Ένα βασικό στοιχείο ανάμεσα στα μέλη του ζευγαριού είναι ο διάλογος. Ο διάλογος προσφέρει το χώρο και το χρόνο που χρειάζεται το κάθε μέλος για να εκφράσει αυτό που αισθάνεται. Σε αυτό το χωρόχρονο κατασκευάζεται η διυποκειμενικότητα των γεγονότων της σχέσης, δηλαδή τα κοινά νοήματα μέσω το οποίων σταθεροποιούνται τα δεδομένα της. Έτσι αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις, οι οποίες μπορούν να προσληφθούν σαν απάτες που βιώνουν τα μέλη. Μέσω του διαλόγου ο ένας επιβεβαιώνει τις σκέψεις και τα συναισθήματα του στον άλλον, επαναπροσδιορίζοντας τις διαφορές και τις ομοιότητες τους.
Μέσω του διαλόγου αναπτύσσεται η οικειότητα όχι σαν ασυνείδητο στοιχείο, αλλά σαν κάτι που ενδυναμώνεται από την συνειδητή έλξη που εκφράζει το κάθε μέλος για τον άλλον. Αυτό θα επιφέρει την σταθερότητα των συμπεριφορών και των δύο. Συμπεριφορών διαμορφωμένων από την οικογένεια καταγωγής τους και εκτεθειμένων σε αλλαγή από τον τρόπο λειτουργίας του ζευγαριού. Δηλαδή ο διάλογος οδηγεί τον περιορισμό των ασυνείδητων λειτουργιών της οικειότητας, η οποίες, όπως είπαμε είναι αρχαϊκής μορφής και στηρίζονται σε παλιά γονικά βιώματα, τα οποία αν και φαίνονται οικεία και ασφαλή στο χωρόχρονο του ζευγαριού δημιουργούν δυσλειτουργίες και συγκρούσεις.
Ο διάλογος λοιπόν προσφέρει τη δυνατότητα επικοινωνίας και έκφρασης του κάθε μέλος του ζευγαριού για αυτό που είναι και αυτό που πιστεύει, προστατεύοντας τη διαφορετικότητα και την αυτονομίας του και ενδυναμώνει την ισότητα και την συνοχή του.
Μόνο έτσι η σχέση του ζευγαριού μπορεί να λειτουργήσει σαν παράγοντας ψυχοκοινωνικής ανάπτυξης του ατόμου.
Σχόλια