Το “ πρόβλημα” δεν εμποδίζει την ζωή, αλλά την εξελίσσει. 1.

Γεια σας,

 Θα ήθελα, μέσα σε αυτό το άρθρο να μιλήσω για την παρουσία του ψυχοθεραπευτή και της ψυχοθεραπείας στην καθημερινή ζωή του καθένα μας, όχι από την μεριά του προβλήματος, αλλά από την μεριά του δικαιώματος!

Δηλαδή του δικαιώματος το οποίο εκφράζει την ανάγκην να ξανακοιτάξει ο καθένας την ζωή του από ένα άλλο πρίσμα, από μια άλλη θέση και να βρει τρόπους να γνωρίσει τον εαυτό του,  με σκοπό να αντλήσει κουράγιο και δύναμη μέσα από την δική του καθημερινή πράξη, μέσα από την δική του ενεργητική στάση, στο οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον.

Με αυτό τον τρόπο πρέπει να δούμε το “πρόβλημα” το οποίο μπορεί να μας απασχολεί, όχι σαν ένα γεγονός που μας εμποδίζει να ζήσουμε, αλλά σαν ένα γεγονός που θα μας βοηθήσει να ζήσουμε καλύτερα.

Πρέπει να δούμε το “πρόβλημα” όχι σαν κάτι που πρέπει να το αποφύγουμε, αλλά κάτι που πρέπει να το αναλύσουμε και να το βιώσουμε με σκοπό να το αλλάξουμε. Σαν κάτι που μπορεί να μας προσφέρει ένα νέο νόημα στη ζωής μας. Διότι όταν το πρόβλημα αποκτά ένα νόημα, γίνεται κατανοητό, "συνειδητοποιείται" τότε και ζωή η ίδια αποκτά ένα καινούργιο νόημα.

Βέβαια πρέπει να ομολογήσω ότι αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο, και ότι η εργασία μου με φέρνει πάντα αντιμέτωπο με την στάση που κρατά η Ελληνική κοινωνία στην ύπαρξη του ψυχολόγου, και κατ' επέκταση του ψυχοθεραπευτή. Αυτή η στάση μαρτυρά από την μια, τον τρόπο που η κοινωνία χειρίζεται τις προβληματικές καταστάσεις, ( αποφυγή, εκλογίκευση, μετάθεση ευθυνών, αναπλήρωση, κ.λ.π.) και από την άλλη τον τρόπο που αντιμετωπίζει την ύπαρξη της ψυχοθεραπείας σαν μέσον αλλαγής.

Η στάση του νέο-Έλληνα εκφράζει τις περισσότερες φορές την αδιαφορία για την ύπαρξή της ψυχολογίας, λες και η παρουσία του ψυχολόγου έρχεται να αναιρέσει την ικανότητα του ατόμου να δώσει κάποια λύση σε ένα πρόβλημά του. Σαν, η επίσκεψη σε ένα ψυχολόγο να αποτελεί την αποδοχή μιας μειονεξία του και να προδίδει μια ανεπάρκειά του.

Σε αυτή την περίπτωση το άτομο απαιτεί από τον εαυτό του να δώσει μόνος του μια λύση και αυτή η απαίτηση μπορεί να αποτελεί το ίδιο το πρόβλημα. Χωρίς να καταλαβαίνει ότι η απόφαση να επισκεφτεί ένα “ ειδικό”, είναι δική του απόφαση και αποτελεί μια πράξη ωριμότητας και όχι ανωριμότητας. Χωρίς να καταλαβαίνει ότι την “ λύση” δεν θα του την δώσει ο ψυχοθεραπευτής, αλλά ο ίδιος, εφόσον η απόφαση να τον επισκεφτεί είναι ήδη μια λύση!

Η αντίσταση του ατόμου να επισκεφθεί ένα ειδικό, είναι το αποτέλεσμα της τάσης του να μην αναγνωρίζει, από την μια, με σοβαρότητα τον εαυτό του και την ανάγκη να τον φροντίσει, και από την άλλη με σοβαρότητα τους άλλους και τις σχέσεις που έχει συνάψει με αυτούς.

Πρέπει να ξέρουμε ότι το ψυχικό τραύμα είναι όπως κάθε τραύμα, αν δεν το φροντίσουμε εγκαίρως κακοφορμίζει και μπορεί να γίνει γάγγραινα. Σε αυτή την περίπτωση οι ψυχίατροι και τα ψυχιατρεία το περιμένουν.

Η ύπαρξη λοιπόν, της ψυχοθεραπεία, δεν έχει να κάνει με άτομα τα οποία θεωρούνται “ψυχικά ασθενείς”. Έχει να κάνει με κάθε άτομο το οποίο αναζητάει την ισορροπία ανάμεσα στον εαυτό του και τους άλλους. Έχει να κάνει με την αποδοχή του εαυτού και την στήριξή του και ιδίως, την από-ενοχοποίηση του.  

Άρα, η ψυχοθεραπεία, σε αυτή την περίπτωση είναι δικαίωμα για τον καθένα με στόχο την κατανόηση, την εκ νέου συν-κατασκευή της πραγματικότητας που το περιβάλλει και όχι επιβολή.

Σας ευχαριστώ

Κερεντζής Λάμπρος