Η ταυτότητα του πλήθους

Το πλήθος

Ένα κουρασμένο πλήθος που οδηγείται στην σφαγή, καθισμένο στις καφετέριες, χαίρεται την ελευθερία του ενώ οι νεκροθάφτες “του παίρνουν μέτρα”. Ένα πλήθους που δεν ενημερώνεται, που δεν γνωρίζει, που αφομοιώνει συγχωνευμένα νοήματα μιας πραγματικότητας που δεν θέλει να την καταλάβει. Που το έμαθαν να δραπετεύει από την πραγματικότητα, να εκλογικεύει την υπνηλία, την νάρκωση, την αποστασιοποίηση του με ψευδοδικαιολογίες υιοθετώντας τις σαν πραγματικά κίνητρα. Που αρνιέται, αρνιέται να παραδεχτεί το μελλοντικό εφιάλτη.

Ο πολίτης

Την ίδια στιγμή, το κοινωνικό φέρετρο, το φέρετρο της κοινωνίας ετοιμάζεται με απίστευτη ταχύτητα. Οι μηχανισμοί του χρήματος ανεμπόδιστα σημαδεύουν το κάθε τι που δηλώνει κάποια ταυτότητα πολίτη. Εάν μέχρι τώρα η ταυτότητα στηριζόταν στο έχειν, δηλαδή στην ικανότητα του πολίτη να δημιουργήσει “περιουσία” σε υλικό, κοινωνικό, πολιτιστικό, και τελικά ψυχολογικό επίπεδο, αυτή η “περιουσία” τώρα, δια νόμου, μπορεί να δεσμευτεί, να καταργηθεί, να κατασχεθεί, οδηγώντας τον κάτοχό της στην φτώχεια, την αρρώστια, την εκμηδένιση της ταυτότητας του. 

Εργαζόμενος, ιδιοκτήτης, συνταξιούχος, νοικοκυρά... κινητά και ακίνητα αποτελούν στοιχεία αξιολόγησης του πολίτη στη τσογαδόρικη αντίληψη της πραγματικότητας. Κάθε ύπαρξη αποκτά την μαθηματική της εξίσωση. Κάθε ύπαρξη γίνεται ένα κεφάλαιο και ίδια, για να μπορέσει να αξιολογηθεί στην δικτατορία του χρήματος. Εξονυχιστικός έλεγχος σε καταθέσεις, δάνεια, τίτλους περιουσίας κινητής και ακίνητης. Όλα καταγράφονται και όλα κωδικοποιούνται. Όλοι είναι στο στόχο. Το κάθε τι που μπορεί να ανήκει στο πολίτη και να του παρέχει μια κοινωνική ταυτότητα είναι υπό διωγμό. Στόχος η αφαίρεση της ταυτότητας του πλήθους. Η αφαίρεση οτιδήποτε εκφράζει την ταυτότητα του, όπως εργασία, στέγη, υγεία, εκπαίδευση, δικαιοσύνη και τέλος δημοκρατία.

Σε μια χώρα που τα πάντα διαλύονται αφήνοντας το χρήμα να τα οργανώσει σύμφωνα με τα συμφέροντα του, η ταυτότητα του πολίτη τείνει να χάσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, δηλαδή χάνει τα διακαιώματα της.Με την υποθήκευση της της οικίας και την κατάργηση της εργασίας ο πολίτης βάζει ενέχυρο τον εαυτό του, που σημαίνει υποθήκευση του χώρου του, του χρόνου του, της ενέργειας ζωής για το μέλλον. Ο πολίτης χωρίς ταυτότητα, χωρίς ιδιότητες, απογυμνωμένος από τα δικαιώματά του και φορτωμένος με υποχρεώσεις που δεν μπορεί να αποφύγει, ταπεινώνεται, σέρνεται να ξεχάσει ποιος ήταν, τι έκανε, τι είχε, τι όνειρα έκανε  Σε αυτή την περίπτωση η ζωή δεν είναι ένα δικαίωμα για όλους, αλλά ένας αγώνας επιβίωσης χωρίς κανόνες, για την κατάκτησή του. Έτσι σύμφωνα με την παραπάνω λογική, αυτοί που χάνονται ίσως να μην χρειαζόταν να έχουν έρθει στην ζωή. Η ζωή δεν είναι ένα παιχνιδάκι που στο δωρίζουν, αλλά ένας αγώνας που αν δεν αντέχεις, τότε... δεν δικαιολογείσαι να υπάρχεις.

Οι Θεσμοί

Η έλλειψη κανόνων είναι η στρατηγική του κερδοσκοπικού συστήματος απέναντι στο πολίτη. Η απογύμνωση της κοινωνίας από το δημόσιο χαρακτήρα της και κατάργηση των ορίων του ιδιωτικού, περιόρισαν την λειτουργία των θεσμών και δημιούργησαν ένα κοινωνικό παιχνίδι που στηρίζεται στην ανισότητα, την εκμετάλλευση, την συκοφαντία, τον αποπροσανατολισμό, με λίγα λόγια στο μίσος, το φόβο και το κέρδος. Με αυτό τον τρόπο το κερδοσκοπικό σύστημα μετατρέπει τη καθημερινότητα σε ένα πόλεμο που τους κανόνες τους ορίζει το ίδιο. 

Με στόχο, το κέρδος συκοφαντούνται, διασύρονται, αλλάζουν νόημα, αποδομούνται οι θεσμοί. Ο θεσμός της οικονομίας επιβάλλεται στους άλλους θεσμούς, τους κάνει υποχείρια του. Η εκπαίδευση, η υγεία, η δικαιοσύνη, το δημόσιο, το ιδιωτικό, τα πάντα καταργούνται με την μορφή που τα ξέραμε μέχρι σήμερα. Οι θεσμοί παύουν να ασφαλίζουν την σωστή και δίκαια λειτουργία της κοινωνίας, Παύουν να προστατεύουν τον πολίτη και να στηρίζουν την ομαλή κοινωνικοποίηση τους. Αντίθετα λειτουργούν με τέτοιο τρόπο ώστε να αποτελούν εμπόδιο για τον κάθε πολίτη και κοινωνική ομάδα. Οι θεσμοί, υποβιβάζονται, γίνονται πιο σκληροί και απρόσωποι, παύουν να είναι παρόντες για την οργάνωση και την στήριξη της κοινωνίας και την προστασία της ζωής, αλλά υπάρχουν μόνο για τον έλεγχό της...

 Έτσι όλα ρευστοποιούνται, οι επιλογές λιγοστεύουν, ο έλεγχος στην ζωή μειώνεται, οι αναγκαιότητες μεγαλώνουν, χάνεται κάθε σιγουριά για τον πολίτη.

Το αποτέλεσμα

Τίποτα από όλα αυτά δεν έχουν σημασία για την δικτατορία της οικονομίας. Για το κερδοσκοπικό σύστημα όλοι και όλα αξιολογούνται σύμφωνα με το κέρδος και όχι σύμφωνα με τις ανθρώπινες απώλειες. Για το κεφάλαιο δεν υπάρχουν ταυτότητες, όλοι είναι ίσοι, δεν μετράνε ούτε σπουδές, ούτε προϋπηρεσίες, ούτε ικανότητες, αυτό που μετράει είναι υπεραξία, το κέρδος, που θα παραχθεί από τον εργαζόμενο. Η Ταυτότητα στο καταστροφικό καπιταλισμό δεν καθορίζεται από την προσωπικότητα του πολίτη, όσο από την οικονομική του επιφάνεια. Η οικονομική επιφάνεια εξαρτάται από την ικανότητα εκμετάλλευσης του άλλου εργαζόμενου. Όσο αποκτάς την ικανότητα εξαναγκασμού και εκμετάλλευσης του άλλου, δηλαδή υιοθετείς χαρακτηριστικά του κερδοσκοπικού συστήματος, τόσο μεγαλώνει η ισχύς της κοινωνικής σου ταυτότητας. Χωρίς οικονομική επιφάνεια, η ταυτότητα του απλού πολίτη αποτελεί μια αμελητέα ποσότητα, ψυχοκοινωνικής δυστυχίας. Δικαιολογημένα το κερδοσκοπικό σύστημα θα τον στύψει σα λεμονόκουπα και θα τον πετάξει στο πεζοδρόμιο προσδίδοντας του την μόνη διπλή ταυτότητα που παράγει, αυτή του άνεργου και του άστεγου.

Κερεντζής Λάμπρος

φωτο:482 × 300 - beirutafd.wordpress.com