αρχή της ζωής σαν να είναι το τέλος της.

Καταπίνουμε φαρμακευτικές δόσεις υποταγής σε ταμπλέτες καθημερινής βίας και σκυμμένοι πάνω από την οθόνη ενός μέλλοντος που δεν μας ανήκει. Εκλιπαρούμε την προσοχή ενός κόσμου χωρίς ανθρωπισμό.

Ενός κόσμου που χρωματίζει, κατατάσσει, ταξινομεί προσπαθώντας να πνίξει την ανησυχία του αυθόρμητου, του ανένταχτου και ευκαιριακού μας χαρακτήρα που μπορεί να εναντιωθεί στον καταστροφικό προγραμματισμό της ζωής.

Οι κάθε φύσεως κοινωνικές ιεραρχίες μας ραίνουν με την σκόνη των ονείρων μας. Σκηνοθετούν την παραίτηση, δημιουργούν την παθητικότητα καθοδηγώντας μας στην εικόνα του καλού πολίτη.

Μια ακατανόητη  κανονικότητα  που διέπει την ζωή χωρίς πολλά ερωτηματικά, χωρίς πολλές ανησυχίες. Έτσι παρουσιάζεται μια μορφή ζωής η οποία διεκδικεί την αλήθεια μιας πραγματικότητας την που θέλει να κρύψει.

Έχουμε πεισθεί για την ευτυχισμένη πλατφόρμα των δοκιμασμένων τεχνικών διαβίωσης μακριά από προσωπικές αναζητήσεις που μεταφέρουν την αγωνία του καινούργιου και το φόβο της μετέωρου. Έχουμε διδαχτεί να αφήνουμε στους άλλους τις μεγάλες αποφάσεις των ενεργειών μας.

Με αυτό τον τρόπο έρχεται να μας προστατεύσει από την προσωπική αγωνία των συναναστροφών, των σχέσεων, των συνομιλιών. Από την διάθεση για μια καινούρια γνώση, για μια περαιτέρω κατανόηση των αδιαφανών διαστάσεων του βάθους της παρουσίας μας. Να μας προστατεύσει από την μεγαλοπρέπεια των αναστοχασμών μας.

Η αποδοχή σε αυτό το επίπεδο, γίνεται ταπείνωση στο ακατάσχετο αφήγημα των διαφορετικών διαστάσεων της οικονομίας η οποία κλείνει σαν βουλωμένο γράμμα και κρύβει από τον καθένα την προσωπική εκδοχή της πραγματικότητας. Χωρίς να επιτρέπει να εκφραστεί η αμφισβήτηση για ότι συμβαίνει και για ότι μας αφορά.

Η υπάρχουσα καταστρεπτική κανονικότητα του αρρωστημένου  κέρδους απαιτεί την εκμετάλλευση της παρουσίας μας αμφισβητώντας την ουσία μας. Χρειάζεται η λύπη, η αηδία, ο πόνος καθώς και η οργή μας για να την μαζέψουμε από τα πεζοδρόμια της ταπείνωση.

Κερεντζής Λάμπρος

φωτο;Raymond Depardon


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα